S.E. Durrant Het verloren meisje Recensie en informatie over de inhoud van dit nieuwe kinderboek voor 10+ jaar. Op 18 maart 2021 verschijnt bij Uitgeverij Lemniscaat de Nederlandse vertaling van het kinderboek Talking to the Moon van de Engelse schrijfster S.E. Durrant.
S.E. Durrant Het verloren meisje recensie en informatie
Als de redactie het boek leest, kun je op de pagina de recensie en waardering vinden van het Het verloren meisje. Het boek is geschreven door S.E. Durrant. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van het kinderboek voor 10+ jaar van de Engelse kinderboekenschrijfster S.E. Durrant.
Een bruisende oma en een geheimzinnige foto
Als de schimmel in je kamer door de muren komt, en je tweejarige broer en zus je leven doorlopend op zijn kop zetten, is het maar wat fijn om te kunnen ontsnappen aan alle chaos. Iris mag lekker bij haar oma Mimi wonen, terwijl haar vader zijn best doet om tussen de bedrijven door Iris kamer op te knappen. Wat haar betreft, mag dat nog wel even duren. Minstens tot de tweeling naar school is. Maar het liefst tot ze volwassen zijn. Iris vindt het heerlijk! Mimi bruist van energie, ze danst door het leven. Maar af en toe doet ze ook een beetje vreemd, ze smeert bijvoorbeeld jam op haar eieren. Iris weet niet goed wat ze met die situatie aan moet. En wie is toch die geheimzinnige Coral, waar een foto van op de schoorsteen staat en die precies op Iris lijkt?
Personages die je niet meer los laten
Het verloren meisje is een verhaal dat ontstaat, het wordt door het plot zelf voort gedreven. Dat kan een risico zijn, omdat je hier en nu dan wel direct heel pakkend en interessant moet zijn. Het gaat immers niet duidelijk een richting op. Er is geen “missie” die volbracht kan worden die het verhaal stuurt. Met korte, dagboek-achtige stukjes, leer je Iris en Mimi beter kennen. Net als de andere personages. In het begin miste ik die duidelijke missie wel. Het verhaal dobbert een beetje en gaat gevoelsmatig niet echt ergens heen. Maar gaandeweg leer je Iris, Mimi en de andere personages beter kennen. Durrant heeft geen voordehand liggende karakters gemaakt. Hierdoor zijn ze misschien niet direct toegankelijk. Maar wel interessant. En uiteindelijk ga je toch leuk vinden! Durrant weet je hun levens in te zuigen, waardoor je ze niet meer los kunt laten.
Eerlijk is eerlijk, ik was niet direct in de ban van dit boek. Dat heeft echt wel even geduurd. Toch ben ik blij dat ik heb door gelezen. De korte stukjes waar het boek uit bestaat, hielpen hierbij zeker. De karakters zijn zo sterk, dat je emotioneel bij ze betrokken raakt. Zonder sentimenteel te worden weet Durrant lastige onderwerpen aan te snijden, zoals dementie, maar ook hoe het is als je nét een beetje anders bent. Het interessante is dat veel hiervan zich onderhuids afspeelt.
Het boek kent een trage start, maar heeft een hartverwarmend einde
Tussen de regels door wordt minstens zoveel vertelt als in de daadwerkelijke woorden. Daar moet je wel van houden. Sommige mensen lezen liever een boek met een duidelijk plot, met een duidelijke missie. Maar anderen vinden het juist fijn als hun eigen fantasie en interpretatie aan het werk mag. Hoor je tot die laatste categorie, dan gaat Het verloren meisje je zeker bevallen, gewaardeerd met ∗∗∗∗∗ (zeer goed).
Recensie van Jolien Dalenberg
Het verloren meisje
- Schrijfster: S.E. Durrant (Engeland)
- Soort boek: kinderboek
- Leeftijd: 10+ jaar
- Origineel: Talking tot the Moon (2020)
- Nederlandse vertaling: Margaretha van Andel
- Uitgever: Lemniscaat
- Verschenen: 18 maart 2021
- Omvang: 235 pagina’s
- Uitgave: Gebonden Boek
- Boek bestellen bij: Boekhandel / Bol
- Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (zeer goed)
Flaptekst van het kinderboek van S.E. Durrant
Een mysterie, een tweestrijd, een onweerstaanbaar jeugdboek. Als haar ouders het huis verbouwen, gaat Iris bij haar grootmoeder logeren. Mimi en Iris zijn de beste vrienden en Iris vindt het heerlijk om bij haar te zijn… Haar grootmoeder is namelijk niet zo’n saaie doorsnee-oma: ze bruist altijd van de energie, danst in de keuken, zwemt in zee, ook al is het koud… Iedere dag is een avontuur.
Maar Mimi doet steeds vreemdere dingen. Smeert ze nou echt jam op haar roerei omdat ze het lekker vindt? Al die spullen die zich in huis opstapelen, zijn dat nou echt allemaal dingen om te bewaren? Of is er iets anders aan de hand? Iris moet een manier vinden om om te gaan met het steeds verder veranderende gedrag van Mimi. Ze wil niet dat mensen om haar heen doorkrijgen wat er gebeurt. Zéker Mason niet, de nieuwsgierige nieuwe jongen uit haar klas!
En wie is toch Coral? Het meisje van de foto boven de haard, dat zo ongelofelijk veel op Iris lijkt? Een verhaal dat je heen en weer werpt tussen vrolijkheid en verdriet – humoristisch en hartverscheurend – waarbij je niet kunt stoppen met lezen.
