Manu Larcenet De weg graphic novel naar de roman van Cormac McCarthy recensie, review en informatie. Op 18 juni 2024 verschijnt bij Uitgeverij Manteau de graphic novel van Manu Larcenet naar de roman uit 2006 van de Amerikaanse schrijver Cormac McCarthy. Hier lees je informatie over de inhoud van het boek, de tekenaar en over de uitgave.
Manu Larcenet De weg graphic novel recensie van Tim Donker
&
de weg
de eindeloze lege weg
twee personen lopen
twee personen lopen
twee personen lopen op de eindeloze lege weg
&
alles grauw en alles grijs en nergens nog een vermoeden van kleur
De personen: een vader en zijn zoon.
De weg: doorheen kapotte steden, kapotte streken, een land dat kapot is.
Dit kent alleen nog een erna.
Dit kent alleen nog maar een vooruit.
Dit heeft alles achter zich gelaten.
Dit heeft geen kleur meer.
(ja dit is een strip) (een collega zei me laatst dat er een bepaald soort stripboek bestaat dat je geen stripboek meer mag noemen je moet comic zeggen) (maar comic is engels voor strip of stripboek denk ik) (en hoe maken engelssprekenden dan dat onderscheid zeggen die misschien dat er een bepaald soort comic bestaat dat je geen comic meer mag noemen je moet stripboek zeggen) (it’s a film actually) (en welke stripboeken mogen nog stripboeken heten en welke stripboeken niet meer) (en bestaat dat onderscheid ook bij romans is er een bepaald soort roman dat geen roman mag heten je moet novel zeggen) (this is not a novel) (want als we er een speciale status aan willen geven grijpen we naar het engels)
De situatie. De post-apocalyps. Iets is er geweest, de lezer heeft er het raden naar wat. Een oorlog, een ramp, een massa-extinctie, iedereen dood, geen voedsel, de overlevenden, enkele overlevenden, ze zijn met weinigen en het is allen tegen allen, er zijn goeden, er zijn slechten, niemand is echt te vertrouwen want iedereen wil eten, iedereen wil het hele kleine schamele beetje dat een ander heeft, het hele kleine beetje eten, het hele kleine beetje warmte, het hele kleine beetje comfort.
(ecognosis) (een van hen droeg een bleekroze jekker) (urth) (het verdraaide lot)
Dystopisch is het woord dat men dan spreekt. We kennen deze dystopie wel. Allen tegen allen, de lege weg, overal strijd, overal lichamen, dood, opgehangen, vergaan, we zagen de films, we lazen de boeken.
(de strip is gebaseerd op een boek van Cormac McCarthy) (de verstripte roman) (zag daar het omgekeerde) (de verliteratuurde strip) (Erik Bindervoet, Robbert-Jan Henkes en Dick Matena) (ooit) (in 2007) (in DW B) (verliteratuurden Suske en Wiske en het zingende nijlpaard) (en het zal je misschien verbazen maar het resultaat was niet half slecht) (verbeeld ik het me of was DW B toen sowieso beter) (verbeeld ik het me of was DW B ooit beter) (naja misschien die stavaza dan) (naja misschien die surrealisme in belgië dan) (naja misschien die excentrische literatuur dan) (okee het is weer beter aan het worden met ze weer beter dan dat absolute nulpunt dat ze bereikt hadden met dat lafhartige complotnummer)
Wat ooit was is allang vergeten. Vergeten zijn de straten vergeten zijn de parken vergeten de verjaardagen vergeten wat nu altijd in het voorbije ligt, er is alleen nog maar nu, en de weg, de lege weg, de eindeloze lege weg die naar het vooruit leidt want dat is er nog wel, vooruit is er altijd nog. Vergeten het schreeuwen op de markt (ballade van de wasted youth) (de man die zijn snor in brand stak)
Goed. De vader en de zoon dus. Ooit was er een moeder, maar die is er niet meer, er is enkel nog een verdrietig stemmend briefje van haar in de ransel van de vader. Samen met zijn zoon probeert hij te overleven in een grimmige, kille wereld. Er is altijd maar dat lopen, met een karretje met hun spullen in, spullen gevonden, spullen gestolen, wie zal het zeggen. Ze moeten naar de zuidkust, misschien is daar iets, misschien is het daar veilig, misschien kunnen ze daar een min of meer leefbaar bestaan opbouwen. De met lijken en brokstukken bezaaide weg is allerminst veilig: af en toe moeten vader en zoon zich verstoppen voor behoorlijk angstaanjagend uitziende bendes. De slechten. Er zijn ook goeden, maar ook voor hen moet je oppassen want die jatten zo je karretje met je spullen (en je had al zo weinig). Niemand kan tellen als echte bondgenoot; ze hebben alleen maar elkaar, hun spullen, hun reisdoel.
“Based on the novel “The Road” by Cormac McCarthy”, staat in het colofon achterin het boek te lezen; het omslag houdt het nog wat wijdser en stelt dat De weg gemaakt is naar het oeuvre van Cormac McCarthy, welja, zijn gehele oeuvre dan nog. De man, de vader, is inderdaad wel zo’n tiepies McCarthy-personage: gehard, zwijgzaam, vermoedelijk niet al te onintelligent (maar hoe zou je weten, diene mens zegt bijna nooit wat); zijn zoon af en toe op een weinig troostrijke mannenwijsheid vergastend als “Denk na over wat je in je hoofd steekt, want het blijft daar voor altijd zitten.” (waar hij mee wil zeggen dat de zoon beter wegkijkt van alle afgeslachte mensen die ze onderweg tegenkomen). Ik heb dit specifieke boek van McCarthy niet gelezen maar ik kan me zo’n soort boek prima voorstellen bij hem: de voelgoedroman lijkt immers niet echt besteed aan een schrijver als Cormac McCarthy.
Eigenlijk is er feitelijk tamelijk weinig dat voor deze versie van De weg spreekt. Het is een herbewerking van iets dat er al is. Naast het gegeven dat het alleen daarom al niet op bijster veel orzjienaliteit bogen kan, is het verhaal ook nog eens vergeven van de kliesjees. Je kunt met de dystopiese roman ruwweg twee kanten op: een ontmenselijkte, vernielde wereld waarin een bikkelharde strijd om het bestaan en de schamele overgebleven beetjes woedt, of een samenleving waarin men gedwongen is te leven in strikt gereguleerde communes waar meer verboden dan toegestaan is. Klaarblijkelijk koos McCarthy voor het eerste soort dystopiese roman en dat zou verklaren waarom deze strip oogt als iets dat je al honderdduizend keer eerder hebt gezien. Dat het überhaupt een strip is, zal de gemiddelde literatuurliefhebber daarenboven zeer waarschijnlijk ook wel tegenstaan: voor de “intellectueel” is het als genre toch eerder iets om op neer te kijken dan te omarmen, zelfs al noem je het een “comic” of een “grafische roman”. Het is niet eens exceptioneel mooi getekend; Manu Larcenet (roemrucht omdat hij de stripreeks Ravian overnam en een wat absurdistische wending gaf) heeft voor dit boek gekozen voor een tekenstijl die wat ruw is (in de zin van schetsmatig), grof, soms zelfs minimaal (een enkele keer kan je niet goed zien wat er nu eigenlijk gebeurt). Een sneeuwstorm richting het einde van het boek maakt alles nog witter, nog kleurlozer, nog vormlozer. De vader en de zoon praten weinig, spaarzame dialogen, wat betekent, in het geval van een strip, dat het boek zeer weinig tekst kent. Boeken zonder tekst: nog iets waar literatuurliefhebbers doorgaans niet warm voor lopen.
Dan is het.
Dan de vraag.
De verwondering.
Wie zou er blij kunnen worden van deze bewerking van De weg? Fans van Manu Larcenet, ja. Liefhebbers van de “betere” (kunstzinnige?) (literaire?) strip, ja. Maar deze twee categorieën zijn vermoedelijk niet overbevolkt en ook zullen zij deze uitgave niet snel over het hoofd zien.
Dus er moet.
Er moet zijn.
Er moet meer zijn.
Ik zit hier niet om neerbuigend te spreken over strips. Ik zit hier niet om te zeggen dat de tekenstijl niet verfijnd genoeg was, dat ik alleen maar kliesjees vond in dit boek. Ik zit hier om te zeggen dat De weg van Manu Larcenet mij onverwacht een bijzonder aangename leeservaring geboden heeft: verstilling, huivering, ontroering. Misschien was het een voordeel dat ik niet precies in welk soort wereld ik me bevond toen ik het las, wat er aan de hand was, gebeurd was, hoe het zo ver had kunnen komen, ik weet niet of dat bij McCarthy wel uitgelegd wordt maar ik vond het sterk om deze ontvolkte wereld als gegeven gepresenteerd te krijgen, zonder uitleg. De ruwe, houtskool-achtige tekeningen gaven De weg een enorme meerwaarde in sfeer. Misschien zijn sommige kliesjees alleen maar stervensmooi.
Dit boek verdient meer lezers (kijkers?) dan dat handjevol mensen dat hun strips liever “comics” noemt.
Dus. Literatuur, misschien, voor filmliefhebbers? Literatuur voor niet-lezers? Kunst voor kijkers?
Hum.
Ja.
Misschien.
Of misschien dit:
Een subliem boek voor een druilerige zondagmiddag (je kunt wachten tot de herfst maar deze zomer kan er ook wat van). Hete koffie in je mok, maak m goed sterk. Het zou het beste zijn als je alleen thuis bent. Egisto Macchi op de steerjoo. Zie daar het resept voor een prachtige middag. En owja, wat ik daar alles noem kan zeer zeker ook alweer tellen als kliesjee allemaal. Ja. En ook dat stervensmooi weer.
De weg
Naar de roman uit 2006 van Cormac McCarthy
- Tekenaar: Manu Larcenet (Frankrijk)
- Soort boek: graphic novel
- Uitgever: Dargaud / Manteau
- Verschijnt: 18 juni 2024
- Omvang: 160 pagina’s
- Uitgave: gebonden boek
- Prijs: € 29,99
- Boek bestellen bij: Bol / Libris
Flaptekst van de graphic novel van de roman de weg van Cormac MacCarthy door Manu Larcenet
In 2006 verscheen de post-apocalyptische roman De weg van Cormac McCarthy. Het boek groeide uit tot een bestseller en werd in 2007 bekroond met de Pullitzerprijs. In 2009 werd het boek verfilmd met Viggo Mortensen in de hoofdrol. Bij uitgeverij Manteau verschijnt nu de graphic novel van De weg geillustreerd door Manu Larcenet, die het verhaal op een nieuwe manier tot leven brengt.
De apocalyps heeft plaatsgevonden. De wereld is verwoest, bezaaid met as en kadavers. Een vader dwaalt met zijn kind over de weg, ze duwen een karretje vol zonderlinge voorwerpen. Door de regen,
de sneeuw en de koude trekken ze naar de zuidkust. Wat er van de mensheid overblijft, wordt geteisterd door kannibalen. Zullen ze hun zwerftocht overleven.
Manu Larcenet geboren op 6 mei 1969 in Issy-les-Moulineaux, Frankrijk, studeerde grafische vormgeving en volgde de kunstnijverheidsschool. Hij maakte illustraties voor magazines en publiceerde vier stripalbums, twee cartoonalbums en twee rollenspellen.
