Tag archieven: autobiografisch verhaal

Carlo Greppi – Een man van weinig woorden

Carlo Greppi Een man van weinig woorden. Op 18 januari 2024 verschijnt bij uitgeverij Meulenhoff het boek van Carlo Greppi over Lorenzo Perrone, de man die het leven van Primo Levi redde in Auschwitz. Hier lees je informatie over de inhoud van het boek en over de uitgave. Daarnaast is er aandacht voor de boekbesprekingen en recensie van Een man van weinig woorden, het boek geschreven door Carlo Greppi.

Carlo Greppi Een man van weinig woorden

Carlo Greppi is geboren op 24 december 1982 in de Italiaanse stad Turijn. Hij is als historicus werkzaam bij de universiteit van Turijn. Inmiddels heeft hij een aantal boeken over de geschiedenis van de twintigste eeuw geschreven. De Nederlandse vertaling van zijn boek over Lorenzo Perrone, de man die het leven van schrijvers Primo Levi redde in Auschwitz verschijnt medio januari bij uitgeverij Meulenhoff.

Carlo Greppi Een man van weinig woorden recensie

  • “De beste manier om de Grote Geschiedenis binnen te stappen is via de zijdeur van een kleine, persoonlijke geschiedenis. De Italiaanse historicus Carlo Greppi bewijst dat overtuigend met zijn kleine, diepmenselijke geschiedenis van de metselaar die in Auschwitz het leven van de grote Primo Levi redde. Een boek dat je met simpele, goed vertelde feiten inzicht geeft in kwesties van leven, dood en loyaliteit.” (Jan Brokken)
  • “Eén aspect aan Primo Levi’s gevangenschap in Auschwitz is altijd onderbelicht gebleven: de rol die een andere Italiaan vervulde bij zijn redding. Zijn naam: Lorenzo Perrone […] Carlo Greppi schreef een ontroerend boek over hem.” (Trouw)

Carlo Greppi Een man van weinig woorden

Een man van weinig woorden

Het uitzonderlijke verhaal van Lorenzo Perrone, die het leven van Primo Levi redde in Auschwitz

  • Auteur: Carlo Greppi (Italië)
  • Soort boek: biografische non-fictie
  • Origineel: Un uomo di poche parole (2023)
  • Nederlandse vertaling: Hilda Schraa
  • Uitgever: Meulenhoff
  • Verschijnt: 18 januari 2024
  • Omvang: 368 pagina’s
  • Uitgave: paperback / ebook
  • Prijs: € 24,99 / € 13,99
  • Boek bestellen bij: Bol / Libris

Flaptekst van het boek over Lorenzo Perrone en Primo Levi

Een historisch relaas over de bijzondere vriendschap tussen Lorenzo Perrone en Primo Levi: een hoopvolle boodschap over wat het betekent om medemenselijk te zijn in tijden van oorlog

Lorenzo Perrone werkte in Auschwitz in opdracht van een Italiaans bedrijf als metselaar toen hij Primo Levi ontmoette, die er werd ingezet als dwangarbeider. Ondanks de gevaarlijke omstandigheden hielp Perrone Levi door hem voedsel te brengen en brieven naar zijn familie te smokkelen, wat streng verboden was. Mede dankzij Perrone overleefde Levi het kamp. Na de oorlog hielden de mannen contact. Levi noemde om zijn vriend te eren zijn eigen kinderen Renzo en Lorenza, en toen Lorenzo aan lager wal raakte en overleed, sprak Levi op zijn begrafenis.

Miljoenen mensen kennen het werk van Primo Levi, een schrijver van internationale statuur, maar dit boek laat ons op een andere manier met hem en zijn werk, én met Lorrenzo, kennismaken. Lorenzo Perrone is een vergeten persoon uit de geschiedenis, een held op zijn eigen bescheiden manier. Een man van weinig woorden is niet alleen een historisch relaas van een bijzondere vriendschap, het is ook een hoopvolle boodschap over wat het betekent om medemenselijk te zijn in tijden van oorlog.

Bijpassende boeken en informatie

Daniël Boissevain – Het magische kind

Daniël Boissevain Het magische kind. Op 1 november 2023 verschijnt bij Uitgeverij Pluim het boek van Daniël Boissevain over zijn jeugd in Ruigoord. Op deze pagina zijn de recensie en informatie van de redactie over de inhoud van het boek over opgroeien in Ruigoord te lezen. Bovendien besteden we aandacht aan boekbesprekingen van anderen.

Daniël Boissevain Het magische kind recensie en informatie

Daniël Boissevain is op 29 juni 1969 geboren in Amsterdam. Zijn vader is de beeldend kunstenaar en theatermaker Guus Boissevain en zijn moeder Margrit van der Linden. Op jonge leeftijd reisde hij rond met het theatergezelschap van zijn ouders. Later vestigde ze zich in vrijplaats Ruigoord.

Nadat Daniel Boissevain de Amsterdamse Toneelschool doorliep speelde hij een flink aantal rollen in de film, televisie en in het theater. Zijn bekendste rol is waarschijnlijk die van Johnny Meeuwse in zowel de films als tv-serie All Stars. Zijn eerste boek over zijn ervaringen en herinneringen aan het leven Ruigoord verschijnt in oktober 2023 bij Uitgeverij Pluim.

Ruigoord is een voormalig eiland en later dorpje ten oosten van Amsterdam waarvan vanaf 1839 mensen woonden. Nadat het Houtrak werd ingepolderd in 1873 voor de aanleg van het Noordzeekanaal was het geen eiland meer. In 1964 kreeg het gebied een havenbestemming met de bedoeling dat de bewoners zouden vertrekken. Bovendien werd de grond van de eigenaren gekocht. Enkele bewoners werkten niet mee aan de plannen en bleven er wonen. Vanaf 1972 werd een deel van Ruigoord gekraakt door een aantal kunstenaars. Op 24 juli 1973 kwamen de machines om het dorp plat te gooien, wat mislukt en nog dezelfde dag werd de sloop vergunning ingetrokken en konden de bewoners en krakers er blijven wonen, zij het met de nodig conflicten onderling.

Uiteindelijk werden de plannen voor de aanleg van de Afrikahaven in 1997 opnieuw uit de kast gehaald. De bewoners vochten deze beslissing aan tot aan Europees Gerechtshof in Luxemburg. Echter voordat hier een uitslag over was, kwamen de machine om de eerste werkzaamheden te verrichten. Actiegroep GroenFront verzette zich hevig en maakte overal blokkades om de sloop te bemoeilijken. Desondanks werd het terrein ontruimd. Uiteindelijk besloot de gemeenteraad in 2000 om Ruigoord niet helemaal te slopen en een groot deel van het intact te houden.

Daniël Boissevain is een van de kinderen die opgroeide in Ruigoord. In zijn eerste boek beschrijft hij hoe het was om als kind van twee behoorlijk vrijgevochten hippieouders op te groeien in deze bijzondere omgeving. Over de vrijheid die hij ervoer, maar tegelijkertijd ook over beperkingen die zo’n onorthodoxe opvoeding met zich meebracht. Over de reizen die hij maakte met een hippie dubbeldekker door India.

Op een prettige wijze is Daniël Boissevain erin geslaagd zijn jeugdherinneringen op schrijven. Zowel de voordelen als de nadelen van zijn anarchistische jeugd brengt hij over het voetlicht. En dat ook in deze omgeving de traditionele patriarchale verhoudingen tussen vrouwen en mannen nog alom aanwezig waren. Het is een liefdevol verslag geworden van een bijzondere jeugd, in een prettige stijl opgeschreven. Gewaardeerd met ∗∗∗ (zeer goed).

Daniël Boissevain Het magische kind recensie

Het magische kind

Mijn jeugd in Ruigoord

  • Auteur: Daniël Boissevain (Nederland)
  • Soort boek: autobiografisch boek, memoir
  • Uitgever: Uitgeverij Pluim
  • Verschijnt: 1 november 2023
  • Omvang: 240 pagina’s
  • Uitgave: paperback / ebook
  • Prijs: € 21,99 / € 12,99
  • Boek bestellen bij: Bol / Libris
  • Waardering redactie: ∗∗∗ (zeer goed)

Flaptekst van het boek over opgroeien in Ruigoord van Daniël Boissevain

Een groep vrijbuiters kraakt eind jaren zestig een dorpje vlak bij Amsterdam, Ruigoord. Ze hebben zich ontworsteld aan het truttige bestaan van hun ouders en verzetten zich tegen alles wat burgerlijk is. Daniël groeit op als stiefzoon van de artistiek leider van de groep. Wanneer er een bus aan het dorp wordt geschonken, besluiten ze over land naar China te reizen.

Het magische kind neemt de lezer mee naar Daniëls jeugd, op reis met de bus tussen volwassenen, spelend in de shows die op straat worden gegeven, thuis in Ruigoord met zijn afwezige vader die in een huwelijkscrisis zit, op school waar hij wordt gepest en weer mee op reis door India. Nooit is er rust in zijn chaotische omgeving. Wat betekent het voor een kind als ouders bezig zijn met hun vrijheid?

Als een speelbal rolt hij mee, tot hij een drastische beslissing neemt.

Bijpassende boeken en informatie

Judith Herzberg – Jo

Judith Herzberg Jo recensie en informatie over de inhoud van het autobiografische boek. Op 26 oktober 2023 verschijnt bij uitgeverij De Harmonie het boekje met herinneringen van de Nederlandse dichter Judith Herzberg.

Judith Herzberg Jo recensie  van Tim Donker

Dat was een heel groot tegen om overheen te stappen. Al vanaf mijn kinderjaren vermoedde ik dat er iets leefde in poëzie, een ongetemd beest misschien, dat interessant zou kunnen zijn. Maar poëzie voor kinderen sprak me negen keer op tien niet aan, te “versjes”-achtig vaak, en het stoorde me dat het de volwassen versie gaf van wat heette te leven in het kinderbrein – wat niet was wat er leefde in mijn brein, er hoogstens misschien een beetje op leek. Mijn vader had weinig tot geen poëzie in zijn nochtans goed gevulde boekenkast, alle hoop was gevestigd op mijn oudste zus die in haar vroege puberteit toetrad tot een poëzieclubje dat een initiatief was van een buurvrouw een paar huizen verderop die Nederlands gaf op het VWO waar mijn beide zussen op zaten. Als “ouder kind”, ik was denk ik een jaar of tien of elf of twaalf in die dagen, stoorde het me al dat de naam van dat poëzieclubje “poesieclub” was, zo ook uitgesproken: poessieklup, en gezien de foto’s bestond de voornaamste activiteit uit verkleedpartijen en idiote bekken trekken maar er kwamen wel degelijk dichtbundels via dit maffe fenomeen het huis in. Eén van de eerste was Beemdgras van Judith Herzberg. Ik wachtte tot iedereen uithuizig was vooraleer ik mijn zus heur kamer in sloop. Poëzie. Gedichten voor volwassenen! Hier leefde het ongetemde beest! Dit moest ik zien! Maar dat viel tegen. Er was, meen ik mij te herinneren, een boeketje gras in een theepot, er was sinterklaas-achtige (binnen)rijm, en het was me alles te suf, te ouwelijk, te saai, geen ongetemde beesten daar (heel veel jaren later moest ik het nog eens lezen, ik geloof voor mijn hbo Nederlands, waar was het weer, was dat de archimedeslaan?, het was op loopafstand van mijn toenmalige doch helaas zeer tijdelijke kot dat weet ik nog wel, en verrek: het deed me nog steeds bitter weinig).

Dan is dit het tegen: dat Herzberg verantwoordelijk was voor mijn eerste (en grootste, en hardnekkigste) teleurstelling in poëzie.

(michael ende du has mein leben zerstört)
(judith herzberg jij hebt mij de poëzie verzuurt)

Dit is dan het tegen: dat ik, mede dankzij Herzberg dacht dat dit poëzie was: gras in een theepot, carnavaleske kostuums en gekke bekken.

Dat is dan het tegen waar ik overheen moest stappen toen Jo bovendreef.

(wat dus was) (weeral:) (de stapels) (de STAPELS ja)
(nu rust mijn blik daar) (nu rust mijn blik waar het zelden rustte) (maar is dan alleen de blik die dwaalt waar het doorgaans dwaalt een eigen blik?) (is alleen de zichzelf bevestigende blik de eigen blik?)
(en t schrijverken is dood. gij waart het zelf die het mes zijn rug in dreef & daar ligt hij nou)
(daar ligt hij nou. je vraagt je af wie morgen in zijn auto rijdt) (Robespierre. Gewond ligt hij op de tafel in een zaal van de Tuilerieën; de kogel waarmee hij geprobeerd heeft zichzelf te doden heeft allen zijn wang doorboord en onderkaak verbrijzeld) (Kiek Mars doar lig Venus) (aait al veurspeld dat ut zo zol eindigen)
(en t schrijverken was een doodgoeien mens, geen pyromaan en zeker geen boekverbrander) (ziedaar: de wereldbrand) (de wereld is alles wat het geval is) (de wereld is alles plus alles min alles) (onder hemelsblauwe hemel) (een gil komt gierend door de hemel) (drie gedachten in de hemel, één op de grond)

Maar dan zegt het: “De allergrootste liefde van mijn hele leven, dat weet ik nu zo langzaamaan wel zeker, was de liefde voor Jo”. Kan tellen als eerste zin. Geen gras in theepot hier. Ook geen ongetemde beesten. Vooral: geen poëzie.

Sommige dichters zeggen het het best als zij niet dichten.

Jo is een klein, warmig, met veel wit en nostalgiese foto’s omgeven, autobiografies geschrift over Herzbergs herinneringen aan het dienst- annex kindermeisje uit haar jeugdjaren. Jo. Haar “Hoepie”. Haar “eigenlijkste moeder”. Jo die dood is. Jo die al jaren niet meer gezien wilde worden. Jo die alle krabbels van Judith bewaard heeft. Een doorgaans zeer innemende & lieve ode aan deze Jo. Is wat dit is. Is wat Jo is.

De Joodse familie Herzberg in de oorlogsjaren in Barneveld, is wat dit ook is. Geschiedschrijving. Waar meestal mijn interesse niet direkt naar uitgaat, behalve als het zo gloedvol en intiemisties gebeurd als hier.

Het laat stilstaan bij dingen. Zo klein als het boek is, laat het de lezer vaak verwijlen bij de dingen. “Een vraag is een verwijt, in een andere vorm” schrijft Herzberg hier ergens en t zette me denkend. In een vraag kan een oordeel besloten liggen, en omdat het vraagt, toont het openlijk twijfel, kan het verwijten dat het een of het ander nog niet is gedaan, waarom de was niet, waarom waarom water, waarom waarom zij, waar het werk van nachtschrijvende debutanten is, waarom het niet hier is, waarom de blik rust, wat de eigenheid ervan is; en ja, dacht ik, ja, mevrouw Herzberg, er is wel iets van aan en dankbaar was ik vooral voor de stilstand.

Er is een behartenswaardig vestzakessay over het herinneren; er zijn moje bijvoeglijke naamwoorden als “hondig” of “mevrouwig”, er is een gevaarvolle zoektocht naar de wederzijdsheid van affeksie (in kasu die van Jo maar bij uitbreiding iets dat uw gedachten uit wandelen stuurt in richtingen waarin g’uw gedachten liever niet gaan ziet), er is het keelsnoerende “Hoe meer ik probeer mijn gedachten op vroeger te richten, hoe meer ik betreur niet beter te hebben opgelet, en vooral niet meer te hebben gevraagd.”; iets dat voor mij, nu na mijn beide ouders helaas der helazen ook mijn lievelingstante heeft opgehouden te bestaan, zeer herkenbaar is: zoveel gaten nog, zoveel witte plekken, zoveel dingen die ik me nu afvraag maar als kind klaarblijkelijk niet – alles wat nooit meer ingevuld, nooit meer verklaard, nooit meer beantwoord kan worden. Weeral was ik denkend gezet (en ook hoe het te rijmen was met het door mij al half bevestigde idee dat vragen verwijten is).

Een boek als een streling. (behalve dan die stomme en kritiekloze stukken over het vigerende coronaverhaal, die troffen me als een klap. Die oorlogsvergelijking mankt echt bijna volmaakt – door Herzberg misschien niet met totale instemming aangehaald maar zeker ook niet volledig van de hand gewezen, ja hier werd Jo gras in theepot en suffe verkleedpartijen)

Er zit ook iets treurigs aan zo’n liefde voor een kindermeisje dat de liefde voor de moeder overstijgt. Hoe Herzberg dat zelf ziet. Als moeder. Als oma. Of Jo vanuit dat oogpunt bezien wel helemaal vrij van bitterheden zijn kon.

Maar. Gewoon een fijn, hartwarmend boekje dat een heel groot tegen kon doen wegsmelten. Waar mijn blik even op kwam te rusten –

(zij hadden mijn blik daarheen gestuurd)
(maar dat maakte mijn blik niet minder eigen) (ik heb gezien wat ik zag) (ik las wat ik las) (ik las de verwijtende vragen in kou en donker aan het eind van een te lange postronde en fietste huiswaarts met mijn hart tot diep in mijn lijf gezakt en ik dacht waarom waarom) (waarom raakt me dit zo diep) (w’rom) (waarom fluister ik je naam nog)

en morgen bloeien de hyperbolen weer, René. Morgen bloeien de hyperbolen weer.

Judith Herzberg Jo recensie

Jo

  • Auteur: Judith Herzberg (Nederland)
  • Soort boek: herinneringen
  • Uitgever: Uitgeverij De Harmonie
  • Verschijnt: 26 oktober 2023
  • Omvang: 112 pagina’s
  • Uitgave: gebonden boek
  • Prijs: € 20,00
  • Boek bestellen bij: Bol / Libris

Flaptekst van het boek met herinneringen van Judith Herzberg

Judith Herzberg heeft altijd wel geweten dat Jo, die het gezin Herzberg kwam versterken toen Judith klein was, belangrijk voor haar was. ze was als kind meestal te vinden in de nabijheid van Jo, voelde zich er veilig en op haar gemak.

Maar hoe belangrijk, dat werd haar pas echt duidelijk toen ze over Jo begon te schrijven in de afgelopen jaren.

Slordige dagboekaantekeningen leidden tot het voor Herzberg zelf verrassende inzicht dat Jo nog steeds in haar dagelijkse handelingen en ook in haar werk voorleeft. Dat de liefde wederzijds was, blijkt onder andere uit een verkruimelend mapje dat Jo had bewaard met daarin kleine ‘fliedertjes’ uit de lagereschooltijd van Judith.

Het boek Jo bevat versleten en onzekere herinneringen en is geïllustreerd met foto’s en ander beeldmateriaal. Het is in omvang en formaat een kleinood, bedoeld als ode aan Jo. Judith Herzberg heeft haar overleven te danken aan velen, maar Jo was daar wel een van de belangrijkste van.

Bijpassende boeken en informatie

Jan Wallyn – Een doodgewone dag

Jan Wallyn Een doodgewone dag door de ogen van een non-binaire laatbloeier. Op 3 oktober 2023 verschijnt bij uitgeverij Manteau het autobiografische boek van de Vlaamse performancekunstenaar en sounddesigner Jan Wallyn. 

Jan Wallyn Een doodgewone dag

Jarenlang was de Brusselaar Jan Wallyn, geboren in 1989,  coördinator en later artistiek directeur van Zinnema. Tegenwoordig is hij actief als performancekunstenaar en sounddesigner die een boodschap vertellen over gender- en queeronderwerpen. Wallyn treedt op met de elektroband WALLYN en solo als Hottest Chick in Town.

In het debuut vertelt Jan Wallyn het verhaal over de ervaringen van non-binaire personen in het huidige tijdsgewricht en in de hedendaagse maatschappij. Het streven is om middels de memoir meer empathie en begrip te verkrijgen voor non-binariteit.

Jan Wallyn Een doodgewone dag

Een doodgewone dag

door de ogen van een non-binaire laatbloeier

  • Auteur: Jan Wallyn (België)
  • Soort boek: autobiografische non-fictie
  • Uitgever: Manteau
  • Verschijnt: 3 oktober 2023
  • Omvang: 288 pagina’s
  • Uitgave: paperback
  • Prijs: € 22,50
  • Boek bestellen bij: Bol / Libris

Flaptekst van het boek van Jan Wallyn

Stap in de wereld van Jan Wallyn, een jonge creatieve Brusselaar, en hun zoektocht naar (gender)identiteit. Dit bijzondere boek biedt een diepgaande en emotionele inkijk in de ervaringen, gedachten en gevoelens van de auteur tijdens hun reis naar zelfontdekking en zelfacceptatie als non-binair persoon.

Jan beschrijft twaalf dagen die bepalend zijn geweest in hun leven. Hilarische taferelen in een cosmeticawinkel waar die werkte, intense ontmoetingen met mensen uit de queercommunity, nachtelijke gesprekken met hun moeder en helaas ook heel wat queerfobische ervaringen.

De auteur bekijkt het leven met heel wat humor en sarcasme, maar al lezend kom je steeds dichterbij hun innerlijke strijd en eenzaamheid. Jan droomt van een doodgewone dag, maar dat is hun in deze maatschappij voorlopig nog niet gegund.

Jaouad Alloul De meisje recensieJaouad Alloul (België) – De meisje
autobiografisch verhaal
Waardering redactie: ∗∗∗∗ (uitstekend)
Een prachtig boek over intersectionaliteit en genderidentiteit, een boek over jezelf mogen zijn. En jezelf kúnnen zijn – dat dat allesbehalve makkelijk kan zijn. Want hoe kun je homo zijn, als je cultuur en je geloof dat niet toestaat?...lees verder >

Bijpassende boeken en informatie

Erik Vos – Gedeeld leven

Erik Vos Gedeeld leven recensie en informatie over de inhoud van het autobiografische boek over zijn huwelijk met schrijfster Inez van Dullemen. Op 8 juni 2023 verschijnt bij uitgeverij De Bezige Bij het nieuwe autobiografische boek van theatermaker en schrijver Erik Vos.

Erik Vos Gedeeld leven recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de memoir Gedeeld leven. Het boek is geschreven door Erik Vos. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de nieuwe memoir over het leven met schrijfster Inez van Dullemen, geschreven door theatermaker en schrijver Erik Vos.

Erik Vos Gedeeld leven recensie

Gedeeld leven

Een zeventigjarig huwelijk van liefde, literatuur en theater

  • Schrijver: Erik Vos (Nederland)
  • Soort boek: autobiografisch verhaal
  • Uitgever: De Bezige Bij
  • Verschijnt: 8 juni 2023
  • Omvang: 204 pagina’s
  • Uitgave: gebonden boek / ebook
  • Prijs: € 22,99
  • Boek bestellen bij: Bol / Libris

Flaptekst van het boek over Inez van Dullemen van Erik Vos

Het was een lang en gelukkig huwelijk tussen schrijfster Inez van Dullemen en regisseur Erik Vos. Ze ontmoetten elkaar in 1950 in Parijs en inspireerden elkaar gedurende hun lange succesvolle loopbanen. Pas toen Inez van Dullemen alzheimer kreeg hielden
ze beiden op met werken. Zij uit noodzaak en Erik om voor haar te zorgen, en tot haar dood maakte hij notities: ‘Wat herinner ik me van haar leven? Alles wat de moeite waard was en is. Door elkaar, onoplosbaar.’

In Gedeeld leven doorsnijden deze dagboekbladen het inspirerende verhaal van Erik Vos over zijn meest indringende ervaringen als regisseur. Hij brengt hiermee meer dan een halve eeuw theatergeschiedenis tot leven. Daarnaast is er het verhaal over de
literaire sensatie Inez van Dullemen, en hiermee onlosmakelijk verbonden is het verhaal over hun bijzondere liefde. Deze drie lijnen versterken elkaar tot een aangrijpende, diepzinnige memoir.

Bijpassende boeken en informatie

Jeffrey Dral – Liegen zul je

Jeffrey Dral Liegen zul je recensie en informatie over de inhoud van het autobiografische verhaal. Op 5 september 2023 verschijnt bij Uitgeverij Volt het boek van Jeffrey Dral.

Jeffrey Dral Liegen zul je recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van Liegen zul je. Het boek is geschreven door Jeffrey Dral. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van het autobiografische boek

Jeffrey Dral Liegen zul je recensie

Liegen zul je

  • Auteur: Jeffrey Dral (Nederland)
  • Soort boek: autobiografisch verhaal
  • Uitgever: Volt
  • Verschijnt: 5 september 2023
  • Omvang: 352 pagina’s
  • Uitgave: paperback / ebook
  • Prijs: € 18,99
  • Boek bestellen bij: Bol / Libris

Flaptekst van het boek van Jeffrey Dral

Midden in de bloei van zijn leven wil Jeffrey liefde vinden: échte liefde. Hij staat op het punt om uit de kast te komen, maar hoe doe je dat als je zestien bent? Wanneer hij in contact komt met William en Tom, een stel dat hij leert kennen via zijn grote passie kunstschaatsen, kan hij nog niet vermoeden wat een invloed ze zullen hebben op zijn leven. Jeffrey wordt overvallen door een seksueel overschrijdende aanraking en vecht uit schrik niet terug maar werkt juist mee. Hij laat zich een jaar lang meeslepen en is daardoor gedwongen een groot deel van zijn leven te verzwijgen voor zijn ouders, zijn zusje, zijn vrienden op school en die van de schaatsclub.

Liegen zul je is een liefdevol en tegelijkertijd verontrustend verhaal. Jeffrey Dral toont een openhartig inzicht in de belevingswereld van een slachtoffer tijdens het overkomen van seksueel geweld en de verwerking ervan. Zijn verslag is intiem, eerlijk en liefdevol maar bovenal troostrijk.

Bijpassende boeken en informatie

Qadir Nadery & Leo Bormans – De knikkers van Qadir

Qadir Nadery & Leo Bormans De knikkers van Qadir recensie en informatie over de inhoud van het autobiografische boek. Op 24 mei 2023 verschijnt bij uitgeverij Lannoo het boek van de Afghaanse vluchteling Qadir Nadery dat hij samen met Leo Bormans schreef.

Qadir Nadery & Leo Bormans De knikkers van Qadir recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van De knikkers van Qadir, Het waargebeurde verhaal van een vader op de vlucht. Het boek is geschreven door Qadir Nadery en Leo Bormans. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud het boek over de uit Afghanistan afkomstige vluchteling Qadir Nadery.

Qadir Nadery & Leo Bormans - De knikkers van Qadir recensie

De knikkers van Qadir

Het waargebeurde verhaal van een vader op de vlucht

  • Auteurs: Qadir Nadery (Afghanistan), Leo Bormans (België)
  • Soort boek: autobiografisch verhaal
  • Uitgever: Lannoo
  • Verschijnt: 24 mei 2023
  • Omvang: 336 pagina’s
  • Uitgave: gebonden boek / ebook
  • Prijs: € 24,99
  • Boek bestellen bij: Bol / Libris

Flaptekst van het boek van de Afghaanse vluchteling Qadir Nadery

De jonge Qadir groeit op in een klein dorp in Afghanistan met de droomverhalen van zijn moeder en de wilskracht van een vader die van geen wijken wil weten. Zijn enige bezit: acht knikkers. Alles ademt oorlog. Overal sterven dierbare mensen.

Qadir houdt zijn gezin overeind door te werken voor de internationale troepen die zijn land komen bevrijden. Tot ook hij, achtervolgd door de Taliban, met vrouw en kinderen noodgedwongen moet vluchten voor het geweld. Over de bergen en over de zee. Na drie maanden belanden ze in Europa. Maar de Grote Portier laat hen niet binnen. Stuk voor stuk verliest Qadir de rinkelende knikkers van zijn leven… En toch is er hoop.

Bijpassende boeken en informatie

Gerbrand Bakker – Moeder, na vader Privé-domein 324

Gerbrand Bakker Moeder na vader Privé-domein 324 Recensie en informatie over de inhoud van het autobiografische verhaal. Op 25 april 2023 verschijnt bij uitgeverij De Arbeiderspers het nieuwe autobiografische boek van de Nederlandse schrijver Gerbrand Bakker.

Gerbrand Bakker Moeder, na vader Privé-domein 324 recensie van Tim Donker

Mijn verhuis was een goede gelegenheid om hem eindelijk dat boek terug te geven. Het had daar maar gelegen, jaar na jaar, eerst op wat voor het de kamer van mijn dochter zou worden een werkkamer-in-wording was (al was er weinig wordends aan), later op de enorme boekenstapels tegen de muur van onze slaapkamer, later op zolder, later in een kast vlakbij de eetkeuken, later terug op zolder.

Het boek: Minder dan niks van Bret Easton Ellis, en te zeggen dat ik er in al die jaren geen letter in gelezen had zou maar een beetje overdreven zijn want ik had maar een paar zinnen gelezen. De hij van wie het boek was: Sergio. Dat was mijn toenmalige buur. Een goede mens, voor zover mensen echt goed zijn. Ach. Een akseptabele mens. Hij hield, net als ik, van lezen. Opmerkelijke literatuursmaak had hij. Voskuil. Grunberg. Faulkner. Knausgård. Alsof hij zijn smaak met zorg had laten samenstellen in de goedesmaakwinkel. Daar had hij dan vast die buitenissige whiksy’tjes die hij altijd had staan ook vandaan. Je wist meteen dat hij een lezer was.

Sommige avonden kwam ik bij hem over de vloer. Dan keken we een of andere muziekdocumentaire waarvan hij vermoedde dat mij die interesseren zou. Searching for the Wrong-eyed Jesus zag ik bij hem, en iets over Finse black metal. Dan dronken we bier, dan dronken we whisky. Dan praatten we wat. Over muziek, over boeken, over de mensen, over de dingen. Maar het mooiste vond ik het om hem op straat tegen te komen. Dan praatten we ook over muziek en boeken en de mensen en de dingen maar dan wist ik me gerust in de wetenschap dat ik altijd tegen hem kon zeggen dat ik ervandoor moest omdat ik de kinderen op moest halen, of boodschappen moest doen, of dat er nog het een of andere onduidelijke klusje binnenshuis op me wachtte (al moet ik zeggen dat hij het negen keer op tien was die zei dat het jammer was maar dat hij nu toch echt in de auto moest stappen, en dan stapte hij, in die domme auto van hem).

Hoewel hij nogal vaak uitweidde over het boek waarin hij op dat moment bezig was, en dat hij bijna altijd heel erg goed vond, en hij me nogal int begin van ons nabuurschap dat Easton Ellis boek uitleende, gaf hij me vrij zelden een direkte leestip. Hij benadrukte liever wat hij zelf goed vond. Eerder dan een zinnetje als “Dat is wel wat voor jou” uit zijn bakkes te wurmen, en dat was goed, want het angstzweet komt me altijd weer op de rug te staan van dat zinnetje.

Maar ik herinner me wel een keer. Ik herinner me zo’n fijne keer, zo’n keer op straat, zo’n gesprek dat dat onvermoed, onverwachts, ongepland ineens staat te groejen daar midden op het beton – en te weten dat je het op elk gewenst moment gewoon snoejen kunt. Het was een grijze dag geloof ik, of gok ik maar want er zijn meer grijze dagen dan andere. Sergio begon over Gerbrand Bakker. Of ik die kende. Of ik daar al wat van gelezen had, ooit. Want dat zou wel wat voor mij zijn. Dacht hij. Zei hij. Vond hij.

Als je de veertig gepasseerd bent, word je, denk ik, wat selektiever met tips. Want toen ik jonger was zoog ik het allemaal op. Ik wilde weten, lezen, horen, luisteren, kennen. Ik wilde het allemaal, in mijn boekenkast, in mijn seedeekast. Dit zou wat voor jou zijn, hoefde het maar te klinken en ik liep al. En dat was nog in de tijd dat je daar moeite voor moest doen. Of meer moeite toch dan een naam intikken op Google of YouTube of SoundCloud. Je moest naar de bibliotheek, of de boekhandel of naar een platenzaak. Je moest zoeken. In bakken of in rekken. En niet de moeite, of het zoeken is me tegen gaan staan. Maar dat het zo vaak mis was. En niet zo maar mis, maar faliekant mis. En dan stond ik daar, ontgoocheld, gedeprimeerd, verbijsterd…: deze rotzooi iets voor mij?, deze rotzooi iets voor mij??, deze rotzooi iets voor mij???, deze rotzooi iets voor mij????, wat voor beeld hebben die mensen dan van mij?????

Als je de veertig gepasseerd ben sta je daar meestal maar met je uitgestreken bek en je knikken en je jaja en je hm-m en je ik zal er eens naar kijken terwijl je denkt na mijn dood misschien. Maar als Sergio het zei, nam ik het iets serieuzer. Of toch: serieus genoeg voor SoundCloud of YouTube of Google. Een aantal dagen later. De kompjoetur, de zoekmasjiene, de naam. Gerbrand Bakker.

Ik kreeg een of andere blog ofzo, kan dat? Of hoe heet dat? Het ging over vogels. Het ging de hele tijd maar over vogels. Het was niet slecht geschreven maar het ging de hele tijd maar over vogels. Hum, ik dacht, een vogelaar. Ik heb iets tegen vogelaars. Zelf ken ik nog geen duif uit een zeemeeuw, en ik verdraag mensen die elke langsfladderende vogel op soortnaam kunnen benoemen slecht. Misschien is dat begonnen in mijn jeugd. Ik ben mijn hele leven al een verwoed kattenliefhebber geweest. Op een dag vertelde mijn vader mij dat hij als kind zeer bloedige kattenvallen plaatste omdat katten vogeltjes vingen, en hij zo dol op vogeltjes was. Het was voor het eerst dat ik walgde van mijn vader, en dat ik vogelliefhebberij in verband bracht met een abjekt karakter.

Mijn schoonfamilie maakte het, later, nog erger. Allemaal braafneuzerige, fantasieloze, saje, bekrompen, gezapige flauwgeesten, allemaal vogelliefhebbers, allemaal kattenhaters.

Vogelaars. Hum. Wat is er eigenlijk zo geweldig aan vogels? Alleen maar dat ze kunnen vliegen? Daar zijn ze niet de enigen in. En niet alles met vleugels moet meteen zo’n godvers lawaai maken in de ochtend hoor.

Ik vergat hem. Vergat Gerbrand Bakker. Vergat de vogelaar.

En dan, jaren later, jaren?, ja ik denk wel twee drie jaar later ofzo, ik sta daar, in de portiek van een flat, iemand drukt me Moeder, na vader in mijn handen. Een boek. Van Gerbrand Bakker. Onmiddellijk weet ik weer, was ik die verdomde vogelaar toch niet helemaal vergeten kennelijk! “Ik loop erin vast,” zegt degene die het boek in mijn handen drukt in ergens een portiek van ergens een flat ergens in de tijd op wat weeral een loodgrijze dag leek te zijn, “misschien is het wat voor jou.” Deze keer vond ik dan zinnetje niet eens zo erg.

Geen vogels? Ja. Wel vogels. En een vader, die 90 is, onkruid uit een droge sloot trekt, rugpijn krijgt, en dood gaat. En het daarna. En een moeder in dat daarna.

Moeder, na vader (hij zal wel erg gelukkig zijn geweest met die komma) is dagboekproza. Nee, het is geen dagboek. Het is het verslag van de tijd na vader. Maar stiekem is het toch dagboekproza. Ook na vader blijven de dagdagelijksheden doorgaan, en daarover kan gelezen worden in Moeder, na vader.

Ik heb iemand gekend die lijp was van schrijversdagboeken; zelve vind ik die meer dan eens wat zwaar op de hand worden. Met zo’n gast, zo’n schrijversgast die al op de eerste pagina van zijn dagboek in het vliegtuig naar Zuid-Amerika zit; zo’n gast, zo’n schrijversgast die onophoudelijk de politieke situaties in allerlei landen van voetnoten voorziet; zo’n gast, zo’n schrijversgast die steeds de dikke en moeilijke boeken die hij leest tot op de komma analyseert; zo’n gast, zo’n schrijversgast die het nooit kan laten met alle obligate filosofen te smijten die een mens maar bedenken kan. Alsof zo’n gast, zo’n schrijversgast op geen enkele dag gewoon maar in zijn tuin voor zich uit zit te staren en aan niks bijzonders denkt.

Hoe anders bij Gerbrand Bakker, zou ik bijna gezegd hebben.
Maar op het eind van dit dagboek dat geen dagboek is, is hij toch maar mooi naar Griekenland gevlogen om met een aantal andere auteurs een soort schrijvers-in-residentie achtige taak te vervullen.
En op tijd en stond praat hij in Moeder, na vader over de boeken die hij leest, en sommige zijn nog engelstalig ook! Een enkele maal komt het zelfs tot een heuse recensie (van een boek van Voskuil dan nog.
En ook van politiek wordt hier geplaudeerd.

En toch tiert het dagdagelijksisme herkenbaarder bij Gerbrand Bakker; dit hier zouden ook uw dagdagelijksheden kunnen zijn, of de mijne. Natuurlijk, we gaan niet allemaal naar het Boekenbal, we worden niet allemaal uitgenodigd voor Brommer op Zee of voor Nieuwsuur, we mogen niet allemaal voor Trouw een recensie schrijven waarin alles dat zweemt naar ik gewoon mag blijven staan, maar hee, de schrijver heeft ook een moeder en met die moeder voert hij heerlijk onzinnige en af en toe aandoenlijke telefoongesprekken. De schrijver heeft een man die soms M. en anders gewoon Marcel heet, en een hond die Floris heet. Hij heeft tantes en ooms, een familie-app vol gezeur, hij heeft met VT Wonen: Weer Verliefd op je Huis en De Grote Verbouwing een heel doorsnee “zondagavondroutine”, hij gaat eens uit eten, er komen eens vrienden of buren of familieleden over de vloer.

Moeder, na vader gaat wel over de vader, en meer nog over de moeder, maar ook, en misschien vooral, over de mens Gebrand Bakker. Een heel menselijk mens. Een, mogelijk, nabije mens. De schrijver werd me haast een bekende, geen vriend, dat niet, hoewel dat wel kan gebeuren met boeken als deze, laagdrempelig, oprecht, levensecht, een zekere dikte, over de driehonderd bladzijden, steeds maar weer getuige zijn van zijn leven, zijn verwanten, zijn gedachten, zijn bezigheden, dan kan, ik heb me erop betrapt, helaas, de schrijver als een vriend gaan aanvoelen, het soort vriend waarmee je alle vrijdagavonden in de kroeg zit (dat soort vrienden heb ik niet en heb ik nooit gehad maar ik kan me er niettemin iets bij voorstellen) en maar wat aanzevert over alles wat er deze week gebeurt is, op je werk en in je huis en in de wereld. Bakker bleef me ondanks de nabijheid van zijn schrijven toch op een zekere afstand (en ik denk dat Gerbrand Bakker daar blij om is). Geen vriend, maar een goede bekende, het soort van bekende dat je minimaal één keer per week op straat tegenkomt, als je naar de bakker gaat, ja, speciaal als je naar de bakker gaat (of zeg slager, ik wil niet de indruk wekken dat ik flauwe woordgrappen aan het maken ben met des schrijvers achternaam), zo iemand waarvan je na enige tijd alles weet – behalve misschien zijn naam (en na maanden en maanden van wekelijkse kletspraatjes op straat is het langzamerhand ook een beetje lullig om nog naar die naam te vragen).

Een bekende om mee te praten, te vragen hoe het ermee staat, te luisteren naar kleine gebeurtenisjes en wat grotere. Een bekende, ook, om mee te diskuteren. Want niet alleen over Bakkers bezigheden kun je hier lezen, veelal, ook geeft hij zijn visie op het nieuws en op wat daarin te berde wordt gebracht, op bepaalde patronen en verschijnselen, en op de humane kondisie in het algemeen.

En dan kun je het met hem eens zijn, of ook wel hardgrondig oneens – ik heb hier voor me zes kantjes met aantekeningen liggen waarin ik nu eens met veel enthousiasme onderschrijf wat Bakker op die-en-die pagina beweert maar dan weer, zij het zeldener, me opwindt over één van zijn meningen (op een of andere manier is de inkt daar dikker). Mijn oorspronkelijke idee was om mijn “diskussies” met Bakker onderdeel te maken van deze bespreking maar ik zie daar vanaf. Ook al omdat het zondagavond is, en laat, en koud, en ik wil graag nog iets nutteloos doen voor ik naar bed ga.

Laat ik het er dierhalve maar op houden dat ik het verrassend vaak eens ben geweest met wat Bakker in Moeder, na vader zoal beweert, dat ik hem verrassend vaak de vinger zeer goed op de zere plek van de tijdsgeest zag leggen, dat ik nogal eens moest lachen, dat ik nog vaak moet denken aan zijn woorden over het overmatig (en mijns inziens lichtvaardig) gebruik van het woord trauma, en die woorden zelfs aanhaalde niet lang geleden, het was vrijdag, het was regendag, de zoveelste regendag op rij, en ik zei En als het straks in de zomer weer drie weken droog is, gaan de mensen weer over een “droogteprobleem” beginnen, en we begonnen spreken over de paniekmaatschappij (gelukkig, weet ik, denkt diene mens hetzelfde als ik over de resente koronahysterie), ik begon over Bakkers uiteenzetting over trauma, hoe iedereen maar een trauma heeft, alles is trauma, we spraken, we dronken koffie, we lachten, later fietste ik doorheen de regen naar heeltemaal Leeuwesteyn toch wel zeker voor mijn eerste en mijn twede wijk en ik dacht Heeft die Gerbrand Bakker me toch maar mooi een heel fijn gesprek op een gruwelijke klotedag in de schoot geworpen.

Laat ik het erop houden dat ik Moeder, na vader met plezier gelezen heb. Ik kreeg het boek voor de zomer in handen (dus misschien werd het me toch niet op een loodgrijze dag in handen gedrukt), het is meegegaan naar Spanje, ik heb er overal in gelezen, ik heb er ook wekenlang niet in gelezen. Maar ik keerde altijd weer met plezier terug naar dit boek. En nu het uit is, mis ik het zelfs een beetje.

Nu het uit is, hoop ik die bekende snel weer eens tegen te komen als ik naar de bakker ga. Want het was altijd een plezier.


Gerbrand Bakker Moeder, na vader Privé-domein 324 recensie

Moeder, na vader

Privé-domein 324

  • Schrijver: Gerbrand Bakker (Nederland)
  • Soort boek: autobiografisch verhaal
  • Uitgever: De Arbeiderspers
  • Reeks: Privé-domein 324
  • Verschijnt: 25 april 2023
  • Omvang: 320 pagina’s
  • Uitgave: paperback / ebook
  • Prijs: € 25,99 / € 7,49
  • Boek bestellen bij: Bol / Libris

Flaptekst van Gerbrand Bakker over zijn moeder

Het niet zozeer plotselinge als wel onverwachte overlijden van Gerbrand Bakkers vader bezorgde zijn moeder veel verdriet. Als je na vierenzestig jaar huwelijk alleen overblijft, is het bijna onmogelijk de draad nog op te pakken. ‘De fut is eruit.’ Maar het leven loslaten is ook nog niet zo makkelijk. Gerbrand Bakker beschrijft een jaar uit het leven van zijn verweduwde moeder en de familiaire dingen die daarmee samenhangen. Daarnaast beschrijft hij, net als in Jasper en zijn knecht en Knecht, alleen, zijn eigen dagelijkse leven, dat een nogal verrassende wending heeft genomen nadat er een man en een hond bij hem zijn ingetrokken.

Bijpassende boeken en informatie

Warren Ellis – Nina Simone’s kauwgom

Warren Ellis Nina Simone’s kauwgom recensie en informatie over de inhoud van het autobiografische muziekboek. Op 21 april 2023 verschijnt bij uitgeverij Lebowski de Nederlandse vertaling van Nina Simone’s Gum van de Australische muzikant, componist en schrijver Warren Ellis.

Warren Ellis Nina Simone’s kauwgom recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van Nina Simones kauwgom. Het boek is geschreven door Warren Ellis. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van het boek van de uit Australie afkomstige muzikant en schrijver Warren Ellis.

Warren Ellis Nina Simone's kauwgom recensie

Nina Simone’s kauwgom

  • Schrijver: Warren Ellis (Australië)
  • Soort boek: autobiografisch muziekboek
  • Origineel: Nina Simone’s Gum (2021)
  • Nederlandse vertaling:
  • Uitgever: Lebowski
  • Verschijnt: 21 april 2023
  • Omvang: 208 pagina’s
  • Uitgave: paperback / ebook
  • Prijs: € 22,99 / € 9,99
  • Boek bestellen bij: Bol / Libris

Flaptekst van het boek van Warren Ellis

Warren Ellis, muzikant en groot Nina Simone-fan, gapt op een onbewaakt ogenblik na een concert van de queen herself haar kauwgom, die ze onder haar piano heeft geplakt. Die bewaart hij meer dan 20 jaar(!!) in zijn gitaarkoffer, gewikkeld in Simone’s handdoek. Voor hem is Nina’s kauwgom niets minder dan een heilig relikwie. Nina Simone’s kauwgom is het weergaloze verslag van een spirituele reis en de verbanden en vriendschappen die Ellis aangaat dankzij zijn ervaring. Een uniek verhaal over het enorme verschil dat een klein voorwerp maakt.

Bijpassende boeken en informatie

Jos Palm – Kind van Maria en Mao

Jos Palm Kind van Maria en Mao recensie en informatie over de inhoud van het autobiografische boek. Op 23 maart 2022 verschijnt bij uitgeverij Atlas Contact het nieuwe boek van historicus, journalist en radiomaker Jos Palm.

Jos Palm Kind van Maria en Mao recensie en informatie

Als de redactie het boek gelezen heeft, kun je op de pagina de recensie en waardering vinden van Kind van Maria en Mao. Het boek is geschreven door Jos Palm. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van dit autobiografische boek van historicus, radiomaker en schrijver Jos Palm.

Jos Palm Kind van Maria en Mao Recensie en informatie.jpg

Kind van Maria en Mao

  • Schrijver: Jos Palm (Nederland)
  • Soort boek: autobiografisch boek, memoir
  • Uitgever: Atlas Contact
  • Verschijnt: 23 maart 2023
  • Omvang: 256 pagina’s
  • Uitgave: paperback / ebook
  • Prijs: € 22,99 / € 13,99
  • Boek bestellen bij: Boekhandel / Bol
  • Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (zeer goed)

Flaptekst van het nieuwe autobiografische boek van Jos Palm

Als kind kleurden ze plaatjes van Jezus, plakten ze engeltjes in hun schriftjes en spaarden ze zilverpapier voor de missie. Jaren later plakte Jos Palm net als zijn twee oudere zussen zegeltjes met het hoofd van Marx erop in het boekje van de toenmalige maoïstische Socialistische Partij. Maria was ingeruild voor Mao. En Palm was niet de enige die God aan de kant deed voor Lenin en andere nieuwe wereldse – naar hen later bleek – foute heiligen. Overal zaten de ooit roomse en christelijke jongeren omhoog met een overschot aan barmhartige energie, die ze op de nieuwe armen, de arbeidersklasse in Nederland, en op de onderdrukten elders in de wereld richtten.

Jos Palm vertelt aan de hand van de geschiedenis van het gezin waarin hij opgroeide het grotere verhaal over de breuk in de jaren zeventig van de vorige eeuw, toen God verdween uit Nederland. Het blijkt een pijnlijk en soms hilarisch verhaal over afscheid nemen van een oude vertrouwde wereld die diep in het systeem van hem en zijn generatie zat.

Jos Palm (1956) is historicus en journalist. Hij schrijft voor Trouw enHistorisch Nieuwsblad en is redacteur en presentator van OVT, het radioprogramma van de VPRO. Eerder verschenen van hem onder andere De vergeten geschiedenis van Nederland, en Oerend hard, het onmogelijke høkersleven van Ben Jolink.

Bijpassende boeken en informatie