Miriam Toews Wat ze zeiden recensie en informatie van deze nieuwe roman over mennonitische vrouwen in verzet tegen misbruik. Op 17 september 2020 verschijnt bij Uitgeverij Cossee de Nederlandse vertaling van de roman Women Talking van de Canadese schrijfster Miriam Toews.
Miriam Toews Wat ze zeiden Recensie en Informatie
Als de redactie het boek gelezen heeft, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de roman Wat ze zeiden. Het boek is geschreven door Miriam Toews. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de roman van de Canadese schrijfster Miriam Toews.
Tussen 2005 en 2009 werden veel meisjes, de jongste was drie jaar, en vrouwen uit een afgelegen mennonitische kolonie in Bolivia ’s ochtends vaak versuft wakker. Ze waren bebloed, hadden pijn en zaten vol blauwe plekken. ’s Nachts verkracht door hun eigen sekteleden werd dit geweld toegeschreven aan geesten en demonen. Dat dit komt vanwege de zonden van de vrouwen.
Maar op een nacht wordt ontdekt zij dat dit verschrikkelijke geweld te danken hebben aan hun eigen mannen en zonen. Blijkbaar is deze kolonie niet helemaal hermetisch afgesloten van de buitenwereld en wordt dit een zaak van de politie. En ja, de mannen worden opgepakt en gevangen gezet. Dit tegen de wens van vele mannelijke kolonisten die gaan proberen deze daders op borgtocht vrij te kopen zodat zij hun opgelegde straf thuis in de kolonie kunnen uitzitten.
Dit horen en de vrouwen en zij besluiten met elkaar een bijeenkomst te beleggen om te besluiten wat nu te doen. Daarvoor hebben zij, voordat de mannen vrijgelaten worden, nog maar 48 uur, dus haast is geboden. Door de ogen van Toews, zij heeft zelf tot haar 18de in zo’n gemeenschap gewoond, verwoord door de vrouwen, krijg je al snel een beeld over de gang van zaken in zo’n mennonitische kolonie, over de hiërarchische structuur, en over de plek hierbinnen van meisjes en vooral vrouwen.
Kiezen uit drie opties
De vrouwen komen bij elkaar en moeten een besluit nemen en zij kunnen kiezen uit drie opties;
1; blijven en niets doen, maar kan dat wel terwijl veel vrouwen nog liever de kop afhakken van degenen die hun dochters en henzelf zoveel leed aan gedaan hebben
2; blijven en vechten, maar moet dan niet eerst duidelijk worden waarvoor zij precies willen vechten. Eén van de vrouwen, Ona, oppert wat ideeën, bijvoorbeeld dat mannen en vrouwen gezamenlijke besluiten gaan nemen over wat goed is voor de kolonie. En dit is één van de belangrijkste punten: vrouwen mogen voor zichzelf denken. Meisjes leren lezen en schrijven, en nieuwe uitgangspunten voor de religie, gebaseerd op liefde als uitgangspunt
3; weggaan. Dit blijkt de enige mogelijke optie omdat bovenstaande twee, met de huidige mannen en de grote baas Peters aan het roer, nooit zullen gebeuren. En uiteindelijk in hun laatste uur hakken zij de knoop door.
Tijdens deze gesprekken van de vrouwen wordt hen duidelijk, komen zij er achter dat zij zelf kunnen en mogen denken. Er naar hun argumenten wordt geluisterd. Het oneens met elkaar kunnen en mogen zijn en dat daar geen geweld aan te pas komt. Er is veel onzekerheid, veel niet weten van waarheen en waar komen ze terecht, over het vertrek, en wie gaat ermee, en wat te doen met de jongere zonen, maar veel kracht en solidariteit onderling. En samen maken zij een waardig plan gebaseerd op hun eigen geformuleerde geloofsuitgangspunten.
Toews zet de vrouwen in hun kracht en beschrijft knap en inlevend hun autonome denken
Gedurende het lezen van deze roman is mijn adrenaline regelmatig tot onverantwoorde hoogte gestegen denk ik. Hoe is het mogelijk dat dit vandaag de dag nog bestaat en waarom wordt zo’n sekte gebaseerd op onderdrukking en mishandeling van vrouwen en meisjes niet wettelijk, wereldwijd verboden? Toews zet de vrouwen in hun kracht en beschrijft hun autonome denken wanneer zij met elkaar een theologische discussie voeren over de rigoureuze besluiten die zij met elkaar binnen 48 uur moeten nemen. Knap. Inlevend. Geloofwaardig, maar ook met humor en lichtheid geeft Toews een inkijkje in manier waarop deze vrouwen binnen zo’n korte tijd een godsonmogelijk besluit moeten nemen. De roman is gewaardeerd met ∗∗∗∗∗ (uitstekend).
Recensie van Mieke Koster
Wat ze zeiden
- Schrijfster: Miriam Toews (Canada)
- Soort boek: Canadese roman, feministische roman
- Origineel: Women Talking (2019)
- Nederlandse vertaling: Josephine Ruitenberg, Claudia Visser
- Uitgever: Cossee
- Verschijnt: 17 september 2020
- Omvang: 224 pagina’s
- Uitgave: Paperback / Ebook
- Boek bestellen bij: Boekhandel / Bol
- Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (uitstekend)
Flaptekst van de roman over mennonitische vrouwen van Miriam Toews
1. Niets doen. 2. Blijven en vechten. 3. Weggaan
In het geheim klimmen acht mennonitische vrouwen – grootmoeders, moeders en meisjes – een hooizolder op. De afgelopen vier jaar werden zij en meer dan honderd andere vrouwen in de nacht herhaaldelijk aangevallen door, zo werd hen verteld, demonen die hen kwamen straffen voor hun zonden. Nu ze hebben ontdekt te zijn gedrogeerd en verkracht door een groep mannen uit hun eigen gemeenschap,worden de daders tijdelijk vastgezet in de stad voor hun eigen veiligheid. De vrouwen hebben 48 uur de tijd om te beslissen wat ze doen, voordat de mannen op borgtocht vrijkomen en terugkeren.
Als de vrouwen blijven, moeten zij voor zichzelf opkomen of de daders vergeven. Als ze weggaan, moeten zij – die nooit mochten leren lezen of schrijven – een nieuwe start maken in een wereld die hun volledig onbekend is. Op de hooizolder hebben ze een reeks felle discussies. Hoe kunnen ze overleven, hun dochters beschermen, hun zonen opvoeden, hun geloof in de Bijbel behouden en bovenal: liefhebben? Naarmate de laatste ochtend nadert, blijven de meningen van de vrouwen verschillen, vaak op basis van leeftijd, gezondheid en vroomheid. Vrijheid is een exotisch idee en misschien
angstaanjagender dan de duivels die ze kennen, die elk moment terug kunnen keren.
Miriam Toews kruipt in deze ongelooflijke roman in de huid van de enige mannelijke aanwezige, de notulist die alle vragen en woede op papier zet.
Bijpassende boeken en informatie
Hedy d’Ancona (Nederland) – Koude kermis
