Etchica Voorn Dubbelbloed Recensie Waardering en Informatie. In september 2017 is bij Uitgeverij In de Knipscheer het debuut van Etchica Voorn Dubbelbleod verschenen. Op deze pagina kun je de Etchica Voorn Dubbelbloed recencie waardering en informatie over de inhoude van het boek lezen.
Etchica Voorn Dubbelbloed Recensie
Dubbelbloed is een geloofwaardig en vaak pijnlijk verhaal over het opgroeien in, of tussen twee culturen. Ik, als “witte “ lezer heb mij behoorlijk geconfronteerd gevoeld met mijn eigen onwetendheid en misschien kun je wel zeggen, onverschilligheid. Het blijkt, volgens Etchica, te makkelijk om te zeggen en te denken dat kleur er niet toe doet. Dat is de luxe die een de zogenaamde “ witte mens” zich kan permitteren.
Mooi, boeiend en confronterend debuut
Etchica Voorn, groeit samen met haar zusje en broertje op bij haar Nederlandse vrijgevochten moeder. Haar Surinaamse vader is er al lang geleden vandoor gegaan. Na zijn dood en de dood van haar Surinaamse oma, besluit Etchica, zij is dan 51 jaar, op zoek te gaan naar haar Surinaamse roots. En al terugkijkend op haar leven neemt zij je mee in de vaak oh zo goed bedoelde, maar oh zo ongemakkelijke situaties. En deze zijn altijd gerelateerd aan haar huidskleur of haar haar. Zij weet zich gekoesterd in het gezin van haar oer-Hollandse moeder. Haar Drentse oma biedt haar onvoorwaardelijke liefde en bescherming en is één van haar vraagbakens. Huidskleur is vanzelf nooit een onderwerp van gesprek. Maar de noodzaak om meer te weten van zichzelf en haar plaats binnen de Creools Surinaamse wereld kan zij niet meer ontlopen. En, dit wordt een ontluisterende zoektocht voor haar. En de lezer mag meekijken. En wel op zo’n manier dat ik mij als lezer soms ongemakkelijk voelde. Bijvoorbeeld, na een bezoek met haar moeder aan de overgrootouders in Drenthe vraagt opa, die de hele tijd achter zijn krant verstopt heeft gezeten en geen woord heeft gezegd; “Is zij er nog, met die zwartjes?” Of de lieve kleuterjuf, die haar haar zo mooi vindt en ervan geniet door haar kroeshaar te aaien. Of een andere juf op de basisschool die een lokje van haar haar wil. En wanneer zij dat dan op een dag meeneemt het voor de hele klas zichtbaar in de prullenbak gooit. Maar ook het omgekeerde gebeurt. Etchica op bezoek in Suriname, bij familie van haar vader. “ De pijn is scherp en snijdend als mijn oudere Surinaamse nicht zonder enige aanleiding haar naaldhak in mijn rug plant. “Je moet niet denken dat je beter bent omdat je wit bent. Ik ben tien jaar en begrijp er niets van. Zij heeft haar punt gemaakt en het doet zeer.” Zij zit bij een gesprek van volwassenen en hoort dat deze Surinaamse mensen er vooral op uit waren te trouwen met een zo licht mogelijke partner. Donker is fout, licht is goed. De verwarring over haar identiteit lijkt overal en altijd ergens sluimerend aanwezig te zijn.
Elke indruk is nieuw. Het vreet en geeft energie tegelijk
Een prachtig passage staat op pagina 115 van Dubbelbleod: Etchica, in haar eentje op zoek naar/in Suriname. “Elke indruk is nieuw. Het vreet en geeft energie tegelijk, vergelijkbaar met een continu pulserende cocon, alsof ik hallucineer. Mijn belangstelling voor het eten is obsessief. Ik denk de hele dag aan eten. De huisgemaakte welkomstpasteitjes zijn de aanstichters. Onverzadigbaar. Als het zou kunnen zou ik dit land op willen slokken. Het is genieten bij deze mensen. Hoe kan het dat ik mij hier zo thuis voel? Ik heb toch een thuis? Thuis? Wat betekent dat eigenlijk?” Zij praat met de oudste neef van haar vader en hij leert haar over de geschiedenis van haar altijd zo afwezige vader. Geen makkelijk verhaal. Hij blijkt met veel bruut geweld te zijn groot getrokken en uiteindelijk als onhandelbaar jongetje op zijn 16de op het vliegtuig gezet naar Nederland. Ja, wat wordt er dan van je? Met alle ingrediënten, verzameld tijdens haar zoektocht in haar rugzak, ontmoet ik Etchica in het begin van haar boek in een zogenaamde. “cultuurwinkel” ergens in Amsterdam. Zij is op zoek naar de juiste kruiden die zij nodig heeft voor haar eerste echte rituele reiniging met kruiden. Zij wordt geholpen door een echte Sranan Uma. En deze vrouw snapt het gelijk. Dat Etchica de twee culturen wil samensmeden. Ik hoop dat dit haar lukt.
Dubbelbloed laat overtuigend zien hoe ingewikkeld het is om te leven tussen twee culturen
Etchica Voorn heeft mij weer eens laten zien hoe ingewikkeld het is om te leven tussen twee culturen. Dat er een zorgvuldige zoektocht nodig is om sterk in je schoenen te staan, zeker te worden van je eigen identiteit. Dat de buitenwereld geen idee heeft van het gemak waarmee de zgn. “anderen” in hokjes worden geplaatst en wat daarmee wordt aangericht. De manier waarop zij dit doet is heel toegankelijk, omdat zij het verpakt heeft in dagelijkse gebeurtenissen. Niks hoogdravends en moeilijks aan. Nooit oordelend. Verpakt in verhalen waarvan je weet dat die nog steeds aan de orde van de dag zijn. Schrijnend, schurend, prikkelend. Dubbelbloed, een prachtig boekje dat volgens mij verplichte literatuur moet zijn op elke middelbare school. Zowel voor docenten als leerlingen. Of nog beter, voorgelezen zou moeten worden tijdens maatschappijleer of burgerschapskunde. Wellicht een goed instrument om iets te doen om de toenemende segregatie in onze maatschappij een halt toe te roepen. Etchica Voorn – Dubbelbloed is gewaardeerd met ★★★★★ (uitstekend).
Recensie van Mieke Koster
Etchica Voorn – Dubbelbloed
- Titel: Dubbelbloed
- Schrijfster: Etchica Voorn (Nederland, Suriname)
- Soort boek: familieroman, sociale roman
- Uitgever: In de Knipscheer
- Verschenen: september 2017
- Omvang: 174 pagina’s
- Uitgave: Paperback
- Prijs: € 17,50
- Waardering: ★★★★★ (uitstekend) Mieke Koster