Tag archieven: Ierse schrijfster

Jo Spain – De laatste verdwijning

Jo Spain De laatste verdwijning recensie en informatie over de inhoud van de nieuwe Ierse thriller. Op 7 maart 2023 verschijnt bij uitgeverij De Fontein de Nederlandse vertaling van The Last to Disappear, geschreven door de Ierse thrillerschrijfster Jo Spain.

Jo Spain De laatste verdwijning recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de thriller De laatste verdwijning. Het boek is geschreven door Jo Spain. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de nieuwe thriller van de Ierse thrillerschrijfster Jo Spain.

Jo Spain De laatste verdwijning recensie

De laatste verdwijning

  • Schrijfster: Jo Spain (Ierland)
  • Soort boek: Ierse thriller
  • Origineel: The Last to Disappear (2022)
  • Nederlandse vertaling: Anna Livestro
  • Uitgever: De Fontein
  • Verschijnt: 7 maart 2023
  • Omvang: 368 pagina’s
  • Uitgave: paperback / ebook
  • Prijs: € 20,99 / € 9,99
  • Boek bestellen bij: Bol / Libris

Flaptekst van de nieuwe thriller van Jo Spain

Wanneer Alex Evans te horen krijgt dat het dode lichaam van zijn zus uit een meer in Fins Lapland is gehaald, gaat hij ervan uit dat het een ongeluk is geweest. Hij reist naar het luxe resort waar Vicky als reisleider werkte en ontmoet Agatha Koskinen, de rechercheur die het onderzoek leidt. Deze no-nonsense-politievrouw vermoedt dat er meer aan de hand is dan het in eerste instantie lijkt. Wanneer Alex hoort dat er in het verleden drie andere vrouwen zijn verdwenen, beseft hij dat het stadje meer geheimen herbergt dan hij kon vermoeden. Op deze afgelegen, bevroren plek lijkt de dood maar een hartslag verwijderd.

Bijpassende boeken en informatie

Naoise Dolan – Lang en gelukkig

Naoise Dolan Lang en gelukkig recensie en informatie over de inhoud van de Ierse roman.  Op 22 augustus 2023 verschijnt bij uitgeverij Atlas Contact de Nederlandse vertaling van The Happy Couple, de nieuwe roman van de uit Ierland afkomstige schrijfster Naoise Dolan.

Naoise Dolan Lang en gelukkig recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de roman Lang en gelukkig. Het boek is geschreven door Naoise Dolan. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de nieuwe roman van de Ierse schrijfster Naoise Dolan.

Naoise Dolan Lang en gelukkig recensie

Lang en gelukkig

  • Schrijfster: Naoise Dolan (Ierland)
  • Soort boek: Ierse roman
  • Origineel: The Happy Couple (2023)
  • Nederlandse vertaling: Lisette Graswinckel
  • Uitgever: Atlas Contact
  • Verschijnt: 22 augustus 2023
  • Omvang: 208 pagina’s
  • Uitgave: paperback / ebook
  • Prijs: € 22,99
  • Boek bestellen bij: Bol / Libris

Flaptekst van de nieuwe roman van Naoise Dolan

Maak kennis met De Bruid, De Bruidegom, Het Bruidsmeisje, De Bruidsjonker en De Gast. Onze vijf vertellers zijn queer, Iers en niet wie ze zouden moeten zijn. Celine en Luke, ons pas verloofde stel, horen nog lang en gelukkig te leven. Alleen vindt Celine de piano belangrijker dan huisje, boompje, beestje en gaat Luke serieel vreemd. Phoebe hoort een serieuze baan te zoeken, maar ze werkt liever in een café. Archie, Lukes ex-geliefde, hoort de carrièreladder te beklimmen en Luke uit zijn hoofd te zetten. Toch verzet hij geen stap. Vivian, Lukes beste vriendin en andere ex, observeert de anderen met een klinische blik alsof ze mieren zijn. Als de dag van de bruiloft nadert en de levens van deze vijf vrienden en geliefden elkaar kruisen, zullen alle personages op zoek moeten gaan naar hun eigen sprookjeseinde. Maar komen daar trouwringen aan te pas?

Bijpassende boeken en informatie

Louise Kennedy – Verboden terrein

Louise Kennedy Verboden terrein recensie en informatie over de inhoud van de nieuwe roman over The Troubles in Noord-Ierland. Op 13 oktober 2022 verschijnt bij Uitgeverij Pluim de Nederlandse vertaling van Trespasses, de nieuwe roman van de Ierse schrijfster Louise Kennedy.

Louise Kennedy Verboden terrein recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de roman over Noord-Ierland, Verboden terrein. Het boek is geschreven door Louise Kennedy. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden te vinden. Bovendien kun je op deze pagina informatie over de inhoud van de roman van de Ierse schrijfster Louise Kennedy.

Recensie van Tim Donker

Wel. Hum ja. Dat kan dus ook. Een boek goed vinden, en er toch niks over te zeggen hebben. Ja. Ik zat daar, en ik las het boek. En nu zit ik hier, en het boek is uit. En ik vond het goed, maar wat kan ik erover zeggen? Ik maakte in al die tijd dat ik het las maar één aantekening: “haar moeder wordt afwisselend “haar moeder” en “Gina” genoemd”. Dat schreef ik, toen ik nog maar een paar pagina’s ver was in Verboden terrein. Maar vul daar maar eens een bespreking mee.

Ik denk dat ik dat schreef omdat ik dacht het boek door te hebben. Soms heb ik dat. Dan ben ik nog maar een paar pagina’s ver en dan denk ik al wel te weten welke kant het zal uitgaan met deze schrijver, met deze roman, met dit boek. Verboden terrein is niet het eerste boek dat ik lees. Soms meen je dan als veellezer vroegtijdig bepaalde patronen te kunnen detekteren. Je kent je pappenheimers immers, denk je. En soms denk je er dan niet eens naast.

Ik dacht, Verboden terrein wordt vast zo’n verkeerdebeen-boek. Die Kennedy is vast zo’n tiep die de lezers in verwarring wil houden. Ow, dit gaat mooi zijn. Ik hou van verkeerdebeen-boeken, ik hou van verwarring, ik hou ervan om met een beetje hulp van de schrijver steeds het verkeerde te denken. Hield ik die Gina toch mooi een paar minuten lang voor een zus of een tante ofzo, ha!, blijkt “Gina” en “haar moeder” gewoon één en dezelfde persoon te zijn! Ben ik daar mooi tuk gehad gewezen, dat gaat mooi zijn.

Maar Verboden terrein is geen verkeerdebeen-boek. Of niet per se. Geregeld schrijft Kennedy eerst, en stelt dan pas vragen. Dierhalve zijn sommige passages niet bij aanvang reeds helder. Maar het lijkt me niet dat Kennedy er echt op uit is verwarring te zajen. Het is gewoon hoe de dingen gaan. En het is misschien niet in de eerste plaatst waarom ik Verboden terrein zo mooi vond.

Nee ik weet niet waarom ik Verboden terrein zo mooi vond.

Was het de schrijfstijl?

Nee het was niet de schrijfstijl. Kennedy heeft een vrij afgemeten stijl. Korte zinnetjes vaak. Deed me af en toe denken aan Cormac McCarthy. Dat weglaten van aanhalingstekens bij directe rede bijvoorbeeld. Zodat je soms niet weet wie er aan het woord is, of iets gezegd of gedacht wordt, of dat het alleen maar de woorden van de verteller zijn. Een onderkoelde stijl, zou je kunnen zeggen. Tot daar ineens een brokje poëzie doorheen breekt; een zinsnede als “Het zonlicht lag in scherven op het gras”, bijvoorbeeld (die moest ik terugzoeken, net, want zoals gezegd maakte ik haast geen aantekeningen terwijl ik las). Dan wordt de beklemming verlicht. Ja misschien was het toch de schrijfstijl.

Was het het onderwerp?

Nee het was niet het onderwerp. Ierland, jaren zeventig. Midst wat zo onhandig wel met “the troubles” werd aangeduid. Noem het gerust een burgeroorlog. De jonge, katholieke basisschooljuf Cushla woont met haar moeder in een klein dorpje nabij Belfast. Ze springt af en toe bij in de pub van haar broer waar ze de oudere, protestantse, getrouwde advocaat Michael ontmoet en naja – u raadt het al. Daar komt natuurlijk een verhouding van. Capuleti en Montecchi tussen het tuig en de dronkaards. In een tamelik nabij verleden. In een tamelik nabij land. En dan nog zo wezensvreemd. Ja misschien was het toch het onderwerp.

Was het het diep menselijke hoofdpersonage?

Nee het was niks met diepe menselijkheid. Overal is diepe menselijkheid. Het is diep menselijk om te ontbijten met een gepocheerd ei op een geroosterd broodje, een kop koffie ernaast en Maurice McIntyre op de speler. Het is diep menselijk om de was op te hangen, of doorheen de kou te moeten om snijbonen en aardappelen en vlees te halen. Overal is diepe menselijkheid. De dag zit er vol mee. Ik moet maar uit mijn raam kijken om diep menselijke mensen te zien. Maar dan zie ik Cushla niet. Met haar altijd bezopen maar toch best lieve moeder. Met die kinderen uit haar klas en dan vooral die ontwapenende prachtige fantastische Davy McGeown wiens vader zo ongenadig in elkaar werd geslagen dat hij er blijvende schade aan overhield. Met die stomme broer en zijn domme pub en die bijna aandoenlijk idiote stamgasten. Met die Michael die best van haar houdt maar ook een baan heeft, en een gezin, en misschien zoiets als “verantwoordelijkheden”, en er politiek “gevaarlijke” meningen op na houdt (en met iets bezig is, maar dat kom je op het eind pas te weten). Met die schattige collega Gerry die er steeds maar weer voor haar is. Met alle dingen die zij doet, zij, Cushla, al die diep menselijke dingen die haar steeds verder de vernieling in helpen. Ja misschien was het toch dat diep menselijke van het hoofdpersonage.

Was het de spanning die doorheen heel het boek voelbaar is en tegen het eind schoksgewijs tot ontlading komt?

Ach. Nee. Waarom. De lateavond-film is spannend. Spanning is slaapverwekkend. Het moet vroeg in de negentiger jaren zijn geweest toen ik met mijn toenmalig beste vriend Patrick naar de bioscoop ging om Silence of the lambs te zien. Ik werd wakker toen hij in mijn zij porde en zei: “Spannend he!”. Echter, Verboden terrein is geen film laat op de avond (grote stukken ervan las ik evenwel wél laat op de avond). De spanning is niet formulematig van opbouw, niet geconstrueerd volgens de wetten van Hollywood. Een contante dreiging zit enerzijds in de grauwzaamheid. Niemand in die omgeving maakt zich illusies en iedereen weet dat er niet veel goeds van kan komen daar te zijn. Anderzijds zit de lezer Cushla zo dicht op de huid dat hij, de lezer, op geen moment méér weet dan Cushla. Deze blikvernauwing zet steeds opnieuw de stuipen op uw lijf. Je kunt de bijl uit elke hoek verwachten, maar toch valt hij steeds bij verrassing. Ja misschien was het toch wel de spanning.

Was het het altoos onuitputtelijke gegeven van de verboden liefde?

Ach welnee. Rot op met je verboden liefde. Liefde is naar haar aard verboden. Van zodra liefde toegestaan is wordt zij al te rap gewoon en liefde en gewoonheid verdragen elkaar niet. “Gewone liefde”, dat is ten beste genegenheid. Of nog: verdraagzaamheid. Liefde brandt het hevigst daar waar het niet zou mogen branden. Verboden hout knettert het best, of zoiets zou ik kunnen zeggen als ik dingen zou willen zeggen als verboden hout knettert het best. Geen zoete vruchten echter, dit is in het wild gegroeide liefde, oncontroleerbaar, dit is dodelijke ernst, dit is liefde op leven en dood, zo verboden maakt de gemiddelde mens zijn verboden liefde niet mee. Hoe moeizaam Cushla sentimeters “verboden terrein” verovert, feitelijk tegen haar eigen wil in. Michael woont ergens in een betere wijk met zijn gezin maar huurt ook nog ergens een appartementje en dat is Cushla’s domein; de tweestrijd: ze wil het wel, ze wil het niet, de liefde liefhebben en de liefde haten; er is “iets” met Michael maar dat kom je op het eind pas te weten en alles alles alles spelt dat ze deze man maar beter niet lief kan hebben, maar ze heeft hem lief, totaal, fenomenaal en integraal en god hoe mooi kan lelijkheid zijn. Ja misschien was het toch wel die verboden liefde.

Was het de overweldiging van het geweld?

De almanack spelt inmiddels 2023 en we zijn er nog (in de jaren zeventig zongen The Scorpions nog: ’94, ’95, if the world is still alive…), we hebben ons porsie geweld wel gehad, waardoor wordt de nihilistische mens dezer dagen nog overweldigd? Naja. Te weten dat dit écht is natuurlijk. Te weten dat mensen van verschillende geloven elkaar écht naar het leven stonden, te weten dat die autobommen, die molotov cocktails, die aanslagen, al die haat, al die wraak wederom wraak, al dat gebrek aan mededogen, de ander het licht in de ogen niet te gunnen; te weten dat dat in het noorden van een eiland hier niet al te ver vandaan dagdagelijkse realiteit is geweest, iets waarmee je je dag, je lessen opende, ja dat te weten doet de keel wellicht een weinig snoeren. Ja. Misschien overweldigde ook dat me.

Of.

Nee. Ik weet niet waarom ik Verboden terrein zo mooi vond.
Of dat heet. Ik weet wel waarom ik Verboden terrein zo mooi vond. En nu weet u het ook.

Louise Kennedy Verboden terrein recensie

Verboden terrein

  • Schrijfster: Louise Kennedy (Ierland)
  • Soort boek: Ierse roman
  • Origineel: Trespasses (2022)
  • Nederlandse vertaling: Sandra Boersma, Leen Van Den Broucke
  • Uitgever: Uitgeverij Pluim
  • Verschijnt: 13 oktober 2022
  • Omvang: 352 pagina’s
  • Uitgave: paperback / ebook
  • Prijs: € 23,99 / € 14,99
  • Boek bestellen bij: Bol / Libris

Flaptekst van de roman over The Troubles in Belfast

Het is midden jaren zeventig. Het Ierse nieuws wordt gedomineerd door berichten over ontploffende autobommen en mensen die worden beschoten, mishandeld of vermoord.

Cushla Lavery woont met haar moeder in een dorpje vlak bij Belfast. Ze geeft les op een basisschool en draait regelmatig bardiensten in de pub van haar familie. Daar ontmoet ze Michael Agnew, een oudere, getrouwde advocaat. Qua status en klasse konden ze niet meer van elkaar verschillen. Ze storten zich in een stormachtige affaire.

Als de vader van een van haar leerlingen slachtoffer wordt van een brute aanval helpt Cushla de familie waar ze kan. Het conflict tussen haar wereld en die van Michael wordt steeds groter. De politieke spanningen lopen op en alles wat Cushla zo zorgvuldig heeft opgebouwd dreigt uit elkaar te vallen.

Verboden terrein is een kwetsbaar en tegelijkertijd onverschrokken verhaal, een intiem portret van mensen die gevangenzitten in het grensgebied tussen het persoonlijke en het politieke, waar wie je bent minder gewicht draagt maar welke keuzes je maakt des te meer.

Bijpassende boeken en informatie

Claire Keegan – Pleegkind

Claire Keegan Pleegkind recensie en informatie over de inhoud van de Ierse roman. Op 29 november 2022 verschijnt bij uitgeverij Nieuw Amsterdam de Nederlandse vertaling van de korte roman uit 2010, Foster, van de Ierse schrijfster Claire Keegan.

Claire Keegan Pleegkind recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de roman Pleegkind. Het boek is geschreven door Claire Keegan. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden te vinden. Bovendien kun je op deze pagina informatie over de inhoud van de roman van de Ierse schrijfster Claire Keegan.

Recensie van Tim Donker

Dus. Ja. Wat doet de bespreker? De bespreker bespreekt boeken. Hoe doet de bespreker dat? Nou, om de boeken te kunnen bespreken moet de bespreker de boeken eerst lezen. En dat is nu eens aardig: de bespreker houdt ervan boeken te lezen. Of deze bespreker toch. Hij ofnee laat ik niet zo achterlijk zijn om over mezelf in de derde persoon te spreken: ik verslind boeken. Het moet allang niet meer perse experimenteel proza zijn. Ooit was dat een harde eis. Ook al had ik de grenzen van wat ik naar eer en geweten nog experimenteel proza kon noemen wel zó ver opgerekt dat er veel onder viel. Het hoefde niet alleen vormexperimenten te betreffen; zodra er maar enigszins van een afwijkende vertelstructuur sprake kon zijn “mocht” ik het van mezelf lezen. Later en nog weer later begonnen de steeds verder en verder opgerekte grenzen in hun geheel te vervagen, wat zou je jezelf grenzen opleggen immers & al helemaal als je die grenzen altijd maar moet uitgommen en even verderop opnieuw trekken om iets te kunnen lezen dat je graag zou willen lezen? Dus lees ik alles. Alles? Naja. Veel. Ik ben bereid tot veel. Alles dat op mijn besprekerstafel terecht komt, gun ik in elk geval een bladzijde of tien mijn aandacht (zelfs een of ander idioot zombieboek, een paar maanden geleden). Ja, die besprekerstafel (feitelijk een secretaire), daar zeg je zoiets. Die heeft een behoorlijk grensvervagende rol gehad. Ik zou haast zeggen een grensoverschrijdende rol – ware het niet dat ik mijn secretaire daarmee in het huidige klimaat al meteen in het verdachtenhokje plaats. Want Pleegkind van Claire Keegan zou ik niet eens hebben opgepakt als het niet op mijn besprekerstafel terecht was gekomen. Zeg nou zelf. Dat zoetige omslag. En die titel. En de naam van de schrijfster. Claire. Sorry. Maar Claire is een soort vrouwelijke Johan. Van een Claire verwacht ik niet veel. Alleen al omdat ze Claire is. Ik weet het niet. Ik heb zo mijn vooroordelen en die koester ik van ganser harte.

(ik vond Voices van Claire Hamill veel te zwaar aangezet)

Als je redenen hebt om iets op te pakken, bijvoorbeeld omdat het op je besprekerstafel terecht is gekomen, moet je ook redenen mogen hebben om iets niet op te pakken. Bijvoorbeeld een omslag, een titel, de naam van de schrijfster.

Maar het lag op mijn besprekerstafel en ik pakte op. In weerwil van het omslag, de titel, de naam van de schrijfster. Ik pakte op, en ik las. Ik begon te lezen. Ja.

Een klein, dun boekje. 92 pagina’s mag dat nog een roman heten, vanaf hoeveel pagina’s mag een boek een roman heten, hoe zat dat ookalweer met een novelle, wil je wel geloven dat ik dat ooit geweten heb maar mijn hersencellen vonden die informatie kennelijk niet interessant genoeg om een heel leven lang vast te blijven houden, je moet dingen vergeten, lees er Douwe Draaisma anders nog maar eens op na. Grote letters ook, groter dan normaal lijkt me, al ben ik geen letterzetter, niet eens een kleinzoon van een letterzetter.

Ik pakte op, ik las. Ik begon te lezen, ik bleef lezen. En toen was het uit.

Ik las en las en las en las en toen was het uit. En het was niet ineens uit omdat het een klein boekje is, misschien maar net officieel een roman te noemen, evenmin omdat het misschien wel misschien niet grotere letters had dan normaal. Of toch niet alleen daardoor. Ik bleef lezen en lezen en lezen omdat het iets had dat me daar hield: op mijn leesstoel en nog amper talend naar mijn glas. Iets dat sterker was dan alles dat het bij vooroordeel op zich tegen leek te hebben (een naam, een titel, een omslag). Het is goed om vooroordelen te hebben, maar het is ook goed om ze zo nu en dan te kunnen overstijgen (en joe kant djutsj euh boek bai its koffur) (oja, dat het verfilmd was, dat sprak ook al niet erg in het voordeel van Pleegkind).

Een meisje wordt op een dag door haar vader naar familie gebracht, zomaar, en daar voor onbepaalde tijd achtergelaten. Het wordt nooit helemaal duidelijk waarom, maar dat haar ouders niet al te best met elkaar overweg kunnen, arm zijn en erg veel kinderen hebben er wel voor iets tussen zitten. Op het platteland van Ierland, bij Edna en John Kinsella (die zo hun eigen verleden hebben) (waar ik hier nu niet verder op in zal gaan) (omdat je dat zelf maar moet lezen) (ja je moet dit zelf lezen) leert dit meisje -dat gans het boek doorheen naamloos blijft- een heel ander leven kennen.

Ander?

Ja. Moeilijk te zeggen. Hoewel ik Pleegkind nog wel aan vier keer het huidige formaat had op gekund, is het misschien juist briljant dat Keegan spaarzaam geweest is. Met bladzijdes, met woorden, met informatie. Hoe het leven er bij haar ouders uitzag, moet de lezer maar zo’n beetje tussen de regels door uitpuzzelen. Mogelijkerwijs heeft vader een gokprobleem. Het huwelijk van de ouders lijkt op sterven na dood. Moeder is hard en verbitterd, vader minstens lichtelijk gevoelsarm. Iets met bedplassen ook, het meisje. En bang zijn om dingen te breken.

Nee dan het leven bij de Kinsellas. Het leven is er minder overvol. Er is rust, er is tijd, er is aandacht voor dingen. Ze eten er soggens havermout, Theo, havermout! Er is warmte, er is liefde, er is een bron met heerlijk water, er is kruisbessenjam, er is een tochtje naar Gorey.

Zulke dingen zijn er, betrekkelijk eenvoudige dingen eigenlijk en toch doet de eenvoud het meisje zoveel goed dat bijvoorbeeld het bedplassen stopt. En ze leert lezen! Dat zulke kleine dingen zoveel uitmaken in het leven van een meisje dat geeft te denken.

Ja, het geeft te denken. Je moet het maar denken. Je moet het maar vermoeden. Keegan zal het je niet voorzeggen. En dat is goed. Dat is heel mooi. Maar toch: niet alleen dat Keegan het niet voorkauwt en in je gezicht uitspuugt, maakt Pleegkind sterk.

Misschien ook dat het zo’n oerfantasie is. Elk kind heeft dat wel eens. Denk ik toch. Dat het zich afvraagt hoe het zou zijn als het niet hier geboren was, maar daar. Of dat je vergeten zou worden, in ergens een buitenland en gevonden door allerliefste mensen en dat je dan ineens daar woont. Ik was een klein kindje toen er aangebeld werd, en er stond een man voor de deur die zei Ik kom je halen. En ik liep terug de kamer in, bedremmeld, stil, angstig, ik zei Er staat een man voor de deur. En mijn vader liep naar de voordeur en kwam even later het huis weer in, die man in zijn kielzog, ze liepen samen naar de werkkamer van mijn vader, ik dacht wat bespreken die daar, hoeveel ik moet kosten ofzo. Na een tijdje stilte durfde ik het vragen, ik zei tegen mijn moeder Waarom komt die man mij halen?, en mijn moeder zei Huh welke man?, ik zei De man die nu met pappa in zijn werkkamer zit, Waarom denk je dat die man jou komt halen?, Omdat hij dat zei ik deed de deur open hij zei ik kom je halen, en mijn moeder begon te lachen en ik wist niet wat er nou zou grappig was en mijn moeder zei Nee hij zei ik kom voor je vader. Maar de rest van de avond zag ik me op de achterbank van een rare auto zitten, die man aan het stuur, op weg naar een mij onbekende verte, een mij onbekend huis dat ik van nu af aan het mijne zou moeten noemen.

Maar neen. Het is ook niet vanwege de oerheid van de fantasie, als er al zo’n oerheid is.

Het is de schildering misschien. Ja situeer het op het platteland van Ierland en je zit meteen al goed. Dan moet je alleen maar zeggen wat je ziet en het is al mooi. Als dit Ierland was zou ik beter kijken (wat komen wij Nederlanders er landschappelijk gezien eigenlijk rotbekaaid vanaf!).

Het is de schildering. Het is niet alleen de schildering.

Het is de trage cameravoering. Het zijn de lange shots.

(wow. zag je dat? die gast zat een paar alinea’s terug nog te vitten op verfilmingen en nu komt hij me daar een potje schaamteloos met cinematografische metaforen af zeg!)

Of. Maar dan maar bijvoorbeeld. Want er is meer. Zoveel meer.

Bijvoorbeeld een afgepaste en daardoor zeer dragelijke dosis aandoenlijkheid. Bijvoorbeeld de sfeer. Bijvoorbeeld een scheplepel. Bijvoorbeeld hoe de dagen verstrijken. Bijvoorbeeld die fantastische strandscéne.

(bijvoorbeeld de heerlijk onderkoelde zang van A Place To Bury Strangers) (bijvoorbeeld Rättö Ja Lehtisalo) (bijvoorbeeld de maan) (bijvoorbeeld een gepocheerd ei en rode wijn bij de lunch die dag)

(ja die strandscéne – als je dit boek leest en je gaat dit boek lezen want iedereen moet dit boek lezen, sta dan even stil bij die strandscéne)

Of al dat. Maar dan nog meer. Of naja. Ik weet niet hoe ze het doet. Die Keegan. Die Claire. Ja Claire.

De lading die alles heeft. De veelzeggendheid van elk woord. De kracht van elke zin. Hoe ieder beeld me de adem beneemt, tot en met de laatste bladzijde. Die ik helaas met tranen in mijn ogen las. Ja helaas zeg ik. Want ik hou niet zo van tranentrekkerij. Ik wil niet dat er aan mijn tranen getrokken wordt. Mijn tranen zijn van mij. Maar niet daar. Niet op die laatste bladzijde. Toen waren al mijn tranen van Claire Keegan. Maar dat is goed. Wie me met een luttele 92 pagina’s weet te verpletteren – die mag mijn tranen hebben.


Claire Keegan Pleegkind Recensie

Pleegkind

  • Schrijfster: Claire Keegan (Ierland)
  • Soort boek: Ierse roman
  • Origineel: Foster (2010)
  • Nederlandse vertaling: Harm Damsma, Niek Miedema
  • Uitgever: Nieuw Amsterdam
  • Verschijnt: 29 november 2022
  • Omvang: 95 pagina’s
  • Uitgave: gebonden boek / ebook
  • Prijs: € 17,99 / € 12,99
  • Boek bestellen bij: Bol / Libris

Recensie en waardering van de roman

  • “Met weinig woorden schept Keegan licht in het donker, elke zin is perfect.” (Hilary Mantel)

Flaptekst van de roman van Claire Keegan

Een klein meisje wordt naar pleegouders gestuurd op een boerderij op het platteland, ze weet niet waarom. In het huis van deze familie vindt ze een warmte en genegenheid die ze nooit eerder heeft meegemaakt, en onder hun hoede bloeit ze langzaam op. Maar dan ontdekt ze waarom haar ouders haar hebben weggestuurd en realiseert ze zich hoe kwetsbaar deze idylle is.

Bijpassende boeken en informatie

Maggie O’Farrell – Het huwelijksportret

Maggie O’Farrell Het huwelijksportret recensie en informatie over de inhoud van de nieuwe historische roman. Op 1 november 2022 verschijnt bij Uitgeverij Nijgh & Van Ditmar de Nederlandse vertaling van The Marriage Portret, de nieuwe roman van de Noord-Ierse schrijfster Maggie O’Farrell.

Maggie O’Farrell Het huwelijksportret recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op de pagina de recensie en waardering vinden van de historische roman Het huwelijksportret. Het boek is geschreven door Maggie O’Farrell. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de nieuwe historische roman van de Noord-Ierse schrijfster Maggie O’Farrell.

Recensie van Monique van der Hoeven

“Daar is ze…mijn eerste hertogin”. Het zijn de woorden van Alfonso II d’Este, hertog van Ferrara, als hij het huwelijks portret van zijn 15-jarige echtgenote Lucrezia di Cosimo de Medici laat maken. Hij bedoelt vast “zijn mooie hertogin”, maakt de jonge Lucrezia zichzelf wijs… Maar ze weet wel beter. En de lezer ook.

Want het is deze zin, die eigenlijk de hele sfeer van deze grandioze historische roman, Het Huwelijks Portret, geschreven door de Ierse schrijfster Margaret O’Farrell. Een sfeer die dreigend is, beknellend, beangstigend… je voelt gewoon dat het niet goed gaat aflopen met de jonge Lucrezia. Dat het huwelijk wat ze, in plaats van haar overleden zuster, moet aangaan op zeer jonge leeftijd, niet veel goeds zal gaan brengen. En af en toe is er dan toch die hoop, dat het misschien toch nog goed zal komen… dat er een uitweg gaat komen. Waanzinnig spannend om te lezen, een echte page turner. Prachtig en meeslepend geschreven door deze auteur – mooie en soms heel verrassende scenes, die een intiem beeld creëren van het leven van de jonge hertogin.

Het verhaal is gebaseerd op het leven van Lucrezia, de derde dochter van de groothertog van Florence. Lucrezia is anders dan de andere kinderen en ze blijkt geweldig te kunnen tekenen en schilderen. Plotseling komt Lucrezia al op heel jonge leeftijd in de spotlight te staan. Als haar oudere zus die is toegezegd aan Alfonso II d’Este, die op korte termijn hertog van Ferrarra zal worden, overlijdt, wordt Lucrezia “de uitverkorene”.

Alfonso laat een Huwelijks Portret maken van zijn jonge echtgenote, door de beroemde schilder Il Bastianino – daarvoor moet Lucrezia in allerlei ingewikkelde houdingen en gewaden poseren. Als Lucrezia niet snel genoeg in verwachting raakt van de hertog, worden steeds drastischer maatregelen genomen. De toekomst van de jonge hertogin is allesbehalve veiliggesteld. Gelukkig heeft Lucrezia nog haar kamenier (en melkzusje) Emma bij zich, de enige die ze kan vertrouwen.

Een prachtige historische roman – heel knap om een schijnbaar nogal onbeduidend historisch feit – de hertogin van Ferrarra die slechts een jaar na haar huwelijk met de hertog overlijdt (bloedvergiftiging, werd er gezegd) – om te toveren tot zo’n geweldig spannend en meeslepend verhaal. Lucrezia heeft een gezicht en een stem gekregen, een levensverhaal wat er toe doet.

Echt een dikke aanrader deze roman! Gewaardeerd met ∗∗∗∗ (uitstekend).


Maggie O'Farrell Het huwelijksportret Recensie

Het huwelijksportret

  • Schrijfster: Maggie O’Farrell (Noord-Ierland)
  • Soort boek: historische roman over Florence
  • Origineel: The Marriage Portret (2022)
  • Nederlandse vertaling: Lidwien Biekmann, Tjadine Stheman
  • Uitgever: Nijgh & Van Ditmar
  • Verschijnt: 1 november 2022
  • Omvang: 432 pagina’s
  • Uitgave: paperback / ebook
  • Prijs: € 25,99
  • Boek bestellen bij: Bol / Libris
  • Waardering: ∗∗∗∗ (uitstekend)

Flaptekst van de nieuwe roman van Maggie O’Farrell

Florence, de jaren 1550. Lucrezia, derde dochter van de Groothertog, leidt een prettig bestaan in de coulissen van het palazzo. Ze is vrij om zich te vergapen aan de aanwezige schatten en de machinaties van de macht te observeren, maar bovenal: zich te wijden aan haar artistieke ambities. Dan sterft haar oudere zuster, aan de vooravond van haar huwelijk met de heerser van Ferrara. Plots komt Lucrezia in het middelpunt te staan: de Hertog aarzelt niet om dan maar om haar hand te vragen, en Lucrezia’s vader accepteert het verzoek even rap.

Lucrezia, nauwelijks kind af, moet nu haar weg vinden aan een verdeeld hof, waar de gebruiken ondoorzichtig zijn en haar komst geen onverdeelde vreugde brengt. Het meest raadselachtig is haar nieuwe echtgenoot zelf, Alfonso. Is hij de speelse aristocraat die hij leek voor hun huwelijk, een estheet die zich het liefst onder kunstenaars begeeft, of de genadeloze machthebber voor wie zelfs zijn imposante zussen lijken te beven?

Terwijl Lucrezia, gehuld in knellende gewaden, eindeloos poseert voor een portret dat de komende eeuwen moet trotseren, wordt één ding glashelder. In de ogen van het hof heeft ze maar één taak: het produceren van een erfgenaam die de Ferrara-dynastie kan schragen. En tot ze die missie heeft volbracht, is haar toekomst onzeker, hoe nobel haar afkomst ook is.

Bijpassende boeken en informatie

Lucinda Riley – De geheimen van de kostschool

Lucinda Riley De geheimen van de kostschool recensie en informatie over de inhoud van de thriller uit Ierland. Op 24 mei 2022 verschijnt bij Xander Uitgevers de Nederlandse vertaling van de detective The Murders at Fleet House van de Ierse schrijfster Lucinda Riley.

Lucinda Riley De geheimen van de kostschool recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de detective De geheimen van de kostschool. Het boek is geschreven door Lucinda Riley. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden te vinden. Bovendien kun je op deze pagina informatie over de inhoud van de thriller van de Ierse schrijfster Lucinda Riley.

Lucinda Riley De geheimen van de kostschool Recensie

De geheimen van de kostschool

  • Schrijfster: Lucinda Riley (Ierland)
  • Soort boek: Ierse thriller, detective
  • Origineel: The Murders at Fleet House (2022)
  • Nederlandse vertaling:
  • Uitgever: Xander Uitgevers
  • Verschijnt: 24 mei 2022
  • Omvang: 512 pagina’s
  • Uitgave: paperback / ebook
  • Prijs: € 24,99
  • Boek bestellen bij: Boekhandel / Bol

Recensie en waardering van de detective

  • “Gruwelijk spannend, vanaf de eerste pagina. Voor je het weet, ben je vijfhonderd bladzijden verder en sla je de roman met een zucht dicht.” (Nederlands Dagblad)

Flaptekst van de thriller van Lucinda Riley

In de detective De geheimen van de kostschool van bestsellerauteur Lucinda Riley onderzoekt detective Jazz de moord op een vijftienjarige jongen. En de tijd dringt, want er vallen meer slachtoffers.

In de spannende roman De geheimen van de kostschool van Lucinda Riley, bekend van de internationale hitserie De zeven zussen, onderzoekt detective Jazz Hunter de moord op een vijftienjarige jongen. Ze duikt in de geschiedenis van de school en ontdekt dat er heel veel mensen iets te verbergen hebben. En de tijd begint te dringen, want er vallen meer slachtoffers.

Een wervelende Riley, waarin familieverhoudingen, vriendschap en de onvoorwaardelijke liefde van ouders voor hun kinderen centraal staan, met in het middelpunt een stoere detective, die haar eigen keuzes durft te maken en altijd haar intuïtie volgt. Voor alle oude én nieuwe Riley-fans.

Bijpassende boeken en informatie

Maeve Brennan – De rozentuin

Maeve Brennan De rozentuin recensie en informatie boek met verhalen van de Ierse schrijfster. Op 22 februari 2022 verschijnt bij uitgeverij Athenaeum de Nederlandse vertaling van de verhalenbundel The Rose Garden van schrijfster Maeve Brennan.

Maeve Brennan De rozentuin recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de verhalenbundel De rozentuin. Het boek is geschreven door Maeve Brennan. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden te vinden. Bovendien kun je op deze pagina informatie over de inhoud van de het boek met verhalen van de Ierse schrijfster Maeve Brennan.

Maeve Brennan De rozentuin Recensiehttps://www.allesoverboekenenschrijvers.nl/recommends/gerard-janssen-hackers-bestellen/

De rozentuin

  • Schrijfster: Maeve Brennan (Ierland)
  • Soort boek: verhalen
  • Origineel: The Rose Garden (1990)
  • Nederlandse vertaling: Rosalien van Wilsen
  • Uitgever: Athenaeum
  • Verschijnt: 22 februari 2022
  • Omvang: 352 pagina’s
  • Uitgave: paperback 
  • Boek bestellen bij: Boekhandel / Bol

Flaptekst van de verhalenbundel van Maeve Brennan

De rozentuin bevat een selectie van twintig verhalen uit de jaren vijftig en zestig en vestigde definitief Brennans reputatie als begenadigd schrijfster.

Ierland is het decor van vijf verhalen. Het land vertegenwoordigt Brennans jeugd, waarin ze leed onder de vaak schokkende gebeurtenissen van de vrijheidsstrijd waaraan haar ouders actief deelnamen. De mensen die we tegenkomen zijn arm. De kerk domineert de samenleving. Brennan beschrijft het gedrag van alle, meestal ongelukkige, gekwelde personen trefzeker en met mededogen.

In de Amerikaanse verhalen gaat het om totaal andere mensen – er is ook een hond als hoofdpersoon – die meestal rijk zijn en vrij. Het gaat op een uiterst subtiele manier om machtsstrijd: tussen personeel en bazen, tussen man en vrouw, tussen vrouwen onderling. Brennan toont meeslepend en hilarisch hoe ingewikkeld een relatie kan zijn.

Bijpassende boeken en informatie

Jo Spain – De perfecte leugen

Jo Spain De perfecte leugen recensie en informatie over de inhoud van de nieuwe Ierse thriller. Op 1 maart 2022 verschijnt bij Uitgeverij De Fontein de Nederlandse vertaling van The Perfect Lie, de nieuwe thriller van de Ierse schrijfster Jo Spain.

Jo Spain De perfecte leugen recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de thriller De perfecte leugen. Het boek is geschreven door Jo Spain. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de nieuwe thriller van de Ierse thrillerschrijfster Jo Spain.

Jo Spain De perfecte leugen Recensie

De perfecte leugen

  • Schrijfster: Jo Spain (Nederland)
  • Soort boek: Ierse thriller
  • Origineel: The Perfect Lie (2021)
  • Nederlandse vertaling:  Anna Livestro
  • Uitgever: De Fontein
  • Verschijnt: 1 maart 2022
  • Omvang: 368 pagina’s
  • Prijs: € 20 – € 25
  • Uitgave: paperback / ebook
  • Boek bestellen bij: Boekhandel / Bol

Flaptekst van de nieuwe thriller van Jo Spain

Wanneer Erin op een ochtend de deur van hun appartement opent voor een collega-agent van haar man Danny, ziet ze de schok op het gezicht van de man. Erin draait zich om, om nog net te kunnen zien hoe Danny naar het balkon loopt en vanaf de vierde verdieping zijn dood tegemoet springt.

Achttien maanden later staat Erin terecht voor de moord op haar man. In de anderhalf jaar hiervoor is ze erachter gekomen dat Danny niet was wie ze dacht. Ze dacht dat hij perfect was, dat hun leven perfect was. Maar dit alles was gebouwd op de perfecte leugen.

Bijpassende boeken en informatie

Claire Keegan – Dit soort kleinigheden

Claire Keegan Dit soort kleinigheden recensie en informatie over de inhoud van deze nieuwe Ierse roman. Op 25 oktober 2021 verschijnt bij uitgeverij Nieuw Amsterdam de Nederlandse vertaling van de roman Small Things Like This geschreven door de Ierse schrijfster Claire Keegan.

Claire Keegan Dit soort kleinigheden recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de roman Dit soort kleinigheden. Het boek is geschreven door Claire Keegan. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden te vinden. Bovendien kun je op deze pagina informatie over de inhoud van de nieuwe roman van de Ierse schrijfster Claire Keegan.

Claire Keegan Dit soort kleinigheden recensie

Dit soort kleinigheden

Flaptekst van de nieuwe roman van Claire Keegan

Een virtuoos verhaal over moed – en de prijs daarvan – in het katholieke Ierland van de jaren tachtig.

December 1985. In een kleine stad op het Ierse platteland levert Bill Furlong, kolen- en houthandelaar, de bestellingen van zijn klanten af. Hij voelt zich gezegend met zijn eigen bedrijfje, een vrouw en vijf slimme dochters. Hij weet dat hij geluk heeft gehad. Zijn moeder werd op haar vijftiende zwanger het huis uit gegooid, maar kreeg als huishoudster kost en inwoning bij een rijke dame waardoor Bill als kind naar school kon. Op kerstavond bezorgt hij zijn laatste bestelling bij het plaatselijke klooster, waar de nonnen onder het mom van heropvoeding jonge vrouwen uitbuiten in de wasserette. Daar ontdekt hij iets wat leidt tot een beslissing die zijn leven voor altijd zal veranderen.

Claire Keegan Pleegkind RecensieClaire Keegan (Ierland) – Pleegkind
Ierse roman
Uitgever: Nieuw Amsterdam
Verschijnt: 29 november 2022

Bijpassende boeken en informatie

Lucinda Riley – De zevende zus

Lucinda Riley De zevende zus recensie en informatie van laatste deel in de zeven zussen serie. Op 11 mei 2021 verschijnt bij Uitgeverij Xander Uitgevers de Nederlandse vertaling van The Story of the Missing Sister de nieuwe Zeven zussen roman van de Ierse schrijfster Lucinda Riley.

Lucinda Riley De zevende zus recensie en informatie

Als de redactie het boek gelezen heeft, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de feelgood roman De zevende zus. Het boek is geschreven door Lucinda Riley. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de zevende en laatste Zeven zussen roman van de Ierse schrijfster Lucinda Riley.

Lucinda Riley De zevende zus Recensie

De zevende zus

De zeven zussen deel 7

  • Schrijfster: Lucinda Riley (Ierland)
  • Soort boek: feelgood roman
  • Origineel: The Missing Sister (27 mei 2021)
  • Uitgever: Xander Uitgevers
  • Verschijnt: 11 mei 2021
  • Omvang: 736 pagina’s
  • Uitgave: paperback / ebook
  • Boek bestellen bij: Boekhandel / Bol

Flaptekst van de laatste roman in de zeven zussen serie

Na de onthulling van Georg Hoffman dat de missende zus misschien is gevonden, ontdekken Maia en Ally dat er maar twee aanwijzingen zijn: het adres van een wijngaard in Nieuw-Zeeland en een tekening van een bijzondere stervormige ring. Ze besluiten dat CeCe, die in Australië woont, op onderzoek uit moet. Er begint een race tegen de klok om de ontbrekende zus te vinden, en de zoektocht voert de zussen over de hele wereld. Elke zus probeert haar spoor te volgen – in Nieuw Zeeland, Canada, Engeland, Frankrijk en Ierland – maar ‘Merry’ weet steeds weg te glippen. Het lijkt erop dat ze helemaal niet gevonden wil worden.

Bijpassende boeken en informatie