Tag archieven: Beiroet

Jan Keulen – De oorlog van gisteren

Jan Keulen De oorlog van gisteren recensie en informatie boek met herinneringen van een correspondent. Op 17 november 2022 verschijnt bij uitgeverij Jurgen Maas het boek met herinneringen van de Nederlandse oorlogsverslaggever Jan Keulen.

Jan Keulen De oorlog van gisteren recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van De oorlog van gisteren, Herinneringen van een correspondent. Het boek is geschreven door Jan Keulen. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van het boek over de ervaringen van de Nederlandse oorlogsverslaggever en journalist Jan Keulen.

Jan Keulen De oorlog van gisteren Recensie

De oorlog van gisteren

Herinneringen van een correspondent

  • Schrijver: Jan Keulen (Nederland)
  • Soort boek: journalistiek boek
  • Uitgever: Uitgeverij Jurgen Maas
  • Verschijnt: 18 november 2022
  • Omvang: 378 pagina’s
  • Uitgave: paperback
  • Prijs: € 26,95
  • Boek bestellen bij: Bol / Libris

Flaptekst van het boek van oorlogscorrespondent Jan Keulen

In De oorlog van gisteren neemt Jan Keulen ons mee naar de tijd dat hij correspondent was in Beiroet, tijdens de Libanese burgeroorlog. We leren een ongelovige priester kennen, een straatvechter die zich verhuurt aan verschillende strijdgroepen, politiek activisten die blijven volhouden, spionnen die worden ontmaskerd en ballingen die steeds opnieuw moeten vluchten. Na vijf jaar Beiroet vertrekt Keulen naar ­Caïro. In de jaren negentig verslaat hij vanuit Amman onder andere het conflict tussen Israël en de Palestijnen. Al die tijd blijven de demonen van de Libanese burgeroorlog hem achtervolgen.

Jaren later krijgt Keulen in Qatar als directeur van het Doha Centre for ­Media Freedom te maken met een wankelmoedige lakei, een slimme sjeik en een dichter die gevangen wordt gezet. Na bijna drie jaar wordt hem een andere baan aangeboden; veel Qatari vinden het centrum en zijn ­directeur een pain in the ass. ‘Ik val stil, ben perplex en ik stamel dat ik geen ander werk in Qatar ambieer. Het enige wat mij interesseert is de journalistiek en persvrijheid in de Arabische wereld.’

Voor journalistiek die ertoe doet moet altijd een prijs worden betaald. Jan Keulen ervoer dat aan den lijve, vanaf het moment dat hij als beginnend journalist in 1979 door Spanje tot persona non grata werd ­verklaard. Collega-journalisten werden ontvoerd, ontslagen, gevangen­gezet, gemarteld en zelfs gedood. Zelf kampte Keulen met trauma’s en een burn-out, en hij werd beschuldigd van antisemitisme.

Jan Keulen (1950) woonde langdurig in de Arabische wereld. Hij was correspondent in Beiroet en werkte later als journalist in Caïro en Amman voor de VolkskrantDe Standaard en nieuwsrubrieken van de vara-radio, kro en nos. De afgelopen twintig jaar was Keulen vaak in het Midden-Oosten als docent journalistiek en werkzaam voor persvrijheidsorganisaties. Van 2011 tot en met 2014 woonde en werkte hij in Qatar.

Bijpassende boeken en informatie

Clarissa Ward Op alle fronten RecensieClarissa Ward (Verenigde Staten) – Op alle fronten
De leerschool van een journalist
journalistiek boek
Waardering redactie: ∗∗∗∗ (uitstekend)
Verschaft een boeiende en goed geschreven inkijk in hoe het is om verslag te doen vanuit oorlogsgebieden en welke weerslag dit heeft in haar persoonlijk leven…lees verder >

Hanan Faour – Schervenstad

Hanan Faour Schervenstad recensie en informatie over de inhoud van de eerste roman van de Nederlands-Libanese schrijfster. Op 19 juli 2022 verschijnt bij uitgeverij De Geus verschijnt de roman Schervenstad van Hanan Faour.

Hanan Faour Schervenstad recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de roman Schervenstad. Het boek is geschreven door Hanan Faour. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de eerste roman van de Nederlands-Libanese schrijfster Hanan Faour.

Recensie van Tim Donker

Hanan Faour is een piepjonge schrijfster. Ofnee. Ik ben een stokoude lezer, en Faour een, hoe heet dat?, millennial?, geboren, in ieder geval, toen ik al een volwassen (doch nog relatief jonge) man was. Ze doet me ook oud voelen, soms. Ik weet maar “zo ongeveer” waar ze het over heeft als ze het heeft over een “satisfying compilation” op YouTube en een ASMR-video op datzelfde kanaal. Of naja, ik kan me er iets bij voorstellen in elk geval en “satisfying” hoor ik een YouTuber waar mijn kinderen wel eens naar kijken erg vaak zeggen. Ik geloof dat hij zichzelf de DutchTuber noemt. Al ben ik misschien in de war met een ander. Trypofobie, ook iets nieuws, ken ik dan weer wel want kleine gaatjes kunnen mij me ook zeer ongemakkelijk doen voelen maar “viral gaan” vind ik dan weer van onvergeeflijke lelijkheid. Maar waar wil ik heen?

Dat het ook niet meevalt dat ze afstudeerde & nu les geeft aan Creative Writing ArtEZ (hoe kun je nu schrijver, dichter of “performer” worden via een hbo opleiding? pak een vel papier en een pen en ga aan tafel zitten en begin en hou verder je bek erover, zou ik zeggen). Maar ook daar wil ik niet heen.

Ja. Dit. Dat je makkelijk zou kunnen denken -op grond van bovenstaande gegevens- dat schervenstad (ja shit zeg die titel werkt ook al niet mee) (al is dat ontbreken van een hoofdletter dan wel weer goed) iets gezochts zou hebben. De gezochtheid van iemand die denkt via een hbo-opleiding (maar das twee keer opleiding) schrijver, dichter of “performer” te worden, in plaats van het gewoon te zijn. De gezochtheid van een millennial die iets hips wil doen. De gezochtheid van iemand die in een onderwijsinstelling werkt (mensen die in een onderwijsinstelling werken deugen nooit helemaal; vaak deugen ze zelfs helemaal niet). Maar neen.

Neen?

Neen.

schervenstad is een waanzinnig mooi debuut. Ik hou van schervenstad. Ik hou van Faours stijl. Ik hou van hoe ze e-mails, WhatsApp-berichten en recepten verweeft in de tekst, ik hou van haar sfeerbeschrijvingen, haar ontroerende flashbacks, haar achteloze humor, haar “spontane poëzie”: dit heet, hoe ze soms, veelal bij opsommingen, haar woorden niet alleen de bladspiegel maar ook de intensiteit en schoonheid van een gedicht meegeeft – bijvoorbeeld: “Dit is ook mijn land dit is ook mijn land dit is ook mijn land, maar

ik weet niet hoe het volkslied klinkt, of op welke dag het vuilnis wordt opgehaald, ik weet niet of kinderen op basisscholen tussen de middag ook kunnen overblijven en wat ze dan meenemen om te eten, of ze ook Mepaldrinkbekers met draaidoppen hebben, of hun ranja ook altijd lekt in hun tassen.”

of

daar waar de ikfiguur de alternatieve realiteiten verkent; de andere realiteiten dan deze reële: die waarin haar vader en haar broer terug gingen naar Libanon en een zus en een moeder achterlieten in Noord-Limburg (oja, wacht, want die mensen heb je ook, de mensen van “het verhaal” en “waar gaat het nu eigenlijk helemaal over”; voor hen dit: de ouders van Nadine en Isaac scheiden als de kinderen net in de puberteit zijn en Isaac en vader emigreren naar Libanon waar vader ook vandaan komt; Nadine ziet haar vader en haar (tweeling)broer nog maar zelden en als er zo’n elf jaar later een ontploffing in de haven van Beiroet plaatsvindt gaat Nadine ook naar Libanon), neem deze wonderschone alternatieve realiteit: “Er was de wereld waarin ik geen broer had, en

de wereld waarin ik wel een broer had maar geen tweeling was, en

de wereld waarin ik op mijn zestiende onderweg naar huis van de kroeg werd lastiggevallen en dan schreeuwde dat mijn broer thuis aan het wachten was, en dat hij daar dan ook echt was. Misschien was hij niet aan het wachten tot ik thuiskwam, hij lag dan waarschijnlijk op zijn kamer en speelde op zijn playstation, maar hij was dichtbij genoeg om te dienen als beschermdeken omdat de dronken jongens een onbekend mansfiguur meer respecteerden dan de zweetdruppels op mijn bovenlip.”

of:

“Er waren werelden waarin ik thuis bleef wonen en bij de plaatselijke bakkerij ging werken, werelden waarin Isaac profvoetballer werd, werelden waarin ik op mijn zestiende zwanger raakte en abortus pleegde, in sommige versies verhuisde mijn vader naar Libanon maar bleef Isaac hier, in andere vertrokken we allemaal. In een van de werelden was mijn moeder degene die wegging, naar India. Dat scenario ontstond toen ze zich inschreef voor een yogacursus in het buurtcentrum.”

Ik hou van de voelbaarheid van Faours taal. In een scene waarin “ik” in Beiroet meeloopt met een protestmars waarvan ze niet eens precies weet waarvoor die is (of waartegen), voel je de stress, de benauwdheid, de onheimelijkheid, de verlorenheid. Het Libanon-gedeelte (bijkans het gehele boek) blinkt sowieso uit in zichtbaarheid, ruikbaarheid, proefbaarheid, hoorbaarheid, voelbaarheid. De zee, de zon, het verkeer, de gerechten (ik kreeg prompt zin in brood met komkommer en za’atar en zie daar dan ook mijn lunsj die maandagmiddag) (met Voice of the seven woods op de stereo) (ja, Hanan Faour: geen playlist geen telefoon geen YouTube maar een seedee, godbetere het, op een seedeespeler) (en later, na de lunsj, Voice of the seven woods nog niet klaar, en verrek, het paste ook goed bij het boek) (god wat een prachtige seedee waarom draai ik die niet wat vaker) (des anderendaags, nog steeds seedee nog steeds speler: Yoshi Wada met zijn Earth Horns with Electric Drone, toch een heel ander paar mouwen, paste er ook prima bij en ik merkte als ik ging ademen op het ritme of zeg ik liever: de golven? van de muziek (bij dat album haast onontkoombaar) (dat ademen, dat golven bedoel ik), ik partikeltjes letter, tekst, Libanon, kaneel, zee, benzine, glas inademde).

Ik hou van hoe snel haar stem me vertrouwd voorkomt, wat misschien mede komt doordat haar herinnering aan de vakanties met haar ouders en haar broer in Libanon me deden denken aan de vakanties van toen ik kind was, met mijn ouders en mijn zus in afwisselend Noord- en Zuid-Spanje (ik heb twee zussen maar één ervan, de oudste, mankeert in bijna al mijn jeugdherinneringen maar met de ander was ik onafscheidelijk. Altijd samen. En die vakanties aan de Middellandse Zee of de Atlantische Oceaan leken één groot avontuur te zijn waarin zelfs onze ouders nog maar een heel miniem bijrolletje hadden).

Ik hou van de manier waarop sommige passages bijna ongemerkt minuscule tranen achter mijn ogen laten prikken, eventjes, om dan weer te verdwijnen, gelukkig, want echte tranentrekkerij is me dan weer te platvloers.

Ja. Ik hou van dit boek. En wat komt er een hoop interessants bij De Geus vandaan laatstelijk! Ik hield dat altijd voor een beetje een truttige uitgeverij, ouwevrouwenboeken (en dan nog ouwe vrouwen met korte kapsels en brillen aan een koordeken). Heb ik het al die tijd verkeerd gezien of zijn ze een andere koers gaan varen?

Ik geloof dat je bij een debuut in de laatste alinea als recensent altijd iets ouwelijks moet zeggen. Iets vaderlijks. Een goedbedoeld advies, een tip, een lichte bijsturing. Zeggen dat er nog ruimte is voor groei. Dat er zeker potentie is. Een woord als “veelbelovend” gebruiken. Dat de debutant moet zoeken naar zijn of haar eigen stem. Dat dit of dat wat uitgediept moet worden, of neiging a of b afgeleerd. Misschien zus of zo nog een beetje aanscherpen. En als de X of de Y of de Z nog. Wat meer la, en wat minder ti en probeer ook eens do (do is de bahnhof). Maar Hanan Faour moet niks niemendal. Hanan Faour moet lekker blijven schrijven zoals ze schrijft. Wie zo debuteert heeft met haar eersteling reeds een half oeuvre afgeleverd. En ik kan alleen maar zeggen dat ik zeer benieuwd ben naar de tweede helft.

Hanan Faour Schervenstad Recensie

Schervenstad

  • Schrijfster: Hanan Faour (Nederland)
  • Soort boek: debuutroman
  • Uitgever: De Geus
  • Verschijnt: 19 juli 2022
  • Omvang: 224 pagina’s
  • Uitgave: paperback
  • Prijs: € 20,99
  • Boek bestellen bij: Boekhandel / Bol

Flaptekst van de debuutroman van Hanan Faour

Nadine en Isaac zijn een tweeling. In hun kindertijd zijn ze onafscheidelijk. Toch wordt Isaac, als jongen met een Arabische achtergrond, door de buitenwereld heel anders behandeld dan zijn zus. Op hun veertiende wordt de tweeling door het stukgelopen huwelijk van hun ouders ook van elkaar gescheiden. Isaac vertrekt met zijn Libanese vader naar diens geboorteland, terwijl Nadine met haar Nederlandse moeder achterblijft in hun Noord-Limburgse dorpje.

Dan wordt de wereld in de zomer van 2020 opgeschrikt door een explosie in de haven van Beiroet. Al heeft ze haar tweelingbroer meer dan tien jaar niet gezien, Nadine weet één ding zeker: ze moet erheen.

Bijpassende boeken en informatie

Chris Keulemans – Gastvrijheid

Chris Keulemans Gastvrijheid recensie en informatie boek met reisverhalen. Op 12 november 2021 verschijnt bij uitgeverij Jurgen Maas het nieuwe boek met reisverhalen van Chris Keulemans.

Chris Keulemans Gastvrijheid recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van Gastvrijheid. Het boek is geschreven door Chris Keulemans. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van het boek met reisverhalen van de Nederlandse schrijver Chris Keulemans.

Chris Keulemans Gastvrijheid Recensie

Gastvrijheid

  • Schrijver: Chris Keulemans (Nederland)
  • Soort boek: reisverhalen
  • Uitgever: Uitgeverij Jurgen Maas
  • Verschijnt: 12 november 2021
  • Omvang: 200 pagina’s
  • Uitgave: paperback
  • Boek bestellen bij: Boekhandel / Bol

Recensie en waardering voor het boek

  • “Persoonlijke wereldverhalen die nu gelukkig gedeeld worden. Een innemende bundel.” (Margot Poll, NRC)

Flaptekst van het nieuwe boek met verhalen van Chris Keulemans

Gastvrijheid is net zo belangrijk voor ons bestaan als lucht en water. Op reis komen we om als er geen deur voor ons opengaat. Zonder bezoek te ontvangen drogen we uit.

In het jaar dat de gastvrijheid stilviel werkte Chris Keulemans aan zijn boek over warme avonden in Beiroet en Sarajevo, fabelachtige diners in Triëst en Berlijn, logeren op een kerkhof in Tunis, dat ene café waar nog licht brandt op de avond na 9/11, ontmoetingen met Salman Rushdie, Chimamanda Ngozie Adichie en Henk-voor-alle-vrouwen-een-geschenk, de lege tafel bij hem thuis in Amsterdam-Noord.

In een eigenwijze mix van reisverhalen, herinneringen, observaties en verbeelding gaat Keulemans op zoek naar de kunst van de gastvrijheid. Waarom is die warmer op plekken waar minder is? Wie zetten er een maaltijd op tafel voor de moordenaar van hun zoon? Hoe word je vrienden met een hotelkamer? Wat zeggen gast en gastheer nooit tegen elkaar?

Over Chris Keulemans

Chris Keulemans leidde drie cultuurcentra in Amsterdam, publiceerde romans zoals ‘De Amerikaan die ik nooit geweest ben’ (2004), essays als ‘Brussel. Op zoek naar territoria van nieuwstedelijke creatie’ (2018) en reportages, reisde voor werk en vriendschap naar Ambon en Rojava, Newark en Ramallah, verhuisde dertig keer en gelooft dat er over de hele wereld evenveel gastvrijheid wordt gegeven als ontvangen.

Bijpassende boeken en informatie

Stephan Abarbanell – Het licht van die dagen

Stephan Abarbanell Het licht van die dagen recensie en informatie over de inhoud van de nieuwe Duitse roman. Op 16 juni 2020 verschijnt bij Uitgeverij Signatuur de Nederlandse vertaling van de roman Das Licht jener Tage van de Duitse schrijver Stephan Abarbanell. 

Stephan Abarbanell Het licht van die dagen Recensie en Informatie

Dat Libanon een bewogen geschiedenis heeft van politieke onrust en oorlogen is misschien wel meer dan ooit duidelijk geworden na de verwoestende ontploffing van opgeslagen ammoniumnitraat op 4 augustus 2020. Grote delen van de stad en haven zijn met de grond gelijk gemaakt en vele tienduizenden mensen hebben huis en haard verloren.

De Duitse schrijver met Libanese wortels, Stephan Abarbabell richt zich in zijn roman Het licht van die dagen op een andere bewogen periode in Libanon ten tijde van de oorlog aan het begin van de tachtiger jaren.

Stephan Abarbanell Het licht van die dagen Recensie

De Amerikaanse medisch onderzoeker Robert Landauer is in grote problemen geraakt nadat een van de medicijnen gevaarlijk blijkt te zijn. Landauer laat Amerika achter zicht en probeert een nieuwe carrière op te bouwen in Berlijn.

In de stad helpt hij een flauwgevallen jonge vrouw. Dit brengt hem in contact met haar vader Fouad Tamimi, een succesvolle Libanese ondernemer. Hij zegt Landauers leven te hebben gered tijdens de oorlog in 1982. In dezelfde periode is Tamimi zijn grote liefde Sahira in de periode van het bloedbad in de Palestijnse vluchtelingenkampen kwijtgeraakt. Tamimi heeft een vermoeden dat Sahira nog in leven is en vraagt Landauer naar haar op zoek te gaan.

Geslaagde roman over een heftige periode in de Libanese geschiedenis

Landauer besluit op zoek te gaan in Libanon. De zoektocht blijkt levensgevaarlijk. Bovendien confronteert de reis hem met zijn eigen bewogen verleden in Libanon. Stephan Abarbanell schets in zijn nieuwe roman een geslaagd beeld van een heftige periode in de Libanese geschiedenis en van de stad Beiroet en het land voor de allesverwoestende klap in augustus 2020. Hij heeft bovendien in de roman zijn persoonlijke ervaringen verwerkt zonder dat het perse een autobiografisch boek is. De roman is gewaardeerd met ∗∗∗ (zeer goed).

Het licht van die dagen

  • Schrijver: Stephan Abarbanell (Duitsland)
  • Soort boek: Duitse roman, psychologische roman
  • Origineel: Das Licht jener Tage (2019)
  • Nederlandse vertaling: Marcel Misset
  • Uitgever: Signatuur
  • Verschijnt: 16 juni 2020
  • Omvang: 352 pagina’s
  • Uitgave: Paperback / Ebook
  • Waardering redactie: ∗∗∗ (zeer goed)

Flaptekst nieuwe roman van Stephan Abarbanell

Een oude schuld, een verloren liefde, een verscheurd land. Een spannende, intrigerende roman over hoe het verleden ons tekent.

Een kibboets nabij de Israëlisch-Libanese grens, 1982. Bij een raketaanval redt een vreemdeling het leven van de jonge Duitse arts Robert Landauer. Dat moment bepaalt onverwachts hun beider toekomst. Meer dan dertig jaar later ontmoeten de mannen elkaar opnieuw in Berlijn en zijn redder van toen vraagt Landauer om een gunst: hij moet hem helpen een vrouw te vinden wier sporen in Beiroet verloren zijn gegaan tijdens de oorlog in Libanon. Landauer vertrekt en zijn reis naar het Midden-Oosten wordt een reis naar zijn eigen verleden.

Een oude schuld, een verloren liefde en een verscheurd land. Het licht van die dagen is een spannende, intrigerende roman over hoe het verleden ons tekent.

Bijpassende boeken en informatie