Tag archieven: Querido

Josephine Rombouts – De weg naar Cliffrock Castle

Josephine Rombouts De weg naar Cliffrock Castle recensie en informatie van dit nieuwe boek over Schotland. Op 1 september 2020 verschijnt bij Uitgeverij Querido het derde boek over Cliffrock Castle van Josephine Rombouts.

Josephine Rombouts De weg naar Cliffrock Castle Recensie en Informatie

De weg naar Cliffrock Castle is een kwetsbaar, open een eerlijk verhaal over hoe een gezin verzeild raakt op een Schots Schiereiland. Hoe het is om je eigen koers te blijven varen, vast houden aan wat je geloofd, zelfs al is het hele systeem tegen je. Het beste boek van de drie.

Verbijsterende inkijk in wat ons systeem met je doet als je anders bent

In Cliffrock Castle en Terug naar Cliffrock Castle hebben we al kennis kunnen maken met een Schotse variant op “Upstairs Downstairs”. Met her ladyship, de Schotse gemeenschap en de zoektocht van Josephine naar hoe ze zich staande kan houden in de wereld van de Britse upperclass. Hoe ze overleeft in de Schotse, genadeloze kou. Hoe de gemeenschap en de nieuwe vrienden die ze maakt, haar verwarmd. In De weg naar Cliffrock Castle lees je hoe ze daar samen met haar man Tjibbe en zoons Raaf en Wolf terecht is gekomen. Ze geeft je een inkijkje in ons systeem als je níet binnen de kaders past. De verbijstering, de wanhoop, het ongeloof en alle keiharde muren waar ze tegenop loopt, zijn voelbaar. Zo erg, dat het hen naar Schotland drijft.

Josephine Rombouts De weg naar Cliffrock Castle Recensie

De eerste twee boeken van Josephine Rombouts heb ik al met veel plezier gelezen. Maar dit derde deel is echt van een ander niveau. Daar waar we eerst vooral de manier van leven en de bewoners van het Schotse schiereiland hebben leren kennen, leren we nu Josephine en haar gezin beter kennen. Die persoonlijkheid en kwetsbaarheid maakt dat je nog veel meer betrokken raakt. De eenzaamheid, de wanhoop, de onmacht, ze worden op rauwe wijze gepresenteerd. De vorm die Rombouts heeft gekozen, namelijk beginnen in Schotland, en vanuit daar telkens terug blikken naar de weg die ze in Nederland heeft afgelegd, geeft het boek een prettige dynamiek. Net als in de vorige boeken, weet ze het Schotse landschap makkelijk tot leven te wekken. De eigenzinnige Marian, waar ze in eerste instantie komen te wonen, wordt met enkele pennenstreken sterk tot leven gewekt. Niet alle karakters krijgen zo’n sterke beschrijving. Haar man Tjibbe bijvoorbeeld blijft (bewust?) in het boek wat oppervlakkig.

Wanhoop, onmacht en eenzaamheid op rauwe wijze beschreven

De weg naar Cliffrock Castle is meer dan een boud avontuur. Het is een persoonlijke ervaring van het systeem waar we onze kinderen in proberen te proppen. En wat keihard oordeelt als dat kind hier toe niet in staat is. Dan ligt de fout bij het kind, bij de ouders. Maar nooit bij het systeem. Josephine Rombouts legt dit haarscherp bloot. Natuurlijk, gekleurd door haar eigen emoties en ervaring. Dat is er wat mij betreft juist zo goed aan. Door bij haar eigen ervaring te blijven, kan de lezer voor zichzelf bepalen wat die er van vindt. Mij heeft Josephine Rombouts in ieder geval volledig mee weten te slepen. De weg naar Cliffrock Castle is gewaardeerd met ∗∗∗∗ (uitstekend).

Recensie van Jolien Dalenberg

De weg naar Cliffrock Castle

Een vlucht naar de Schotse Hooglanden

  • Schrijfster: Josephine Rombouts (Nederland)
  • Soort boek: reisverhalen
  • Uitgever: Querido
  • Verschijnt: 1 september 2020
  • Omvang: 256 pagina’s
  • Uitgave: Paperback / Ebook
  • Waardering redactie: ∗∗∗∗ (uitstekend)

Flaptekst van het nieuwe boek over Cliffrock Castle van Josephine Rombouts

Josephine Rombouts en haar man raken op een dood spoor als blijkt dat hun zoons niet goed gedijen in het Nederlandse onderwijssysteem. Daarom besluiten ze te reageren op een advertentie die een nieuw bestaan in een ecogemeenschap in Schotland belooft. Maar in de Schotse Hooglanden blijkt de realiteit rauwer dan de ecologische droom die hun was voorgespiegeld. Als Josephine hoort dat op een naburig landgoed, Cliffrock Castle, een huishoudster wordt gezocht, grijpt ze deze onwaarschijnlijke strohalm met beide handen aan, zodat ze haar gezin in rustiger vaarwater kan manoeuvreren.

Halverwege haar omzwervingen begint Josephine onrustbarende parallellen te zien met het leven van haar grootouders en vader. Waren haar eigen keuzes individuele beslissingen of onbewust het resultaat van haar afkomst? Het sprookje op een Schots kasteel is in ieder geval een onverwacht en geheel nieuw element in Josephines familiegeschiedenis.

Bijpassende boeken en informatie

Josephine Rombouts - Terug naar Cliffrock Castle RecensieJosephine Rombouts (Nederland) – Terug naar Cliffrock Castle
Belevenissen op een Schots kasteel
autobiografische verhalen, reisverhalen
Waardering redactie∗∗∗∗∗ (zeer goed)
Laveren over glad ijs bij de grootscheepse verbouwing van een Schots kasteel…lees verder >

Josephine Rombouts Cliffrock CastleJosephine Rombouts (Nederland) – Clifford Castle
autobiografische verhalen, reisverhalen
Waardering redactie∗∗∗∗ (uitstekend)
Verwonderen, genieten en verdwalen in een museum-waardig Schots kasteel…lees verder >

Joost Oomen – Het Perenlied

Joost Oomen Het Perenlied recensie en informatie over de inhoud van deze nieuwe Nederlandse roman. Op 3 november 2020 verschijnt bij Uitgeverij Querido de nieuwe roman van de Nederlandse schrijver Joost Oomen.

Joost Oomen Het Perenlied Recensie en Informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van het de roman Het Perenlied. Het boek is geschreven door Joost Oomen. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de nieuwe roman van de Nederlandse schrijver Joost Oomen.

Recensie van Tim Donker

(dacht ik dit gesprek neemt ineens een rare wending) (en ook de volgende dag dacht ik) (dacht aan) (je kunt denken aan zwemmen je kunt denken aan viool je kunt denken aan je ouders je kunt denken aan rode wijn scheefgezakte tuintafeltjes de tekening van je zoon, je kunt denken dat a soft living thing van kippi kaninus het mooiste liedje is dat je kent, je kunt denken aan jeuk op onbereikbare plekken) (of aan zwart bos zwarte zee kun je denken)

Juni 2019. Want dat is ook nog eens een keer.

(aan rare wendingen kun je denken)

Juni 2019. Toen waren we nog vrij, toen was er nog niks aan de hand, toen gingen we nog op konsert op vakantie op kaffee restaurant toen mocht je nog buiten na negen uur saavonts toen was de vleesgeworden politieke nachtmerrie nog niet hier. Maar in maanden is het niet eens zo gek lang geleden dat dat nummer van DW B verscheen: De Magmakamer. Dat heette een eruptie te zijn ja. Een eruptie van jonge nog ondergrondse stemmen of weetikveel, ze waren mij al kwijt geraakt bij “open call”.

(Jonge sla dat was een boek dat ik ooit had gekregen, ik geloof van die Termeer (die later kolder in zijn kop had gekregen en zich Toos Tondeldoos ging noemen), maar het kon ook van iemand anders zijn want ik ben & was het soort gast dat je boeken geeft, en dan het liefst boeken die je vindt op een marktje of bij iemand op een kleedje op straat toen dat nog allemaal mocht, boeken die je vist uit aanbiedingsbakken of van tafels haalt in obscure boekhandels, hoe het ook zij, mensen, iemand gaf me ooit een boek dat Jonge sla heette en dat – zo herinner ik me – jonge stemmen wilde verzamelen, het had de vage belofte van een onderstroom, of toch van iets bezijden de hoofdstroom, ik herinner me weinig van het boek, begon er niet een verhaal met taco’s wie had er nu zin in taco’s, en was er niet een toneeltekst in ook, en was er ook niet iets met iemand die de zeven staties in omgekeerde richting afliep, ik weet niet wat het me gebracht heeft, het waren jonge stemmen, het waren nieuwe stemmen, waarom ligt er altijd zo’n oninlosbare belofte besloten in het nog onbekende?)

Zei DW B: “In het najaar van 2018 schreven we een open call uit:

-DW B De Magmakamer zkt debutanten voor een eruptieve knal in de letteren

De magmakamer is het onderdeel van de vulkaan, waar smeltend gesteente zich opstapelt in afwachting van de uitbarsting. Wanneer de opeenhoping zo groot wordt dat de wanden de druk niet langer houden, wordt de inhoud van de magmakamer met wisselend vulkanisch geweld langs de vulkaanmond naar buiten toe geledigd. Eruptie. Stolling. Flux.

DW B De Magmakamer is die plek. De ruimte waar we ons bevinden vlak voor het gebeurt. Een verzamelplaats voor jonge, nog ondergrondse stemmen. De teksten voor het debuut.

Uit driehonderdtweeënveertig inzendingen selecteerden we zeventien ongepubliceerde schrijvers, die we in de focus van dit nummer graag voorstellen. Ze komen uit verschillende lagen van de vulkaan: woest experimenteel, parlandistisch, middelpuntvliedend, absurdistisch, meditatief. Lees en onthoud ze, nu de rook pas optrekt.”

Dacht ik: waarom staat daar open call?
Dacht ik: waarom staat daar focus? (o god heel mijn leven lang al heb ik toch zo’n gruwelijke hekel aan het woord focus).

En goed. Woest experimenteel was geen enkele bijdrage, hoor. Wie dat schrijft, heeft nog nooit iets echt experimenteels gelezen.

Dacht ik.

Open call, zeggen ze. Open call.

F’domme.

Wir sind hier nicht in Seattle, Dirk.

Nee geen woest experimenteel nee maar dat juni 2019 nummer van DW B was eigenlijk best heel erg mooi.

Met best heel erg mooie gedichten van Bob vanden Broeck.
Met best heel erg mooie microfictie van Jan Daems.
Met best heel mooie gedichten van Wout Waanders.
Met best heel mooi.
Best heel mooi.
Best. Mooi.
Heel mooi.
Met best heel mooie gedichten van Dewi de Nijs Bik.

Dat van die vier clownsvissen snapte ik geloof ik niet helemaal.

(we hadden het over politiek gehad, want dit speelt niet lang na de bestorming van het capitool. politiek, had ik gezegd. democraten, had ik gezegd. republikeinen, had ik gezegd. en ik had gezegd, en ik had gevraagd naar. hoe het was als je niet in of nabij washington woonde, of je er iets van merkte. is de burgeroorlog op handen, had ik gevraagd nee dat had ik niet gevraagd maar ik hoopte dat mijn vragen op zoiets zouden neerkomen. na een tijdje spraken we niet meer over politiek maar over eten. dit of dat gerecht, zei ze. dit ben ik aan het maken. vreemde wending neemt dit gesprek, dacht ik. maar misschien lag dat aan mij. ik was er niet meteen met gans mijn kop bij. zat te lezen en te drinken en met een half oor een seedee te luisteren die ik snel eens hoopte te bespreken, dan hoorde ik zoemzoem en dan wist ik dat er een nieuw berichtje was binnen gekomen en dan liep ik naar de boekenkast waar mijn telefoon lag. dan waren er plaatjes van gerechten, dan was er praat over eten, dan stuurde ik dat lijkt me lekker terug, en dan zette ik me weer, en dan las ik, dan dronk ik, dan luisterde ik met een half oor naar die seedee, dan hoorde ik zoemzoem en dan was er weer wat, vreemde wending neemt dit gesprek dacht ik, het bier was lekker, zoemzoem hoorde ik, ik las nog even, ik halfluisterde nog even, ik stond op. toen had ze me dus die foto’s gestuurd)

(en ook de volgende dag nog kon ik daaraan niet denken zonder)

De Magmakamer. Op bladzijde veertig staat de bijdrage van een man waarover in de personalia te lezen staat: “dichter, schrijver, drummer, performer”. En dat hij optrad van kerk tot kippenhok, en in zijn vrije tijd dj is bij literair dj-collectief Team KTW. Die man is Joost Oomen.

Ja. DE kerk. HET kippenhok. Want er is meer één kerk, en één kippenhok.

Hier hebben we Oomen, dus, voordat het gebeurt. Hier hebben we Oomen voor Het Perenlied. Geen fruitliederen hier; de bijdrage is getiteld En van saffraan is Janneke-maan. Ik schrijf “bijdrage”. Ik had ook kunnen schrijven “tekst”. Iemand kan zeggen dat En van saffraan is Janneke-maan gewoon maar een kortverhaal is, en ik zou die iemand niet voor gek verklaren. Iemand (een ander wellicht, of misschien gewoon diezelfde iemand) zou ook kunnen zeggen dat het een prozagedicht is en ook in dat geval zou ik de laatste zijn om het woord gek in de mond te nemen. Dat Oomen zich ook in proza (of vermeend proza) nooit erg ver verwijderd van poëzie is iets dat ook in Het Perenlied direct in het oog springt. Ik zal daar te gelegener tijd meer over vertellen.

Te gelegener tijd, ik zeg. Want eerst ga ik u nog uitgebreid verhalen van mijn associaties bij alleen maar die titel: En van saffraan is Janneke-maan. Ik dacht aan die keer. Ik dacht aan die keer toen ik samen met mijn kinderen paella kookte. Ik had nog nooit paella gekookt, en ik had ook niet een recept, ik kookte gewoon de paellas uit mijn herinnering na. Iets met rijst en kip en schaaldieren en groenten, en d’r moest ook nog iets met saffraan leek mij. Let op kinderen, zei ik, nu gaan we toveren. Daar stonden we. Drie hoofden boven de pan toen ik er wat slierten saffraan bij goot. Nu, jongens, nu wordt die witte rijst straks geel. We stonden. We keken. Drie hoofden. Het vijfjarige hoofd van mijn dochter, het zevenjarige hoofd van mijn zoon en mijn ouwe vermoeide bijna vijftigjarige rotkop. De rijst werd niet geel. De rijst bleef wit. Misschien had ik er te weinig water bij gedaan. Misschien had ik niet genoeg geduld gehad. Misschien was ik te zuinig geweest met de saffraan omdat mijn vrouw ons op het hart gedrukt had er niet teveel van te gebruiken, want het is een heel duur kruid, het is een heel duur kruid, het is een heel duur kruid. De rijst bleef wit.

(en ook de volgende dag bleven ze bij me die foto’s van haar geslachtsdeel en van haar borsten en haar hele lijf en uren liep ik door de kou en ik dacht hoe zij daar in dat verre amerika nu wel slapen zou en ik dacht aan haar lijf onder warme dekens haar geslachtsdeel haar borsten onder warme dekens zij ademend slapend levend onder warme dekens en eventjes maakte het me gelukkig dat zij daar sliep dat zij ademde dat zij leefde en toen dacht ik weer aan andere dingen want ik was daar wel aan het werk ja)

En van saffraan is Janneke-maan. Niet het mooiste in de magmakamer. Ook niet het vervelendste. Luister, twee astronauten gaan ofnee lees het zelf eigenlijk maar, je kunt ouwe nummers van DW B gemakkelijk nabestellen via de website van Uitgeverij Vrijdag (ja die). Een beetje dik aangezet zo hier en daar, met die janneke maan en wat zich daarop afspeelt, maar dat euvel is ook in Het Perenlied niet volledig afwezig (te gelegener tijd meer). Soms is het me een beetje te knuffelig en te schattig en te aandoenlijk (maar ook nu, mensen, ook nu: Het Perenlied & te gelegener tijd). In mijn achterhoofd knaagde iets, kleine tandjes, ik weet het niet, in mijn achterhoofd knaagde ook bij deze tekst net als bij bijna alle andere teksten in De Magmakamer: waarom is dit geselecteerd uit driehonderdtweeënveertig inzendingen? Het is aardig. Het is niet slecht. Maar ook een beetje gemaniëreerd. Gekunsteld. Alsof de schrijver ervan eerst en vooral een imago heeft willen neerzetten, en daar later een tekst bij bedacht. Ik zou toch met  driehonderdtweeënveertig tamelijk zwakke inzendingen hebben moeten zitten om Hier te zeggen. Om Deze te zeggen. Om Lees dit eens te zeggen. Om de Janneke maan en de saffraan in de magmakamer te zetten en de eruptie de eruptie te laten.

En dan allee komaan weer een jaar gedaan & is het ineens het van de gele hond gescheten jaar 2020. Komt tot mij, langs toevallige weg, Het Perenlied. Oomen is weg uit de magmakamer, hier is die debuutroman. Is dit de eruptie?, is het lava?, is het stollingsgesteente? Weetikveel, ik wil af van die zotte magmakamer-analogie. Een boek. Tweehonderdrieënvijftig pagina’s. Op de voorkant staat dat het een roman is, maar daar kun je nog over in diskussie. Het lijkt in ieder geval een pak minder narratief te zijn dan romans doorgaans zijn. Wat het gemeen heeft met poëzie is dat het stilistiek laat voorgaan op verhalenvertellerij. Een duidelijke plot lijkt minder belangrijk dan gevoelens- en beeldenoverdracht.

(de schrijver is (g)een verhalenverteller)

(zegt Willem: die experimenten die ken ik nu zo langzamerhand wel, vertel me liever een goed verhaal. Zei ik: die verhalen ken ik nu zo langzamerhand wel, vertel het me liever op een opvallende manier)

(en eigenlijk zijn er welbeschouwd sowieso maar twee verhalen: dat van de liefde en dat van de dood)

(& liefde ging dood) (dat was toen het schrijverken dregke ten grave droeg) (nee dat was toen ik ze allebei ten grave droeg na het woord explosief) (steek je explosief waar de zon nooit schijnt, dacht ik, en bezijden ik zou nooit waarlijk kunnen houden van iemand die in een onderwijsinstelling werkt) (schreef een tekst over het schrijverken die dregke wurgde, wiste die tekst later weer)

(…the body doesn’t relatively dregke.

gewrichtspijn.amsterdam maintain down a transmit

that competence unfortunately.)

Moest iemand het van me vragen maar niemand vraagt het van me dus ik zeg het toch maar: ik zou zeggen Het Perenlied is een redelijk geslaagde poging om twee werkelijkheden met elkaar in dialoog te brengen. De ene werkelijkheid is een fantastische, sprookjesachtige, lieve, zoete, enigszins kinderlijke werkelijkheid. De andere is rauw, hard, meedogenloos, kil, liefdeloos. Een mens zou kunnen zeggen dat die eerste werkelijkheid de poëtische is en die tweede de prozaïsche, maar het mens dat dat zou zeggen, kan er maar beter het zwijgen toedoen.

De verbindende factor tussen beide werkelijkheden is de Bietenkoningin. Een meisje geboren uit een pannetje kokende bieten en het zaad van haar vader. Een heel echt meisje. Misschien wat wereldvreemd. En bovendien heeft ze een opmerkelijke huidskleur. Ze vat liefde op voor een jongeman die Gabriel heet. En samen met deze Gabriel gaat ze de strijd aan met een Disney-pretpark.

En daar zijn we dan. Zit je verdomme met je duim in je mond en een mierzoete port op het bijzettafeltje middenin een eskapisties boeklang poëem vol erotiese groenten en prachtig zingend fruit, komt daar ineens binnen die illusieloze werkelijkheid die we kennen van de straat of voor mijn part van de nieuwsberichten: de werkelijkheid van opportune multinationals, terroristen, armoede, egocentrische vaders die hun dochter in de steek laten, eenzaamheid, onvermogen, een instortend World Trade Center.

En toch. Het werkt. Ja gek. Het werkt. Hoe vaak is het niet ergerlijk opzichtig om in een sprookje de grote wereldthema’s ter sprake te brengen. Maar hier werkt het. Het gesprek neemt een rare wending, maar het is geen onaangename wending. Je praat over politiek en over stoofschotels en een vrouw laat je ineens haar geslachtsdeel zien. Dat is een rare wending, maar wel een niet onaangename wending. Wel. Het Perenlied neemt niet, niet af en toe, een rare wending: Het Perenlied is een rare wending.

Wendingen stotteren.

Wat zeg je als een vrouw haar geslachtsdeel laat zien als je het over politiek en over stoofschotels hebt?

Wat je zegt. Wat zeg je. Je zegt, je stottert. Want wendingen stotteren. Dregke was dan wel dood en daarmee tonnen van je schouders maar bij een vrouwelijk geslachtsdeel stotter je nog altijd.

Misschien zijn het de werkelijkheden niet, maar de manier waarop Oomen ze aanzet.

Een activistisch sprookje, het is niet heel alledaags maar het kan. Oomen laat zien dat het kan. Dat hij daarbij Disney tot kop van Jut gemaakt heeft is begrijpelijk, zij het een beetje obligaat. Het geschimp op alles dat geanimeerde muis of eend is, begint halverwege (of misschien nog wel iets voor halverwege) een beetje te irriteren maar het is een goedaardige irritatie – zoals het eeuwige stokpaardje van iemand die je geweldig lief hebt dat is: daar heb je hem weer, denk je dan, maar je denkt het wel met een glimlach. Waar het stottert, is waar Oomen de verschillende werkelijkheden te absolutistisch aandikt. Het rauwe te rauw maakt, als eerste. De scene waarin de vader van de Bietenkoningin onaneert in de keuken terwijl er een pannetje met bieten op het fornuis staat (overigens de direkte aanleiding tot de geboorte van de Bietenkoningin) is binnen het geheel van het boek erg lelijk, bijna grof. Niet zeggende dat er geen sex zou passen in Het Perenlied. Integendeel zelfs: heel het boek heeft een geweldig erotiese geladenheid. Je kunt je afvragen hoeveel masturbatie in het keukentje van een zweetdoos op het terrein van een pretpark te maken heeft met erotiek, zo goed als je je kunt afvragen of de geboorte van de Bietenkoningin niet iets mooier had gekund (had die tiep niet beter zoals iedereen de liefde bedreven met een bietenplantje, bijvoorbeeld?) of gewoon onverklaard was gebleven: in een boek zo vol met het absurde, het surreële, het dromerige hoeft me dunkt niet alles een duidelijke aanleiding of verklaring te hebben.

Ook klinken lompe woorden zoals pis en pik en kont in dit boek harder dan ze doorgaans klinken (naja, kont vind ik sowieso een heel erg lelijk woord, de k en de o en de n en de t, zo achter elkaar uitgesproken, dat werkt geweldig op mijn zenuwen; ik corrigeer mijn kinderen zelden op taalgebruik -althans niet in de zin zoals de meeste ouders dan doen: als ze iets zogenaamd “lelijks” zouden zeggen; wel als ze woorden gebruiken die in een bepaalde context niet juist zijn of als paaprika zeggen tegen paprika en puzelen tegen puzzelen- maar voor “kont” draag ik altijd minder harde alternatieven aan). Het Perenlied had van mij gevrijwaard mogen blijven van dit soort voor de Nederlandse literatuur al te lang tieperende schrijverij.

Dan is er nog de passage waar de Bietenkoning in New York is, en Het Perenlied de toon van een vrij gewone grotestadsroman begint aan te slaan. De Bietenkoningin is wel Heel Erg in New York, met wel Heel Erg New Yorkse wolkenkrabbers en een wel Heel Erg New Yorkse metro vol met wel Heel Erg New Yorkse mensen die op een wel Heel Erg New Yorkse manier wel Heel Erg New Yorks onverschillig zitten te wezen. De eigenheid van Het Perenlied wordt daar, met andere woorden, prijs gegeven aan New York en dat is andermaal een gevolg van de wijze waarop Oomen met zijn dikke vette manier van schrijven soms uit de bocht vliegt.

Want ook de sprookjesachtige, lieve, zoete, poëtiese laag kent bij momenten haar teveel is teveel. Te zacht, te zoet, te mooi, te lief, te poëtisch, te surreëel. Te gezocht. Te bedacht. Te vet. “Het Perenlied is niet troebel, het Perenlied is helder. Het is als de druppel die van de punt van een in honing gestoken zakmes druipt. Het Perenlied klinkt in het hart van elke doorzichtige gelatinepudding, in het geel van het vlees van de mango. Het Perenlied ruist door de scherpe, groene kam van de ananas, door het aardbeienbed bedekt met het zachte gele stro, door de bloeiende kersenboom die bij elke noot van het Perenlied een bloesemblad verliest. Papagaaien die van giftige bessen eten en dronken worden, krassen het Perenlied naar een straatlantaarn die ze aanzien voor de maan.” bijvoorbeeld. Of: “Gabriel had medelijden met te dicht op elkaar geduwde knuffels in de supermarkt. Gabriel had medelijden met de oude sandalen die door zijn moeder werden weggegooid. Gabriel had medelijden met het liedje op de radio dat vlak voor het einde werd weggedraaid. Gabriel had medelijden met de eenzame banaan, het onderste washandje, het lelijke ontbijtbord dat nooit gebruikt werd, de twee gordijnenzussen die ’s ochtends zo bruut uit elkaar werden geschoven.” Of: “Bietensoep is een traan uit het oog van een verdrietige ezelin die met een klein mondje Russisch spreekt.” Of wat Gabriel hoort in het Perenlied gezongen door een meloen:

“Een druppende rubberboom.

Een brandende radio voor een voordeur, die met vlammen en het weerbericht de brievenbus binnendringt.

Tientallen tsjirpende vogels die heen en weer schieten tussen twee donkerblauwe heuvels.

Honderden cocons waarin kleine televisies het geluid van kriebelende mieren uitzenden.

Zes Italiaanse vrienden, druk pratend, rinkelend met zes gouden aanstekers in hun zak.

Een vlaflip  met siroop en een zilveren lepel die zachtjes roert.

Een kalfje dat met ruwe tong aan een blokfluit likt.

Twee rupsen die samen een gele pruim leegeten.

Twee voortanden en een onderlip die bijten op een haarelastiek.

Honderden vliesdunne champagneflessen die tegen elkaar omvallen en openbarsten.

Het ritselen van grove dennen, die hun naaldendek tegen elkaar opwrijven in een harde wind.

Het volstorten van een steengroeve vol steranijs.”

Zucht. Ja bij nu weet ik het wel Joost Oomen. Je bent een gevoelig mens, en God je hebt veel fantasie en je kunt de origineelste beelden opdenken. Goed. Fijn. Leuk. Je bent dichter, echtwaar je bent een dichter.

(hee meisje jij eens komen terug naar mij misschien omdat wij dichter is)

(wat zal dit soort schrijverij het goed doen bij alternatieverige meisjes van een jaar of zeventien achttien negentien) (en okee, je kunt een heel wat slechter publiek treffen.

Want dichter, dat is Oomen. Dat is hij ook als hij niet dicht, dat is hij ook als hij een boodschappenlijstje schrijft (wie was het weer die zei dat je de ware schrijver herkent aan zijn boodschappenlijstjes en kattenbelletjes?), dat is hij ook als hij in de winkel loopt (zou je hem zien lopen, en zou het je een beetje tegenvallen als hij gewoon maar een tandenborstel, drie kilo aardappelen, wat bier en een zak chips kocht?) (of -hee- de nieuwe Donald Duck!). Zijn poëzie leeft – ook zonder dat ze extra hard opgepompt wordt.

Oomen hoeft niks te bewijzen, en toch lijkt hij het vaak te willen doen. Het Perenlied is het lied dat klinkt en het klinkt in alle dingen maar je moet de juiste oren hebben om het te (willen) horen. Dan kun je het Perenlied horen zingen in een schuimspaan, in een steen, in een meloen. Dat gaat om tederheid en om liefde; het gaat erom in vervoering gebracht te kunnen worden door de dingen zelve, los van het ego. Vervoering te vinden daar waar zij normaliter niet gezocht wordt: in een modderpoel, een pompelmoes, een kiezelsteentje, een kapotte paraplu, een Prittstift, een mandarijntje, een vuilniszak, of het loeien van een koe. Dat is mooi, want het gaat om openheid. Ontvankelijk zijn voor schoonheid.

Oomen verpest het voor mij een beetje als hij dit soort vervoering gaat afzetten tegen de “georganiseerde” vervoering zoals een fresco, een sonate van Mozart, een kleurenfilm, een marmeren standbeeld, het danstheater of Kwik, Kwek en Kwak. Dat is voor de slaafse, gecorrumpeerde menigte die zich heeft laten temmen en institutionaliseren door het massa-vermaak. Afgezien van het feit dat het een wat wonderlijk poëticum is voor een dichter dat alles wat gemaakt is met de opzet te begeesteren (muziek, literatuur, ballet, en noem jij nu nog eens iets) het altijd zal moeten afleggen tegen de meer verborgen schoonheid van een afgevallen boomblad of een verroest bierblikje, stoort het me dat deze twee soorten van schoonheidsbeleving klaarblijkelijk strikt gescheiden zijn: degenen die een liedje of een gedicht prachtig vinden zijn nooit degenen die verrukt kunnen zijn om stof op de vensterbank of een regendruppel aan een snorhaar van een kat. In het eerste hoofdstuk van het derde deel, geeft Oomen een soort historisch overzicht van het Perenlied en van hen die bij machte waren het te horen opklinken. Dat waren steeds zachtaardige enthousiastelingen, ietwat kinderlijk misschien, en door de volledig aangepasten al snel verdacht gemaakt. “Lieve verschoppelingen”; hun deel was “heksenverbranding en sociaal isolement”. Wij, die niet de anderen zijn. Wij die niet zoals anderen zijn. Wij die het Perenlied horen en hullie niet want hullie lezen de Donald Duck en wij huilen bij een kerstomaatje. Daar wordt iets moois bijna puberaal omdat dat wat geen nadruk behoefde nadrukkelijk benadrukt werd.

Joost Oomen schrijft het sterkst als hij juist niets aan het bewijzen is. Als hij niet aan het bewijzen is wat een prachtmensen die personages van hem toch zijn, zo gevoelig en zo anders dan de anderen. Als hij niet aan het bewijzen is wat een origineel poëet hij is, en wat een wonderlijke beelden hij zoals opdenken kan. Maar gewoon schrijft, en de poëzie meanderen laat. Dan is de liefde tussen Gabriel en de Bietenkoningen gewoon alleen maar mooi en de scéne met Prinses Kortweg Helen op een aangrijpende manier klein en lieflijk en teer. Dan is zijn beschrijving van de aanslag op het World Trade Center keelsnoerend, wat tamelijk knap is voor iets dat al zo vaak beschreven en zo vaak vertoond is. Dan is die merkwaardige mengeling van sprookje en beenharde realiteit een rare wending die niet stottert maar een geheel eigen logica heeft die je als lezer al na een paar bladzijde tot de jouwe hebt gemaakt. Dan zingt het Perenlied haar wonderschone lied hier in Het Perenlied.

Joost Oomen Het Perenlied Recensie

Dus niet het brullen, gelijk apen, we who are not as others we who are not as others we who are not as others!!!, en niet het zachte zingen van de poëzie zonodig tot krijsen brengen, en niet het wegkijken van de pure existenz –

(de pure existenz, hoor mij bezig)

(zegt Erín Moure: what she knows of existence, she claims only that it exists)

(en ook, dagen later, die viedjoo waarop ze net uit bed kwam met haar haar in de war en dat maffe hoge lachje, en hoe mooi het licht daar viel op de rimpels in haar gezicht)

(en ook later)

(en ook nu)

(kon je ook wel wezen) (kon je zijnd misschien ook niet meer niet-aktivisties zijn) (wat met de mens) (wat met het systeem) (zegt Ulf Stolterfoht: aby denni mensi – vas tu mit denni mensi?) (lekar smecka, zegt hij) (en iets over den fuk-system) (ach) (ach het was mooi als de schouder van vee) (en ook later viel het licht altijd nog door de ramen) (en zonder wendingen was het ook mooi) (en zonder vrouwelijke geslachtsdelen was het ook mooi) (en met ramen en koffie was het ook mooi) (en met Black Forest / Black Sea op de steerjoo was het ook mooi) (en alleen daar was het ook mooi) (keek niet weg van) (zong vandaag in pure existenz ook een perenlied)

Het Perenlied

  • Schrijver: Joost Oomen (Nederland)
  • Soort boek: Nederlandse roman
  • Uitgever: Querido
  • Verschijnt: 3 november 2020
  • Omvang: 272 pagina’s
  • Uitgave: Paperback / Ebook
  • Recensie van Tim Donker

Waardering voor de roman Het perenlied

  • “Een wonderlijk sprookje, blijmoedig, tintelfris en toch ontregelend.” (Thomas van den Bergh, HP De Tijd)

Flaptekst van de nieuwe roman van Joost Oomen

Het Perenlied is een kleurrijke, erotische, vrolijke, opstandige én troostrijke roman. In Het Perenlied nemen de Bietenkoningin en Gabriel het op tegen het grootste Disney-pretpark van Amerika. Met behulp van een zelfgeschoten naaktfoto strijden zij voor het recht om zelf te mogen beslissen wat mooi en lief is. Er wordt een meisje gestekt aan de oevers van een kristalheldere beek vol dromende zeekoeien. Er wordt een Russische prinses gerustgesteld in een appartement vol tafelzilver. Het World Trade Center stort in en aan de rand van het monument voor 9/11 trouwt een vader met een pop van fruit onder het groente- en fruitschap van een verlaten supermarkt. In Het Perenlied worden romantiek en avontuur gekruist met bietensoep en roze dolfijnen. Een vrolijk zingend magisch-realistisch debuut is het resultaat.

Bijpassende boeken en informatie

 

Merijn de Boer – De Saamhorigheidsgroep

Merijn de Boer De Saamhorigheidsgroep recensie en informatie van dit nieuwe boek. Op 28 augustus 2020 verschijnt bij Uitgeverij Querido de nieuwe roman van de Nederlandse schrijver Merijn de Boer.

Merijn de Boer De Saamhorigheidsgroep Recensie en Informatie

Op de omslag van de nieuwe roman figureert de foto die gebruikt is voor de door linkse politieke partij PSP op de poster voor de verkiezingscampagne in 1971. Dit is enigszins verwarrend omdat de roman De Saamhorigheidsgroep zich vooral richt op de tachtiger jaren van de vorige eeuw. Raakvlakken zijn er wel omdat Merijn de Boer (1981) voor zijn nieuwe roman wel put uit ervaringen van zijn eigen ouders die in deze periode zelf in een idealistische groep actief waren.

Topdiplomaat Bernhard Werkman kijkt terug vanuit New York op de periode waarin hij deelnam aan de groep . Hij is lid geworden van een groepje idealisten in Haarlem via een vriend. Ze steunen allerlei projecten en om die te financieren moeten ze tien procent van hun inkomen inleveren. Met dit geld worden projecten overal in de wereld gefinancierd.

Merijn de Boer De saamhorigheidsgroep Recensie

Werkman is zelf eigenlijk een individualistische opportunist die niet veel met het idealisme opheeft. Echter een van de vrouwen, verloskundige Liza,  fascineert hem en hij raakt verliefd, iets wat hem als individualist nog niet eerder is overkomen. Hij laat zich meeslepen, gaat knutselen met andere mannen en trekt samen met de anderen de duinen in om compleet naakt te gaan volksdansen.

De Boer schets genadeloos de onderlinge verhoudingen tussen de leden van de groep. Uiteraard is hier ook sprake van scheve, soms MeToo achtige verhoudingen. Bovendien is de leider van de groep een urenlang over de foute wereld orerende saaie man. Helaas ontstijgen de meeste beschrijvingen het karikaturale en lukt niet om clichés te omzeilen.

Een indringende driehoeksverhouding brengt de roman tot een hoger niveau

Gelukkig zorgt één verhaallijn ervoor dat de nieuwe roman van Merijn de Boer naar een hoger niveau tilt en dat is de geheime liefde tussen Bernard Werkman en Liza in verhouding tot haar man Tristan. Hun worsteling, gevoel, verwarring en het verwoestende effect voor Tristan worden door Merijn de Boer zeer overtuigend en indringend over het voetlicht gebracht. Dat maakt de nieuwe roman van Merijn de Boer is door de redactie gewaardeerd met ∗∗∗∗ (uitstekend).

De Saamhorigheidsgroep

    • Schrijver: Merijn de Boer (Nederland)
    • Soort boek: psychologische roman
    • Uitgever: Querido
    • Verschijnt: 28 augustus 2020
    • Omvang: 395 pagina’s
    • Uitgave: Paperback / Ebook
    • Waardering redactie: ∗∗∗∗ (uitstekend)
    • Shortlist Libris Literatuurprijs 2021
    • Winnaar BNG Bank Literatuurprijs 2020

Flaptekst van de nieuwe roman van Merijn de Boer

Wat als je aan het einde van je leven beseft dat je slechts één jaar echt gelukkig bent geweest. Topdiplomaat Bernhard Werkman kijkt tijdens een nacht in New York terug op de jaren tachtig, toen hij kennismaakte met een groepje Haarlemse idealisten. Ze nopemde zichzelf de Saamhorigheidsgroep, waren lid van de PSP of PPR en doneerden 10 procent van hun inkomen aan projecten in de derde wereld. Op geen enkele manier paste hij ertussen. Toch deed Bernhard alsof de idealen van de Saamhorigheidsgroep ook de zijne waren.

In De Saamhorigheidsgroep schrijft Merijn de Boer afwisselend satirisch en meeslepend over een groepje mensen dat de wereld wil verbeteren en over één man die het allemaal niets kan schelen maar voor het eerst van zijn leven verliefd wordt, in een roman die zich afspeelt in New York, Haarlem en Jeruzalem.

Bijpassende boeken en informatie

Arnon Grunberg – Als ze het over Marokkanen hebben

Arnon Grunberg Als ze het over Marokkanen hebben recensie en informatie over de inhoud boek met de 5-mei lezing en andere essays. Op 6 oktober 2020 verschijnt bij Uitgeverij Querido het boek met de tekst van de 5-mei lezing van Arnon Grunberg.

Arnon Grunberg Als ze het over Marokkanen hebben Recensie en Informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van het boek met de 5-mei lezing Als ze het over Marokkanen hebben. Het boek is geschreven door Arnon Grunberg. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van het nieuwe boek van Arnon Grunberg.

Arnon Grunberg Als ze het over Marokkanen hebben Recensie

Als ze het over Marokkanen hebben

  • Schrijver: Arnon Grunberg (Nederland)
  • Soort boek: non-fictie
  • Uitgever: Querido
  • Verschijnt: 6 oktober 2020
  • Omvang: 80 pagina’s
  • Uitgave: Paperback

Arnon Grunberg te gast in tv-programma OP1

Op maandag 12 oktober 2020 is Arnon Grunberg te gast bij het tv-programma OP1 om te vertellen over zijn nieuwe boek.

Flaptekst boek met 4 mei-lezing van Arnon Grunberg

Dit jaar hield Arnon Grunberg de 4 mei-lezing in een lege Nieuwe Kerk te Amsterdam. Hij stelde onder meer dat uitsluiting en stigmatisering van een minderheid vroeg of laat andere, en uiteindelijk álle minderheden zal treffen.

Grunbergs woorden werden met instemming en lof ontvangen, maar ook kreeg hij te maken met enkele doodsbedreigingen en andere uitingen van haat.

In Als ze het over Marokkanen hebben zijn naast deze lezing vier teksten opgenomen waarin Grunberg zijn jeugd, de Joodse identiteit, Auschwitz en het belang van de literatuur van ooggetuigen onderzoekt. Hij vindt het algemene en universele in het persoonlijke, zijn gedachten zijn prikkelend, zijn formuleringen messcherp.

Bijpassende boeken en informatie

Gaea Schoeters – Trofee

Gaea Schoeters Trofee recensie en informatie over de inhoud van deze roman over natuurbehoud in Afrika. Op 3 november 2020 verschijnt bij Uitgeverij Querido Fosfor de nieuwe roman van de Belgische schrijfster Gaea Schoeters.

Gaea Schoeters Trofee Recensie en Informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de roman Trofee. Het boek is geschreven door Gaea Schoeters. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de nieuwe roman van de Vlaamse schrijfster Gaea Schoeters.

Gaea Schoeters Trofee Recensie

Trofee

  • Schrijfster: Gaea Schoeters (België)
  • Soort boek: Vlaamse roman
  • Uitgever: Querido
  • Verschijnt: 5 november 2020
  • Omvang: 224 pagina’s
  • Uitgave: Paperback

Flaptekst van de nieuwe roman van Gaea Schoeters

Hunter White leeft voor de jacht op groot wild: in die ultieme krachtmeting met de natuur voelt hij dat hij leeft. Maar als hij naar Afrika vertrekt om een neushoorn te schieten, de laatste van de Big Five die hem nog ontbreekt, geeft het lot de jacht een andere wending. Zijn droom verandert algauw in een nachtmerrie die hem steeds dichter bij de duisternis in zijn eigen hart brengt. Is er nog een weg terug?

Trofeejacht brengt geld in het laatje voor natuurbehoud, en is dus dé manier om met uitsterven bedreigde dieren te beschermen, stellen jagers: het opofferen van een individu garandeert het voortbestaan van de soort. Gaea Schoeters trekt die rederenering in Trofee tot in het extreme door. Haar roman is zowel een ode aan de wilde natuur als een scherpe kritiek op onze omgang met Afrika.

Bijpassende boeken en informatie

Wim Willems – De wereldwandelaars

Wim Willems De wereldwandelaars recensie en informatie over de inhoud van dit nieuwe geschiedenisboek. Op 1 oktober 2020 verschijnt bij Uitgeverij Querido het nieuwe boek van de Nederlandse historicus en schrijver Wim Willems.

Wim Willems De wereldwandelaars Recensie en Informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op de pagina de recensie en waardering vinden van De wereldwandelaars. Het boek is geschreven door Wim Willems. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van dit nieuwe boek van de Nederlandse historicus Wim Willems.

Drie jonge jongens uit een arbeidersmilieu, jonge idealisten gaan op 16 juli 1911 op stap. De wereld verkennen. Lopend. Ze vertrekken vanaf de Dam in Amsterdam, uitgeleide gedaan door familie, vrienden, geestverwanten en andere nieuwsgierigen. Een feest was het, hun vertrek, aangekondigd in een bulletin over hun reis, met afspraken voor verschillende kranten en weekbladen een verslag te zullen maken. Geen geld op zak, hun inkomsten zouden zij verwerven door verkoop van ansichtkaarten met daarop het doel van hun reis, en de idealen die zij nastreefden. Zij waren overtuigd vegetariër, pacifistisch, tegen alcohol gebruik en vóór een rein leven. Nog geen 20 jaar, Gerard Perfors, meubelmaker, Frans van der Hoorn de esperantist, en Bram Mossel, fotograaf. Nog nooit had een van een het land verlaten, over de grenzen gekeken, dat kwam niet op bij mensen uit hun milieu, die al sappelend het hoofd boven water moesten houden. Geen scholing na de lagere school, maar gewoon aan de slag, het liefst met de handen. Het gezinsinkomen aanvullen. Maar deze jongens hadden heel andere plannen. Geïnspireerd door de links, marxistische lezingen en tijdschriften uit  die tijd,  en met eigen ogen gezien en geroken hoe verstikkend het milieu waar zij uit kwamen.

Boeiende en fascinerende inkijk in het leven en de politiek in Nederland aan het begin van de twintigste eeuw

Wim Willems volgt het spoor van deze drie jongens omdat hij in contact komt met de kleindochter van Gerard. Zij heeft de erfenis van de wandeltocht van haar ouders in beheer. Ja, haar moeder Marie voegt zich bij de jongens na ongeveer een maand of acht. Eenmaal in het buitenland, te beginnen in Duitsland lopen zij zo ongeveer twintig kilometer per dag, onderweg mensen aansprekend, vertellen over hun missie, andere culturen te willen kennen en begrijpen, hun idealistische boodschap verkondigend, worden zij bijna altijd in vrede ontvangen, krijgen onderdak en eten. Veel  gelijkgestemden, of in ieder geval een luisterend oor, en er was in die tijd een Europees netwerk van deze idealisten die elkaar vonden, lezingen hielden, stukken voor de  (inter)nationale kranten schreven. In elk volgende land, nieuwe ansichtkaarten met de landstaal, die blijkbaar gretig aftrek vonden. Zij trokken door Duitsland, Zwitserland, Italië, Oostenrijk, Hongarije, De Balkan, Bulgarije,  Roemenië, en via de Zwarte Zee naar Turkije en van daar op weg naar Jeruzalem.

Hier komen zij aan in 19 13 en zullen daar samen maar vaak ook van elkaar gescheiden hun tijd doorbrengen, in Kibboets, als hovenier, als fotograaf en journalist. Was er onderweg al veel politieke onrust, en zeker ook in de Balkan, zij konden daar langsheen leven. Dat lukte niet meer toen de Grote Oorlog uitbrak. Ook in die jaren was er veel onrust in Palestina. Rijke Joden die veel land opkochten van Arabische grondbezitters om de toegestroomde joden uit Oost  Europa waar meer en meer pogroms ontstonden hun land ontvluchtten en hun heil zochten in het beloofde land op te kunnen vangen.

Ook hoe het hen verder verging, terug in Nederland en achtergebleven in Palestina, Wim Willems doet daar in zijn boek de Wereldwandelaars uitgebreid verslag van. De opkomst van de communistische partij. Hun bemoeienis met de arbeidsomstandigheden in de fabrieken, de botsingen met de sociaal democraten. De levens van de vier en hun gezinnen. En wat zij hebben overgedragen van hun idealen aan hun volgende generatie.

Erg prettig en leesbaar geschreven boek, een echte aanrader

Ik moet zeggen dat ik dit boek met rode oortjes heb zitten lezen. Een inkijkje in het leven en de politiek in Nederland aan het begin van de twintigste eeuw. Ja ook de tijd waarin mijn ouders zijn groot geworden.  Een interessant en erg prettig en leesbaar geschreven boek en een echter aanrader wat mij betreft. Gewaardeerd met ∗∗∗∗ (uitstekend).

Wim Willems De wereldwandelaars Recensie

De wereldwandelaars

Een verbond van idealisten

  • Schrijver: Wim Willems (Nederland)
  • Soort boek: non-fictie
  • Uitgever: Querido
  • Verschijnt: 1 oktober 2020
  • Omvang: 352 pagina’s
  • Uitgave: paperback / ebook
  • Boek bestellen bij: Boekhandel / Bol
  • Waardering redactie: ∗∗∗∗ (uitstekend)

Recensie en waardering van De wereldwandelaars

  • Drie Amsterdamse jongens vertrokken in 1911 voor een voettocht rond de aarde en zagen het Europese continent kraken. Wim Willems reconstrueerde hun fascinerende verhaal. (NRC, ●●●●)

Flaptekst van het nieuwe boek van Wim Willems

Ze werden voor een dubbeltje geboren. Geestdriftige jonge mannen en vrouwen, twintigers, afkomstig uit arbeiderswijken in Den Haag, Delft en Amsterdam. Ze vonden elkaar in hun idealen: geheelonthouders waren ze, vegetariërs, strijdend voor sociale gelijkheid en op zoek naar vrijheid in de natuur. Ze noemden zichzelf “De Wereldwandelaars’, en in de zomer van 1911 vertrokken ze vanaf de Dam voor een voetreis van jaren. Onderweg deden ze voor kranten verslag van hun avonturen – tot de Grote Oorlog de kleine karavaan in Palestina met een schok tot stilstand bracht.

Historicus Wim Willems, zelf opgegroeid in een arbeidersgezin, reconstrueert de strijd die de vrienden voerden om los te breken uit hun milieu. Hij volgt de reizigers op hun tocht door Europa en het Midden-Oosten en laat zien hoe het hun verging toen ze ouder werden. Zijn idealen, hoe vurig beleden ook, wel bestand tegen de tand des tijds?

Bijpassende boeken en informatie

Johan Ferrier – Het grote Anansiboek

Johan Ferrier Het grote Anansiboek recensie en informatie over de heruitgave van dit mooie en beroemde Surinaamse kinderboek uit 1986. Op 29 september 2020 verschijnt bij Uitgeverij Querido de heruitgave van het kinderboek van de ex-president van Suriname, Johan Ferrier en met tekeningen van Noni Lichtveld.

Johan Ferrier Het grote Anansiboek Recensie en Informatie

Als de redactie het boek gelezen heeft, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van Het grote Anansiboek.  Het boek is geschreven voor Johan Ferrier en geïllustreerd door Noni Lichtveld. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van dit van dit mooie en beroemde kinderboek van de voormalige president van Suriname Johan Ferrier.

Johan Ferrier Het grote Anansiboek Recensie

 Het grote Anansiboek

  • Schrijver: Johan Ferrier (Suriname)
  • Tekeningen: Noni Lichtveld
  • Soort boek: kinderboek, sprookjesboek
  • Leeftijd: 8+ jaar
  • Eerste druk: 1986
  • Uitgever heruitgave: Querido
  • Verschijnt: 29 september 2020
  • Uitgave: Gebonden Boek

Waardering voor het boek

  • “Anansi de spin is een brutale vlerk, een gulzige en gierige veelvraat, maar bovenal geestig en slim. Ik ken Anansi vanaf mijn vroegste jeugd en ik houd nog steeds van hem. Toen het Grote Anansiboek van Johan Ferrier in 1986 voor het eerst uitkwam was ik meteen ook verliefd op de tekeningen van Noni Lichtveld. Die waren toen nog zwart wit. Ze kregen kleur bij de tweede druk in 2010, vlak voor Johan Ferrier 100 jaar werd. Nu na 10 jaar is het Grote Anansiboek toe aan een heruitgave. De teksten zijn mooi subtiel hertaald en de tekeningen zijn nog altijd wonderschoon.” (Noraly Beyer)
  • “Mijn vak is verhalen vertellen en liederen zingen met een verhaal en ik probeer de luisteraars iets mee te geven waar ze wat aan hebben in hun leven. Net als dit Anansiboek … De Anansitori’s vertellen en laten de luisteraar leren. De verhalen bewegen mee met de nieuwe verteller en kunnen dus ook in de loop veranderen. Het zijn nu al echte mooie, spannende, lieve en bijzondere en educatieve verhalen. Geschikt voor iedereen van 8 tot 80 jaar….. En ik vind het persoonlijk geweldig dat er door dit boek een stukje Surinaamse cultuur onze kant op komt waaien, waar we allemaal wat van kunnen leren…” (Karin Bloemen)

Flaptekst van het kinderboek van Johan Ferrier

De spin Anansi is de eeuwige underdog die iedereen te slim af is. Hij weet altijd een list te bedenken om konijn, schildpad, krekel of tijger geld en eten afhandig te maken. Ook de koning besteelt en bedriegt hij keer op keer. Tot de koning er genoeg van heeft. Hij laat Anansi in een ton opsluiten en geeft soldaten opdracht de ton in zee te gooien. Kan de slimme spin zich hieruit redden? Natuurlijk!

De sprookjesachtige verhalen over de spin Anansi hebben door de eeuwen heen vele vertellers in Afrika en het Caraïbisch gebied geïnspireerd, onder wie de Surinaamse oud-president Johan Ferrier.

Bijpassende boeken en informatie

Tim Finch – Vredesbesprekingen

Tim Finch Vredesbesprekingen recensie en informatie over de inhoud van deze nieuwe Engelse roman. Op 13 oktober 2020 verschijnt bij Uitgeverij Querido de Nederlandse vertaling van de roman Peace Talks, geschreven door de Engelse schrijver Tim Finch.

Tim Finch Vredesbesprekingen Recensie en Informatie

Als de redactie het boek gelezen heeft, kun je op de pagina de recensie en waardering vinden van de roman Vredesbesprekingen. Het boek is geschreven door Tim Finch. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de nieuwe roman van de Engelse schrijver Tim Finch.

Tim Finch Vredesbesprekingen Recensie

Vredesbesprekingen

  • Schrijver: Tim Finch (Engeland)
  • Soort boek: Engelse roman
  • Origineel:  Peace Talks (2020)
  • Nederlandse vertaling: Jan Fastenau
  • Uitgever: Querido
  • Verschijnt: 13 oktober 2020
  • Omvang: 208 pagina’s
  • Uitgave: Paperback

Flaptekst van de roman van Tim Finch

Edvard Behrens, een hooggeplaatste diplomaat, wordt gewaardeerd om zijn gewetensvolle bijdrage aan internationale vredesbesprekingen. Onder zijn arbitrage worden grote conflicten en onvoorstelbare gruweldaden systematisch ontleed – en beëindigd.

Voor zijn nieuwste opdracht verblijft Edvard in een non-descript hotel in Tirol. Hoog in de bergen is de lucht helder en fris, en als hij niet aan het werk is, leest en wandelt hij en luistert hij naar muziek. Hij neemt alleen zijn vrouw Anna in vertrouwen over de onderhandelingen die hij voert. Anna, van wie hij zielsveel houdt. Anna, die steeds bij hem is, maar ook voor altijd afwezig.

Vredesbesprekingen, een onvergetelijke roman over verlies en het verlangen naar vrede, brengt de duisterste én de tederste gebieden van het hart in kaart.

Bijpassende boeken en informatie

Thomas Lieske – Honderd hoge dagen

Tomas Lieske Honderd hoge dagen recensie en informatie over de inhoud van deze nieuwe Nederlandse roman. Op 13 oktober 2020 verschijnt bij Uitgeverij Querido de nieuwe roman van de Nederlandse schrijver Thomas Lieske.

Tomas Lieske Honderd hoge dagen Recensie en Informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van het de roman Honderd hoge dagen. Het boek is geschreven door Tomas Lieske. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de nieuwe roman van de Nederlandse schrijver Tomas Lieske.

Tomas Lieske Honderd hoge dagen Recensie

Honderd hoge dagen

  • Schrijver: Tomas Lieske (Nederland)
  • Soort boek: Nederlandse roman
  • Uitgever: Querido
  • Verschijnt: 13 oktober 2020
  • Omvang: 276 pagina’s
  • Uitgave: Paperback

Flaptekst van de nieuwe roman van Thomas Lieske

Luuk, een kraanmachinist met hoogtevrees, kijkt in de hoogste torenkraan uit over de Arabische woestijn waarin gebouwd wordt, terwijl hij luistert naar Beethovens muziek. Als hij op een dag blijvend verblind wordt door een fel, onverklaarbaar hemellicht en Beethoven in zijn torenkraan opduikt, wordt hij naar Nederland overgebracht. Zijn nichtje Mira, dat wel voor hem wil zorgen, wordt gegrepen door dezelfde vlammende passie voor het werk van Beethoven. Tijdens een korte verliefde periode brengen zij diens gevaarlijke les in praktijk: wie het hoogste niveau wil bereiken, moet een deel van het dierbare gewone leven loslaten.

Honderd hoge dagen is een nieuw hoogtepunt in het oeuvre van Tomas Lieske, die al vaker op magistrale wijze heeft laten zien dat het mogelijke en het onmogelijke in prachtige verhalen samen kunnen gaan.

Bijpassende boeken en informatie

Carry van Bruggen – Eva

Carry van Bruggen Eva recensie en informatie over de inhoud van deze Nederlandse roman uit 1927. Op 24 september 2020 verschijnt bij Uitgeverij de heruitgave in Salamander pocket van de roman Eva van de Nederlandse schrijfster Carry van Bruggen.

Carry van Bruggen Eva Recensie en Informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de heruitgave als Salamander Pocket van de Nederlandse roman uit 1927, Eva. De roman is geschreven door Carry van Bruggen. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de opzienbarende roman uit 1927 van de Nederlandse schrijfster Carry van Bruggen.

Carry van Bruggen Eva Recensie roman uit 1927

Eva

Roman uit 1927

  • Schrijfster: Carry van Bruggen (Nederland)
  • Soort boek: autobiografische roman, sociale roman
  • Uitgever: Querido / Salamander
  • Verschijnt: 24 september 2020
  • Omvang: 186 pagina’s
  • Uitgave: Paperback 

Flaptekst van de roman van Carry van Bruggen

Eva, de roman die bij het verschijnen in 1927 veel opzien baarde en sindsdien vele malen is herdrukt, is Carry van Bruggens openhartige zelfportret, een biecht waarin via een voortdurende dialoog met haar alter ego beleden wordt dat de zin van het bestaan gelegen is in strijd met de wereld, in zelfstrijd. Eva is de geschiedenis van een bijzondere jonge vrouw die zich losmaakt uit het milieu waaruit ze afkomstig is, van het geloof waarmee ze opgroeide, die haar eigen weg in het leven zoekt.

Bijpassende boeken en informatie