Alle berichten van Redactie

Albert Dros – The Beauty of the Netherlands

Albert Dros The Beauty of the Netherlands recensie en informatie fotoboek van Nederland. Op 16 oktober 2024 verschijnt bij Uitgeverij Terra het fotoboek van Nederland van fotograaf Albert Dros. Hier lees je informatie over de inhoud van het fotoboek, de fotograaf en over de uitgave.

Albert Dros The Beauty of the Netherlands recensie en informatie

Als er in de media een boekbespreking, review of recensie verschijnt van het fotoboek The Beauty of the Netherlands van de Nederlandse fotograaf Albert Dros, dan besteden we er op deze pagina aandacht aan.

Albert Dros The Beauty of the Netherlands

The Beauty of the Netherlands

Nederland op z’n mooist

  • Fotograaf: Albert Dros (Nederland)
  • Soort boek: fotoboek
  • Uitgever: Terra
  • Verschijnt: 16 oktober 2024
  • Omvang: 320 pagina’s
  • Uitgave: gebonden boek
  • Boek bestellen bij: Bol / Libris

Flaptekst van het fotoboek van Nederland van Albert Dros

Despite having travelled all over the world, photographer Albert Dros has never lost his fascination with his native country of the Netherlands. He strives to capture and show the beauty of his homeland through his lens and vision. On his photographical odyssey he has captured the mood, colours and romance of his homeland. The stunning images in this book showcase the diverse and enchanting aspects of the Netherlands – from the iconic windmills and tulips to the purple heathlands and serene riverscapes, and from the charming towns and villages to the wild nature.

The Beauty of the Netherlands is the culmination of a decade of work by an internationally acclaimed photographer who shows a Netherlands that will amaze and delight anyone who sees it.

NL – Hoewel vooraanstaand landschapsfotograaf Albert Dros de hele wereld over reist op zoek naar mooie beelden, blijft Nederland zijn favoriete onderwerp om te fotograferen. De schoonheid van zijn eigen land in beeld brengen, dat is zijn focus. In zijn fotografische reis heeft hij uiterst sfeervolle, kleurrijke en romantische foto’s van zijn land gemaakt. Zijn droombeelden in dit boek laten alles zien wat Nederland tot Nederland maakt: van molens tot tulpen, van paarse heidevelden tot weidse rivierlandschapen en van de mooiste steden en dorpen tot wilde natuur.

The Beauty of the Netherlands is het resultaat van tien jaar vakmanschap van een internationaal gerenommeerde fotograaf die een Nederland in beeld brengt dat maar weinig mensen ooit met eigen ogen zullen aanschouwen.

Albert Dros staat bekend om zijn passie voor landschapsfotografie. Om die reden was hij een van de experts en juryleden in het populaire tv-programma Het perfecte plaatje. Zijn werk is gepubliceerd in diverse (internationale) media van naam, zoals Time, Huffington Post, Daily Mail, National Geographic en de NRC. Hij geeft fotografielezingen, -workshops en ma terclasses in binnen- en buitenland,begeleidt fotografiereizen en is ambassadeur voor Sony.

Bijpassende boeken

Why Should I Go to reisgidsen en travel guides

Why Should I Go to reisgidsen en travel guides. Welke nieuwe steden en bestemmingen zijn er opgenomen in de reeks Why Should I Go to reisgidsen en travel guides? Wanneer verschijnen de reisgidsen? Wat is de inhoud van de travel guides?

Why Should I Go to reisgidsen en travel guides

De reeks Engelstalige Why Should I Go to verschijnen bij Mo’Media een uitgeverij die trouwens uit Nederland afkomstig is. Ter ondersteuning van een fijne stedentrip is elke reisgids ideaal.

Nieuwe Why Should I Go to reisgidsen en travel guides

Het overzicht is ingedeeld op datum van verschijnen waarbij de nieuwste travel guide en reisgids bovenaan de lijst staat. Links verwijzen naar uitgebreide informatie, recensie, reviews en bestelmogelijkheden.

Copenhagen

Why Should I Go to travel guide

  • Why Should I Go to Copenhagen reisgids Kopenhagen review en recensieAuteur: Team WSIGT
  • Soort boek: Kopenhagen reisgids
  • Taal: Engels
  • Verschijnt: 13 november 2024
  • Uitgave: gebonden boek
  • Reisgids bestellen bij: Amazon / Bol / Libris
  • inhoud reisgids: No idea where to go in Copenhagen? We do! Dive into the heart of Copenhagen, with savvy tips on where to stay, eat and explore without breaking the bank. It might be hard to grasp Copenhagen’s essence. Fear not, with this book in hand, you’ll make the city your own…lees verder >

Prague

Why Should I Go to travel guide

  • Why Should I Go to Prague reisgids Praag review en recensieAuteur: Team WSIGT
  • Soort boek: Praag reisgids
  • Taal: Engels
  • Verschijnt: 13 november 2024
  • Uitgave: gebonden boek
  • Reisgids bestellen bij: Amazon / Bol Libris
  • Inhoud reisgids: No idea where to go in Prague? We do! Dive into the heart of Prague, with savvy tips on where to stay, eat and explore without breaking the bank. It might be hard to grasp Prague’s essence. Fear not, with this book in hand, you’ll make the city your own. Whether you’re hunting for cool hangouts, vintage treasures, or budget-friendly bites, this book is your ultimate companion. And let’s not forget about things like…lees verder >

Overzicht van alle WSIGT reisgidsen en travel guides

Het onderstaande overzicht is alfabetisch ingedeeld op naam van de stad. Links verwijzen naar uitgebreide informatie, de mogelijke review, recensie of waardering en naar bestelmogelijkheden.

Amsterdam (Nederland)
verschijnt in juni 2024

Antwerp / Antwerpen (België)
verschijnt in juli 2024

Barcelona (Spanje)
verschijnt in november 2024

Berlin / Berijn (Duitsland)
verschijnt in 2024

Copenhagen / Kopenhagen (Denemarken)
verschijnt in november 2024

London / Londen (Engeland
verschijnt in april 2024

Paris / Parijs (Frankrijk)
verschijnt in april 2024

Prague / Praag (Tsjechië)
verschijnt in november 2024

Bijpassende boeken en informatie

Afbeelding bovenzijde: Berlin (S. Widua, Unsplash)

Why Should I Go to Prague reisgids Praag

Why Should I Go to Prague reisgids Praag review, recensie en informatie over de inhoud. Op 13 november 2024 verschijnt Why Should I Go to Prague. Het is een nieuwe Engstalige reisgids over Praag, de hoofdstad van Tsjechië. Hier lees je informatie over de inhoud van de reisgids en over de uitgave.

Why Should I Go to Prague reisgids Praag review, recensie en informatie

Als er in de media een boekbespreking, review of recensie verschijnt van de Why Should I Go to Prague, dan besteden we er op deze pagina aandacht aan.

Why Should I Go to Prague reisgids Praag

Prague

Why Should I Go to travel guide

  • Auteur: Team WSIGT
  • Soort boek: Praag reisgids
  • Taal: Engels
  • Verschijnt: 13 november 2024
  • Uitgave: gebonden boek
  • Reisgids bestellen bij: Amazon / Bol / Libris

Flaptekst van de nieuwe Praag reisgids

A 100% ad-free guide written by locals. Let’s go to Prague!

No idea where to go in Prague? We do! Dive into the heart of Prague, with savvy tips on where to stay, eat and explore without breaking the bank. It might be hard to grasp Prague’s essence. Fear not, with this book in hand, you’ll make the city your own. Whether you’re hunting for cool hangouts, vintage treasures, or budget-friendly bites, this book is your ultimate companion. And let’s not forget about things like…

  • Culture, fun facts, sightseeing & museums
  • How to blend in with the locals
  • Famous people with intriguing ties to the city
  • The best photo ops
  • Bars, street food, takeaways & restaurants
  • Clubs to dance the night away

Bijpassende boeken

Edouard Leve – Zelfportret

Edouard Leve Zelfportret recensie en informatie over de inhoud van de roman van de Franse schrijver, fotograaf en kunstenaar. Op 26 september 2024 verschijnt bij Uitgeverij Koppernik de Nederlandse vertaling van de roman Autoportrait van de uit Frankrijk afkomstige schrijver, kunstenaar en fotograaf Édouard Levé. Hier lees je informatie over de inhoud van de roman, de auteur, de vertaalster en over de uitgave.

Édouard Levé Zelfportret recensie en informatie

  • “Een zeer uitzonderlijk werk in het Franse literaire landschap, het behoort evenwel tot de zeer gesloten clan van belangrijke boeken.” (Le Midi Libre)
  • “Met zijn Zelfportret vindt Éduoard Levé een nieuwe vorm van het ik-verhaal uit. Levé schrijft banale dingen met gewone woorden, en toch is het buitengewoon.” (Libération)

Zelfportret recensie van Tim Donker

Zie. Daar. Bijna had ik iets gehaats gezegd. Levé komt af met een egodocument, misschien zoiets als een autobiografie maar dan wel een hele rare, misschien zoiets als een zelfportret maar dan wel geschreven en niet getekend. En bijna had ik het gezegd, bijna had ik er zelfs de bespreking mee geopend: Levé moet het weer eens anders doen hoor. Maar toen dacht ik aan mijn tante, mijn lievelingstante dan nog, ook zij nu dood, die over mijn moeder, haar zus, na haar dood altijd maar zei Se mos altijd allus andus doen as un anduh, En dat haatte ik. Dan mocht het nog honderd keer mijn lievelingstante zijn, ik haatte die uitspraak. Omdat mijn moeder dood was en met rust gelaten moest worden, omdat ik helemaal niet zo zeker weet of iemand zo nodig “andus” “mot” zijn “as een anduh”; is iedereen niet gewoon is zoals die is, en dat kan toevallig ook niet-gemiddeld zijn (terwijl het juist veel gemakkelijk is gemiddeld te zijn omdat de hele wereld is ingesteld op gemiddelde smaken, gemiddelde karakters, gemiddelde voorkeuren, gemiddelde neigingen en gemiddelde behoeften), omdat ik dat wantrouwen ten opzichte van alles dat afwijkt van de norm ernstig wantrouw, omdat het mogelijk moet zijn om er andere ideeën op na te houden (en bijvoorbeeld te weigeren je te laten inspuiten met een of ander experimenteel serum waarvan niemand de effecten op langere termijn kan voorspellen) zonder direct als een paria, een aansteller, een clown, een asociaal of een opruier gezien te worden. En toch. Ondanks mijn diepe haat tegen die uitspraak had ik m bijna zelf gebezigd. Bijna gezegd. Bijna geschreven. Édouard Levé moet het weer eens anders doen hoor.

Wat doet Levé eigenlijk? Hij maakt een zelfportret. Hij schrijft over zichzelf. Levé over Levé, honderdtien bladzijden lang, sommigen zouden dat een autobiografie noemen. Maar hij begint niet bij een begin. Vertellend over zijn jeugd, belangrijke gebeurtenissen, verhalend over de wegen die hem hebben geleid tot waar hij nu is. Zelfportret kent geen chronologie, geen narratief en geen verloop. Zelfportret is een opsomming. Een honderdtien bladzijden lange opsomming. Door Levé. Van karaktereigenschappen, eigenaardigheden, hebbelijkheden, ideeën, overtuigingen, waarnemingen, herinneringen. Van Levé.

Ik dacht aan David Markson. Ook bij hem regende het immers feiten. Geen actie, geen personages, slechts de gestage opeenvolging van feiten. Maar Markson plunderde encyclopedieën, of liet zijn, in dat geval ontzagwekkende, parate kennis langzaam over de pagina’s leegstromen, om het ik juist te laten verdwijnen onder een berg trivia over componisten, schrijvers, kunstenaars, filosofen, wetenschappers en andere publieke figuren; het weinige “ik” dat nog zichtbaar bleef, maskeerde hij met neutrale aliassen als “Reader”, “Writer” of “Novelist”. Levé laat de hele opsomming over hemzelf gaan. Er bevinden zich ook wel enkele opmerkingen tussen die gaan over familieleden of vrienden, maar dan is het uiteraard veelzeggend dat Levé juist dit of dat zegt over juist die-en-die, net zoals “se mos altijd allus andus doen as un anduh” uiteindelijk meer zegt over die tante dan over mijn moeder.

Een project als dit kent zijn gelijke niet. Misschien Seth Abramson, de enige andere literator waaraan ik moest denken. “Iets als dit” ondernam Abramson ooit. Maar dan als gedicht, en ook nog in de derde persoon (bij hem ging het geloof ik om uitspraken die anderen over hem gedaan hadden). Op boeklengte is dit echter nog vervreemdender. Nou is het wel niet zo’n heel erg dik boek, maar toch, het zijn toch heel erg veel losse, niet-chronologische en onsamenhangende uitspraken die allemaal over Édouard Levé gaan – een mens waarvan ik eigenlijk slechts één ander, ook al niet al te dik, boek ken.

Wat moet je hier over zeggen?
Hoe moet je dit bespreken?
Wat moet je doen om niet te vervallen in “Édouard Levé moet het weer eens anders doen hoor”?

Je kunt er niet eens een behoorlijke psychoanalyse op los laten, als je zoiets debiels al zou willen, want slechts een enkele keer wordt er iets gemeld dat als min of meer veelzeggend valt aan te merken. In “Ik verveel me liever alleen dan met zijn tweeën” of “Als voorbereiding op het koffers pakken maak ik een uitputtende lijst van wat ik meeneem, aangezien ik altijd hetzelfde meeneem sla ik die op in een map op mijn pc” tekent zich een man af; je kunt wijzen en zeggen Ja, dat tiepeert iemand. Maar veel vaker regeert de willekeur. “Ik hoop dat ik nooit een oor vind in een weiland” zal hij wel opgeschreven hebben toen hij Blue Velvet zat te kijken; aan “Ik zal maar één keer zonder te liegen ‘Ik sterf’ kunnen zeggen” is weinig particuliers te ontdekken en “Ik eet driemaal daags” gaat ook al voor heel veel mensen op.

Wat moet je hier over zeggen?
Hoe moet je dit bespreken?

Vooral kun je er veel niet over zeggen. Zelfportret is niet meteen heel ritmies: sommige zinnen zijn erg kort, andere juist weer ellenlang. Het kent ook geen uitgedachte opbouw in sfeer of kleuring: na een tragiese, zware, bedachtzame of dramatiese uitspraak volgt met hetzelfde gemak een luchtige, een onzinnige, een triviale, een absurde, of, meer dan eens, een extreem grappige. En hoewel het dus met nadruk niets gecomponeerds heeft, is Zelfportret toch in hoge mate muzikaal: het dwingt, het vangt, het golft en na verloop van maar een paar pagina’s hypnotiseert het zelfs, zodat je blijft lezen en lezen en lezen en lezen en lezen en lezen en lezen en lezen en lezen en lezen en lezen en lezen en lezen en lezen en lezen en lezen.

Wat moet je hier over zeggen?
Hoe moet je dit bespreken?

Dat je niet weet met welk idee Zelfportret geschreven zou kunnen zijn? Daar zijn momenten waarop je je kunt herkennen in wat Levé schrijft. Of. Ik in ieder geval. Heftig knikkend lees ik “Ik heb zelden spijt van handelen en steevast spijt van niet handelen. Ik denk terug aan de pijn van geschiedenissen die niet plaatsvonden”; Ja denkend, Zo is het denkend, aan alles denkend wat wellicht had kunnen zijn als ik niet te angstig te beschroomd te gekwetst te bescheten te klein te onbeholpen was geweest of om welke reden dan ook maar niet stappen wist over welke lullige emotie dan ook. Maar dat “o dat heb ik ook” kan niet, zal niet de reden zijn geweest waarom Levé Zelfportret schreef. En. Daar zijn ook momenten waarop ik me van dit boek, dit projekt, van Levé wens af te keren. “Ik denk niet dat ik nieuwe pareltjes in de klassieke muziek zal ontdekken,” schrijft hij, “maar ik weet zeker dat ik tot mijn dood zal genieten van deze die ik al ken”; en: “Ik weet niet of er nog iets te verbeteren valt aan de muziek van Bach” en zucht denk ik dan en o denk ik dan en daar gaan we weer denk ik dan, altijd weer die klassieke muziek, het zou eens fijn zijn een schrijver te lezen met een bredere muzieksmaak dan dat, gelukkig zegt hij verderop ook moje dingen die niet over rock of over Portishead niet meteen de allerbeste band die ik ken maar toch, of dat hij honden verkiest boven katten, ja, ook al zoiets, die hondenliefhebbers, mijn ganse schoonfamielje bestaat uit hondenliefhebbers en hoe zij zijn is precies hoe ik de hondenliefhebber zie: braaf, saai, doorsnee, burgerlijk, normatief, fantasieloos, volgzaam, klootloos. Maar ik denk ook niet dat Levé Zelfportret geschreven heeft met het doel zijn lezers te ergeren. De momenten dat je als lezer “Nee, echt?” denkt, “Meen je dat nou?” denkt, zijn gewoon maar inherent aan een projekt als dit: als wie dan ook in één gulp alles zou openbaren wat hij meent, denkt, vindt, voelt, doet, wil, haat, verlangt, afwijst, droomt, heeft en kan, zal daar altijd wel iets tussen zitten wat (lichte) weerzin wekt.

Dus.

Wat moet je hier over zeggen?
Hoe moet je dit bespreken?

Dit is het boek dat je zelf geschreven wou hebben. Maarja. Nu is het er al. Waarom zou je een boek als dit dan nog schrijven. Is dat niet het geniale aan dat wat waarlijk uniek is: op het moment dat het verschijnt, laat het zich met niets vergelijken, en al het gelijkende wat erna nog verschijnt zal gezien worden al na-aperij. Ondertussen, echter, vraag ik me wel af wat ik erin gezet zou hebben als ik een boek als Zelfportret had geschreven. Want dat is nog iets anders dat zo geweldig is aan dit boek. Ik vermoed maar zo dat Édouard Levé een tumultueuzer leven gehad heeft dan ik, en toch zijn de confidenties in Zelfportret zelden spectaculair te noemen. Het is vrijwel alles tamelik dagdagelijks, wat je hier leest kon ook slaan op de buurman of op je collega of op jouzelf. Dat is er ook de kracht van. Misschien dat alleen Levé’s sexuele escapades een slag pikanter zijn dan bij de meeste mensen het geval is (de momenten dat hij zulks ter sprake brengt zijn ook de enige momenten waarop je de schrijver voor een snoever zou houden); vooral, hier, ik-mededelingen van een zeer gangbaar tiepe, dingen die je zelf misschien als terzijde hebt gebezigd in gesprek met een van die vage bekenden die je op straat tegenkomt; de landen die je hebt bezocht, het eten dat je graag eet, dingen die je wel eens doet als je je verveelt (doelloos door het telefoonboek bladeren bijvoorbeeld). Waarin Zelfportret zo overweldigend, onthutsend, betoverend is, is dat er zo ontzettend veel van dit soort “nikserige” ik-mededelingen achter elkaar zijn gezet. Terwijl je steeds het gevoel blijft houden dat jij ook, ook jij, honderdtien bladzijden had kunnen vullen met zulke informatie over jezelf.

Wat moet je hier over zeggen?
Hoe moet je dit bespreken?

Of. Ja. Iets anders nog. Na-aperij ten spijt. Waarom zou dit niet een nieuw zjanrûh kunnen worden, komaan, er is vast ook iemand geweest die als allereerste een autobiografie schreef, die voor het eerst memoires te boek stelde. En dat was nog iets dat door mijn hoofd spookte toen ik Zelfportret las. Niet alleen hoe het kan dan zoveel banaals bij elkaar zo fascinerend kan zijn; en ook, niet alleen bleven als zeepbellen zinnen in mijn hoofd opkomen van het soort dat ik geschreven had in mijn hoogsteigen Zelfportret; ook dacht ik na over navolging. Stel dat Levé school maakt. Stel dat dit een nieuwe vorm van autobiografies schrijven wordt. Van welke schrijvers zou ik graag een boek als Zelfportret lezen? Van welke schrijvers vooral niet? De brutale eerlijkheid van Levé schrikt hier en daar af, maar hij maakt zich er zelf als figuur niet mee kapot. Ook dat is ongelooflijk. De meeste mensen zijn me al onherstelbaar antipathiek als ze maar twee of drie bekentenissen over zichzelf doen; Levé gaat ermee door en door zonder noemenswaardige imagoschade op te lopen. Wie doet hem dat na? Wie doet hem dit na? Wie doet er ooit nog iets na dit?

Wat met je hier over zeggen?
Hoe moet je dit bespreken?

Dit is één van de allermafste boeken die ik ooit gelezen heb, en ik heb ongelooflijk veel maffe boeken gelezen, echt waar, kom zelf eens een blik in mijn boekenkast werpen, en tegelijkertijd ook één van de meest intrigerende, misschien ook wel in een top zoveel of zoveel van de mooiste (ik noem geen nummers, daarvoor zijn het er teveel).

Dus.
Wat moet je hier verder nog over zeggen?
Hoe moet je een bespreking als dit afronden?

Niet. Je zegt gewoon “fantastisch”. En daarna doe je er het zwijgen toe.

Edouard Leve Zelfportret

Zelfportret

  • Auteur: Édouard Levé (Frankrijk)
  • Soort boek: Franse roman
  • Origineel: Autoportrait (2005)
  • Nederlandse vertaling: Karien Vandenberghe
  • Uitgever: Koppernik
  • Verschijnt: 26 september 2024
  • Omvang: 112 pagina’s
  • Uitgave: paperback
  • Boek bestellen bij: Bol / Libris

Flaptekst van de roman van de Franse schrijver Édouard Levé

In dit briljante en ontnuchterende zelfportret verbergt Édouard Levé niets voor zijn lezers en schetst hij, min of meer willekeurig, zijn hele leven. Zelfportret is een fysieke, psychologische, seksuele, politieke en filosofische triomf. Naast ‘oprechtheid’ streeft Levé naar een objectiviteit die zo radicaal is dat deze zou kunnen doorgaan voor grofheid, trivialiteit en zelfs banaliteit – de auteur heeft zichzelf blootgelegd. Levés boek lijkt in eerste instantie een autobiografie zonder sentiment, alsof het door een machine is geschreven, totdat we door de opeenstapeling van details en de droge, spottende toon merken dat we ontwapend zijn, geboeid en verrukt door niets minder dan perfecte fictie… die geheel uit feiten is opgebouwd.

Édouard Levé (1 januari 1965, Neuilly-sur-Seine – 15 oktober 2007, Parijs) was een veelzijdige kunstenaar in de traditie van het conceptualisme. Hij debuteerde met Œuvres (2002), dat minutieuze beschrijvingen bevat van 533 niet-verwezenlijkte installatie- en performanceprojecten. Zelfportret verscheen oorspronkelijk in 2005. Zelfmoord, zijn laatste boek, kwam in 2021 uit bij Koppernik.

Bijpassende boeken en informatie

Why Should I Go to Copenhagen reisgids Kopenhagen

Why Should I Go to Copenhagen reisgids Kopenhagen review, recensie en informatie over de inhoud. Op 13 november 2024 verschijnt Why Should I Go to Copenhagen. Het is een nieuwe Engstalige reisgids over Kopenhagen, de hoofdstad van Denemarken. Hier lees je informatie over de inhoud van de reisgids en over de uitgave.

Why Should I Go to Copenhagen reisgids Kopenhagen review, recensie en informatie

Als er in de media een boekbespreking, review of recensie verschijnt van de Why Should I Go to Copenhagen, dan besteden we er op deze pagina aandacht aan.

Why Should I Go to Copenhagen reisgids Kopenhagen

Copenhagen

Why Should I Go to travel guide

  • Auteur: Team WSIGT
  • Soort boek: Kopenhagen reisgids
  • Taal: Engels
  • Verschijnt: 13 november 2024
  • Uitgave: gebonden boek
  • Reisgids bestellen bij: Amazon / Bol / Libris

Flaptekst van de nieuwe Kopenhagen reisgids

A 100% ad-free guide written by locals. Let’s go to Copenhagen!

No idea where to go in Copenhagen? We do! Dive into the heart of Copenhagen, with savvy tips on where to stay, eat and explore without breaking the bank. It might be hard to grasp Copenhagen’s essence. Fear not, with this book in hand, you’ll make the city your own. Whether you’re hunting for cool hangouts, vintage treasures, or budget-friendly bites, this book is your ultimate companion. And let’s not forget about things like.

  • Culture, fun facts, sightseeing & museums
  • How to blend in with the locals
  • Famous people with intriguing ties to the city
  • The best photo ops
  • Cafe & bar, street food, takeaways & restaurants
  • Clubs to dance the night away

Bijpassende boeken en informatie

Noëlle Michel – Schaduwen van morgen

Noëlle Michel Schaduwen van morgen recensie en informatie over de inhoud van de Franse roman. Op 15 oktober 2024 verschijnt bij Uitgeverij Tzara de Nederlandse vertaling van de roman Demain les ombres van de uit Frankrijk afkomstige schrijfster Noëlle Michel. Hier lees je informatie over de inhoud van de roman, de schrijfster en over de uitgave.

Noëlle Michel Schaduwen van morgen recensie en informatie

  • “Spannend en van erg hoge kwaliteit.” (Le Monde)
  • “Het zet je aan het denken over mens en wetenschap, en over de mensheid in het algemeen.” (Europe 1)

Noëlle Michel Schaduwen van morgen

Schaduwen van morgen

  • Schrijfster: Noëlle Michel (Frankrijk)
  • Soort boek: Franse roman
  • Origineel: Demain les ombres (2023)
  • Uitgever: Tzara
  • Verschijnt: 15 oktober 2024
  • Omvang: 320 pagina’s
  • Uitgave: gebonden boek
  • Boek bestellen bij: Bol / Libris

Flaptekst van de roman van de Franse schrijfster Noëlle Michel

De neanderthalers zijn terug. En ze  doen alles wat ze vroeger ook deden.  Maar dit keer is het anders.

Een clan is het. Een gemeenschap. Ze jagen en  verzamelen voedsel. Ze worden geboren, ze sterven. Ze leven in tenten van dierenhuiden en maken  schilderingen in grotten. Ze vertellen de legendes over hun goden en godinnen, en dansen rond het vuur als er iets te vieren valt. Hun wereld is een warm, koesterend bos waar ze, naast extreme kou of ziekte, alleen bang hoeven te zijn voor het Beest, dat rondwaart aan de grenzen van hun wereld.

Wat ze niet weten is dat er daarbuiten een heel andere wereld is. Een wereld met steden grijs en grauw van de luchtvervuiling. Een wereld bevolkt door de anderen, door sapiens, die binnenkort hun verre neven, de neanderthalers, zullen ontmoeten.

Noëlle Michel (december 1979) is bio-ingenieur, maar werkt al jaren als vertaler. Ze vertaalde onder meer werk van Hanna Bervoets,
Dirk De Wachter, Jan Brokken, Ewoud Kieft en Sjeng Scheijen
naar het Frans. Ze groeide op in Dijon, maar woont al jaren in Gent. Schaduwen van morgen is haar tweede roman.

Bijpassende boeken en informatie

Brenda Kleinherenbrink – Enkeltje Bilbao

Brenda Kleinherenbrink Enkeltje Bilbao recensie en informatie over de inhoud van de romantische feelgoodroman. Op 26 september 2024 verschijnt bij Uitgeverij Loft Books de nieuwe roman van de uit Nederland afkomstige schrijfster van feelgoodromans Brenda Kleinherenbrink. Hier lees je informatie over de inhoud van het boek, de schrijfster en over de uitgave.

Brenda Kleinherenbrink Enkeltje Bilbao recensie en informatie

Als er in de media een boekbespreking, review of recensie verschijnt van Enkeltje Bilbao, de nieuwe romantisch feelgoodroman van de Nederlandse schrijfster Brenda Kleinherenbrink, dan besteden we er op deze pagina aandacht aan.

Brenda Kleinherenbrink Enkeltje Bilbao

Enkeltje Bilbao

  • Auteur: Brenda Kleinherenbrink (Nederland)
  • Soort boek: romantische feelgoodroman
  • Uitgever: Loft Books
  • Verschijnt: 26 september 2024
  • Uitgave: ebook
  • Boek bestellen bij: Boekenwereld / Bol / Libris

Flaptekst van de nieuwe romantische feelgoodroman van Brenda Kleinherenbrink

Om het verdriet over de dood van haar moeder te boven te komen boekt Mare in een opwelling een enkeltje naar de stad waar ze hoopt haar biologische vader te vinden: Bilbao. Ze gaat er op zoek met de paar aanwijzingen die haar moeder heeft achtergelaten. Ze komt erachter dat het nog niet zo makkelijk is om dit avontuur in haar eentje aan te gaan, maar gelukkig verschijnt in Spanje de nodige hulp. Bevat een oude poëziebundel de antwoorden in deze zoektocht? En hoe heeft de geschiedenis van Bilbao invloed gehad op het leven van haar moeder en haar biologische vader? Tijdens haar speurtocht stuit Mare zowel in het heden als het verleden op romantische verwikkelingen.

Brenda Kleinherenbrink (1966) groeide op in het oosten van Nederland. Ze studeerde Communicatie aan de Radboud Universiteit in Nijmegen en werd daarna docent aan een hogeschool. Nu werkt ze als strategisch adviseur bij de overheid. Brenda is getrouwd en heeft twee volwassen dochters. Naast schrijven (en heel veel lezen) houdt ze van muziek, handwerken en reizen.

Bijpassende boeken

Claude Beata – De kattenpsycholoog

Claude Beata De kattenpsycholoog recensie en informatie over de inhoud van het nieuwe kattenboek. Op 26 augustus 2024 verschijnt bij Uitgeverij Lannoo het nieuwe boek over katten van de Franse dierenarts en schrijver Claude Béata. Hier lees je informatie over de inhoud van het boek, de schrijver en over de uitgave.

Claude Beata De kattenpsycholoog recensie en informatie

Als er in de media een boekbespreking, review of recensie verschijnt van De kattenspycholoog, het boek over wat je moet weten over het gedrag, gevoel en geluk van je kat van dierenarts en schrijver Claude Béata, dan besteden we er hier aandacht aan.

Claude Beata De kattenpsycholoog

De kattenpsycholoog

Wat je moet weten over het gedrag, gevoel en geluk van je kat

  • Auteur: Claude Béata (Frankrijk)
  • Soort boek: kattenboek
  • Uitgever: Lannoo
  • Verschijnt: 28 augustus 2024
  • Omvang: 256 pagina’s
  • Uitgave: paperback / ebook
  • Boek bestellen bij: Bol / Libris

Claude Beata De kattenpsycholoog recensie en informatie

Als er in de media een boekbespreking, review of recensie verschijnt van De kattenspycholoog, het boek over wat je moet weten over het gedrag, gevoel en geluk van je kat van dierenarts en schrijver Claude Béata, dan besteden we er hier aandacht aan.

Flaptekst van het kattenboek van Claude Béata

Katten zijn buitengewoon intelligente wezens. Daardoor worden ze vaak verkeerd begrepen. In De kattenpsycholoog brengt dierengedragdeskundige Claude Béata alle mogelijke kattenmanieren in kaart, van kopjes geven tot staren, krabben en jagen, en belangrijker: wat ze willen zeggen. Aan de hand van verhelderende verhalen uit zijn kabinet, leert hij je dit gedrag te interpreteren – duidt het misschien op een angststoornis, hyperactiviteit of een depressie?

Wist je bijvoorbeeld dat je kat…

  • idealiter tien kleine maaltijden per dag eet?
  • niet noodzakelijk gelukkig is wanneer ze spint?
  • nóóit gestraft mag worden?

Om je kat te leren begrijpen, moet je eerst begrijpen wat haar noden zijn. Zo heeft ze een veilige slaapplaats nodig, een bijgesteld maaltijdritme en een correcte kattenbak. Want pas wanneer haar behoeften als prooi- én roofdier vervuld zijn, kun je van je kat speelsheid en affectie verwachten.

Een wetenschappelijk onderbouwd stappenplan voor een gelukkiger en gezonder huisdier… en baasje.

Claude Béata is dierenarts, specialist in gedragsproblemen bij huisdieren en bestsellerauteur. Hij geeft les aan verschillende Franse universiteiten over dierenpsychiatrie.

Bijpassende boeken

Leonieke Baerwaldt – Dagen als vreemde symptomen

Leonieke Baerwaldt Dagen als vreemde symptomen recensie en informatie over de inhoud van de tweede roman van de Nederlandse schrijfster. Op 26 september 2024 verschijnt bij uitgeverij Querido de nieuwe roman van Leonieke Baerwaldt. Hier lees je informatie over de inhoud van het boek, de schrijfster en over de uitgave.

Leonieke Baerwaldt Dagen als vreemde symptomen recensie van Tim Donker

Dat het begint bij III. Dat het eindigt met I en II. Dat het begin na het einde komt. Dat. En meer nog.

Deze mijmer: “Ze kiest voor de caleidoscopische benadering. Veelvlakkigheid, al zou je het ook fragmentarisch kunnen noemen. Uit elk fragment poetst ze zichzelf tevoorschijn.” Zichzelf, ja, en Mia. Het gaat over dit. Het gaat hierover. Je leest over wat je aan het lezen bent. Dat vind je mooi. Dat. Ook dat. En meer nog.

De hoofdpersoon is gekend onder de naam Sisyphus. Wie was ookalweer Sisyphus? Was hij dat met die steen? Gedurende twee studies had ik een module over Griekse mythen en sagen. Eerst de ene studie, maar dat was niet wat ik er in meende te zoeken en toen wisselde ik van studie, en toen ging het toch weer een heel semester lang over die Griekse mythen en sagen. En nog is er ontstellend weinig van blijven hangen. Ik was er ook slecht in. Haalde altijd al die namen door elkaar. Het boeide me te weinig om het echt mijn volle aandacht te geven, onthield alleen de grote lijnen. En de grote lijnen waren altijd dat er een sterveling was die de goden vertoornd had. Vaak was er van verre of nabij een koning bij betrokken. Doorgaans had het iets met hoogmoed te maken. Of het lot, je lot, dat niet te ontkomen is. Wat het spreekt, wat het zegt dat de protagonist Sisyphus heten wil. Iets met ondraaglijke lasten misschien. Of was hij dat niet met die steen?

Of.

Neem het gekoer van duiven. Transponeer het naar morse. Dat kan een pagina zijn. Dat. Dat ook. En meer nog.

Of.

Alle dingen die hoop zijn. Een windvlaag. Een konkreet voornemen. Een leeglopende ballon. Een trage vierkwartsmaat. Een reflex. Een vangnet voor de ongelovige. Een zorgindicatie. Een vals gevoel van veiligheid. Een roestvrijstalen geluid. Een mantra. Iets wat alle ellende van mensen voortbrengt. Iets wat dope is. (hoop is een ding met veren).

Wel. Goed. Sisyphus dan. Hier is Sisyphus moeder geworden. Er is iets aan de hand met de baby. Er zijn meerdere dingen aan de hand met de baby. Vele onderzoeken later blijkt dat Mia, Sisyphus’ dochter, levenslang zorg nodig zal hebben. Meervoudig gehandicapt. Rolstoelafhankelijk. Noem het. Geef het een naam. Het betekent in ieder geval dat je als ouder altijd zal moeten blijven zorgen, een zorg zonder bestemming, een zorg die nooit zelfstandigheid als eindresultaat zal kennen. Misschien een vloek en tegelijkertijd misschien van welbepaalde schoonheid. De verzorger en de verzorgde staan in een complementaire relatie tot elkaar. Mijn kinderen zijn nu negen en elf, maar ik herinner me uit de tijd dat ze baby, dreumes, peuter, kleuter waren, en mij eerst bij alles en later bij heel erg veel nog nodig hadden, dat dat konkrete nodig zijn heel erg mooi was. Het aankleden, in bad doen, haren wassen, tanden poetsen, de hand vast houden, samen stappen zetten, leren fietsen, het bijna wiegende ritme van de dagen; hoe je hierbij, de ouder en het kind, bijna samenviel, hoe je samen een graad van intimiteit en vertrouwen bereikte die je met geen enkele volwassene in wat voor relatie dan ook ooit bereiken zal; hoe dat je dagen tot aan de rand vult en hoe dat langzaamaan weer leegloopt wanneer je bij minder, minder en minder, steeds minder een belangrijke rol hebt te spelen (of zelfs nog maar gewenst bent), en hoe je, of jij misschien niet maar ik wel, die kleuter-, peuter-, dreumes- en babydagen soms nog mist – ik was in elk geval nooit het soort vader dat het zorgen ooit moe werd, dat altijd maar riep “niet te kunnen wachten” tot ze zichzelf konden aankleden, ik zie de schoonheid in de zorgrol maar een veertienjarige moeten verschonen is allicht anders dan je baby een nieuwe luier omdoen. En de kinderwagen is niet de rolstoel. En de peuterspeelzaal niet het dagcentrum. Die tocht. Die dingen. De steen. Wat maakt dat je uiteindelijk moet verhuizen naar een drempelloos, gelijkvloers appartement in een deprimerende woontoren. Waar er nog andere dingen zijn. Andere dingen zijn de mensen. Die goedbedoelde maar schrijnende dingen zeggen. En Louis. Die ook tot de andere dingen behoort. Sisyphus’ man. Nogal een lul. Maar dat zijn de mensen die tot de andere dingen behoren wel vaker. De lul, dat zijn de andere dingen.

Dan daar dus. In de woontoren. Beter dan een huis zonder drempels gaat het niet meer worden. Het leven is een reeks verkeerde beslissingen.

Of. Bodemdrift. Daar stuit ik ineens op het woord bodemdrift. Zoiets kan mijn dag maken. Maandagochtend, een herfstzonnetje doorheen mijn raam, goede koffie, Mikaîl Aslan op de steerjoo en stuiten op het woord “bodemdrift”. Dan dus ook dat. En zoveel meer nog.

Het typografies wit. De leegte die ademt. De woorden als druppels. De druppels als water. Het water als overstromingen. “Regenzucht heeft ze,” staat daar (ja regenzucht ook al zoon woord), “behoefte aan overstromingen. Een koufront, onweer, clusterbuien. Dikke druppels die op stoffige stenen plenzen. Sneeuw, hagel, iets, iets, iets.//Kikkers voor mijn part, denkt Sisyphus. Of wat dan ook. Sprinkhanen, vissen. Ja! Laat het alsjeblieft vissen regenen. Flappende staarten, ontelbare ogen die hun glans verliezen. //Ze fantaseert over een straat die glinstert van gebroken schubben.”, en dan ben ik stil, dan ben ik prachtgeslagen stil, en dan komt even later ook nog de rode kruiwagen van William Carlos Williams voorbij!, (hoorden daar geen witte kippen bij? het was geloof ik niet gisteren dat ik dat gedicht nog las), en bij alles is Mia, niemand gaat verloren.

In een volgend deel is er misschien niemand meer. Behalve Dee, de huismeester en hospita van de deprimerende woontoren met het drempelloze en gelijkvloerse appartement; – Dee, die daarnaast ook nog vriendin is, en waarzegster of zigeunerheks of magiër of circe of priesteres of de mooiste engel die je ooit zag. Met haar heeft Sisyphus in eerste instantie alleen maar gesprekken, fantastiese gesprekken, de allermooiste gesprekken die je nooit voerde: “Er zijn altijd nieuwe idioten, zegt Sisyphus. Ha! Zo is het, zegt de hospita. Om te laten zien dat de oude idioten minder idioot waren dan je dacht. Onophoudelijke verplaatsing van de lat der idioterie, dat is wat de wereld naar de ondergang helpt. Ze zijn met zoveel ook. Vroeger was het al dringen, maar nu zit het hier echt tjokvol.”; hoe verder ik in deze roman kom hoe beter ik hem vind.

Daarna. Weeral een volgend deel, of is het het daarop volgende? Met Dee op een surrealistiese voettocht door de zeven sirkels van de hel, of is het toch de Hades? Was Sisyphus dan diegene die doolde door de Hades, die van dat omkijken, hoe zat dat ookalweer, ik herinner me op restaurant zijn met een vrouw, toen ik een jaar of vijfentwintig was en bezig met mijn nooit eindige afstudeerproject, in een of andere verre verte had zij iets met dat afstudeerproject te maken, maar ik weet niet meer wat, of wie ze was, alleen maar dat we op restaurant waren en de hele maaltijd lang bezig waren om manieren te bedenken hoe je uit de Hades naar de bovenwereld terug kon lopen en je je er heeldurtijd van kon vergewissen dat je lief nog achter je liep zonder één keer om te hoeven kijken, wat een geweldige avond was dat, we wisten niet dat er zoveel manier waren om zonder te kijken te weten wat er achter je gaande was, wie was die vrouw toch en waar is zij gebleven?

Dus ook: wat het wakker roept. Maar ook: zoveel, zo ontzettend veel meer nog.

De herinneringen aan een vakantie met Mia die er geen was, aan geluk dat nooit bestaan heeft – een vluchtig idee dat geluk verzinbaarder is dan ongeluk, en dan, wat je 222 bladzijden lang ziet aankomen en dan toch weer net even anders blijkt te zitten dan je vermoedde, zoals altijd alles net even anders blijkt te zitten dan je vermoedde, zoals de dingen steeds minimaal een sentimeter anders gaan dan je dacht dat ze zouden gaan.

Dat. En al het andere nog.

Dagen als vreemde symptomen is een ongrijpbare, poëtiese, filosofiese, ontroerende en magiese schittering van een roman. Andermaal flikt Leonie Baerwaldt het om af te komen met een boek dat me ontredderd, verbijsterd en naar adem snakkend achterlaat.

Dus dat. En zo eindeloos veel meer nog.

Leonieke Baerwaldt Dagen als vreemde symptomen

Dagen als vreemde symptomen

  • Auteur: Leonieke Baerwaldt (Nederland)
  • Soort boek: Nederlandse roman
  • Uitgever: Querido
  • Verschijnt: 26 september 2024
  • Omvang: 224 pagina’s
  • Uitgave: paperback / ebook
  • Boek bestellen bij: Bol / Libris

Flaptekst van de nieuwe roman van Leonieke Baerwaldt

Op 26 september verschijnt de nieuwe roman van Leonieke Baerwaldt, een onthutsende, filosofische en ontroerende roman van de auteur van Hier komen wij vandaan.

Sisyphus doolt door de hel met een lege rolstoel en weet niet precies wat ze daar te zoeken heeft, behalve dat ze haar dochter, die meervoudig beperkt is, moet ophalen uit het dagcentrum. Een missie die telkens mislukt, waarna ze teleurgesteld terugkeert naar de aftandse benedenwoning van haar zonderlinge appartementencomplex. Wanneer haar hospita schijnbaar uit het niets na een eeuwigheid een praatje met haar aanknoopt, begint ze zich plotseling dingen te herinneren.

Dagen als vreemde symptomenis een gevecht tegen de verveling, een zoektocht naar de grenzen van het moederschap, van hoop en radeloosheid, van leven en dood. Deze roman is een ode aan het absurde.

Leonieke Baerwaldt (1985) studeerde filosofie en literatuurwetenschap. Korte verhalen van haar verschenen onder meer op Hard//hoofd en Papieren Helden en in Kluger HansDe Gids en De Revisor. In 2021 verscheen haar zeer lovend besproken roman Hier komen wij vandaan, die de longlists van de Libris Literatuur Prijs, de Boekenbon Literatuurprijs en de Hebban Debuutprijs haalde.

Leonieke Baerwaldt Hier komen wij vandaan RecensieLeonieke Baerwaldt (Nederland) – Hier komen wij vandaan
Nederlandse debuutroman
Recensie van Tim Donker
In haar debuutroman verenigt Leonieke Baerwaldt het onverenigbare tot iets geloofwaardigs…lees verder >

Bijpassende boeken

Amsterdam in kleur fotoboek

Amsterdam in kleur fotoboek recensie en informatie boek van Marit Kout en Aad Windig met kleurenfoto’s van de stad van 1950 tot 1970. Op 8 oktober 2024 verschijnt bij Uitgeverij WBOOKS het fotoboek Amsterdam in kleur 1950-1970. Hier lees je informatie over de inhoud van het boek, de schrijvers en over de uitgave.

Amsterdam in kleur fotoboek recensie en informatie

Als er in de media een boekbespreking, review of recensie verschijnt van Amsterdam in kleur 1950-1970, het boek van Marit Kout en Aad Windig met kleurenfoto’s van de hoofdstad, dan besteden we er op deze pagina aandacht aan.

Amsterdam in kleur fotoboek recensie

Amsterdam in kleur 1950-1970

  • Auteurs: Marit Kout, Aad Windig (Nederland)
  • Voorwoord: Oek de Jong
  • Soort boek: fotoboek
  • Uitgever: WBOOKS
  • Verschijnt: 8 oktober 2024
  • Omvang: 208 pagina’s
  • Uitgave: gebonden boek
  • Boek bestellen bij: Bol / Libris

Flaptekst van het fotoboek Amsterdam in kleur 1950-1970

Amsterdam is een van de meest gefotografeerde steden ter wereld, maar tot in de jaren 1970 meestal in zwart-wit. Marit Kout en Aad Windig verzamelden echter kleurenfoto’s van de stad. Meestal amateuropnames, vaak gevonden op zolders, online, ontdekt op een antiekmarkt, of gered van de vuilnisbelt.

Deze zeldzame collectie beslaat een periode van ongeveer 20 jaar. Het zijn allemaal amateurfoto’s en dia’s van hobbyfotografen, toeristen en dagjesmensen. We zien een levendige stad met veel bedrijvigheid, maar zonder de vele toeristen van tegenwoordig. Een unieke kleurrijke kijk op de naoorlogse stad. Veel foto’s in dit boek zijn gemaakt door bezoekers uit de Verenigde Staten. Zij fotografeerden, naast de toeristische hoogtepunten, ook het alledaagse leven in Amsterdam. Een melkboer op klompen, een bloemenman, kolenschepen, sleepboten, een man met een handkar.

Bijpassende boeken