Tag archieven: vriendschap

Viggo Waas & Peter Heerschop – Infarct

Viggo Waas & Peter Heerschop Infarct recensie en informatie boek met een verhaal over vriendschap, leven en herstel. Op 7 maart 2023 verschijnt bij uitgeverij Lev. het boek van de Nederlandse cabaretiers en schrijvers Viggo Waas en Peter Heerschop.

Viggo Waas & Peter Heerschop Infarct recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van Infarct, Een verhaal over vriendschap, leven en herstel. Het boek is geschreven door Viggo Waas en Peter Heerschop. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van het boek van cabaretiers Viggo Waas en Peter Heerschop.

Viggo Waas & Peter Heerschop Infarct recensie

Infarct

Een verhaal over vriendschap, leven en herstel

  • Schrijvers: Viggo Waas, Peter Heerschop (Nederland)
  • Soort boek: autobiografische non-fictie
  • Uitgever: Lev.
  • Verschijnt: 7 maart 2023
  • Omvang: 368 pagina’s
  • Uitgave: paperback / ebook
  • Prijs: € 22,99 / € 12,99
  • Boek bestellen bij: Bol / Libris

Flaptekst van het boek van Viggo Waas en peter Heerschop

Op 29 maart 2021 gaat cabaretier en acteur Viggo Waas nog even sporten. Maar dan opeens kan hij zijn lichaam niet meer overeind houden en begint hij onverklaarbaar te schokken. Gelukkig is zijn trainer Cally erbij, en wordt hij in recordtijd naar het vu medisch centrum gebracht. Daar blijkt dat hij een ernstig herseninfarct heeft gehad. Na enkele zenuwslopende uren blijkt dat hij het infarct wonderwel heeft overleefd.

Infarct is het verslag van de maanden die volgen, geschreven door Viggo Waas samen met Peter Heerschop, zijn beste vriend. In openhartige, soms verdrietige, maar ook geestige verhalen beschrijft Viggo zijn weg terug naar ‘zichzelf worden’. Peter vertelt in zijn tegenstukken hoe hij zijn vriend ziet werken en vechten, en deelt ook zijn eigen worsteling tijdens dit proces. Kun je nog terugpakken wie je was – of moet je worden wie je nu bent? Dat is voor beiden de vraag.

Bijpassende boeken en informatie

Maurits Chabot – Over de kloof

Maurits Chabot Over de kloof recensie en informatie boek met verhalen over onwaarschijnlijke vriendschappen. Op 11 oktober 2022 verschijnt bij uitgeverij Thomas Rap het nieuwe non-fictie boek met verhalen over vriendschap van Maurits Chabot.

Maurits Chabot Over de kloof recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van Over de kloof, Verhalen over onwaarschijnlijke vriendschappen. Het boek is geschreven door Maurits Chabot. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van het nieuwe boek van de Nederlandse schrijver Maurits Chabot.

Maurits Chabot Over de kloof Recensie

Over de kloof

Verhalen over onwaarschijnlijke vriendschappen

  • Schrijver: Maurits Chabot (Nederland)
  • Soort boek: non-fictie
  • Uitgever: Thomas Rap
  • Verschijnt: 11 oktober 2022
  • Omvang: 384 pagina’s
  • Uitgave: paperback / ebook
  • Prijs: € 24,99
  • Boek bestellen bij: Bol / Libris

Flaptekst van het nieuwe boek van Maurits Chabot

Een Dutchbatter en een Bosniër. Een neonazi en een queer man. Een Hutu en een Tutsi. Een politieagent en een bankovervaller. Overal ter wereld komen ze voor: vriendschappen tussen mensen die op het eerste gezicht veroordeeld lijken tot vijandschap. In Over de kloof neemt Maurits Chabot ons in een journalistieke zoektocht mee naar de binnenlanden van Rwanda, langs grensposten in Israël, naar een kunstgalerie in Oslo en naar Amerikaanse gevangenissen. Hij onderzoekt hoe mensen ondanks oorlogen, etnische spanningen, geopolitieke tegenstellingen en geweldsincidenten toch naar elkaar kunnen toegroeien. Is er een grens aan begrijpen? Waar eindigt nieuwsgierigheid? En hoe veranderen mensen? Over de kloof is een fascinerend boek over veerkracht, vriendschap en hoop in extreme tijden.

Bijpassende boeken en informatie

Pieter Koolwijk – Luna

Pieter Koolwijk Luna recensie en informatie nieuw kinderboek voor 10+ jaar. Op 3 juni 2021 verschijnt bij uitgeverij Leminscaat het nieuwe boek van de Nederlandse kinderboekenschrijver Pieter Koolwijk.

Pieter Koolwijk Luna recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op de pagina de recensie en waardering vinden van het kinderboek Luna. Het boek is geschreven door Pieter Koolwijk. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud het nieuwe boek van de Nederlandse kinderboekenschrijver Pieter Koolwijk.

Luna woont in Huize Hopeloos. Eigenlijk is het Huize Hoopvol. Maar Luna vindt het er allesbehalve leuk. Haar ouders hebben haar laten opsluiten omdat ze haar gek vinden. Haar vader helemaal.  Ze heeft soms tics. Dan trekt ze met haar mond. Of knippert met haar ogen. Ze hoort vaak stemmen. Als ze bij Ties en zijn moeder Cindy is, heeft ze daar veel minder last van. Daar mag ze gewoon Luna zijn. Ties en Luna zijn de enigen die Gozert kunnen horen. Hij is het overleden broertje van Ties. Ties kan hem ook zien. Als Luna’s moeder ineens besluit dat ze meer tijd met haar dochter door wil brengen, is Luna helemaal niet blij. Haar moeder snapt haar helemaal niet. De stemmen zijn veel harder. En ze mag niet eens meer bij Ties logeren. Maar dan ontmoet Luna Rosalinde en haar kinderen. En begint er een bijzonder avontuur.

Een prachtig, puur en ontroerend boek over anders mogen zijn, voor jezelf opkomen en vriendschap

Pieter Koolwijk neemt de tijd om het verhaal mooi op te bouwen. Hoewel het een tweede deel is, is het perfect op zichzelf te lezen. De personages zijn zo krachtig, ze weten duidelijke emoties op te roepen. Ook al zijn het er best veel, ze komen stuk voor stuk tot leven. Luna’s kracht, de kwetsbaarheid van haar moeder, Nora haar stoere zus, trouwe Ties, grappige en irritante Gozert… Zomaar een paar bijzondere karakters die het boek zo sterk maken. Pieter Koolwijk speelt op interessante wijze met het thema “gek”. Want wat is er nu echt vreemd? Een meisje dat soms stemmen hoort? Een moeder die bang is voor haar eigen man? Een vader die alleen maar aan zichzelf denkt?

Pieter Koolwijk Luna Recensie

Dit is weer een verhaal dat elk kind gelezen moet hebben. Het heeft alles in zich: humor, een beetje spanning, ontroering. Daarnaast weet Koolwijk het erg geloofwaardig te maken. De illustraties van Linde Faas verdienen een enorm compliment. Ze zijn zo prachtig, dat je niet anders kunt dan er in verdwijnen. Ze weten perfect de sfeer van het verhaal te treffen. Ze zijn als Luna: dromerig, mysterieus maar ook pittig en sterk. Luna is een meisje om van te houden. Je wil eigenlijk geen afscheid van haar nemen. Maar hoe gaaf om haar te leren kennen! Niets dan lof voor dit werk van Pieter Koolwijk, gewaardeerd met ∗∗∗∗ (uitstekend).

Recensie van Jolien Dalenberg

Luna

  • Schrijver: Pieter Koolwijk (Nederland)
  • Soort boek: kinderboek 10+ jaar
  • Tekeningen: Linde Faas
  • Uitgever: Lemniscaat
  • Verschijnt: 3 juni 2021
  • Omvang: 248 pagina’s
  • Uitgave: gebonden boek
  • Boek bestellen bij: Boekhandel / Bol
  • Waardering boek: ∗∗∗∗ (uitstekend)

Flaptekst van het nieuwe kinderboek van Pieter Koolwijk

Luna is zo gek nog niet! Luna hoort stemmen die haar lastigvallen. Stemmen die niemand anders kan horen. Daarom zit ze in Huize Hoopvol. Toch is haar leven sinds kort iets beter: ieder weekend mag ze bij Ties logeren. Zijn ouders denken niet dat ze gek is. Bovendien is Gozert daar: de onzichtbare vriend van Ties, die Luna ook kan horen. Maar er komt een einde aan die fijne periode als Luna’s moeder haar meeneemt naar het verlaten vakantiepark van haar vader. Daar is helemaal niets te beleven. Hoewel…

Gozert is meegekomen. En het vakantiepark blijkt toch niet zo verlaten… ‘Luna’ speelt zich af in de wereld van ‘Gozert’ maar kan ook goed los gelezen worden.

Bijpassende boeken en informatie

Marianne Cronin – De honderd jaar van Lenni en Margot

Marianne Cronin De honderd jaar van Lenni en Margot recensie en informatie over de inhoud van deze Engelse feelgood roman. Op 21 juli 2021 verschijnt bij uitgeverij Ambo | Anthos de Nederlandse vertaling van The One Hunderd Years of Lenni and Margot, de debuutroman van de Engelse schrijfster Marianne Cronin.

Marianne Cronin De honderd jaar van Lenni en Margot recensie en informatie

Als de redactie het boek gelezen heeft, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de feelgood roman De honderd jaar van Lenni en Margot. Het boek is geschreven door Marianne Cronin. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van eerste roman van de Engelse schrijfster Marianne Cronin.

Marianne Cronin De honderd jaar van Lenni en Margot Recensie

De honderd jaar van Lenni en Margot

Recensie en waardering van de roman

  • “A beautiful debut, funny, tender, and animated by a willingness to confront life’s obstacles and find a way to survive…It celebrates friendship, finds meaning in difficulty and lets the reader explore dark places while always allowing for the possibility of light. Lenni and Margot are fine companions for all our springtime journeys.” (Harper’s Bazaar, UK)

Flaptekst van de roman van Marianne Cronin

De honderd jaar van Lenni en Margot van Marianne Cronin gaat over een onalledaagse vriendschap, de waarde van het leven en de vreugde om bijzondere mensen in je leven te hebben.

Het opmerkelijke debuut De honderd jaar van Lenni en Margot van Marianne Cronin is de ultieme roman over vriendschap. Voor de lezers van De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween en De onwaarschijnlijke reis van Harold Fry.

Het leven is kort. Niemand weet dat beter dan de zeventienjarige Lenni Pettersson. Ze ligt op de afdeling Palliatieve Zorg, maar probeert nog zo veel mogelijk uit het leven te halen. Dan ontmoet ze de drieëntachtigjarige Margot, een medepatiënt, en er ontstaat een onalledaagse vriendschap.

Samen met de verpleegster van Lenni en met Arthur, de kapelaan van het ziekenhuis, maken Margot en Lenni honderd schilderijen die hun leven uitbeelden. Verhalen van verloren liefdes, troost en moed en mededogen en vreugde. Lenni komt erachter dat het niet alleen draait om wat je van je leven maakt, maar ook om met wie je het deelt.

Bijpassende boeken en informatie

Toine Heijmans – Zuurstofschuld

Toine Heijmans Zuurstofschuld recensie en informatie over de inhoud van de nieuwe Nederlandse roman. Op 13 mei 2021 verschijnt bij Uitgeverij Pluim de nieuwe roman van Toine Heijmans over twee bergbeklimmers en vrienden.

Toine Heijmans Zuurstofschuld recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de roman Zuurstofschuld. Het boek is geschreven door Toine Heijmans. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de nieuwe roman van de Nederlandse schrijver Toine Heijmans.

Toine Heijmans Zuurstofschuld Recensie

Zuurstofschuld

  • Schrijver: Toine Heijmans (Nederland)
  • Soort boek: Nederlandse roman, psychologische roman
  • Uitgever: Uitgeverij Pluim
  • Verschijnt: 13 mei 2021
  • Omvang: 224 pagina’s
  • Uitgave: Paperback / Ebook
  • Boek bestellen bij: Bol / Libris

Flaptekst van de nieuwe roman van Toine Heijmans

Zuurstofschuld is het verhaal over twee klimvrienden die dromen najagen in het hooggebergte, en daarmee hun lot bezegelen. Ze klimmen in een tijd waarin elke berg al beklommen is, en dragen zo een verleden van grote namen met zich mee. Maar welke eer valt er nog te behalen? Een roman over vrijheid en vriendschap, de gevolgen van radicale keuzes en over de vervormde werkelijkheid ‘daarboven’, waar in de ijle lucht andere wetten gelden en iedereen is aangewezen op zichzelf. Samen zoeken ze naar een manier om geschiedenis te schrijven, Walter en Lenny, tot de tijd hen inhaalt.

Tien jaar na het verschijnen van zijn veelbekroonde bestseller Op zee neemt Toine Heijmans de lezer opnieuw mee naar een adembenemende, onbarmhartige wereld. Naar sneeuw en ijs, klassieke rotswanden en een allesbepalend zuurstoftekort. Naar een overvol basiskamp en naar de oude, prachtige, soms al bijna vergeten alpinistenverhalen uit de Alpen en de Himalaya.

Bijpassende boeken en informatie

Gerhard Meier – Dodeneiland

Gerhard Meier Dodeneiland recensie en informatie over de inhoud van deze Zwitserse roman. Op 12 juli 2019 verscheen bij Uitgeverij Koppernik de Nederlandse vertaling van Toteninsel de roman uit 1979 van Gerhard Meier.

Gerhard Meier Dodeneiland Recensie en Informatie

Baur en Bindschädler, twee oude vrienden die elkaar kennen uit de tijd in het leger, maken hun vaste wandeling langs de Aare, door het Zwitserse stadje stadje Amrain. Twee oude mannen, het werkend leven achter zich gelaten, dwalen samen over hun  Dodeneiland, het land van hun herinneringen. Het land dat geweest is en nooit meer terug zal komen. Het land waar zij zich thuis voelden, waarin zij geworteld zijn. Zij vinden elkaar, lopen samen op, de één luisterend, de ander pratend.  Allebei verzonken in eigen herinneringen. Mijmerend, meanderend. Maar deze herinneringen spelen zich af op hetzelfde terrein. Prachtig. Gerhard Meier neemt je mee met deze wandeling. Als lezer sta je niet aan de kant van de weg te kijken naar die twee. Soms loop je tussen hen in, soms wat voor, soms wat achter.

De taal, de woorden, de beelden, de zinnen, die Meier gebruikt maakt dat je de sneeuw , de regen voelt, het land, de zon en met name de novemberzon, die zo lyrisch worden besproken, voelt en ruikt. En dan de vraag die Baur stelt over deze late fase van het leven: “ Waarom, Bindschädler, heeft men op zijn oude dag die krankzinnige behoefte – om achterom te zien of in het verleden te leven, steeds weer die draden in de greep te krijgen die je verbinden met wat vergaan, vervlogen en onmogelijk weer terug te brengen is, wat op de een of andere manier is opgelost, maar toch aanwezig is en niet weg te poetsen?” Maar toch later weer eens opduiken, in de geur van lelies, sneeuwklokjes, asters, vergeet-mij-nietjes. En vraagt de ander dan, neemt de mens tegenwoordig steeds minder mee in de graven, want er verschijnen steeds meer plastic bloemen op de graven.

Gerhard Meier Dodeneiland Recensie

De drie vrouwen met de herfstasters, zulke grote bossen dat zij erachter verdwenen, geplukt om de doden te herdenken op 2 november. Deze asters en deze vrouwen keren regelmatig terug in de overpeinzingen van deze twee mannen. Baur hierover: “ Die drie vrouwen met herfstasters zijn een schilderij geworden in mijn hoofd, opgehangen aan de oostwand van mijn ziel, op ooghoogte.

Hoe  mooi is dat? Maar ook het meisje Linda, de bakkersdichter waar een van beiden verliefd op was verweven met een de dode bromvlieg, in het net van een spin. (pagina 24)

Prachtig en ontroerend, Gerhard Meier raakt het leven in alle facetten

Al filosoferend trekken de heren verder, terug in de tijd, op weg naar nu. En hebben zij wel iets te zoeken in het heden? Een tijd waarvan Picasso ooit eens gezegd had dat de mensen wakker geschud moeten worden. Ze moet dwingen in te zien dat ze in een krankzinnige wereld leven, een wereld die niet zo in elkaar zit als zij denken. Daarop zegt Bauer op de laatste bladzijde van dit schitterende boek; Als ik ooit tot schrijven kom, zal ik het in de geest van Picasso doen.

Wat een prachtig, ontroerende roman heeft Gerhard Meier geschreven. Deze dode Zwitserse schrijver raakt het leven in al haar facetten. Nooit van gehoord, fijn dat hij met dit Dodeneiland voor de Nederlandse lezer tot leven is gewekt. Op naar meer. De roman is gewaardeerd met de maximale ∗∗∗∗∗ (uitmuntend).

Recensie van Mieke Koster

Dodeneiland

  • Schrijver: Gerhard Meier (Zwitserland)
  • Soort boek: psychologische roman
  • Origineel: Toteninsel (1979)
  • Nederlandse vertaling: Marcel Misset
  • Uitgever: Uitgeverij Koppernik
  • Verschenen: 12 juli 2019
  • Omvang: 120 pagina’s
  • Uitgave: Paperback
  • Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (uitmuntend)

Flaptekst van de roman

Baur en Bindschädler, twee oude mannen, vrienden uit hun tijd in het leger, maken hun vaste wandeling naar de rand van de stad. Baur praat aan één stuk door – heen en weer laverend tussen verleden en heden, oppervlakkige observaties en diepe inzichten – terwijl Bindschädler, even onthecht, luistert, observeert, nadenkt.

Dodeneiland is een meanderende meditatie over sterfelijkheid, en een zachtaardige aanvulling op het werk van zijn tijdgenoten Samuel Beckett en Thomas Bernhard – om nog maar te zwijgen van Gerhard Meiers landgenoot Robert Walser. De roman geeft een eenvoudige wandeling langs een rivier de status van een metafysisch onderzoek, waarbij Baurs en Bindschädlers woorden en gedachten om elkaar heen draaien en samenkomen tot het bijna onmogelijk is de een van de ander te onderscheiden.

Bijpassende Boeken en Informatie

Ane Riel – Beest

Ane Riel Beest recensie en informatie over de inhoud van deze nieuwe Deense roman. Op 25 juni 2020 verschijnt bij Uitgeverij Prometheus de Nederlandse vertaling van Bæst, het nieuwe boek van de Deense schrijfster Ane Riel.

Ane Riel Beest Recensie en Informatie

Beest is de nieuwe roman van de Deense schrijfster Ane Riel die bekend is geworden met Hars. een unieke en uitmuntende psychologische thriller die veel indruk heeft gemaakt. Dan is het altijd even afwachten of het volgende boek aan de hoge verwachtingen kan voldoen. Gelukkig is deze vraag met een ja te beantwoorden, alhoewel misschien iets minder verrassend.

Wat Riel heel slim heeft gedaan is geen tweede thriller te schrijven. Op zich geen echter verrassing want ook haar eerste boek was veel meer een psychologische roman met spannende elementen dan een thriller. Alhoewel er in de opvolger Beest wel degelijk een spanningsopbouw aanwezig is die eindigt in een heftige apotheose, ligt de nadruk nu volledig op de gecompliceerde relaties tussen de hoofdpersonen op een afgelegen boerderij ergens in een niet nader benoemde vallei in het zuiden van Europa.

Ane Riel Beest Recensie001Boek-Bestellen

Mirko is een puberjongen die opgroeit in een christelijk gezin. Hij gaat werken op de nabijgelegen boerderij waar Danica de scepter zwaait. Hij raakt volledig in de van de roodharige en sensuele Danica. Echter het leeftijdsverschil is te groot en zijn liefde voor haar kan nog niet beantwoord worden. Uiteindelijk trouwt Danica met Karl, een woeste, zeer grote en sterke man.

Danica raakt zwanger en bevalt van Leon, een zoon. Het blijkt een jongen te zijn met uitzonderlijke spierkracht. Al als baby heeft hij spieren als kabels en is door zijn brute kracht een gevaar voor de omgeving en zichzelf, alhoewel er eigenlijk geen kwaad in hem schuilt. Niemand kan Leon echt goed hanteren, met uitzondering van Mirko die dat dan ook met liefde en geduld doet, mede om dicht bij Danica te kunnen zijn.

Dramatische roman over lotsverbondenheid, onmogelijke liefde en bijzondere vriendschap

De ouders van Mirko sturen hem voor een aantal jaren naar de Verenigde Staten, hij gaat noodgedwongen mee met de broer van Danica die er een bedrijf heeft. Als hij na de drie jaar terugkomt, blijken zijn ouders op sterven na dood en is de situaties op de boerderij van Danica zo goed als onhoudbaar geworden.

Noodlottige gebeurtenissen zorgen ervoor dat Leon en Mirko voor het leven aan elkaar verbonden raken en samen proberen ze goed en zo kwaad als het gaat hun leven op de rit te houden. Beest is en dramatische roman over lotsverbondenheid, onmogelijke liefde en vriendschap en is gewaardeerd met ∗∗∗∗ (uitstekend).

Beest

  • Schrijfster: Ane Riel (Denemarken)
  • Soort boek: Deense roman, psychologische roman
  • Origineel: Bæst (2020)
  • Nederlandse vertaling: Kor de Vries
  • Uitgever: Prometheus
  • Verschijnt: 25 juni 2020
  • Omvang: 432 pagina’s
  • Uitgave: Paperback / Ebook
  • Waardering redactie: ∗∗∗∗ (uitstekend)

Flaptekst van de nieuwe thriller van Ane Riel

Niemand weet hoe de kleine Leon aan zijn spieren komt. Hij houdt van knuffelen, maar kent zijn eigen krachten niet. Terwijl Danica worstelt om haar zoon in bedwang te houden, moet hun buurjongen Mirko zijn verboden gevoelens voor Danica onder controle houden. Een liefde die van begin af gedoemd is te mislukken – niet alleen omdat Mirko maar een jongen is en Danica een vrouw, maar ook omdat ze getrouwd is met Karl, een reus van een man.

Liefde en lust drijven Mirko van zijn vrome huis naar de geheimen die Danica’s leven vormen. Totdat een fatale nacht hem voorgoed in de armen van Leon zal drijven.

Beest is een groot verhaal over liefde en het lot, kracht en zwakte, schuld en onschuld, en een buitengewone vriendschap.

Bijpassende boeken en informatie

Colum McCann – Apeirogon

Colum McCann Apeirogon recensie en informatie over de inhoud van de nieuwe roman. Op 25 februari 2020 verschijnt bij Uitgeverij De Harmonie de Nederlandse vertaling van de nieuwe roman van de Ierse schrijver Colum McCann. 

Colum McCann Apeirogon Recensie

Deze roman van McCann laat maar weer eens zien hoe ingewikkeld het Palestijns- Israëlisch conflict is. Het nieuws hierover verneemt een mens meestal via kranten en/of TV. Maar McCann sleurt je mee naar het centrum van deze zich al zo lang voortslepende al maar zwarter wordende geschiedenis. En dat doet hij zonder oordeel, een feitelijke weergave lijkt het van het dagelijks leven in zo’n conflict en wat dit betekent voor het leven van alledag voor. En, als je van plan bent je in te zetten hier iets aan te doen.

Apeirogon heet deze roman.  Geen idee wat dat betekent maar gelukkig legt McCann uit dat dit een wiskundige figuur is met ontelbaar oneindige aantal zijden. Deze roman cirkelt om het levensverhaal van de Palestijn Bassam Aramin en de Israëliër Rami Elhanan. Ja, zij bestaan echt, en ja, ongelooflijk maar zo hoopgevend, zij zijn nu beste vrienden. Allebei vader van een dochter. Zij worden geconfronteerd met het ergste van een ouder kan overkomen; het verlies van een kind door oorlogsgeweld. De dochter van Bassam, Abir nog geen 10 jaar oud, wordt getroffen door een rubberkogel, van vlakbij, in haar achterhoofd. Waarvoor was dat nodig? Nee, niet op slag dood. Je volgt de tergende tocht die het kind met haar vader aflegt in de ambulance naar het ziekenhuis. Afschuwelijk. Ze was in de winkel geweest om snoep te kopen. Een snoeparmbandje.

Twee mannen worden vrienden en weigeren zich te verliezen in wraak

En dan Smadar, de dochter van Rami Elhanan, was zij al veertien? Samen met haar vriendinnen op straat, in Jeruzalem. Op weg naar de boekwinkel voor de nodige schoolboeken. Ja, de terroristen hadden er goed over nagedacht hoe laat en waar precies deze aanslag te plegen. Met zoveel mogelijk effect. Vlak naast Smadar, ja op slag dood. Hoe oud waren die jongens eigenlijk?

Deze twee mannen worden goede vrienden, weigeren zich te verliezen in wraak en fantasie daarover. Maar beiden weten veel over de Shoah. Ze spreken elkaars taal, letterlijk en figuurlijk. Deze mannen met hun gezinnen zijn geenszins van plan verbitterd te raken,mee te doen aan de primaire reactie dat de vijand dood moet, aan wraakacties. Hoe moeilijk dat ook is.

Colum McCann Apeirogon Recensie Roman001Boek-Bestellen

Zij richten samen de Partents Circle op. Een organisatie die gelooft in de dialoog. Een geweldloos einde maken aan het Israëlisch-Palestijnse conflict. Daarom trekken beiden al jarenlang door Israël, Palestina en de rest van de wereld. Zij bezoeken moskeeën, synagogen, scholen, kerken, politieke partijen en melden zich bij iedere organisatie die iets kan betekenen om dit conflict te stoppen. Zij worden uitgescholden, voor knettergek uitgemaakt. Maar elke keer is er de hoop dat er in ieder geval één toehoorder in de zaal zit die zijn of haar, meestal vastgeroeste gedachten, zal durven openbreken.

Onthutsende en waargebeurde verhalen verweven met de magie van het prachtige land

Zo knap hoe McCann deze onthutsende en waargebeurde verhalen verweeft met de geschiedenis en magie van dit prachtige land. Hij beschrijft prachtige landschappen, heerlijke geuren, de dagelijkse geluiden, van het verkeer, bouwplaatsen, eeuwenoude architectuur, de natuur, olijfboomgaarden, vogelgeluiden, de waarnemingen van een van de belangrijkste knooppunten van de jaarlijkse vogeltrek. Maar ook de zoete herinneringen van beide gezinnen aan hun geliefde overleden meisjes.

De vorm de McCann vond en woorden die hij gebruikte maakt dit een ernstig toegankelijke roman. Ook voor jonge mensen denk ik. 1001 hoofdstukken, je schrikt je rot. Maar sommigen zijn maar één regel. Bijvoorbeeld; De Vernederzetting. Eén woord, één hoofdstuk. Meer hoeft er niet gezegd. Een leeg A4tje. Wie verzint zoiets?

Ik denk, verplichte literatuur. Zeker voor alle middelbare scholieren, ouders en docenten. Van VMBO tot aan gymnasium. De roman is gewaardeerd met de maximale ∗∗∗∗∗ (uitmuntend).

Recensie van Mieke Koster

Apeirogon

  • Schrijver: Colum McCann (Ierland)
  • Soort boek: sociale roman
  • Origineel: Apeirogon (2020)
  • Uitgever: Uitgeverij De Harmonie
  • Verschijnt: 25 februari 2020
  • Omvang: 514 pagina’s
  • Uitgave: Paperback
  • Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (uitmuntend)
  • Longlist Booker Prize 2020

Bijpassende Boeken en Informatie

Frank Nellen – Land van dadels en prinsen

Frank Nellen Land van dadels en prinsen recensie en informatie over de inhoud van deze debuutroman. Op 9 oktober 2019 verscheen bij Uitgeverij Hollands Diep de eerste roman van Frank Nellen.

Frank Nellen Land van dadels en prinsen Recensie en Informatie

Een heel spannende  actuele roman over liefde, verraad, discriminatie en veel meer. Tulard, de vader van Simon, wordt opgeroepen om naar de het huis van bewaring te komen. Er is een aanslag gepleegd in Parijs. De dader, waarschijnlijk een Algerijn is opgepakt en bedoeling is dat Tulard als gerechtspsychiater, de jongen aan de praat krijgt. Wanneer Tulard de jongen ziet weet hij meteen wie het is. De vriend van zijn overleden zoon Simon, Youssef.

Simon en Youssef maken kennis wanneer Simon besluit zijn zomervakantie door te brengen bij zijn oom die ergens in een Parijse banlieue woont. Hij is klaar met z’n vader. Alstublieft geen hele zomer samen met hem opgesloten zitten in zijn loft ergens in een chique Parijs arrondissement.

En daar in het nauw gedreven op een binnenplaats is het Youssef die Simon redt uit zijn benarde situatie. Beide jongens zijn ongeveer 15 jaar oud worden dikke vrienden en zij beleven samen de spannendste avonturen op de daken van Parijs. Youssef blijkt een ervaren Freerunner en doorkruist , de stad als het kan alleen springend over daken, steegjes, grote gebouwen, leegstaande panden, fabrieken, loodsen enz. Simon vindt dat geweldig. Samen op zoek naar vrijheid, een vrij gevoel.  Hij bewondert zijn nieuwe vriend vanwege zijn behendigheid waarmee hij Parijs doorkruist en wordt geconfronteerd met zichzelf. Fysiek is hij absoluut niet zo behendig als zijn vriend en realiseert zich hoe zorgzaam Youssef voor hem is. Zou hij dat ooit zijn?

Tijdens al hun tochten over de daken is Simon vaak met zichzelf in gesprek. Bedenkt hoe een gemakkelijk leven hij leidt, hoe alles naar hem toe komt waaien. Ja, zijn moeder is dan wel overleden en zijn vader verliest zich in zijn werk, heeft geen oog voor hem, maar er is wel altijd een warm bedje, een goed gevulde ijskast, spullen zat, playstation tot in het oneindige. En deze jongen dan? Leeft hij van zijn strooptochten in appartementen waar hij tijdens hun tochten naar binnen glipt om eten en drank te jatten. Woont hij in een van de leegstaande panden waar zij dagelijks lang komen? Op een van hun tochten komt Simon achter dat Youssef  grootste geheim. Hij kan niet lezen. Zij zijn dan binnengedrongen in een van de grootste Parijse bibliotheken. Simon gaat met een engelachtig geduld aan de slag. En ja, Youssef is slim, leergierig, snel. Dit zijn toverachtige avonden. Simon ziet hoe zijn vriend zich verbeten en geduldig letter voor letter, woord voor woord zich de kunst van het lezen eigen maakt. Vol bewondering kijkt hij hierna en realiseert zich tegelijkertijd de gemakzucht waarmee hij zich van dingen afmaakt.

Frank Nellen Land van dadels en prinsen Recensie

Ja, deze avonturen lopen mis. Zij worden opgepakt. Youssef smeekt zijn vriend niets los te laten over hun gezamenlijke tochten, over hun vriendschap, dat zij elkaar kennen. Ja, je wordt verschrikkelijk hard ondervraagd, zit onder erbarmelijke omstandigheden vast. Maar Simon houdt geen stand, verraadt zijn vriend voor de derde keer?  En nee, het loopt dus niet goed af.

Spannende, gelaagde en actuele roman over liefde, verraad, discriminatie en veel meer

Intussen heeft Tulard een manuscript  geschreven over het verschil tussen allochtone en autochtone Parijzenaars. Gebaseerd om statistieken uit verschillende disciplines en aangevuld met eigen waarnemingen en ervaringen vanuit zijn dagelijks werk. Hij komt tot de conclusie dat er een immigratiekloof bestaat. Tijdens zijn verhoor van Youssef slaat hij de jongen om de oren met zijn bevindingen, bijvoorbeeld dat de Arabier zich het dagelijks leven onderscheidt op punten als; opleidingsniveau, ziekteverzuim, inkomen, werkeloosheid homohaat. Dat deze kloof zichtbaar wordt in de haarvaten van de maatschappij (pagina 181). De jongen hoort dit alles aan en vraagt Tulard of hij daar ook verklaringen voor heeft, maar dat bleek niet de opzet van zijn onderzoek. Ja, om razend van te worden. Knap hoe Frank Nellen de lezer op de kast krijgt, in ieder geval mij. De roman is gewaardeerd met ∗∗∗∗ (uitstekend).

Recensie van Mieke Koster

Land van dadels en prinsen

  • Schrijver: Frank Nellen (Nederland)
  • Soort boek: debuutroman, sociale roman
  • Uitgever: Uitgeverij Hollands Diep
  • Verschenen: 9 oktober 2019
  • Omvang: 202 pagina’s
  • Uitgave: Paperback / Ebook
  • Waardering redactie: ∗∗∗∗ (uitstekend)

Flaptekst van de nieuwe roman van Frank Nellen

Na een ruzie met zijn vader besluit de vijftienjarige Simon de zomer door te brengen bij zijn oom, die in een Parijse banlieue woont. Daar ontmoet hij Youssef, een Algerijnse jongen met een hang naar avontuur. De twee zijn al snel onafscheidelijk. Samen klimmen ze op gebouwen en zwerven ze over de daken van de stad – steeds hoger, op zoek naar het gevoel vrij te zijn. Maar wanneer Simon door een ongelukkig toeval Youssefs grootste geheim ontdekt, komt hun vriendschap onder druk te staan. Steeds sneller drijven de jongens uit elkaar, met fatale gevolgen voor henzelf én voor vele anderen.

Land van dadels en prinsen is een verhaal over vriendschap en verraad, over terrorisme, over de tijd waarin we leven en de ongemakkelijke verhouding die mensen met een migratieachtergrond vaak hebben met het land waarin ze wonen.

Bijpassende Boeken en Informatie

Joris-Karl Huysmans – Aan de vrouw Recensie

Joris-Karl Huysmans Aan de vrouw recensie en informatie over de inhoud van de roman. Op 2 september 2019 verschijnt bij Uitgeverij Lebowski de roman van de Franse schrijver Joris-Karl Huysmans. De originele Franse roman En ménage verscheen voor het eerst in 1881.

Joris-Karl Huysmans Aan de vrouw Recensie en Informatie

Recensie van: Tim Donker

En allee komaan weer een decennium gedaan. Maar hoeveel moet er gaan om te weten dat iets nooit echt gedaan is? Ooit heette het millenniumbug, of fin de siècle. Is het decadentisme een typische fin du siècle stroming? Is misogynie het monopolie van negentiende-eeuwse schrijvers? Ik denk ik schrijf Nietzsche, cultuurpessimise, ik schrijf Schopenhauer, ik denk ik schrijf de eeuwige wederkeer ook.

Lebowski, Lebowski. Lebowski hier. Komt af met Aan de vrouw. Een boek dat Joris-Karl Huysmans in 1881 voltooide en dat eerst nu pas in het Nederlands werd vertaald. Vertaald ja. Wat? O. Wist je dat niet? Ondanks dat zijn naam anders doet vermoeden was Joris-Karl Huysmans geen Nederlander nee. Hij was een Fransoos. In zijn –overigens niet al te briljante-  voorwoord merkt Sander Brink dan ook op dat je zijn naam best uitspreekt als “Zjie Ka Wiesmans” als je op hoogstaande feestjes niet door de mand wil vallen. Misschien zou die eind-s zelfs een stille s moeten zijn maar ik nie weet nie, ik ben niet zo’n liefhebber van de Franse taal. Eigenlijk vind ik Frans wel ongeveer de lelijkste taal ter wereld zelfs. Maar ja die WIesmans die had geen keus, die was Frans. Dan wel afkomstig uit een artistieke Zuid-Nederlandse familie en aan die afkomst hechtte hij klaarblijkelijk genoeg om zijn voornamen Charles-Marie-Georges te “vernederlandsen” tot Joris-Karl. Dat vervolgens dan wel weer akelig vaak werd afgekort tot J.-K. Vandaar die Zjie Ka begrijpt u wel. Nu zijn we er weer.

Lebowski dus. Afkomen met Aan de vrouw. Zo’n acht jaar nadat De Bezige Bij Tegen de keer opnieuw uitgaf (want in tegenstelling tot Aan de vrouw was Tegen de keer al wél eens in het Nederlands vertaald), dat, zo men zegt, “de bijbel” is van het decadentisme. Of Aan de vrouw ergens de bijbel van is, weet ik niet. Je zou nog vrij gemakkelijk het pleit kunnen winnen als je betogen wilde dat dat boek in ieder geval eerder naturalistisch dan decadent van aard is. Maar dan weer: misschien is het naturalisme in zichzelf alreeds een decadente stroming.

Bij decadentisme denkt men al vrij snel aan iemand als Baron de Lascano Tegui (tenminste altijd mijn eerste associatie bij het decadentisme), aan fin du siècle, aan Frankrijk, aan edelmannen, aan een dan dat daar was en nu voorbij is. Doch zo tijd- en plaatsgebonden hoeft het niet te zijn. Zo’n Lautréamont bijvoorbeeld (en hoeveel decadenter dan De zangen van Maldoror wil je het nu helemaal hebben?) was toch maar wel geboren in Montevideo. Of gedenk de Nederlandse achtergrond van Huysmans. Of de Italianen, altijd weer de Italianen. Giovanni Pascoli bijvoorbeeld. Of Gabriele d’Annunzio die Tegen de keer vermoedelijk niet ongelezen gelaten had en die zo klaar de schoonheid van de nacht wist te bezingen. O geef me even en ik ga je vertellen dat Carlo Emilio Gadda een nazaat van het decadentisme is en dat Die gore klerezooi in de Via Merulana een laat-decadente roman is maar dan sla ik waarschijnlijk door.

Of misschien ook niet.

Wanneer begint het einde?

En het is zaterdagavond, en je vindt dat je moet. Iedereen in dit huis hier is naar bed maar jij vindt dat je moet. Je bent alleen in de huiskamer. Je vindt dat je moet. Niet dat je wil. O. Nee. Je wilt niet, je wil gewoon zitten daar en luisteren naar een rustig muziekje. En dus zet je omdat het zaterdagavond is JJ Cale op en het liefst van al wil je zitten daar en op een niet-nadrukkelijke manier luisteren naar de muziek. Maar er waren al te veel avonden dat je zat en niets deed en dus vind je dat moet. Want je moet wel. En mopperend op jezelf sta je op en je sloft naar je schrijftafel en je pakt een knisperend vel papier en je schrijft Wanneer begint het einde?

En je schenkt jezelf een cognac in (deze cognac is gerijpt op bourbon-vaten lees je op het etiket en je denkt aan je vader) en je leest die zin. De zin die je zojuist zelf schreef.

Wanneer begint het einde?

En oja, het einde denk je en dan gaat het denken loos. Het einde. Eindetijdsbewegingen. Fin du. Enzo. Is eind negentiende eeuw eindeëeuws genoeg voor u, of is 1785 dat ook best wel een fin van weeral een ander siècle misschien? Ja ik denk nu aan de 120 dagen van Sodom ja, ik denk aan Markies de Sade, ik denk is het decadentisme niet reeds dan en daar begonnen of was het zelfs toen al een eind op streek.

Misschien is het decadentisme wel uitgevonden in de dertiende eeuw in China. Alles is uitgevonden in de dertiende eeuw in China, wist u dat? Of misschien is de bijbel wel de bijbel van het decadentisme. Misschien, ojee, is het decadentisme gelijkoorspronkelijk met het antropoceen, wat dacht je daarvan? En zulke gedachten, op zaterdagavond, met cognac en met JJ Cale die kweelt en kweelt en kweelt. Misschien, denk ik verder en voort en vuts, is alle contemporaine literatuur tot op zekere hoogte wel decadent te noemen. Misschien heeft het decadentisme nooit bestaan, heeft niks ooit echt bestaan, zijn wij nooit modern geweest (Bruno Latour zei het al). Misschien zijn dat maar gewoon die mensen weer, die mensen altijd, die het onbijeenharkbare bijeen harken en dan zeggen dit was Dit en dat was Dat en het was toen en toen en toen om zodus het onverstaanbare een heel klein beetje verstaanbaar te maken.

En dat alles vraag ik me af. En dat alles gaat doorheen mijn kop. Om die Lebowski, Lebowski. Die afkomt met Aan de vrouw, zo’n acht jaar nadat De Bezige Bij Tegen de keer een tweede Nederlandstalige editie gunde. Aan de vrouw dat als En ménage voor het eerst in 1881 uitkwam en Frans is, en een zwaar naar het decadentisme overhellend naturalisme is, en eindeëeuws vooral: want de sfeer is die van Nietzsche, Schopenhauer, (cultuur)pessimisme, grotestadsneurose, degeneratie en misogynie.

Aan de vrouw vertelt het verhaal van de twee vrienden André Jayant en Cyprien Tabaille. Het zijn twee would-be kunstenaars: Cyprien doet iets met schilderijen en André tracht te schrijven maar een écht hoge vlucht neemt het bij geen van beiden. Cyprien is de eeuwige vrijgezel en altijd aan het sakkeren op vrouwen en op het huwelijksleven; André mag dan wel getrouwd zijn maar als hij zijn vrouw Berthe betrapt met een andere man besluit hij voortaan alleen te willen leven.

Er is veel waarin Aan de vrouw op het eerste gezicht misschien wat gedateerd aandoet. Waarmee ik bedoel: te dateren, te plaatsen in de tijd. Niet het ontijdige, dat zich onttrekt aan iedere poging tot datering. De vele nu haast “exotisch” aandoende beroepen bijvoorbeeld. Scheerder, scharensliep, glazenmaker, waterfitter, secreetruimer. De beschrijvingen van de interieurs en de inmiddels in onbruik geraakte huishoudelijke attributen. De eetgewoontes en de gerechten. De bij André bestaande noodzaak om nu hij weer alleen is om te zien naar een “huismeid”. De onderlinge verhoudingen. De misogynie.

Wat? De misogynie zegt u? Ja, want vrouwvijandigheid is typisch van de negentiende eeuw, toch?

Ik las, toen, Tegen de keer. Ik las, nu, Aan de vrouw. En wat ik nu las vond ik toch een pak of wat “gestroomlijnder” dan wat ik toen las, het mijns inziens bij vlagen toch wel een beetje dorre Tegen de keer. En dus, ik zat. Ik zat en ik peinsde. Twee keer Zjie Ka Wiesmans. Twee keer een ongeveer even dik boek. Op één ervan heb ik soms mijn kiezen moeten stukkauwen, de ander gleed naar binnen als een harinkje in een Volendammer. Waar dat dan in zit. Waar zoiets in zit. Hoe komt dat? Zo vroeg ik mij, en zo joeg ik mijn gedachten verschillende kanten op.

Als eerste, ik peinsde Misschien is het de vertaling. A Rebours verscheen in 2011 in de vertaling van Jan Siebelink (van wie de 1977-vertaling is weet ik niet). Geen onbegaafd schrijver, allicht. Niet helemaal mijn stijl, toegegeven, en Knielen op een bed violen is een mooie titel voor een of ander romantisch kwijlliedje van Bon Jovi maar voor een boek toch echt wel behoorlijk luizig. Niettemin: geen onbegaafd schrijver moet hij zijn, ik vond het nawoord dat hij bij Tegen de keer schreef best heel lezenswaard. Maar dan. En toch. Maar dan & en toch. En ménage (Aan de vrouw) werd vertaald door Rokus Hofstede en Martin de Haan en neem het daar maar eens tegen op. Twee reuzen (soms is er ook een derde bij, dan zij ze een vrouw, hoe heet die vrouw ook alweer?). De mannen zijn heer en meester in mijn zeer zeker niet eens bijzonder Frans georieënteerde boekenkast; vertaald door Rokus Hofstede heb ik al gauw: Pan Pan voor de Poeper van Neger Naakt en Apologie van de luiheid van Clément Pansaers (twee boeken waarvoor ik heel wat boekwinkeltjes heb moeten afstruinen vooraleer ik ze de mijne mocht noemen); De boer van Parijs van Louis Aragon (en nu we het toch over boekwinkels hebben: toen ik dit boek had gevonden, ontspon zich tussen de boekverkoper en mij het navolgende absurde gesprek: Hij: “O, dit zou een goed boek zijn voor mijn broer!”, Ik: “O is dat zo’n Aragon-fan dan?”, Hij: “Nee, hij is boer” & geen woord hiervan is gelogen); Mijn zelfmoord van Henri Roorda; de naam van Martin de Haan komt als vertaler in mijn bibliotheek voor in het fantastische In de slee van Arthur Schopenhauer van Yasmine Reza en Jacques de fatalist en zijn meester van Denis Diderot en dan zijn ze ook nog eens als duo vertegenwoordigd in het geweldige, in het Frans geschreven De toespraken van de bekkenknijper van Julio Cortázar. Hiermee doe ik nog maar een uiterste luie greep, zowel uit mijn boekenkasten (ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat ik meer moet hebben van Hofstede en/of De Haan, ik heb om te beginnen al bijna de hele Perlouses-reeks van Voetnoot compleet) als uit hun beider portfolio. Ik weet dat De Haan 14 van Jean Echenoz deed, dat Hofstede een Michaux deed en een Roland Barthes (u weet wel, de man die in 1964 eigenhandig de semiotiek heruitvond); dat ze samen een tweetal boeken van Régis Jauffret deden en ook al die boeken zou ik graag bijzetten in mijn boekenkast maar hee, ik ben maar een eenvoudige postbode en mijn kinderen te eten geven is ook iets dat ik belangrijk vind. Zodus. Ik zeg u. Vertaal zulke eigenzinnige en soms zelfs weerspannige werken keer na keer schijnbaar moeiteloos in prachtig Nederlands en dan. Dan mag het ook geen verwondering meer wekken dat Aan de vrouw bruist, in weerwil van de bijna 150 jaar die gingen tussen het Franse origineel en de Nederlandse vertaling.

Is wat ik dacht. Maar ook dacht ik nog een ding of twee over Jean Floressas des Esseintes, de hoofdpersoon van Tegen de keer. O god, wat begreep ik zijn misantropie goed. O god, hoe sterk kon ik hem navoelen in zijn wil zich terug te trekken uit de wereld (dat terugtrek-thema komt trouwens in zekere zin weer terug aan het eind van Aan de vrouw) (of naja, “keert terug”; dat is te zeggen natuurlijk – Tegen de keer werd later geschreven dan Aan de vrouw dus feitelijk is het veeleer een voorafschaduwing). En toch. Was diene mens niet een weinig té idiosyncratisch om er driehonderd pagina’s lang mee te sympathiseren? Dat huis van hem, en de dingen daarin. De preoccupaties van Des Esseintes (dat gezeur over die vervloekte stenen, dat vond ik bij Roger Caillois ook al zo stomververvelend). En dan misschien. Een man alleen. Die moet een boek dragen. Weinig of geen dialoog. Hoe hij dragen kan, dat boek, als hij ergens in uitblinkt. Voor mijn part in saai zijn. De Esseintes echter glibberde er een beetje tussendoor. Tussen hoog en laag, interessant en saai, verwant en onbegrijpelijk. Excentriek? Hum. Ook excentriciteit kan gaan vervelen. Of misschien wel juist.

Is wat ik ook dacht. Maar bovenal dacht ik dit. De misschien sprankelendere vertaling van Aan de vrouw, het bij Tegen de keer lastige gegeven van de eenpersoonsroman droegen er mogelijkerwijs allebei aan bij dat ik eerstgenoemde verkoos boven die tweede, maar meer dan dat nog lijkt Aan de vrouw mij een wereldser en tijdlozer verhaal te vertellen dan Tegen de keer deed. Ondanks eindeëeuws, decadentisme en misogynie. Of misschien zijn we altijd nog eindeëeuws, decadent en misogyn.

Want ja. Bijzonder vleiend voor vrouwen is Aan de vrouw veelal niet. Het boek moet een ware schat zijn voor wie een dissertatie schijft over mannelijk chauvinisme bij negentiende-eeuwse schrijvers. Alle vrouwen zijn vals, geslepen en inhalig:

“[D]aar kwam het Eeuwig Vrouwelijke bovendrijven; daar had je, op en top, de vrouw, eerlijk of niet, die het natuurlijk vindt om de man van wie ze afhankelijk is, of het nu haar vader is of degene die haar onderhoudt, zo veel geld af te troggelen als ze maar pakken kan.”

Of:

“De afkeer van alles wat dom was aan vrouwen had André genezen van de vrouw”

Of:

“[A]ls je de vrouwen grondig hebt bestudeerd en een flinke portie minachting voor ze hebt gekregen […]”

Passages als deze doen vermoeden dat de allerfanatiekste Huysmans-fans niet meteen gezocht moeten worden in feministische kringen. Maar er is iets. Er is dat ik me afvraag hoe “negentiende-eeuws” dit gevit op de vrouw werkelijk is of anders: is de man van de éénentwintigste eeuw, die in zwakverlichte kroegen zijn maten op de schouders petst en bier drinkt en hol lacht om de praat over “rokjesdag”, blondines, borsten, de pappot die altijd van moeder is en spreekt van “mokkels”, “trienen”, “grieten”, “wieven”, “deernen”, “dozen” (zijn er in onze taal sowieso al niet veel meer denigrerende woorden voor “vrouw” dan voor “man”?), nu werkelijk zoveel “verlichter”, geëmancipeerder en ruimdenkender dan Huysmans al of niet was? En wat is dat überhaupt altijd voor een rare neiging om de eigen tijd steeds weer te willen zien als beschaafder, toleranter en vooruitstrevender dan alle voorgaande tijden? Maar meer nog is er dat de misogynie, “typisch negentiende-eeuws” of niet, mij in Aan de vrouw alleen maar symptomatisch lijkt voor een onderliggend psychologisch probleem dat over alle tijden heen rijkt.

Joris-Karl Huysmans Aan de vrouw Recensie en Informatie

Als André weg is bij Berthe en zijn eenpersoonshuishouden naar zijn zin heeft ingericht, hervindt hij in eerste instantie een rustig soort “pre-huwelijks” geluk. Maar naar verloop van tijd valt hij steeds vaker ten prooi aan wat hij “onderrokkencrises” noemt, want mij lijkt te gaan over een hang naar seks of in ieder geval naar iets lichamelijks met een vrouw. Het alleen zijn wordt eenzaamheid, en André neurotischer. Hij probeert rust te vinden bij de prostituee Blanche en later bij zijn jeugdvriendin Jeanne maar niets houdt stand. Klaarblijkelijk past alleen de grauwzaamheid van het zo grondig vervloekte huwelijkse leven bij hem – dat leven dat hij juist de rug toe had willen keren. Maar ook vrouwenhater Cyprien woont inmiddels samen met Mélie, en wat meer is: de mannen kieperen ook hun artistieke ambities overboord. Zogenaamd onder het mom dat een kunstzinnig leven onverenigbaar is met het burgerlijke bestaan maar in werkelijkheid wilde het al nooit zo vlotten met die boeken en die schilderijen van ze. Doch nu hebben ze in ieder geval iemand die er de schuld van kan krijgen dat ze opgehouden zijn hun dromen na te jagen. De vrouw als redding uit onwaarmaakbare ambities.

Zegt Mélie, ergens aan het einde van Aan de vrouw: “Zolang ik met een man niet doodga van ellende en zolang hij me niet slaat, vind ik dat ik gelukkig ben.”

Wel. Ja. Dat is het dus. Toegespitst op man/vrouw-verhoudingen, huishoudelijk (on)geluk, vrouwenhaat en onbegrip, gaat het hier dus om. Het allerminiemste beetje geluk dat we deelachtig kunnen worden, hier. Waar we zijn, waar we gaan.

Wij allen hebben het leven meegekregen, zoals Kurt Vonnegut stelt. Niemand van ons heeft erom gevraagd maar we zitten er wel mooi mee in onze maag. Met dit leven, waarin we van alles moeten. Naar school gaan & een Hele Interessante Baan krijgen & een lief vinden & een huis & een auto & op vakanties gaan, vakanties om over op te scheppen bij onze Hele Leuke Vrienden, en kinderen zullen er komen, kinderen die natuurlijk heel goed mee kunnen komen op school en sociaal zijn, en lief, en mooi, en gelukkig en dat allemaal dankzij ons. Of anders maar alleen zijn, met al eens een onderrokkencrisis om in te zwelgen. Want dat kan ook. In armoede leven kan ook, op kamertjes, met nikserige baantjes, geen uitzichten, geen perspectief maar wel een goeie kroeg op loopafstand. Echt leuk wordt het echter nooit.

Aan de vrouw schildert op prachtige wijze deze levenszoektocht, waarin we in essentie te kiezen hebben tussen treurnis of er niet heel erg beroerd aan toe zijn; tussen onderrokkencrises of niet doodgaan van ellende. Dat klinkt alles naturalistisch genoeg natuurlijk, maar evengoed kun je in Aan de vrouw een Generatie Nix-roman avant le lettre zien, of een soort pre-postmodernisme. Waarmee het dan misschien toch juist weer decadenter is dan Tegen de keer.

In 1903, vier jaar voor zijn dood & hij had zich allang tot het katholicisme bekeerd, schreef Huysmans dit: “[E]r [ligt] maar één stap […] tussen Schopenhauer, die ik mateloos bewonderde en de Prediker van Salomo en het Boek Job. De premissen van het pessimisme zijn dezelfde, alleen weigert de filosoof er consequenties aan te verbinden. Ik hield van zijn ideeën over de afschuw van het leven, over de domheid van de mensen en de onbarmhartigheid van het lot; ik houd van dezelfde gedachten in de Heilige Schrift […]”. Dit zegt mij dat ik het juist had de geest van Schopenhauer te zien rondwaren in het werk van Huysmans maar het zegt ook dat Huysmans zelve de geest van Prediker zag rondwaren in het werk van Schopenhauer – en dat de gedachte dat er iets decadents schuilt in de bijbel misschien dus wel minder ver gezocht is dan op eerste gezicht lijkt. Alles is altijd al van alle tijden. De troost, de liefde, de ellende en de drek. Maar wie er zo schoon over schrijven kan als Huysmans in Aan de vrouw doet, heeft in ieder geval niet voor niets geleefd.

Aan de vrouw

    • Schrijver: Joris-Karl Huysmans (Frankrijk)
    • Soort boek: Franse roman, psychologische roman
    • Origineel: En ménage (1881)
    • Nederlandse vertaling: Rokus Hofstede
    • Uitgever: Lebowski
    • Verschijnt: 2 september 2019
    • Omvang: 192 pagina’s
    • Uitgave: Paperback / Ebook

 

Flaptekst van de roman van Joris-Karl Huysmans

Aan de vrouw vertelt het verhaal van de schrijver André en zijn vriend Cyprien, die schilder is. André verlaat zijn vrouw Berthe nadat hij haar betrapt heeft op overspel en valt ten prooi aan verdriet en woede. Na een affaire met de dure prostituee Blanche, loopt ook zijn relatie met Jeanne op de klippen en keert hij terug naar Berthe. Gaandeweg verkiezen André en Cyprien het burgerlijk bestaan boven hun artistieke ambities, waarna ook hun vriendschap en hun dromen verwateren.

Joris-Karl Huysmans Informatie

  • Echte naam: Charles Marie Georges Huysmans
  • Geboren op 5 februari 1848
  • Geboorteplaats: Parijs, Frankrijk
  • Nationaliteit: Frankrijk
  • Overleden op 12 mei 1907
  • Sterfplaats: rue Saint-Placide 31, Parijs, Frankrijk
  • Leeftijd: 59 jaar
  • Discipline: schrijver, kunstcriticus
  • Joris-Karl Huysmans Boeken >

Bijpassende Boeken en Informatie