Tag archieven: Australische schrijver

John Flanagan – De Grijze Jager 16 De vlucht uit Falaise

John Flanagan De Grijze Jager 16 De vlucht uit Falaise recensie en informatie over de inhoud van het nieuwe fantasyboek voor 13+ jaar. Op 25 februari 2022 verschijnt bij Uitgeverij Gottmer de Nederlandse vertaling van The Royal Ranger: Escape from Falaise, het nieuwe fantasyboek van de Australische schrijver John Flanagan.

John Flanagan De Grijze Jager 16 De vlucht uit Falaise recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van De Grijze Jager 16, De vlucht uit Falaise. Het boek is geschreven door John Flanagan. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de nieuwe fantasyroman van de Australische schrijver John Flanagan.

Lukt het de Grijze Jagers om uit de klauwen van baron Lassigny te ontsnappen?

De plannen om de prins van Gallica te bevrijden uit de handen van de wrede baron Lassigny zijn niet helemaal volgens het boekje verlopen. Lassigny ontmaskerde Grijze Jager Will en zijn leerling Maddie en nu zitten ze gevangen. De baron geniet er van om de boel te ontregelen, mensen naar zijn hand te zetten en voor eigen gewin te gebruiken. Dit spelletje probeert hij ook bij Maddie en Will. Terwijl zij er alles aan doen om te ontsnappen uit het zwaar bewaakte kasteel. De vraag is of dat gaat lukken.

Scherpzinnig kat-en-muis spel met humor

Daar waar ik deel één van dit verhaal een tíkkie vond tegen vallen, is De vlucht uit Falaise weer ouderwets genieten! Dit zestiende deel uit de Grijze Jager serie is zo’n boek dat je in een dag uit leest. Het voelt als thuiskomen. De scherpzinnigheid van de Grijze Jagers, de snedige humor met bijbehorende dialogen, het vertrouwde kat-en-muis spel waarbij de tegenstander de neiging heeft de Grijze Jagers te onderschatten… Ik heb er weer van genoten! Heel leuk dat Flanagan speelt met het onderschatten van Maddie en haar, net als haar moeder een scherpe geest, onverschrokkenheid en niet mis te verstane krijgerskunsten heeft gegeven. Het maakt ook dat het boek voor een breder publiek aantrekkelijk wordt, omdat ze nét een andere invalshoek en een ander karakter heeft. Lassigny is weer lekker gemeen, best sluw maar leidt ook aan grootheidswaanzin. Een beproefd recept voor flink wat spanning en sensatie.

De Vlucht uit Falaise voelt als thuis komen bij oude bekenden

Je zou je kunnen afvragen of de Grijze Jager serie niet eens een keer klaar is. Of alle avonturen niet verteld zijn en het niet te voorspelbaar wordt. En ja. Natuurlijk is het hier en daar wat voorspelbaar. Een onbekend persoon die Maddie bekend voor komt… Elke trouwe lezer weet al wie dat is (en nee, ik ga het niet verklappen). Maar dat zorgt ook voor de nodige ontspanning. Net als het kameraadschappelijke geplaag tussen de personages en hun spitsvondigheid. Het voelt alsof je komt logeren bij heel goede vrienden, die je niet vaak ziet. Het altijd direct goed en vertrouwd. Je hoeft weinig uit te leggen en pakt te draad direct op waar hij de vorige keer werd achtergelaten. De vlucht uit Falaise is weer volop genieten voor fans van Flanagans boeken. Gewaardeerd met ∗∗∗∗ (uitstekend).

Recensie van Jolien Dalenberg

John Flanagan De Grijze Jager 16 De vlucht uit Falaise Recensie

De vlucht uit Falaise

De Grijze Jager 16

  • Schrijver: John Flanagan (Australië)
  • Soort boek: Fantasyboek
  • Origineel: The Royal Ranger: Escape from Falaise (2021)
  • Nederlandse vertaling: Wybrand Scheffer
  • Uitgever: Gottmer
  • Verschijnt: 25 februari 2022
  • Omvang: 255 pagina’s
  • Uitgave: gebonden boek / paperback / ebook
  • Prijs: € 19,99 / € 16,99 / € 8,99
  • Boek bestellen bij: Bol / Libris
  • Waardering redactie: ∗∗∗∗ (uitstekend)

Flaptekst van De Grijze Jager deel 16

De vlucht uit Falaise is deel 16 in de populaire serie van John Flanagan. In het vervolg op de spannende cliffhanger van deel 15 ‘De vermiste prins’ lees je hoe het verder gaat met Maddie en Will. Will en Maddie zijn gevangenen van de machtsbeluste baron Lassigny, die ook de prins die zij hadden willen bevrijden, heeft ontvoerd. Kunnen ze ontsnappen, en hun missie voltooien door de prins veilig thuis te krijgen? De situatie lijkt almaar slechter te worden. De baron speelt een vuil spelletje en de prins berust in zijn lot. Alle hoop op ontsnapping lijkt verloren, maar dan krijgen ze hulp uit onverwachte hoek. Het blijkt maar weer eens dat Grijze Jagers nog niet zo makkelijk opgeven, hoe onmogelijk de missie ook lijkt.

Bijpassende boeken en informatie

Gabriel Bergmoser – De erfenis

Gabriel Bergmoser De erfenis recensie en informatie over de inhoud van de nieuwe Australische thriller. Op 26 april 2022 verschijnt bij Uitgeverij Luitingh-Sijthoff de Nederlandse vertaling van The Inheritance, de nieuwe thriller van de Australische schrijver Gabriel Bergmoser.

Gabriel Bergmoser De erfenis recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de thriller De erfenis. Het boek is geschreven door Gabriel Bergmoser. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de nieuwe thriller van de Australische schrijver Gabriel Bergmoser.

Gabriel Bergmoser De erfenis Recensie

De erfenis

  • Schrijver: Gabriel Bergmoser (Australië)
  • Soort boek: Australische actiethriller
  • Origineel: The Inheritance (2021)
  • Nederlandse vertaling: Carla Hazewindus
  • Uitgever: Luitingh-Sijthoff
  • Verschijnt: 26 april 2022
  • Omvang: 256 pagina’s
  • Prijs: € 17,50 – € 22,50
  • Uitgave: paperback / ebook
  • Boek bestellen bij: Boekhandel / Bol

Flaptekst van de nieuwe thriller Gabriel Bergmoser

Een zinderende actiethriller over een jonge vrouw op de vlucht.

In De erfenis houdt een jonge vrouw zich schuil in een slaperig toeristenstadje in Noord-Queensland in een poging haar traumatische jeugd te ontvluchten. Maar wanneer ze op een gevaarlijk drugskartel stuit, kan ze zich niet langer gedeisd houden; waar anderen erover zouden zwijgen, ligt dat niet in Maggies aard. Ze wordt gedwongen te vluchten en besluit naar Melbourne te vertrekken, waar ze hoopt antwoorden te vinden over haar moeder, haar verleden en de zonden van haar vader. Met een dubieuze agent als haar bondgenoot, de politie op haar hielen en een gevaarlijke motorbende achter zich aan, stapelen de problemen zich op. Bergmoser schreef eerder het bloedstollende Opgejaagd.

Gabriel Bergmoser Opgejaagd RecensieGabriel Bergmoser (Australië) – Opgejaagd
Australische thriller
Uitgever: Luitingh-Sijthoff
Verschijnt: 20 augustus 2020

Bijpassende boeken en informatie

Michael Robotham – Als je van mij bent

Michael Robotham Als je van mij bent recensie en informatie nieuwe Australische thriller. Op 11 november 2021 verschijnt bij uitgeverij Cargo de Nederlandse vertaling van de thriller When You Are Mine van de Australische thrillerschrijver Michael Robotham.

Michael Robotham Als je van mij bent recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de thriller Als je van mij bent. Het boek is geschreven door Michael Robotham. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de nieuwe thriller van de Australische schrijver Michael Robotham.

Michael Robotham Als je van mij bent Recensie

Als je van mij bent

  • Schrijver: Michael Robotham (Australië)
  • Soort boek: Australische thriller
  • Origineel: When You Are Mine (2021)
  • Nederlandse vertaling: Daniëlle Stensen
  • Uitgever: Cargo
  • Verschijnt: 11 november 2021
  • Omvang: 400 pagina’s
  • Uitgave: paperback
  • Boek bestellen bij: Boekhandel / Bol

Flaptekst van de nieuwe thriller van Michael Robotham

Philly McCarthy heeft altijd moeten vechten om dat te worden wat ze het liefste wil: inspecteur bij de Metropolitan Police. Maar als dochter van een beruchte Londense gangster wordt haar integriteit continu in twijfel getrokken, ook al heeft ze alle banden met haar vader verbroken. Dan wordt ze op een dag opgeroepen bij een melding van huiselijk geweld en weet ze daar een jonge vrouw veilig te stellen. Tempe Brown blijkt de vriendin te zijn van een zeer gewaardeerde en onderscheiden collegarechercheur die vreemd genoeg al meerdere meldingen van huiselijk geweld wist te ontlopen.

Philly is vastbesloten om Tempe te helpen en er ontstaat een hechte vriendschap tussen de twee vrouwen. Maar is Tempe wel wie ze zegt dat ze is? En waarom duikt ze onverwachts steeds weer op als Philly ergens is?

Wanneer een journalist die onderzoek doet naar Phillys vader dood wordt gevonden in de Theems en Philly als verdachte op non-actief wordt gesteld, is er niets of niemand meer die ze kan vertrouwen.

Bijpassende boeken en informatie

Murray Bail – Eucalyptus

Murray Bail Eucalyptus Australische roman uit 1998 recensie en informatie. Op 1 juli 2021 verschijnt bij uitgeverij Vintage Classics de heruitgave van de roman van de Australische schrijver Murray Bail.

Murray Bail Eucalyptus recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op de pagina de recensie en informatie vinden van de roman Eucalyptus. Het boek is geschreven door Murray Bail. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de roman uit 1998 van de Australische schrijver Murray Bail.

Murray Bail Eucalyptus Australische roman uit 1998

Eucalyptus

  • Schrijver: Murray Bail (Australië)
  • Soort boek: Australische roman
  • Taal: Engels
  • Verschenen: 1998
  • Hertuitgave: Vintage Classics
  • Verschijnt: 1 juli 2021
  • Omvang: 272 pagina’s
  • Uitgave: paperback / ebook

Recensie en waardering van de roman

  • “A masterpiece. A novel of high seriousness and higher playfulness.” (Michael Hulse, Spectator)
  • “Murray Bail is the warmest and quick-witted of storytellers. You will never forget what is at the heart of this book: one of the great and most surprising courtships in literature.” (Michael Ondaatje)

Flaptekst van de roman van Murray Bail

On a property in New South Wales, a man named Holland lives with his daughter, Ellen. As years pass and Ellen grows into a beautiful young woman, her father announces his decision: she will marry the first man who can name all the eucalypts, down to the last tree.

As suitors clamber to meet Holland’s challenge, Ellen encounters a strange young man among her father’s trees – a storyteller, with enchanting tales of faraway lands.

Bijpassende boeken en informatie

Jeremy Lachlan – Jane Doe 2 Sleutel der zielen

Jeremy Lachlan Jane Doe 2 Sleutel der zielen recensie en informatie Australische avonturenroman. Op 25 augustus 2020 verschijnt bij Uitgeverij Fantoom de Nederlandse vertaling van Jane Doe and the Key of All Souls, het tweede Jane Doe boek van de Australische schrijver Jeremy Lachlan.

Jeremy Lachlan Jane Doe 2 Sleutel der zielen recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op de pagina de recensie en waardering vinden van het avonturenboek Sleutel der zielen, Jane Doe 2. Het boek is geschreven door Jeremy Lachlan. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van het tweede deel in de Jane Doe reeks van de Australische schrijver Jeremy Lachlan.

Kan Jane Doe de werelden redden van hun ondergang en gevaarlijke Roth?

Jane Doe is weliswaar uit Het Slot ontsnapt, het gevaar is geenszins geweken. Haar vader is nog steeds in de handen van de tirannieke Roth en loopt het risico dat de kwaadaardige heerser in zijn geheugen gaat wroeten. Ondertussen heeft ze ontdekt dat zij zelf de derde sleutel is die toegang geeft tot de mythische Bron. De Bron die diep in Het Slot verborgen ligt, de enige plek om alle werelden die aan het verdwijnen zijn, te redden. Jane is echter niet in Het Slot, maar in Arakaan, één van de werelden die er vreselijk slecht aan toe is. De wereld waar Roth vandaan komt. En waar de bewoners zo hun eigen geheimen blijken te hebben. Wie is te vertrouwen en wie niet? Jane moet bereid zijn om alles kwijt te raken wat ze lief heeft, om de wereld te kunnen redden.

Mooie personages die voor de nodige humor zorgen

Liefhebbers van fantasy zullen zich aangesproken voelen door Jane Doe. Het eerste deel was veelbelovend. Het duurde even voor ik weer helemaal in het verhaal zat, omdat deel één al een tijd geleden uit was gekomen. Sleutel der Zielen is geen simpel boek. Dat heeft als voordeel dat het je aandacht gevangen weet te houden. Het nadeel is, dat het soms wel erg onnavolgbaar wordt. Alsof je in een achtbaan zit en keihard heen en weer geschokt wordt. Er is een grens tussen “prettig door elkaar geschud worden” en “vervelend door elkaar geschud worden”. Die lijn is niet altijd even helder.

Jeremy Lachlan Jane Doe 2 Sleutel der zielen Recensie

Voor mijn gevoel neigde Lachlan soms een beetje naar het tweede. Verrassingen zijn leuk, maar ze moeten wel ergens toe leiden. Ik had graag wat meer uitleg over de motieven gewild. Misschien iets meer opbouw van de karakters. Zodat het wat minder uit het niets kwam. Gelukkig heeft Lachlan ook een aantal fantastische personages gecreëerd; Jane, Violet en Hector. Zij zorgen voor de nodige humor. Je leert ze in dit boek beter kennen, wat maakt dat je beter met ze mee leeft.

Hoewel soms onnavolgbaar, toch een fijn slot

Ook al had ik graag wat minder beschrijving van de omgeving gelezen, en iets meer aandacht gezien voor de uitwerking van de bijrollen, toch was Sleutel der Zielen een boek dat ik nagenoeg in één keer heb uit gelezen. Jane is zo innemend, je móet weten of ze slaagt in haar missie. Hoewel ik de verrassingselementen soms ietwat ongeloofwaardig vond, zorgden die er ook voor dat het allerminst saai werd. Het boek is gewaardeerd met ∗∗∗ (zeer goed).

Recensie van Jolien Dalenberg

Sleutel der zielen

Jane Doe deel 2

  • Schrijver: Jeremy Lachlan (Australië)
  • Soort boek: avonturenboek, fantasyroman
  • Leeftijd: 13+ jaar
  • Origineel: Jane Doe and the Key of All Souls (2020)
  • Nederlandse vertaling: Sandra C. Hessels
  • Uitgever: Fantoom
  • Verschijnt: 25 augustus 2020
  • Omvang: 420 pagina’s
  • Uitgave: Gebonden Boek
  • Boek bestellen bij: Bol / Boekhandel
  • Waardering redactie∗∗∗ (zeer goed)

Bijpassende boeken en informatie

Jeremy Lachlan Jane Doe RecensieJeremy Lachlan (Australië) – Jane Doe Doolhof der Dimensies
avonturenboek, jeugdroman
Leeftijd: 10+ jaar
Waardering redactie∗∗∗∗ (uitstekend)
Een gevaarlijke zoektocht vol boobytraps in een Slot met een eigen wil…lees verder >

DBC Pierre – Ondertussen in Dopamine City

DBC Pierre Ondertussen in Dopamine City recensie en informatie van deze nieuwe dystopische roman. Op 19 januari 2021 verschijnt bij Uitgeverij Podium de Nederlandse vertaling van Meanwhile in Dopamine City, de nieuwe roman van de Australische schrijver DBC Pierre.

DBC Pierre Ondertussen in Dopamine City Recensie en Informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de roman Ondertussen in Dopamine City. Het boek is geschreven door DBC Pierre. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van deze dystopische roman van de Australische schrijver DBC Pierre.

DBC Pierre Ondertussen in Dopamine City Recensie

Ondertussen in Dopamine City

  • Schrijver: DBC Pierre (Australië)
  • Soort boek: dystopische roman
  • Origineel: Meanwhile in Dopamine City (4 augustus 2020
  • Nederlandse vertaling: René Kurpershoek
  • Uitgever: Podium
  • Verschijnt: 19 januari 2021
  • Omvang: 432 pagina’s
  • Uitgave: Paperback / Ebook

Waardering voor Dopamine City

  • “De excentrieke vorm en de alarmerende boodschap maken dit tot een van de betere dystopieën van de laatste jaren.” (Thomas van den Bergh, HP De Tijd)

Flaptekst van de nieuwe roman van DBC Pierre

De ingenieuze en groots opgezette nieuwe roman van DBC Pierre vertelt het verhaal van rioolwerker en weduwnaar Lonregan (‘Lon’) Cush. Hij wordt ontslagen bij de afdeling Environmental Services van Octagon, een zeer schimmig bedrijf dat het volledig voor het zeggen heeft in de fictieve Amerikaanse stad waar Lon met zijn twee kinderen woont. Machines nemen voortaan Lons werk over.

Lon staat ver af van de snel veranderende maatschappij die volledig in de greep is van nieuwe media en technologie. Hij dreigt bovendien elk moment de voogdij over zijn zoon en dochter kwijt te raken aan zijn schoonmoeder. In een poging om een aan zijn dochter uitgedeelde klap goed te maken, geeft hij haar wat zij het allerliefste wil: een eigen smartphone. Vanaf dit moment belandt zowel dochter Shelby als Lon via hun scherm steeds dieper in die alternatieve onlinewereld, waarbuiten sociaal contact nauwelijks nog plaatsvindt en waarin ieders activiteit door Octagon nauwlettend in de gaten gehouden wordt. In hoog tempo wordt de tastbare wereld slechts een verlengstuk van wat zich online afspeelt. Het resultaat is een dystopische samenleving, gedomineerd door algoritmes. Lon blijft zich verzetten en zakt steeds verder weg in het moeras van de technologie.

Bijpassende boeken en informatie

John Flanagan – De Grijze Jager 15 De vermiste prins

John Flanagan De Grijze Jager 15 De vermiste prins recensie en informatie over de inhoud van dit fantasyboek. Op 1 maart 2021bij Uitgeverij Gottmer het 15e deel in de reeks De Grijze Jager van de Australische schrijver John Flanagan.

John Flanagan De Grijze Jager 15 De vermiste prins recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van De Grijze Jager 15, De vermiste prins. Het boek is geschreven door John Flanagan. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van het nieuwe deel in de reeks De Grijze Jager van de Australische schrijver John Flanagan.

John Flanagan De Grijze Jager 15 De vermiste prins Recensie

De vermiste prins

De Grijze Jager 15

  • Schrijver: John Flanagan (Australië)
  • Soort boek: avonturenboek, fantasyboek
  • Leeftijd: 12+ jaar
  • Origineel: The Missing Prince (november 2020)
  • Nederlandse vertaling: Wybrand Scheffer
  • Uitgever: Gottmer
  • Verschijnt: 1 maart 2021
  • Omvang: 408 pagina’s
  • Uitgave: Gebonden Boek / Paperback

Flaptekst van De Grijze Jager 15 – De vermiste prins

De koning van Gallica heeft de hulp nodig van koning Duncan en zijn Grijze Jagers. Zijn zoon, de prins, is vermist. Hij is gegijzeld door een kwaadaardige baron. Will en zijn leerling Maddie moeten proberen hem op te sporen en te bevrijden. Ze doen zich voor als jongleurs. Zo hopen ze de baron ervan te overtuigen hen zijn burcht binnen te laten. Maar al snel komen Will en Maddie erachter dat het niet zo eenvoudig is als het lijkt.

Is de koning van Gallica zelf wel te vertrouwens? En wie is toch die mysterieuze figuur die hen lijkt te volgen? John Flanagan is de auteur achter de mateloos populaire fantasy-serie ‘De Grijze Jager’. ‘De vermiste prins’, het 15e deel, is al net zo spannend en meeslepend als de rest van de reeks.

Bijpassende boeken en informatie

John Flanagan Het duel bij Araluen Grijze Jager 14John Flanagan (Australië) – Het duel bij Araluen
De Grijze Jager, deel 14
avonturenboek, fantasyroman (10+ jaar)
Waardering redactie∗∗∗∗ (uitstekend)
Het is heerlijk om een verhaal te lezen waar je direct vanaf regel één in zit…lees verder >

Gerald Murnane – De vlakte

Gerald Murnane De vlakte recensie en informatie over de inhoud van deze Australische roman. Op 11 februari 2020 verschijnt bij Uitgeverij Signatuur de Nederlandse vertaling van de roman The Plains van de Australische schrijver Gerald Murnane.

Gerald Murnane De vlakte Recensie en Informatie

Recensie van: Tim Donker

En dan, lezend (zoals gewoonlijk elke avond). In het boek. Dit boek. Het boek met het blauw en het geel en het groen en het zwart. Dat ik niet zal beweren dat ik er al ver in ben; ik ben, lawwezeggûh, op éénderde ofzo. Voor mij ligt mijn aantekeningenboekje en het is leeg. Of. Naja. Leeg. Het staat mudvol met krabbels, ideeën, invallen, gedachten, overpeinzingen, bevindingen. Maar niet één ervan heeft betrekking op dit boek. Het blaadje waarop ik MURNANE schreef, in kapitalen ja, en met een forse streep eronder. Dat blaadje is nog leeg. Opmerkelijk. Toch enkele tientallen pagina’s gelezen hebben al, en nog niet één mooie zin te hebben genoteerd. Of een stilistische opvallendheid. Iets dat me had doen lachen, huiveren, peinzen. Iets dat me roepen deed “Ja, zo is het!” of “Die slag is jou, Murnane!”. Een term die ik nog eens opzoeken wil. Enkele prikkelende tegenstrijdigheden. Wat losse associaties. Niets. Wit. Leegte. Blanco. Het overkomt me niet vaak dat ik bij het lezen van een boek – of toch: bij een boek dat ik zinnens ben te bespreken – met het halverwege al in zicht – of toch: reeds voorbij halverwege halverwege – klaarblijkelijk nog niet één keer naar mijn pen heb willen grijpen.

Dit is een moeilijk boek. Maar niet omdat het een moeilijk boek is. Het bevat geen wagonladingen personages met verwarbare namen, of ingewikkelde verhaallijnen, duizelingwekkende meerlagigheden, intellectualistische intertekstuele verwijzingen, onvoorziene plotwendingen, ondoorzichtige motieven, onnavolgbare tijdssprongen, onbegrijpelijke dialogen… En een “pil” is De Vlakte ook bepaaldelijk niet. “Dun boekje.” zei de man die het me gaf. Hij woont in een flat, die man. Op het bovenste verdiep dan nog. En van dat allerbovenste verdiep kwam hij afgezakt, met het boek in zijn hand, helemaal naar dat buiten waar ik stond. “Dun boekje.” zei hij op een toon die suggereren wilde dat ik het wel zo gelezen zou hebben. Maar dat had ik niet. Geenszins. Weken. Maanden. Ofzo. Wie houdt dat bij, wie kijkt er op zijn almanack. Hou het op lang. Lang had ik nodig voor dit werkje van Gerald Murnane. Goed, dat ligt niet alleen maar aan De Vlakte zelve. Deels komt het ook door mijn leesgewoontes. Ik lees veel, en vaak. Maar nooit lang achtereen. Vroeger was dat omdat lezen me altijd weer deed willen schrijven. Maar nu ik kinderen heb, zijn zij het meestal die me mijn lezen doen afbreken. Want ze willen dat ik een broodje voor ze smeer. Of ze hebben een tekening gemaakt die ik absoluut NU moet zien. Of ze willen een spelletje met me doen. Of er moet iets uit de schuur gehaald, of van een hoge kast gepakt. Of ik moet bemiddelen in een conflict. Altijd iets dat zich lastig laat combineren met verder lezen. En dan is er nog dat andere ding. Ik lees altijd zo’n honderd boeken door elkaar.

Wat? Eh, ja. Dat is begonnen, ooit, op een dag in de herfst een jaar of dertig geleden (geef of neem een paar jaar). Ik herinner het me graag als een dag in de herfst. Ten eerste omdat dat sfeervoller is. Ten tweede omdat het een donkere dag was, die dag. Maarja. Ik woonde in die dagen in die sombere, grauwe, grijze studentenflat op het onderste verdiep en daar was het altijd donker. Geen licht viel daar naar binnen. Ik las Geschiedenis van de westerse filosofie van Betrand Russel. Het tweede boek. De katholieke filosofie. De kerkvaders. De scholastiek. Goed voor tweehonderd bladzijden. Taai. Droog. Oersaai. Maar ik wilde lezen. Weten. Snappen. Volgen. Hoe het allemaal gelopen kon zijn. Van de zonsverduisteringvoorspellende Thales tot – ja tot wat? Tot nu. Tot lawwezeggûh Foucault of Deleuze of Sloterdijk of Feyerabend of Agamben of Morton ofzo, van daar naar hier. Nee, wacht. Ik wilde de filosofie in haar geheel kunnen begrijpen. Zoals. Misschien. Je af en toe denkt dat je beter begrijpen zult hoe je vader was als je bepaalde gebeurtenissen uit zijn leven weet. Gebeurtenissen waar hij nooit over sprak, en die niet eens per se bijzonder hoeven zijn. En aww, de filosofie, de moeder van het (jouw) denken, wat kon haar geschiedenis je allemaal niet verduidelijken? Maar dan mocht je geen hoekje overslaan. Het moet zijn dat ik toen nog geloofde aan de ongecorrumpeerdheid van historici – dat ik toen nog niet dacht dat alle geschiedschrijven eo ipso een vervalsen inhoudt. Dus het tweede boek eenvoudigweg overslaan was geen optie. Je kon op een lange reis naar het zuiden toch ook niet zomaar ineens driehonderd kilometer verder zijn? (o dus ik dacht me de “geschiedenis” dus ook nog als een ontwikkeling? een rechte lijn? van A naar B? of noord naar zuid?). Maar tussentijds je kamp opslaan: ergens verwijlen, zwemmen, vissen, op je rug naar de sterren kijken en vooral: eventjes niet meer bezig zijn met Thomas van Aquino of Johannes Scotus – dát kon natuurlijk wel. Ik besloot een pauze in te lassen en een tijdje in een ander boek te lezen. Dat werd Wapenbroeders van Louis Paul Boon. Maar. Ja. En tsja.

Ja en tsja. Boontjes intense schrijfstijl kon nauwelijks gelden als een tijdelijke verlichting van de leeslast. Al na enkele bladzijden had ik dringend de behoefte aan een pauzeboek om pauze te kunnen nemen van het pauzeboek. Ik dacht dat dat derde boek TikTak van Suso DeToro was. Maar goed mogelijk dat ik dat mis heb.

Hoe ook. Mensen. Toen is het begonnen. Dan en daar. Die dag, dat kamertje, die flat. Drie boeken werden tien boeken werden vijftig boeken werden honderd boeken. Dat kan hoor. O, wat ik al niet kocht bij alle kringloopwinkels waar ik kwam, alle boekenstalletjes die ik zag, elke De Slegte die er (toen. ooit) maar was in Nederland en België, bij elk tweedehands boekwinkeltje in een tijd dat elk middelgroot dorp er nog wel één had. Natuurlijk lees ik niet in al die boeken even aktief. Het hangt er van af. Van waar ik ben, bijvoorbeeld. Er zijn bovenboeken: een nog altijd groeiende, hoge stapel op mijn nachtkast: daar zal ik eerder naar grijpen als ik in bad ga, zinnens ben de bovenwc te gebruiken of midden op de avond op bed ga liggen niet omdat ik wil slapen maar omdat ik het getetter van rtl4 of sbs6 meer dan zat ben (zoals gewoonlijk elke avond). Wil ik Engels lezen?, beschouwelijk werk?, abstracte poëzie?, absurde kortverhalen?, romans van minimaal achthonderd bladzijden? Heb ik zin in iets herfstachtigs of juist in iets dat me zomers en licht doet voelen (in beide betekenissen van dat woord)? Vervreemding? Surrealisme? Dadaïsme? Beklemming? Naargeestigheid? Woorden die me denkend zetten, woorden die me doen opveren omdat ik ze absoluut in rechtstand tot me wil nemen, woorden als oorden, of woorden die me alleen maar doen lachen? Het is nu eens in de ene hoek, dan weer in de andere gezocht.

(Mijn vrouw moet daar niet zoveel van weten, van al die boeken overal. Stapels. Op de hoek van de eettafel, op het drankencabinet, op de vloer, op het secretaire, op mijn nachtkast, op de schouw. Soms toon ik mijn goede wil en prop ik wat stapels in één of andere la. Dan vergaat de tijd zoals die dat gewoon is te doen, en dan breekt er op een dag weer een dag aan. Een dag waarop ik een boek zoek omdat ik er even iets in wil naslaan, en dan vind ik dat boek niet maar kom ik wel allerlei boeken tegen die ik ooit, weken of maanden geleden in een la had gepropt om mijn goede wil te tonen, boeken waarin ik aan het lezen was, god betere het!, niet heel aktief misschien maar toch, en dan haal ik boek naar boek weer boven tot de volgende keer dat ik me geroepen voel mijn goede wil te tonen)

En dan zwijg ik nog van de boeken waarover ik schrijven wil. De bespreekboeken (zoals deze). Sommige boeken worden bespreekboeken omdat ik me bij hoge uitzondering eens iets heb aangeschaft van nog relatief recente datum; iets waarvan ik al lezende ben gaan denken Hee! Dit zouden meer mensen moeten lezen! Doch negen keer op tien denk ik dan een dertig- of veertigtal pagina’s later alweer Nee, wacht – dit moet niemand lezen. Waarom zit ik hier zelf nog mijn zuurverdiende leestijd aan vuil te maken eigenlijk? Veruit de meeste bespreekboeken worden mij gegeven om ze te bespreken. Die krijg ik dan, bijvoorbeeld van die man die op het bovenste verdiep in ergens een flat woont. Dit boek ook. Hij kwam er mee aan, helemaal naar beneden vanaf zijn verre bovenste verdiep, hij zei Het is maar een dun boekje.

Ja. Het is maar een dun boekje. En toch duurde het lang als ellen vooraleer ik de laatste bladzijde omgeslagen had. Ja, dat met die honderd boeken en die vele vele leesstapels en die danig versnipperde leestijd helpt niet mee om snel door boeken heen te zijn nee. Mijn goesting verandert ook zo vaak. Dan ken ik een schrijfstijl na enkele tientallen pagina’s wel zo’n beetje en dan wil ik weer even een andere toon, een andere thematiek, een andere stem. Maar er zit beslist ook iets in dit boek dat maakt dat je er niet in “wegzinken” kunt. De Vlakte is alles. Maar een soepel boek is het niet.

Allereerst lijkt het niet in Murnane’s bedoeling te hebben gelegen om enige identificatie van de lezer met de hoofdpersoon gemakkelijk te maken. De “ik” blijft tot op de laatste bladzijde een vreemde. “Ik” geeft weinig prijs zodat je aan het einde niet heel veel meer over hem weet dan je wist aan het begin, of alleen al door lezing van het achterplat. Duidelijke gevoelens lijkt hij niet te hebben, we krijgen zo goed als geen informatie over zijn verleden en andere gedachten dan die te maken hebben met het onderwerp (de vlakte), komen niet of nauwelijks aan bod. Navelstaarderij is “ik” vreemd – zelfs zijn naam wordt niet genoemd (overigens krijgt niemand in het boek een naam). Wie niet toevallig een in Australië woonachtige cineast is, heeft weinig gemeen met de hoofdpersoon van DE Vlakte.

Ook het onalledaagse verhaal biedt niet direct een uitgestoken hand. “Ik” is, als gezegd, een filmmaker (een jonge filmmaker, voegt het achterplat daar nog aan toe) die een film wil maken over de vlakte van het Australische binnenland. Dan kun je als filmmaker zomaar van alles doen. Je kunt met een camera op je schouder de vlakte op gaan, en filmen tot je een ons weegt, en het materiaal vervolgens met klein budget monteren tot een min of meer “veelzeggend” of “kunstzinnig”  geheel. Je kunt avond en avond aan je tafel gaan zitten en met bloed en pijn en zweet en tranen schrijven en schrappen en schaven aan een synopsis en een scenario en een draaiboek of hoe heet dat allemaal, en je pas daarna een keer buigen over de vraag “En wat nu?”. Je kunt een stelletje gelijkgestemden om je heen verzamelen en jezelf een groep noemen en die groep een naam geven en drukker bezig gaan met manifesten schrijven dan met films maken. Je kunt tot op hoge leeftijd blijven dromen over een film en op een dag (in, uiteraard, de herfst) schouderophalend zeggen dat je er nu te oud voor bent. Maar de ikfiguur uit De Vlakte gaat naar een hotel.

In dat hotel heeft een aantal grootgrondbezitters een afgelegen lounge afgehuurd. (“if anybody wants you???” “I”LL BE IN THE LOUNGE!”). Ze verlenen audiëntie aan een hele horde kunstenaars, ambachtslieden, wetenschappers, filosofen en geloofsverspreiders (dan wel –stichters) die ondersteuning behoeven bij het ten uitvoer brengen van hun gedroomde project. De sessies duren dagen. De één na de ander verdwijnt in die lounge om zijn idee voor te leggen aan de grootgrondbezitters. De overigen hangen rond in de bar van het hotel. Ze drinken. Ze praten. Ze mijmeren maar wat voor zich uit. Ze staren in het blauwe heenin. Het duurt en het duurt. De ikfiguur wacht, denkt en drinkt. Zegt Teju Cole:  “Murnane, een genie, is een waardige erfgenaam van Beckett”, en het moet zijn dat Signatuur dacht dat Beckettfans dat zou doen brullen van enthousiasme, want ze zetten de uitspraak op het omslag (het deed mij wel brullen van enthousiasme, in zoverre had ulieden gelijk, Signatuur. maar hoeveel Beckett-fans telt Nederland eigenlijk nog?). Maar daar, op éénderde, of naja toch: reeds voorbij halverwege halverwege, leek het me nog niet erg op Beckett te lijken. Zo waren er naar Beckett-maatstaven al veel te veel bijfiguren, en sommige daarvan zeiden dan ook nog wat ook. Maar ineens dacht ik: stel je voor dat de ikfiguur nooit bij de grootgrondbezitters naar binnen geroepen wordt! Dat het hele boek zal gaan over het wachten op een audiëntie die hem uiteindelijk nooit verleend wordt! En hij gans die 158 pagina’s lang (ja het boek zelve is langer maar de rest is gevuld met een niet tot het verhaal behorende briefwisseling tussen Gerald Murnane en de eerder genoemde Teju Cole) alleen maar in de bar van een hotel zal zitten te zitten! Wow! Ja, dat zou behoorlijk beckettiaans zijn ja, en behoorlijk geniaal ook. Geniaal!, ik dacht ja, en schreef het misschien ook nog wel ergens op die angstvallig lege bladzijde in mijn aantekeningenboekje – zodat daar nu één woord stond. Geniaal. En verder niets. Maar dan wordt hij toch tegen zijn verwachting in (of minstens toch tegen de mijne) naar binnen geroepen en kan er zoiets als een “verhaal” in gang komen (en het is altijd oppassen als verhalen in gang komen want niet zelden is het dáár waar het mis gaat).

De scène die dan volgt is even bizar als grappig. Zes landeigenaren ontvangen de ikfiguur, een zevende ligt te slapen op een veldbed in de hoek. De drank heeft rijkelijk gevloeid, zoveel is duidelijk (en zal ook rijkelijk blijven vloeien). In een toneelmatig weergegeven gesprek praten alle zes in eerste instantie volkomen langs elkaar heen. Iedereen houdt het bij zijn eigen obsessies. Later raakt het gesprek meer geïntegreerd; als een dissonant koor dat zich naar een harmonieus refrein toezingt. Niettemin blijft ieder zijn hoogstpersoonlijke accenten leggen. Veel ruimte om zijn idee te presenteren krijgt de ikfiguur niet. Pas als de zevende man opstaat van het bed en zich in het gesprek mengt, kan de ikfiguur gaan praten. En hoewel de zevende landeigenaar veel van wat de ikfiguur zegt schandalig vindt, neemt hij hem toch in dienst: “Ik kon zolang te gast zijn als ik wilde blijven. Maar het zou beter zijn als ik op een mij passend moment een betrekking in zijn huishouden zou aanvaarden. Een naam voor die betrekking kon ik zelf kiezen. Hij stelde ‘directeur filmprojecten’ voor, maar hij verwachtte wel dat ik me daar nog eens voor zou gaan schamen. Mijn salaris zou elk redelijk bedrag inhouden boven de kosten die het uitoefenen van mijn taken eiste. Natuurlijk zou er geen formele lijst van taken zijn om mijn werkterrein te beperken.”

Let op. Het is goed mogelijk dat het mogelijk is & het kan zijn dat het kan zijn. Dat dit misschien mogelijkerwijs allicht (bijwoorden van twijfel) aan de orde van de dag is, daar in dat verre Australië met zijn vlaktes zijn kangoeroes zijn hitte zijn sluitneder zijn razzia’s. Dat grootgrondbezitters alle dagen een volmaakte vreemde voor onbepaalde tijd in hun huis opnemen om tegen een onduidelijk loon niet welomschreven werkzaamheden te verrichten. Maar ik lees dit niet daar in dat verre Australië, ik lees dit in het al te nabije Nederland. Waar de herfst meedogenloos is ingetreden, Rutte, Grapperhaus en De Jonge veel te veel macht gekregen hebben en angst en middelmaat regeren. En de “plot” (zo het er al één is) van De Vlakte komt mij lichtelijk bizar voor, zij het ook weer niet zó bizar dat je van absurdisme, groteske, surrealisme of voor mijn part in gilsiaanse terminologie gevat “paraproza” (“transludiek”, hee) kunt spreken. Te buitengewoon om gewoon te zijn, deze Murnane maar te gewoon om buitengewoon te kunnen zijn. Zoiets. Binnen zijn ongebruikelijkheid blijft De Vlakte steeds realistisch, soms zelfs op het gortdroge af. Wat dan wel weer passend is bij het vlakke Australische binnenland.

Bizar realisme. Bestaat dat? “Bialisme”. (hee!). Mag ik die term dan munten, mensen? Ze lijkt goed van toepassing te zijn op De Vlakte. Het bizar realisme (of toch maar bialisme?) is één van de redenen waarom ik slecht toegang vind tot dit boek. Eénmaal wonend op het landgoed van zijn broodheer (de ikfiguur verwijst naar hem als “mijn beschermheer”) is er van enig beperkt werkterrein zeer zeker geen sprake; het is me eigenlijk volslagen onduidelijk wat “ik” nu alle dagen zit te doen, daar. In plaats van aktief aan zoiets als een film te werken (hoe men dat dan ook doet, aktief aan een film werken), zit hij meestentijds in één van de vele bibliotheken die het landgoed rijk is. Bibliotheken die tot de nokken toe gevuld zijn met kunst, proza, poëzie van en over de vlakte. Daarover zit hij dan te peinzen. Over de vlakte en over wat anderen zoal gepeinsd hebben over de vlakte.

Zulks is moeilijk inkomen ik zei, en zeg nu opnieuw. Iemand wordt volledig voorzien in zijn levensonderhoud in ruil voor gepeins dat zonder fysieke weerslag blijft. Naar vorderingen van het een of andere project wordt nooit gevraagd. Maar goed, leven in abnormale levensomstandigheden is überliterair en elke toetsing aan de realiteit is voor beperkten. Bovendien is voor iedereen die creërend bezig is, het niet totaal onherkenbaar om veel meer bezig te zijn met het denken over, en dan het denken over denken, en dan het verloren lopen in één of andere zijweg van iets dat maar zijdelings te maken had met iets zijdelings van waar het ooit om begonnen was, dan met het werkelijke “creëren” (wat dat dan ook is). Maar “ik” peinst over de vlakte, over de kunst van de vlakte, de religie van de vlakte, de filosofie van de vlakte, de proza en de poëzie van de vlakte, en over wat grootgrondbezitters (kennelijk de grote voorvechters van de vlaktecultuur?) zoal al of niet gevonden hebben van al dat de vlakte aan materiaal heeft opgeleverd, over bepaalde stromingen en substromingen in het denken over (de cultuur van) de vlakte, over hoe dit denken zich ontwikkeld heeft en de “biarealistische” aard van al deze bespiegelingen maken vele tientallen bladzijden van De Vlakte tot taaie kost. Weeral is het goed mogelijk dat het mogelijk is: dat er dus zo’n grootse cultuur bestaat van en over het Australische binnenland, maar als ik het binnen mijn verstaanshorizon tracht te trekken en er bijvoorbeeld Drenthe van maakt krijgt het weeral absurde (maar niet: absurdistische) trekken.

Omdat “ik” voornamelijk over anderen denkt: over een andere cultuur (“ik” lijkt van origine geen vlaktebewoner te zijn) en over wat anderen over die andere cultuur gedacht en gezegd hebben, krijgt hij zelf ook gedurende het verhaal nauwelijks vorm. Dat maakt het lastig met hem te sympathiseren, of zelfs maar hem te begrijpen. Omdat hij nooit op zichzelf reflecteert, komen ook zijn toch al spaarzame handelingen nogal eens uit de lucht vallen. Zo is er een scéne waarin hij maar weer eens tussen de boeken verscholen zit in de bibliotheek en door een raam de dochter van zijn beschermheer ziet lopen. Ze staat stil en kijkt omhoog. Ineens gaat “ik” meubels verslepen en op elkaar zetten. Na enige regels heeft de lezer dat hij dit doet om een manshoge “pop” van zichzelf te maken, op ware grootte. En als hij dan naar buiten gaat, naar de plek waar de dochter van zijn beschermheer stond toen ze omhoog keek, begrijp je dat hij dit gedaan heeft omdat hij wilde weten of en hoe ze hem gezien heeft toen ze daar stond (doch nog niet waarom hij dat zo gaarne weten wil). Maar omdat “ik” nooit in zinnen denkt als “Ik vroeg me af of ze me gezien kon hebben” of “Ik besloot een replica van mezelf te maken om me vanuit haar standpunt te kunnen zien”, wekken zijn handelingen in eerste instantie alleen maar vervreemding op bij de lezer. En toch krijg ik niet de indruk dat Murnane op vervreemding uit is. Waardoor ik de scéne nogmaals wil lezen, nu zonder vervreemding, nu ik weet wat ik eerst niet wist.

En nu net dat. Net dat, beste mensen beste lezers van dit stukje. Net dat is wat het is: Murnane is me altijd één stap voor. Of één stap. Een hele hoop stappen eigenlijk, en ik snel hem achterna en kijk om omdat ik wil zien waar we gelopen hebben en pas dan zie ik dat het best een mooie weg was en wil ik hem nog een keertje gaan. De Vlakte is een herleesboek maar voor iemand die altijd zo’n honderd boeken tegelijk leest, is herlezen van boeken geen evidentie. Plus daarbij, diene mens die op het bovenste verdiep in die flat woont, heeft me uitdrukkelijk gevraagd het boek terug te geven. Dus moet ik het bij deze ene lezing van De Vlakte houden en Murnane heeft het me uiterst lastig gemaakt om er een of ander duidelijk “iets” van te peinzen. Murnane schrijft niet naar me toe. Ik voel niet mee met de ik in dit verhaal. Voelen is sowieso al van ondergeschikt belang in De Vlakte. De vrouw van de beschermheer zit wel eens bij “ik” in één van de bibliotheken en uit een paar regeltjes blijkt dat “ik” haar best heel sympathiek vindt maar ook die gevoelens zijn tamelijk onnavolgbaar en spelen bovendien enkele bladzijden verderop al geen enkele rol meer. Steeds als ik denk aan te voelen welke kant het op zal gaan (eerst dacht ik dat “ik” nooit bij de grootgrondbezitters zou ontboden worden, toen dacht ik dat de dochter van “iks” beschermheer een rol zou krijgen in het verloop, en daarna de vrouw), gaat het een andere (of juist geen enkele) kant op. Alzo gaan ook veel van Murnanes zinnen. Hij componeert graag lange zinnen waarvan het slecht voorspellen is waar we zijn zullen als de punt wordt gezet. Zinnen die nopen tot herlezen. Ook al. Want wat zegt hij nou eigenlijk? Ontkent hij de ontkenning of bevestigt hij de bevestiging? Wat was ook alweer het begin van deze zin? Ik heb geloof ik even niet opgelet.

Tot slot ook het slot. Ook het slot is niet zoals ik slotten dacht te kennen. En ik vind niet eens dat een slot een slot moet zijn, of wat dan ook. Toch neemt mijn ruimdenkendheid ten aanzien van slotten een klein, licht-knagend gevoel van onbevredigdheid bij dit specifieke slot niet helemaal weg. Noem het wrevel. Of zeg verwarring. Mogelijkerwijs zit mijn onbekendheid met Australische literatuur en/of cultuur hier voor een deel tussen? Het Australische denken? Ik had ooit een Australische vriendin, en nu ik eraan denk: haar begreep ik eigenlijk ook nooit helemaal.

Dit is literatuur die niet reproduceert, maar op zichzelf staat: een “konkreet proza” zo men wil (wie weet Sybren Polet nog?). Een puur fictioneel schrijven: van het hoofd van de schrijver naar het hoofd van de lezer zonder dat het iets van een tussenruimte weerspiegelen wil. Hierom prijs ik Murnane. Hij heeft geen rijdende trein geschapen, waar je maar op te springen hebt maar een boek dat je slechts aanvaarden of verwerpen kunt. In deze volstrekte compromisloosheid herken ik inderdaad de geest van Beckett. Ik zie niet Becketts taalwoede, niet zijn duisternis, niet zijn absurdisme, niet zijn humor. In de hermetiek van de vlaktefilosofieën kan ik nog wel de Beckett van zijn betogende teksten herkennen (maar die Beckett moet ik niet zo eigenlijk, al een geluk dat hij nog zo weinig betogende teksten heeft geschreven anders had ik me als completist nog meer dat mij niet lief is moeten aanschaffen dan mij lief is) (?) (of ja, misschien ook wel de hele vroege Beckett, die nog joyceiaans was tot op het bot, de Beckett van Droom van matig tot mooie vrouwen, misschien dat iets van die Beckett ook nog wel rondwaart in De Vlakte) (maar ook die Beckett is best vervelend eigenlijk) (en de Beckett van de wat overschatte trilogie is ook nog niet helemaal wat hij waard kan zijn) (hmm, eigenlijk heb je met Watt wel de essentiële Beckett in huis) (en Hoe het is) (en wat van die losse, dunne boekjes, hoe heten ze allemaal). Maar waar zat ik? Wel, hoe alles opgeofferd wordt aan een totale eigenzinnigheid dat is voorzekers wel beckettiaans (of is het beckettesk?) ja en het is dan ook vandaar dat ik wel meer zou willen lezen van Murnane.

Gerald Murnane De vlakte Recensie001Boek-Bestellen

Muziekliefhebbers spreken wel over een “instapplaat”. Dat is me wat, mensen, zo’n instapplaat. Het is dé plaat die je heeft doen interesseren in een band of artist om vandaaruit kennis te maken met de rest van het oeuvre. Voorwaarde is dan wel dat er een verder oeuvre te ontdekken valt; bands of artisten die het bij een plaat of drie hebben gelaten, kunnen uiteraard geen instapplaat hebben. Homesickness is één van de allerbeste platen ooit gemaakt en o! dat ware een geweldige instapplaat geweest, maarja: You Fantastic! maakte alleen maar die ene vollelengte cd en dan nog twee ep’tjes (waarvan één fantastisch en één ronduit zwak is). De vonk moet ook niet uitdoven vooraleer je het geld of de tijd gehad hebt om je in dat verdere oeuvre te verliezen, zoals mij gebeurde toen ik Golden Sings That Have Been Sung van Ryley Walker hoorde wat ik toen echt een bloedmooie plaat vond. Maar ik hoorde andere liedjes van andere platen en geen enkel liedje leek me aantrekkelijk genoeg om de plaat waar het op stond in aanschaf te doen en toen ik laatst Golden Sings… weer eens draaide, vond ik er eigenlijk niet zoveel meer aan. Een instapplaat kan de debuutplaat zijn maar dat hoeft niet. Al is het meestal wel zo dat het hoogtepunt te vinden is bij het vroege werk. Weinig bands of artisten beginnen pas bij hun tiende plaat interessant te worden. Ten beste weten ze een redelijk geluid te consolideren, en ook daar begint het niet zelden ten lange laatste oninteressant te worden. Zo kan ik me niet meer heugen wanneer het me nog enthousiasmeerde als de nieuwe Swans er was.

Enfin. Ik vraag me af of De Vlakte een handig gekozen instapboek voor het oeuvre van Murnane is. De man schreef al zo’n vijftien boeken, en niet eerder werd er een boek van hem in het Nederlands vertaald. Waarom gekozen voor een boek uit het hele begin van zijn oeuvre, zijn derde boek, een boek dat hij zelf rekent tot een fase die hij inmiddels achter zich gelaten heeft? In de briefwisseling tussen Teju Cole en Gerald Murnane die nota bene achter in dit boek is opgenomen, stelt Murnane dat zijn schrijfstijl zich heeft moeten ontwikkelen in de eerste tien jaar van zijn schrijversbestaan. Daarbij noemt hij De Vlakte zelfs met name: “Hoewel ik trots ben op Tamarisk Row, A Lifetime on Clouds en De Vlakte, kan ik die boeken nooit opnieuw doornemen zonder dat ik er iets in wil verbeteren. Ik denk dat ik, toen ik die boeken schreef, er nog te zeer op gebrand was om de precieze, de meest passende woorden of zinssneden te vinden, alsof bepaalde woorden of woordcombinaties rijker en krachtiger waren dan andere.” (wat misschien het zo cognitieve aspect van dit boek verklaart).

Ook voordat ik Murnanes woorden over De Vlakte had gelezen, proefde dit boek al als niet nog geheel gerijpt. In veel gevallen kan dit tot voordeel strekken. Als ik hierboven zei: bij musici gaat het nogal eens mis als ze volgens critici “hun sound hebben gevonden” want dan begint negen keer op tien het middelmatige, het inwisselbare, het bloedeloze. Ook bij schrijvers kan dit fenomeen op de loer liggen. Jong, onbekend, nog zonder publiek leggen ze een durf en experimenteerdrang aan de dag die in hun latere werk langzaamaan verdwijnt. Maar bij Murnane zou dit –schat ik zo in- nog wel eens andersom kunnen zijn. Misschien is hij wel die schrijver die toen hij jong was nog dacht dat hij / het schrijven aan van alles diende te voldoen, een ballast die hij bij het klimmen der jaren pas overboord wist te gooien? Ik weet het niet want hoewel ik ook zeer veel Engelstalig lees, is dit voor mij ook pas de eerste kennismaking met de Australiër. Ik raad maar zo’n beetje naar de ontwikkeling in Murnanes schriftuur; een raden dat ik doe op grond van het gegeven dat De Vlakte me intrigeerde zonder me helemaal te overtuigen. Ik kan me best voorstellen dat Gerald Murnane in de loop van komende jaren gaat uitgroeien tot één van mijn lievelingsschrijvers. Ik kan me ook voorstellen dat dat voornamelijk zal zijn vanwege elementen die in De Vlakte nog niet of nauwelijks aanwezig zijn. Dat het me over een jaar of vijftien nog zal verbijsteren dat De Vlakte mijn instapboek was.

De vlakte

    • Schrijver: Gerald Murnane (Australië)
    • Soort boek: Australische roman
    • Origineel: The Plains (1982)
    • Nederlandse vertaling: Sander Grasman, Thijs van Nimwegen
    • Uitgever: Signatuur
    • Verschijnt: 11 februari 2020
    • Omvang: 160 pagina’s
    • Uitgave: Paperback / Ebook
    • Recensie van: Tim Donker

Flaptekst van de roman van Gerald Murnane

Speels en dromerig meesterwerk, waarin een man op de Australische vlakte arriveert in de hoop een film te maken over de vreemde cultuur van de bewoners.

Gerald Murnane is tachtig, schreef zo’n vijftien boeken, The New York Times noemde hem “de grootste auteur in het Engelse taalgebied’ en hij lijkt een gedoodverfde Nobelprijswinnaar. Toch hebben veel mensen nog nooit van de Australiër gehoord. Misschien komt dat doordat Murnane in het gehucht Goroke woont, omringd door stapels archieven van zijn eigen schrijfsels. Hij heeft nog nooit in een vliegtuig gezeten, heeft geen tv en geen computer: hij schrijft met één vinger op zijn typemachine. Als hij niet schrijft, staat hij achter de bar van de lokale golfclub.

Zijn roman De vlakte, die in 1982 verscheen, geldt in kleine kring al als een meesterwerk. Nu wordt het hoog tijd dat zijn werk het grote publiek bereikt. Met De vlakte debuteert Murnane op spectaculaire wijze in het Nederlands taalgebied.

In deze roman arriveert een jongeman op de Australische vlakte in de hoop een film te kunnen maken over de vreemde, maar rijke cultuur van haar bewoners. Het resultaat is een minutieuze verkenning van het vlakke Australische binnenland en zijn landeigenaren.

Bijpassende Boeken en Informatie

Michael Robotham – Meisje zonder leugens

Michael Robotham Meisje zonder leugens recensie en informatie over deze nieuwe Australische thriller. Op 23 september 2020 verschijnt bij Uitgeverij Cargo de Nederlandse vertaling van When She Was Good, de nieuwe thriller van de Australische schrijver Michael Robotham.

Michael Robotham Meisje zonder leugens Recensie en Informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de thriller Meisje zonder leugens. Het boek is geschreven door Michael Robotham. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de nieuwe thriller van de Australische schrijver Michael Robotham.

Michael Robotham Meisje zonder leugens Recensie

Meisje zonder leugens

  • Schrijver: Michael Robotham (Australie)
  • Soort boek: Australische trhiller
  • Origineel: When She Was Good (2020)
  • Nederlandse vertaling: Danielle Stensen
  • Uitgever: Cargo
  • Verschijnt: 24 september 2020
  • Omvang: 368 pagina’s
  • Uitgave: Paperback 

Flaptekst van de nieuwe thriller van Michael Robotham

Evie Cormac is een meisje zonder familie. Ze houdt haar identiteit al jarenlang geheim – alleen daardoor is ze veilig. Maar forensisch psycholoog Cyrus Haven is vastbesloten erachter te komen wie Evie is, en hoe ze zich verborgen kon houden in het huis waar een man werd doodgemarteld.

Intussen zijn machtige mensen op zoek naar Evie, de enige getuige van hun misdaden. Evies gave om te zien wanneer iemand liegt helpt Cyrus bij het oplossen van een onmogelijke zaak, maar hoe verder hij Evies verleden weet te ontrafelen, hoe meer hij haar blootstelt aan gevaar. Uiteindelijk zullen ze allebei moeten beslissen of het misschien beter is de monsters uit het verleden niet wakker te maken

De thrillers van Michael Robotham (1960) worden in ruim 50 landen uitgegeven en zijn meermalen bekroond, onder andere met de Gold Dagger en de Ned Kelly Award. Van zijn hand verschenen onder meer de zeer succesvolle thrillers De verdenkingGebroken en Leven of dood, en het eerste deel rond Evie Cormac, Meisje zonder verleden.

Bijpassende boeken en informatie

Christian White – De vrouw en de weduwe

Christian White De vrouw en de weduwe recensie en informatie over deze nieuwe Australische thriller. Op 18 augustus 2020 verschijnt bij Uitgeverij A.W. Bruna de Nederlandse vertaling van The Wife and the Widow, de nieuwe thriller van Christian White.

Christian White De vrouw en de weduwe Recensie en Informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van De vrouw en de weduwe. Deze thriller is geschreven door Christian White. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de nieuwe thriller van de Australische schrijver Christian White.

Schaduwen uit het verleden schudden een eiland op

Als haar man niet uit het vliegtuig stapt waar hij uit had moeten stappen, gaat Kate naar de politie. Hier wordt nogal laconiek gedaan. Maar als ze wordt gebeld door de alarmdienst van hun vakantiehuis op het Australische eiland Belport dat er iemand in hun huisje is geweest, gaan haar alarmbellen af. Abby is gewend aan saaie, eenzame winters op Belport. In de zomer nemen de toeristen het eiland over. Maar daarna is er bijzonder weinig te beleven. Tot een verschrikkelijke gebeurtenis het eiland wakker schudt en in zijn greep houdt. Op het eerste oog hebben Abby en Kate niets met elkaar te maken. Maar schaduwen uit het verleden verbinden hun levens op een manier die ze niet konden vermoeden.

Christian White De vrouw en de weduwe Recensie

Het principe van een fijne thriller, is dat je móet weten wat er gebeurd is. En dat is exact wat De Vrouw en de Weduwe biedt. Het verhaal is dusdanig spannend, Christian White weet meer dan genoeg vragen op te roepen, waardoor je blijft lezen. De personages zijn misschien niet ontzettend bijzonder. Je zou hier en daar wat gelaagdheid kunnen missen, een ontwikkeling. Het is niet dat het níet gebeurt, maar het blijft wat oppervlakkig. Kate besluit bijvoorbeeld om niet meer onzichtbaar te zijn. Ze spreekt zich meer uit, blijft niet meer op de achtergrond. Maar dat is een klein beetje alsof je op een aan of uit knop hebt gedrukt. Eerst was het er niet, en toen ineens wel. Desalniettemin zit er nog een aardige verrassing in het boek, die het weer nét dat beetje extra geeft.

Fijne en spannende thriller met een onverwachte plotwendingen

Origineel zijn in plotwendingen bij een thriller kan een uitdaging zijn. Wat mij betreft is Christian White daar prima in geslaagd. Dankzij zijn prettige schrijfstijl met goede afwisseling tussen dialoog en beschrijving, voelt De Vrouw en de Weduwe als een toegankelijk warm bad. De personages blijven helaas wat oppervlakkig, maar de plottwist maakt weer een hoop goed. Gewaardeerd met ∗∗∗∗∗ (zeer goed).

Recensie van Jolien Dalenberg

De vrouw en de weduwe

    • Schrijver: Christian White (Australië)
    • Soort boek: Australische thriller
    • Origineel:  The Wife and the Widow (2019)
    • Nederlandse vertaling: Fanneke Cnossen
    • Uitgever: A.W. Bruna
    • Verschijnt: 18 augustus 2020
    • Omvang: 320 pagina’s
    • Uitgave: Paperback / Ebook
    • Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (zeer goed)

Flaptekst van de nieuwe thriller van Christian White

Het is winter en griezelig stil op het vakantie-eiland Belport, voor de Australische kust. Slecht nieuws brengt Kate naar dit uitgestorven oord, en haar verdriet wordt met de dag groter als ze meer te weten komt over het geheime leven dat haar man bleek te leiden. Abby, als bewoner van het eiland, is gewend aan de stille winters, maar dit jaar wordt haar wereld op zijn kop gezet wanneer ze bewijzen vindt die haar man in een wel heel kwaad daglicht stellen. Niets op dit eiland is wat het lijkt, en pas als de twee vrouwen samenkomen kunnen ze de waarheid ontdekken over de mannen in hun levens.

Bijpassende boeken en informatie