Paolo Maurensig De duivel in het laatje recensie en informatie over de inhoud van deze nieuwe Italiaanse roman. Op 29 oktober 2019 verscheen bij uitgeverij Serena Libri deze roman van de Italiaanse schrijver Paulo Maurensig.
Paolo Maurensig De duivel in het laatje Recensie
Wat een waanzinnig prachtig boekje van niet meer dan 154 bladzijden. Een roman? Sprookje? Fabel? Maar in ieder geval spannend tot aan het eind.
Een succesvol schrijver begint vanwege verhuizing zijn huis te ruimen en stuit op stapels manuscripten die hem in de loop der jaren zijn toegestuurd ter beoordeling. Daar tussen een nooit geopende enveloppe, waarin het volgende verhaal zijn aandacht trekt. Met name vanwege het ontbreken van de naam en adres van de auteur. Dit anonieme manuscript draagt de titel; De duivel in het laatje. De anonymus meldt dat hij dit verhaal hoorde van ene priester Cornelius. Het verhaal gaat zo: Ene Friedrich wordt er door zijn oom en werkgever op uit gestuurd om een congres over psychoanalyse bij te wonen in het Zwitserse Kúsnacht. Daar woonde en stierf Carl Gustav Jung en ter ere van zijn dertigste sterfdag werd er dat jaar een driedaags congres gehouden.
De duivel als transformist
Tussen al de sprekers ontdekt hij een priester die later die ochtend een verhandeling houdt met als titel: De duivel als transformist. Friedrich raakt geïntrigeerd door deze spreker en raakt met hem in gesprek. Dit is zijn kans om een goed verhaal voor zijn krant te schrijven. Het blijkt dat priester Cornelius een standplaats heeft in rustig Zwitsers dorp Dichtersruhe waar de grote Goethe ooit één of twee dagen heeft vertoeft. Een dorp dat zomers een levendig toeristenoord is, de bossen rond het dorp zijn prachtig, mensen komen er graag. Maar in de winter verandert het in een gesloten gemeenschap. Cornelius is daar geplaatst ter ondersteuning van de negentig jarige pastoor Christophorus die langzaam te oud wordt voor zijn geestelijke taken en zich vooral wijdt aan het schrijven van zijn memoires. Natuurlijk krijgt Cornelius als nieuwkomer in dit dorp geen poot aan de grond onder de parochianen. Maar dan komt hij erachter dat niet alleen de pastoor maar bijna alle volwassen dorpelingen zich groet schrijvers en/of dichters wanen, literaire ambities hebben. De grote Goethe heeft hen allen geïnspireerd.
Aha, dat is goed nieuws. Cornelius begint zijn preken te larderen met citaten van “Grote Schrijvers” en natuurlijk ook van Goethe. Langzaam maar zeker begint dit zijn vruchten af te werpen. Gaat Cornelius geaccepteerd worden?
Maar op een dag verschijnt de duivel in hoogst eigen persoon in het dorp. Hij windt Pastoor en Burgemeester om zijn vinger. Een uitgever Bernhard Fuchs genaamd, die zich wil vestigen in dit gesloten dorp, waar het nog nooit één buitenstaander is gelukt zich te vestigen. Hij gaat de grote Goethe prijs uitreiken voor het beste manuscript. Cornelius vertrouwt het niet, maar vindt geen gehoor. ”Het is inmiddels wel duidelijk dat hij de burgemeester als de plaatsvervanger Gods in zijn greep heeft, en zelfs de huishoudster zou naakt op het plein dansen als hij dat zou vragen. Voor mijn ogen speelt zich op zijn zachtst gezegd een nogal gênant tafereel af, waarbij ik tot mijn spijt aanwezig moet zijn. Het is onverklaarbaar dat mensen die meer dan volwassen zijn – zelfs de burgemeester is allang de zeventig gepasseerd – zich gedragen als kinderen bij het zien van een suikerspin” (pagina 74).
Legt een menselijk mechanisme bloot waaraan blijkbaar niemand ontkomt
Heeft het dorp jarenlang strijd gevoerd tegen hondsdolheid vanwege de grote aantallen vossen in de omgeving. De vraag is of en hoe de strijd tegen deze vos zich gaat ontwikkelen. Wie is de vos, wie heeft hem toegelaten, met welk belang? en waar is hij op uit? Wie heeft hij nodig om zijn spel te spelen? En wie laat zich daarmee in? Verdeel en heers op verschillende maatschappelijke lagen is nodig. Wie heeft de leiding? En hoe en door wie wordt deze gestuurd en gevoed? En hoe lang gaat zoiets goed?
De duivel is in iedereen gevaren daar in Dichtersruhe. Paolo Maurensig legt met dit sprookje een menselijk mechanisme bloot waaraan blijkbaar niemand ontkomt wanneer het erop aankomt. Een verhaal over machtsmisbruik, over verdeel en heers, over volgers,en wie de dienst uitmaakt. Wellicht een modern sprookje met een duister eind. Een sprookje dat bij mij in ieder geval leidt tot zelfonderzoek. Deze Italiaanse roman is gewaardeerd met de maximale ∗∗∗∗∗ (uitmuntend).
Recensie van Mieke Koster
De duivel in het laatje
- Schrijver: Paolo Maurensig (Italië)
- Soort boek: Italiaanse roman
- Origineel: Il diavolo nel cassetto (2018)
- Nederlandse vertaling: Hilda Schraa
- Uitgever: Serena Libri
- Verschenen: 29 oktober 2019
- Omvang: 154 pagina’s
- Uitgave: Paperback
- Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (uitmuntend)
Flaptekst van de roman
Een vredig dorp in een Zwitsers dal, Dichtersruhe. Toeristen komen er graag. Goethe heeft er ooit gelogeerd, de dorpelingen zijn er trots op. De bossen rond het dorp zijn prachtig. Wel zijn er vossen maar ze bijten niet. Dan sluipt de duivel het dorp binnen. De komst van een indrukwekkende uitgever leidt eerst tot vreugde onder de schrijvende dorpelingen. Die verandert al spoedig in haat en nijd en woede. De dorpelingen gaan elkaar te lijf; de vossen huilen en sluipen naderbij. De duivel is in iedereen gevaren.
Paolo Maurensig werd in 1943 als zoon van een banketbakker geboren in Gorizia, aan de grens van Slovenië. Zijn vader stierf toen hij nog vrij klein was en Maurensig groeide met zijn twee zussen en zijn moeder op. Op zijn twintigste vertrok hij naar Milaan waar hij allerlei baantjes had. Tegenwoordig woont hij in Udine. Hij debuteerde na zijn vijftigste, in 1993, met De Lüneburger variant. Deze roman werd meteen een succes en is vertaald in meer dan dertig talen. Overige werken van hem in het Nederlands: Kreeftengang (1997), Gekrenkte Venus (2001), Licht en tegenlicht (2003) en De scharlaken man (2005). De duivel in het laatje is zijn elfde roman.
