Hanan Faour Schervenstad recensie en informatie over de inhoud van de eerste roman van de Nederlands-Libanese schrijfster. Op 19 juli 2022 verschijnt bij uitgeverij De Geus verschijnt de roman Schervenstad van Hanan Faour.
Hanan Faour Schervenstad recensie en informatie
Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de roman Schervenstad. Het boek is geschreven door Hanan Faour. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de eerste roman van de Nederlands-Libanese schrijfster Hanan Faour.
Recensie van Tim Donker
Hanan Faour is een piepjonge schrijfster. Ofnee. Ik ben een stokoude lezer, en Faour een, hoe heet dat?, millennial?, geboren, in ieder geval, toen ik al een volwassen (doch nog relatief jonge) man was. Ze doet me ook oud voelen, soms. Ik weet maar “zo ongeveer” waar ze het over heeft als ze het heeft over een “satisfying compilation” op YouTube en een ASMR-video op datzelfde kanaal. Of naja, ik kan me er iets bij voorstellen in elk geval en “satisfying” hoor ik een YouTuber waar mijn kinderen wel eens naar kijken erg vaak zeggen. Ik geloof dat hij zichzelf de DutchTuber noemt. Al ben ik misschien in de war met een ander. Trypofobie, ook iets nieuws, ken ik dan weer wel want kleine gaatjes kunnen mij me ook zeer ongemakkelijk doen voelen maar “viral gaan” vind ik dan weer van onvergeeflijke lelijkheid. Maar waar wil ik heen?
Dat het ook niet meevalt dat ze afstudeerde & nu les geeft aan Creative Writing ArtEZ (hoe kun je nu schrijver, dichter of “performer” worden via een hbo opleiding? pak een vel papier en een pen en ga aan tafel zitten en begin en hou verder je bek erover, zou ik zeggen). Maar ook daar wil ik niet heen.
Ja. Dit. Dat je makkelijk zou kunnen denken -op grond van bovenstaande gegevens- dat schervenstad (ja shit zeg die titel werkt ook al niet mee) (al is dat ontbreken van een hoofdletter dan wel weer goed) iets gezochts zou hebben. De gezochtheid van iemand die denkt via een hbo-opleiding (maar das twee keer opleiding) schrijver, dichter of “performer” te worden, in plaats van het gewoon te zijn. De gezochtheid van een millennial die iets hips wil doen. De gezochtheid van iemand die in een onderwijsinstelling werkt (mensen die in een onderwijsinstelling werken deugen nooit helemaal; vaak deugen ze zelfs helemaal niet). Maar neen.
Neen?
Neen.
schervenstad is een waanzinnig mooi debuut. Ik hou van schervenstad. Ik hou van Faours stijl. Ik hou van hoe ze e-mails, WhatsApp-berichten en recepten verweeft in de tekst, ik hou van haar sfeerbeschrijvingen, haar ontroerende flashbacks, haar achteloze humor, haar “spontane poëzie”: dit heet, hoe ze soms, veelal bij opsommingen, haar woorden niet alleen de bladspiegel maar ook de intensiteit en schoonheid van een gedicht meegeeft – bijvoorbeeld: “Dit is ook mijn land dit is ook mijn land dit is ook mijn land, maar
ik weet niet hoe het volkslied klinkt, of op welke dag het vuilnis wordt opgehaald, ik weet niet of kinderen op basisscholen tussen de middag ook kunnen overblijven en wat ze dan meenemen om te eten, of ze ook Mepaldrinkbekers met draaidoppen hebben, of hun ranja ook altijd lekt in hun tassen.”
of
daar waar de ikfiguur de alternatieve realiteiten verkent; de andere realiteiten dan deze reële: die waarin haar vader en haar broer terug gingen naar Libanon en een zus en een moeder achterlieten in Noord-Limburg (oja, wacht, want die mensen heb je ook, de mensen van “het verhaal” en “waar gaat het nu eigenlijk helemaal over”; voor hen dit: de ouders van Nadine en Isaac scheiden als de kinderen net in de puberteit zijn en Isaac en vader emigreren naar Libanon waar vader ook vandaan komt; Nadine ziet haar vader en haar (tweeling)broer nog maar zelden en als er zo’n elf jaar later een ontploffing in de haven van Beiroet plaatsvindt gaat Nadine ook naar Libanon), neem deze wonderschone alternatieve realiteit: “Er was de wereld waarin ik geen broer had, en
de wereld waarin ik wel een broer had maar geen tweeling was, en
de wereld waarin ik op mijn zestiende onderweg naar huis van de kroeg werd lastiggevallen en dan schreeuwde dat mijn broer thuis aan het wachten was, en dat hij daar dan ook echt was. Misschien was hij niet aan het wachten tot ik thuiskwam, hij lag dan waarschijnlijk op zijn kamer en speelde op zijn playstation, maar hij was dichtbij genoeg om te dienen als beschermdeken omdat de dronken jongens een onbekend mansfiguur meer respecteerden dan de zweetdruppels op mijn bovenlip.”
of:
“Er waren werelden waarin ik thuis bleef wonen en bij de plaatselijke bakkerij ging werken, werelden waarin Isaac profvoetballer werd, werelden waarin ik op mijn zestiende zwanger raakte en abortus pleegde, in sommige versies verhuisde mijn vader naar Libanon maar bleef Isaac hier, in andere vertrokken we allemaal. In een van de werelden was mijn moeder degene die wegging, naar India. Dat scenario ontstond toen ze zich inschreef voor een yogacursus in het buurtcentrum.”
Ik hou van de voelbaarheid van Faours taal. In een scene waarin “ik” in Beiroet meeloopt met een protestmars waarvan ze niet eens precies weet waarvoor die is (of waartegen), voel je de stress, de benauwdheid, de onheimelijkheid, de verlorenheid. Het Libanon-gedeelte (bijkans het gehele boek) blinkt sowieso uit in zichtbaarheid, ruikbaarheid, proefbaarheid, hoorbaarheid, voelbaarheid. De zee, de zon, het verkeer, de gerechten (ik kreeg prompt zin in brood met komkommer en za’atar en zie daar dan ook mijn lunsj die maandagmiddag) (met Voice of the seven woods op de stereo) (ja, Hanan Faour: geen playlist geen telefoon geen YouTube maar een seedee, godbetere het, op een seedeespeler) (en later, na de lunsj, Voice of the seven woods nog niet klaar, en verrek, het paste ook goed bij het boek) (god wat een prachtige seedee waarom draai ik die niet wat vaker) (des anderendaags, nog steeds seedee nog steeds speler: Yoshi Wada met zijn Earth Horns with Electric Drone, toch een heel ander paar mouwen, paste er ook prima bij en ik merkte als ik ging ademen op het ritme of zeg ik liever: de golven? van de muziek (bij dat album haast onontkoombaar) (dat ademen, dat golven bedoel ik), ik partikeltjes letter, tekst, Libanon, kaneel, zee, benzine, glas inademde).
Ik hou van hoe snel haar stem me vertrouwd voorkomt, wat misschien mede komt doordat haar herinnering aan de vakanties met haar ouders en haar broer in Libanon me deden denken aan de vakanties van toen ik kind was, met mijn ouders en mijn zus in afwisselend Noord- en Zuid-Spanje (ik heb twee zussen maar één ervan, de oudste, mankeert in bijna al mijn jeugdherinneringen maar met de ander was ik onafscheidelijk. Altijd samen. En die vakanties aan de Middellandse Zee of de Atlantische Oceaan leken één groot avontuur te zijn waarin zelfs onze ouders nog maar een heel miniem bijrolletje hadden).
Ik hou van de manier waarop sommige passages bijna ongemerkt minuscule tranen achter mijn ogen laten prikken, eventjes, om dan weer te verdwijnen, gelukkig, want echte tranentrekkerij is me dan weer te platvloers.
Ja. Ik hou van dit boek. En wat komt er een hoop interessants bij De Geus vandaan laatstelijk! Ik hield dat altijd voor een beetje een truttige uitgeverij, ouwevrouwenboeken (en dan nog ouwe vrouwen met korte kapsels en brillen aan een koordeken). Heb ik het al die tijd verkeerd gezien of zijn ze een andere koers gaan varen?
Ik geloof dat je bij een debuut in de laatste alinea als recensent altijd iets ouwelijks moet zeggen. Iets vaderlijks. Een goedbedoeld advies, een tip, een lichte bijsturing. Zeggen dat er nog ruimte is voor groei. Dat er zeker potentie is. Een woord als “veelbelovend” gebruiken. Dat de debutant moet zoeken naar zijn of haar eigen stem. Dat dit of dat wat uitgediept moet worden, of neiging a of b afgeleerd. Misschien zus of zo nog een beetje aanscherpen. En als de X of de Y of de Z nog. Wat meer la, en wat minder ti en probeer ook eens do (do is de bahnhof). Maar Hanan Faour moet niks niemendal. Hanan Faour moet lekker blijven schrijven zoals ze schrijft. Wie zo debuteert heeft met haar eersteling reeds een half oeuvre afgeleverd. En ik kan alleen maar zeggen dat ik zeer benieuwd ben naar de tweede helft.
Schervenstad
- Schrijfster: Hanan Faour (Nederland)
- Soort boek: debuutroman
- Uitgever: De Geus
- Verschijnt: 19 juli 2022
- Omvang: 224 pagina’s
- Uitgave: paperback
- Prijs: € 20,99
- Boek bestellen bij: Boekhandel / Bol
Flaptekst van de debuutroman van Hanan Faour
Nadine en Isaac zijn een tweeling. In hun kindertijd zijn ze onafscheidelijk. Toch wordt Isaac, als jongen met een Arabische achtergrond, door de buitenwereld heel anders behandeld dan zijn zus. Op hun veertiende wordt de tweeling door het stukgelopen huwelijk van hun ouders ook van elkaar gescheiden. Isaac vertrekt met zijn Libanese vader naar diens geboorteland, terwijl Nadine met haar Nederlandse moeder achterblijft in hun Noord-Limburgse dorpje.
Dan wordt de wereld in de zomer van 2020 opgeschrikt door een explosie in de haven van Beiroet. Al heeft ze haar tweelingbroer meer dan tien jaar niet gezien, Nadine weet één ding zeker: ze moet erheen.
Bijpassende boeken en informatie
Eva García Sáenz de Urturi (Spanje) – De heren van de tijd
