Simon Strauss Zeven nachten recensie boekbespreking waardering en informatie over de inhoud van de Duitse roman. Op 5 februari 2019 is bij Uitgeverij Nieuw Amsterdam de roman van de Duitse schrijver Simon Strauss Zeven nachten verschenen.
Simon Strauss Zeven nachten Recensie
31 jaar is Simon Strauss wanneer dit boek uitkomt. Het gaat over zeven nachten, waarin hij de kans krijgt te ontsnappen aan de realiteit van volwassen worden. Hij wil niet iemand zijn. Voor het moment dat de toekomst hem inlijft, definitief, vaststaand, wil hij nog een keer doorbreken, grootst inzetten, uit de schaduw naar voren treden. Het aanbod dat hij krijgt van een bijna toevallige passant in zijn leven, zeven nachten zich te onderwerpen aan de zeven hoofdzonden, daarover te schrijven en hem voor zeven uur in de ochtend zeven bladzijden over zijn belevenissen toe te sturen. Dit aanbod neemt hij aan.
Hij stelt zich bloot aan hoogmoed, gulzigheid, luiheid, hebzucht, jaloezie, wellust en woede
Tot nu heeft zijn leven nauwelijks tegenslag gekend. Hij hoopt dat deze reis hem kwetsbaar zal maken, maar ook zal beschermen tegen teveel bescherming. Tot nu toe nog nergens gevaar gezien en gevonden, moet hij er zelf naar op zoek. Daarvoor stelt hij zich bloot aan; hoogmoed, gulzigheid, luiheid, hebzucht, jaloezie, wellust en woede.
Hij stelt zich voor een plein te ontwerpen waar mensen elkaar oprecht ontmoeten, elkaar tegenspreken, waar je wordt opgeroepen jezelf te uiten, waar je stelling moet nemen. Het wordt een paradijs voor iedereen die vertrouwen heeft in het persoonlijk met elkaar omgaan. Het gaat om echte gezichten, echte vragen, oprechte aandacht. Hij wil academies waar tijdens de lessen rode wijn gedronken wordt en je als eindopdracht manifesten mag schrijven. Een plek waar je leert vuur te maken, niet alleen blusdekens te vouwen. “Nestelen”, het woord alleen al maakt hem misselijk.
Strauss confronteert zichzelf met alle zeven hoofdzonden
Hoe zou het zijn als lust, overvloed en begeerte ons leven bepaalden en niet alleen benauwenis? vraagt hij zich af. Maar hij komt erachter dat hij graag grote woorden over revolutie, strijd, hartstocht en strijd in de mond neemt en ondertussen altijd afstand houdt. Met jaloezie denkt hij aan de tijd van zijn ouders, de jaren ’60 en ’70, waarin mensen dingen anders gingen doen, oprecht geloofden in omwenteling van de instituties. Wat zij droomden en hoe intens dat moet zijn geweest, daar benijd hij hen om. En zo gaat Strauss door, langs alle zeven hoofdzonden.
Originele roman over de consequenties van het volwassen worden
Zijn angst bezwerend omdat hij ineens zonder dat hij heeft opgelet aangekomen is in de wereld van de volwassenen. De sleur, het vaststaande. Interessant hoe Strauss probeert het demon dat hij volwassenheid noemt, in de ogen te zien. Ik denk zeker dat dit voor veel van zijn leeftijdgenoten erg herkenbaar is. Ineens ben je dertig, ineens realiseer je je dat er een eind gekomen is aan je onsterfelijkheid. Dat er toch, al is het tegen beter willen in, keuzes gemaakt moeten worden. En ook een keuze tegen volwassen willen zijn, met de vanzelfsprekende consequenties die daarbij horen, is een volwassen keuze.
Ik vraag mij af of de vorm waarin Strauss dit boek gegoten heeft een groot deel van zijn generatiegenoten aanspreekt. Ik vond het soms best ingewikkeld om hem als maar te kunnen volgen. Maar dat zegt wellicht ook van alles over mij. Zeven nachten is gewaardeerd met∗∗∗∗∗ (zeer goed).
Recensie van Mieke Koster
Zeven nachten
- Schrijver: Simon Strauss (Duitsland)
- Soort boek: psychologische roman
- Origineel: Sieben Nächte (2017)
- Nederlandse vertaling: Marcel Missel
- Uitgever: Nieuw Amsterdam
- Verschenen: 5 februari 2019
- Omvang: 112 pagina’s
- Uitgave: Gebonden Boek / Ebook
- Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (zeer goed)