Wanderlust Scandinavië recensie en informatie over de inhoud van het nieuwe wandelboek van Gestalten. Op 8 november 2023 verschijnt bij Kosmos Uitgevers het nieuwe deel in de Wanderlust wandeboeken waarin deze keer Scaninavie, inclusief IJsland, Faeroër en Groenland centraal staan.
Wanderlust Scandinavië recensie en informatie
Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van Wanderlust Scandinavië. De gids is geschreven door gestalten en Cam Honan. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van deze gids met routes voor hiken in Scandinavië, Faeröer, IJsland en Groenland.
Wanderlust Scandinavië
Hiken door Scandinavië, IJsland, Faeröer en Groenland
De fjorden van Noorwegen, de toendra en bossen van Zweden, de betoverende meren van Finland, de vulkanen en maanlandschappen in IJsland, de ijskap van Groenland – de noordse landen bieden een adembenemende verscheidenheid aan landschappen en eindeloze wandelmogelijkheden.
‘Wanderlust – Scandinavië’ nodigt je uit om deze karakteristieke wildernis te verkennen met een grote keuze en een aantrekkelijke mix van wandelpaden voor eendaagse uitstapjes en langeafstandstochten voor wandelaars van alle niveaus.
Cilla & Rolf Börjlind De zonnewende recensie en informatie over de inhoud van de Zweedse feelgoodroman. Op 8 augustus 2023 verschijnt bij A,W, Bruna Uitgevers de Nederlandse vertaling van de nieuwe roman en häpnadsväckande historien om Georg von Ingentinvan het Zweedse schrijversduo Cilla & Rolf Börjlind.
Cilla & Rolf Börjlind De zonnewende recensie en informatie
Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de roman De zonnewende, Het wonderbaarlijke verhaal van Georg Von Niets. Het boek is geschreven door Cilla en Rolf Börjlind. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van het nieuwe boek en eerste feelgoodroman van Cilla & Rolf Börjlind.
De zonnewende
Het wonderbaarlijke verhaal van Georg Von Niets
Auteurs: Cilla Börjlind, Rolf Börjlind (Zweden)
Soort boek: Zweedse feelgoodroman
Origineel: Den häpnadsväckande historien om Georg von Ingentin (2022)
Flaptekst van de eerste feelgoodroman van Cilla & Rolf Börjlind
In het diepst weggestopte deel van een baai aan de westkust van Zweden ligt het dorpje Skuggsidan (Schaduwkant). Dankzij het omringende bergmassief bereikt de zon slechts eens in de vijf jaar het dorp – een astronomisch verschijnsel dat zich voordoet op het moment waarop ons verhaal zich ontvouwt. Het jaar is 1960. Skuggsidan is een afgelegen plek waar het leven zijn eigen gang gaat, onaangetast door de tand des tijds. Bijna.
Op een dag verschijnt er een vreemdeling in het dorp. Hij draagt een schoenendoos onder zijn arm en beweert Georg Von Niets te heten. Hij blijkt onverwachte talenten te hebben, charmeert eenieder die hij ontmoet en laat ze hun diepste geheimen met hem delen. Ook die geheimen die ze zelf probeerden te vergeten. Maar wie is hij eigenlijk?
De zon bereikt bijna weer het dorp en het grote feest van de zonnewende nadert. Op het hoogtepunt van de festiviteiten zal de grote goochelaar Georg Von Niets zijn laatste, meest verbazingwekkende truc uitvoeren voor een verbijsterd publiek.
Giuseppe Minervini Krank recensie en informatie over de inhoud van de Vlaamse debuutroman. Op 8 augustus 2023 verschijnt bij uitgeverij De Geus de eerste roman van de Belgische filosoof en schrijver Giuseppe Minervini.
Giuseppe Minervini Krank recensie van Tim Donker
…en dat het nieuwjaarsdag was, en een veel te korte nacht, en dat je daar stond, ongewassen ongekleed ongekamd, en dat je het nog één keer uitlegde…
Bestaat dat: uitgedachte nonchalance? Zorgvuldig geregisseerde chaos? Tot in de puntjes georganiseerde rotzooi? Of: berekende spontaniteit?
De dag dat Krank me overhandigd werd, en ik zag: dat tekeningetje, dat vele wit, die schrijfletters – dat was een andere dag (dat was de dag dat Dregke en t schrijverken eindelijk hadden geleerd te schoorvoeten) (dat was de dag dat de zon scheen) (dat was de dag dat de tijd terug in de grond kroop) (dat was de dag dat Dregke en t schrijverken op de veranda van hun nieuwe huis heeldurdag naar Claypipe hadden zitten luisteren)
;
en nu: veel te veel grijs in de lucht
en nu: straffe koffie
en nu: een laatste zichtbare hond
en nu: The Dwarfs of East Agouza op de steerjoo
Nu zit dat omslag vol koffie- en bierkringen. Nu ziet Krank er danig gelezen uit, ja veel gelezener dan de meeste van mijn boeken. Nu is dit niet langer een boek waar ik dingen van verwachten kan, nu is dit een boek waar ik dingen van vind. Nu is een andere dag.
Maar dan die eerste dag (die andere dag) (dat was de dag dat Dregke en t schrijverken op de veranda van hun nieuwe huis heeldurdag naar Pekko Käppi hadden zitten luisteren) (dat was de dag dat het zilverde) (dat was de dag dat de roodwijn dat de schapenkaas & de roosmarijn dat was de dag dat de stoofpot) (dat was de dag dat we dachten aan deze dingen) (dat was de dag dat Dregke en t schrijverken op de veranda van hun nieuwe huis heeldurdag naar The Blithe Sons hadden zitten luisteren), een dag, meen ik, net voor, of net na de zomer, dat Krank me overhandigd werd en ik het tekeningetje het vele wit en de schrijfletters zag, maar ook de foto op de achterkant.
(in de spiegel neem ik soms alvast de pose aan voor de foto op de achterkant)
Over die foto wil ik het hebben. Bah neen besprekerken, u zegt, waarom moet wij stil staan bij een foto, waarom moet wij het in een boekbespreking over uiterlijkheden plauderen, laat die foto zitten, die foto heeft met de inhoud toch geen zaken?
Zegt u. Zegt u allemaal. En ik volg u. Ik volg u best. In elk ander geval zou u al het gelijk van de wereld aan uw zijde hebben. En dat is een hele hoop gelijk om aan uw zijde te hebben, zoveel gelijk past vast niet in uw huis. Al een geluk dus dat uw redenering deze keer niet op gaat. In dit hoogst eigen geval. Het geval zijnde: het geval Krank. Het geval Giuseppe Minervini.
Dus. Die foto. Zie die foto. Wat is dat voor foto? Een mens peinst dat het een foto is die genomen is toen de schrijver net uit bed kwam, ongekleed, ongewassen, ongeschoren, ongekamd, en, lichtelijk vermoeid maar niettemin welwillend -zie dat handgebaar!- nog één keer gaat uitleggen Hoe Het Allemaal Zit (Met De Dingen Des Levens ofzo). Het is misschien nieuwjaarsdag; in ieder geval het soort van dag waarop elk normaal mens niet al om zes uur soggus in driedelig grijs & met vlijmscherpe scheiding in het haar klaar zit voor weeral een andere enerverende dag op kantoor. Al is het een schrijver misschien passend om alle dagen er zo bij te lopen als op die daar op de foto, of in ieder geval toch minstens tot twee uur in de middag dan.
Wie zou op zo’n moment een foto maken? Goed. Ja. Dit is vroeger niet. Het vroeger van de fotocamera’s die niet digitaal waren; het vroeger van de fotorolletjes; het vroeger van de specialist. Dat je naar een winkel moest, Van Mierlo op de Dorpsstraat b’voorbeeld (die was het bij ons in Stiphout), en die ging de foto’s op je rolletje ontwikkelen en dan kon je je foto’s een paar dagen later ophalen. Je kon op één rolletje maar een bepaald aantal foto’s schieten dus je nam meestal alleen foto’s op bijzondere momenten. Met kerst op vakantie verjaardagen, of, voor mijn part, op nieuwjaarsdag. Opeens vond mijn moeder het stom om alleen op de geijkte momenten foto’s te nemen. “Dan denken jullie later als jullie je fotoboeken doorbladeren dat het vroeger alle dagen kerst of feest of vakantie was, dan weten jullie niks meer van hoe het er op de gewone dagen aan toe ging.” Dus begon ze op de meest willekeurige momenten foto’s te nemen. Wij inderdaad op ons allerongewassenst, allervroegst, alleronflatteust. Rare foto’s waren dat. Toen. Tegenwoordig, met die telefoons die slim heten te zijn en waarmee mensen alles doen (gans uw leven teruggebracht naar één handzaam apparaat), neemt het foto’s maken geen einde meer. Van elkaar. En zelfs van zichzelf. Zelfjes, noemen ze dat dan. Een onvoordelige foto op een ongelukkig moment, dat is al lang niet raar meer nee. Maar dan: wie zou zo’n foto publiek willen maken?
Ik kan me slechts één situatie voorstellen: De Geus zeurt je aan je kop om een foto voor op de achterkant, een publiciteitsfoto of hoe heet dat, en je zucht, en je drinkt koffie, en je zit een moje plaat te luisteren, en je hebt geen zin om met die stomme foto bezig te zijn, kan jou die stomme foto rotten, vermoeid open je je telefoon, je zoekt naar de eerste de beste foto waar je alleen op staat, en god, laat dat nou net die maffe foto zijn van nieuwjaarsdag toen je ongeschoren ongewassen ongekamd en ongekleed in de keuken nog één keer stond uit te leggen hoe het zat (niet met De Dingen Des Levens maar gewoon hoe dat nieuwe koffiezetapparaat werkt).
Maar zo is het zeer waarschijnlijk niet gegaan. Zeer waarschijnlijk is deze foto moedwillig gekozen. Of erger nog: een geposeerde foto – hij kwam helemaal niet net uit zijn nest, hij liep in driedelig grijs en met een vlijmscherpe scheiding in het haar het kantoor van De Geus binnen want het was tijd voor de publiciteitsfoto’s. En er was een hele boel haarproduct en een hele boel grime nodig om hem er zo ongewassen ongekleed ongeschoren en ongekamd uit te laten zien maar eindelijk zag hij er midden op de dag zo nonchalant uit als hij er zelfs niet uit ziet als hij echt net uit zijn bed komt.
Maakt het uit, besprekerken?, u zegt. Nou gaat ge toch maar door en door over die foto, maakt het echt heel veel uit hoe authentiek die foto is?
Ja, dat maakt het uit want hetzelfde ongemak dat me bekruipt bij het zien van die foto bekruipt me bij het lezen van Krank. Niet aanvankelijk nee. Toen, die dag, net voor of vlak na de zomer, die andere dag, toen ik het inmiddels vol bier- en koffiekringen zittende omslag voor het eerst zag, schoon nog, de allereerste keer, daar, in een flatportiek, dat ik het boek omdraaide en die foto zag, dacht ik Wat goed. Wat goed dat iemand eens een keer gewoon zomaar een foto heeft genomen, de eerste de beste foto die hij vond, een onvoordelige foto, een ongeposeerde foto om op de achterkant te laten zetten. Wat goed, dacht ik, wat een sterk sinjaal. Maar toen ik wegfietste daar, bij die flat, dacht ik al – Maar wacht eens: als iemand de uitgever of de lezer duidelijk wil maken dat hij de foto op de achterkant niet belangrijk vindt, kan hij natuurlijk ook zeggen dat hij geen foto op de achterkant wil. Niet elk boek heeft dat ommers.
En, een paar straten verder, de eerste brief nog niet eens bezorgd: Tenzij iemand de hele foto-op-de-achterkant idee belachelijk wil maken natuurlijk. Een soort van milde spot. Hier zie. Dit is wat ik doe. Niet: de schrijver met sombermansblik, de schrijver die kontemplatief staart naar een punt in de verte, de schrijver als enigmatikus, de schrijver als ouwe grijze weetal – of noem al die soorten koppen maar op die meestal de achterkant sieren, nee de schrijver die net uit bed komt en zijn vrouw vermoeid diets maakt hoe ze een goeje cappuccino maakt met die nieuwe koffiezetter; de schrijver op zijn onschrijverachtigst, de schrijver die ook maar een mens is.
Naja. Goed ding wel: Minvervini had me al flink peinzend nog voor ik een letter in Krank gelezen had.
Letters zijn om te lezen. De letters maken de woorden, de woorden maken de zinnen, de zinnen maken het verhaal. Nah. Zo eenduidig, echter, is het in Krank’s geval niet. Krank is een filosofisch geschrift net zo goed als een (politieke) thriller; een dystopische roman alsook een science fiction boek; een aanklacht, een gevangenisboek, een analyse van de huidige maatschappij, een egodocument, een spotschrift, een exempel, het psychologische dossier van een tijdsgeest; Krank Minervini plus een omgevallen boekenkast.
Welke omgevallen boekenkast? Was het die eerste januari, had je je vrouw eindelijk met veel omhaal van woorden aan het verstand gepeuterd welke knoppen op dat nieuwe koffieautomaat ertoe deden en welke niet, ging je, geërgerd, vermoeid, met grote stappen, terug, benend, naar je bed, gooide je, godverdegodver, in al je ergernis je boekenkast om en zag je ze daar liggen: al je boeken, alles, proza, non-fictie, beschouwelijk, poëzie, filosofie, alles alles alles door elkaar, de boeken opengevallen en dacht je Hee maar daar zit verdomme een boek in!, voor dat je, eindelijk, weer terug in je bed lag voor nog drie of vier uurtjes broodnodige slaap?, of is Krank het resultaat van een moeizaam bijeen gezochte, zorgvuldige geconstrueerde en bedachtzaam omgegooide boekenkast?
En ja, dat maakt uit. Als Minervini Krank al schrijvend deed ontstaan, in enkele weken, of enkele maanden tijd (ik wil hem nog een jaar maar geven niet veel langer), daarbij puttend uit zijn hoofd, zijn hart, zijn darmen, sommige dagen misschien opstaan en naar de boekenkast lopen en bladeren en lezen, dan is het briljant; als Krank slechts met de grootste moeite tot stand kwam: denkarbeid, research, schrijven om te schrappen en schrappen om te schrijven – dan is het… povertjes.
Het verhaal staat op drie voorname pijlers:
er is een bedrijf dat GCF heet en dat “glazen” produceert voor zo goed als werkelijke ervaringen op “het fundament”
er is een “organisatie Liefgenezen”, zich zorgen makend over de macht van GCF en de invloed van de “glazen” en “het fundament” op het welzijn van de maatschappij; deze organisatie beraadt zich op acties tegen GCF
er is een ik-figuur, die misschien Ix heet, of misschien wel Isaak Vlek (mogelijkerwijs een afsplitsing van Giuseppe Minvervini), betrokken bij “organisatie Liefgenezen”, misschien een staatsgevaarlijk individu, in analyse bij dokter Kangoeroe (een goeroe die springen kan?) en later, heel charmsiaans, vergeten in een dodencel –
pijlers die Minevini alle gelegenheid bieden voor den stevig porsie maatschappijkritiek. In de “glazen” en “het fundament” herkennen wij natuurlijk virtuele realiteit en, vooral, the internet of bodies; de volgende stap waarmee alle kapitalisten van deze wereld (ik noem geen namen) de menselijkheid uit deze wereld willen weren; mensen zijn namelijk een te onzekere factor als het gaat om glashard geld verdienen en blijven verdienen. Dat dit nauwelijks een of ander vergezocht toekomstvisioen is, hebben de afgelopen jaren wel duidelijk gemaakt: uw kompjoetur, en, meer nog, uw telefoon die heet slim te zijn, is niet langer een apparaat dat tegemoet komt aan uw gemakzucht – het representeert u; het staat voor u want zonder het, bent u u niet. Dat het in tijden van “pandemie” uw hele medische doopceel moest lichten vooraleer u voet over drempel in een restaurant zetten kon, vond u niet erg want u had honger. Dat er anderen waren, die niet konden of niet wilden, maakte u niet uit want hee “bepaalde keuzes hebben bepaalde gevolgen” (nicht wahr, Cedric?), zo ver reiken uw inclusiviteitsidealen wel.
Niemand heeft een Minvervini nodig om de schaduwzijden van deze ontwikkelingen te belichten nee –
maar:
de “Organisatie Liefgenezen” die tegen GCF, de “glazen” en “het fundament” in het geweer heet te komen, is innerlijk verdeeld. Er verzamelt zich rond Nelson Liefgenezen, de Heiland van de tegenbeweging, een bonte stoet aan ontevredenen, uitgestotenen, onreguleerbaren, demonstranten, progressieven – naja, mensen die vinden dat de toekomst anders moet. In een woodstock-achtige sfeer klitten zij samen op één terrein. Al gauw meent men tussen deze vele nieuwlichters “schijnnomaden” te mogen ontwaren; mensen die “de ware zaak” niet in hun hart sluiten maar er slechts op uit zijn om hun dagen zoek te maken met ludieke protestactietjes. Mensen, misschien, als al die vervelende A12-toeristen die zich graag aan de Goede Kant voelen staan zonder dat het hen méér inspanning kost dan “een dagje uit”, desnoods met de hele familie; ja, kinderen erbij (toen de waterkanonnen aan gingen, wou ze blijven) (dan heb je je wat mij betreft almeteens gediskwalificeerd: als actievoerder, als ouder, als “op de toekomst gerichte” “voorbeeld”mens) (& dan is de doodstraf ineens zo’n slecht idee niet meer; als je zo erg faalt in al je zelfopgelegde rollen; als je het niet-deugen tot zulke ongekende hoogte hebt opgestuwd, dan is de aarde misschien niet de beste plek voor jou), ja zij verdienen wel een pijl of twee in hun donder maar wat meer is, is dat Nelson Liefgenezen net zo fascitoïde en totalitair is als het GCF dat hij wenst te attaqueren: inderdaad: ook links georiënteerde, “inclusiviteit” hoog in het vaandel dragende, erg woke zijnde idealisten zijn niet vies van uitsluiting en van hiërarchieën; iedereen is gelijk maar sommige zijn gelijker. De neuzen moeten wel in dezelfde richting wijzen, en een afdwalende neus is een foute neus.
Daar is Krank op zijn sterkst. Daar hield Krank me stoelgenageld. Maar helaas houdt Minervini dit niet vol voor de bijna zeshonderd bladzijden die dit boek telt. Afvragen of tweehonderd bladzijden ook wel genoeg waren geweest doe ik me niet want ik begrijp dat je met het projekt dat Miniverini hiermee voor ogen moet hebben gestaan een “lijvig” werk de enige mogelijkheid is die je hebt. Doch zijn terzijdes volg ik niet altijd even goed. Waar is die episode met die amateurschilder goed voor? Een man met schildersapirasies die maar wat moddert in de marzje (& meent diene mens nu zereneus dat het objektief vaststelbaar zou zijn of beeldende kunst goed of slecht is?) (hoor dat besprekerken daar nu eens vloeken in zijn eigen kerk), en die door Ix dan wel Isaak Vlek eventjes op het goede spoor gementord moet worden (“he’s my protégé!”) (“Ovaltine, why do they call it Ovaltine?”) (dat was een andere dag) (dat was de dag met Pharmakon op de steerjoo), wat hij (Vlek) doet door hem (de amateurschilder) losjes op het werk van Francis Bacon te wijzen! Neemt u een loopje met de lezer, Minvervini? Francis Bacon dan nog! Kom op, dat is een naam die elke willekeurige passant op lepelen kan; hoe kan dat ooit een revelatie zijn voor iemand die schildert? En dan is er nog Kraspunt, waar Ix/Vlek een boontje voor heeft en die door moet gaan voor zoiets als een intellectueel ofzo, in ieder geval een zeer belezen persoon. Regelmatig grasduint Ix/Vlek in haar rijke boekenkast. Minervini neemt een goede bladzijde om namen op te sommen, misschien om de lezer duidelijk te maken hoe breed Kraspunts bibliotheek is, misschien om een andere, minder doorgrondelijke reden. Mij viel echter op dat die boekenkast alleen de meest afgezaagde en voordehandliggende namen bevatte. Namen als Rimbaud, Man, Musil, Kafka, Márquez, Sontag, Duras, Descartes, Hume, Kant, Wittgenstein, Nietzsche, Schopenhauer, Heidegger – en dan te weten dat Minvervini filosofie en westerse literatuur studeerde: in zijn brein zouden toch ook wat onbekendere namen moeten ronddobberen. Is hij op het “onttronen” van het intellectuelendom uit; studie brengt een mens niet veel verder dan wat elke willekeurige passant al weet en kent? Of is Krank zozeer in één ruk geschreven dat Minvervini genoegen nam met alles wat hij ter plaatse oprochelen wist; geen zin om op te staan en naar de boekenkast te lopen ter inspiratie voor wat minder afgesleten namen en bezijden die boekenkast is de voorbije 1 januari omgegooid en nog altijd niet opgeruimd en laat het nu maar zo.
Ook de Kangoeroe-episoden hadden meer in zich gehad; als nazaat van die kwakzalver uit Wenen had Kangoeroe een toegangspoort kunnen wezen tot een wat onbarmhartiger licht op psychologie als geheel en psychotherapie in het biezonder, maar naar mijn gevoel laat Minvervini dat (on)gewild liggen. En de essayistisch getinte passages (onder andere in het laatste, minst interessante deel) stellen om gelijkaardige redenen teleur. Of de taal.
Ja. De taal. Er wordt wel erg veel “gemonsterd” in dit boek, en het woord “debiet” komt me ook net iets te vaak voor. En werkwoorden als “focussen” en “spotten” (in de betekenis van “zien” dan he) zijn zo ontzettend lelijk! Terwijl op zoveel andere momenten het zo duidelijk wordt dat Minervini prachtig en gloedvol schrijven kan.
Daarom dus. Daarom mensen. Doet het ertoe. Of Minervini die foto op de achterkant uit desinteresse of spotzucht of om een andere reden koos. Of Krank in zeven haasten, min of meer “spontaan” (want dat kan denk ik ook best een kleine zeshonderd pagina’s lang) op papier werd gesmeten of dat het toch zo pretentieus is als ik vrees dat het is.
Krank laat veel zien. Dat Miniverni over een geweldig taalgevoel beschikt, en een intelligent, eigenzinnig en humoristisch man is met een intrigerende visie op zaken. En dat hij misschien nog wel eens met een briljant boek afkomt. Krank laat echter ook zien dat Krank nog niet dat boek is. Het zal een andere dag zijn. Met ander licht, andere koffie, en een ander boek.
“Krank is een overweldigende leeservaring en verveelt geen moment […] Denk Kafka, Beckett, Bolaño met een magnifieke, opwindende taal.” (HUMO)
Flaptekst van de eerste roman van Giuseppe Minervini
In zijn dodencel richt Ix een document aan de rechter waarin hij zijn vrijspraak bepleit. Hij onthult het bizarre verloop van zijn betrokkenheid bij de terroristische Organisatie Liefgenezen die — met de verteller als een van de vele offers — een revolutie uitstippelt tegen de mistige tirannie van een samenleving georkestreerd door algoritmes.
‘Ik beloof alles te zullen doen wat in mijn mogelijkheden ligt om me zo helder, efficiënt en Nobelprijswaardig mogelijk uit te drukken, binnen de kern van de zaak, namelijk: waarom ik hier ben, wat ik hier doe, wat ik hier denk en wat er met mij moet gebeuren.’
Giuseppe Minervini is filosoof, muzikant, regisseur, redacteur en schrijver. Hij publiceerde non-fictie, poëzie en proza in onder meer DW B, De Gids, humo. In 2017 werd hij geselecteerd voor de Parijsresidentie van Vlaams-Nederlands cultuurhuis deBuren. Krank is zijn debuutroman.
Leonardo Sciascia De protocollen van Egypte recensie en informatie over de inhoud van de Italiaanse roman uit 1963. Op 8 november 2023 verschijnt bij uitgeverij Houtekiet de Nederlandse vertaling van de roman Il consiglio d’Egitto van de Italiaanse schrijver Leonardo Sciascia.
Leonardo Sciascia De protocollen van Egypte recensie en informatie
Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de historische roman De protocollen van Egypte. Het boek is geschreven door Leonardo Sciascia. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de historische spannende roman uit 1963 die op Sicilië speelt van de Italiaanse auteur Leonardo Sciascia.
Flaptekst van de historische thriller over Sicilië
Palermo, 1783. Een geslepen monnik vervalt zijn vertaling van een Arabische codex, om in de gunst te komen bij de onderkoning van Sicilië. Zwartkomische roman over macht, fake news en de kracht van de leugen.
De onderkoning van Sicilië ontvangt een Marokkaans ambassadeur. Als tolk schakelt hij de straatarme monnik Giuseppe Vella in. Vella spreekt maar een heel klein beetje Arabisch. Ondanks enkele gênante vertaalfouten weet hij zich te redden. De Marokkaanse ambassadeur schenkt de onderkoning een antieke codex, ‘De protocollen van Egypte’ getiteld, uit de tijd van de Arabische heerschappij in het zuiden van Europa. Vella krijgt de opdracht de codex te vertalen. Hij wordt gegrepen door een plan: als hij de codex op een dusdanige manier vertaalt dat de inhoud de onderkoning bevalt, is zijn broodje gebakken.
Zo begint een oefening op het slappe koord. Terwijl om hem heen de achterdocht én de jaloezie toenemen, verzint Vella zijn eigen versie van het Arabisch om het bedrog beter te verbergen. De protocollen van Egypte is een historische detectiveroman, een politieke fabel, een hilarisch verhaal van gekonkel en achterklap, een verre-van-episch gevecht tussen gevestigde belangen en de krachten van verandering die zich snel zullen laten voelen, in de vorm van de Franse Revolutie.
J.Z. Herrenberg Opperhalfrond recensie en informatie over de inhoud van deel 2 van Door het oog van de cycloon. Op 8 augustus 2023 verschijnt bij uitgeverij Wereldbibliotheek het nieuwe boek van de Nederlands-Surinaamse auteur J.Z. Herrenberg.
J.Z. Herrenberg Opperhalfrond recensie van Tim Donker
Maar die keer daarop vond ik hem al een heel stuk minder aardig. Hij, collega, ooit, nieuw, nu gedetineerd in Zuid-Amerika geloof ik maar toen hier, in depot, collega, nieuw daar, of naja, zo’n week of vijf, hoe lang blijft iemand nieuw? Journalist, ooit, hij, en motorliefhebber, hij, nog steeds. Wat boeken op zijn naam ook. Schrijver en literatuurliefhebber, kom dat tegen. Voor de vijfde week op rij bleek zijn Wat ben je nu aan het lezen? een vraag aan het begin van de dag & ook vormde het het begin van een gesprek. Of. Naja. Eén keer had ik enthousiast gesproken over het boek dat op dat moment op mijn recenseertafel lag, was het, misschien, meer een monoloog geweest; een andere keer had ik maar wat gemompeld. Eén van de laatste keren was ik bezig met een boek waarover hij al een recensie had gelezen, het was slecht besproken, hij zei, in een of andere krant en hij liet het me lezen, die een of andere krant, het waren niet precies lovende woorden nee maar het werd toch ook niet zo neergesabeld als hij zei, ik bromde dat ik nog maar op bladzijde honderd was ofzo (het ging om een dik boek) maar dat ik het totnogtoe niet slecht vond, lang niet slecht zelfs. Toen zei hij dingen & zei ik dingen & dat was misschien een gesprek. Maar nu had ik er op de fiets al zin in. Ik was halfweg Opperhalfrond en wat een geniaal boek, dat en wat kon er niet over gezegd worden, wat een moje dialoog ging dit kunnen worden. Het zou de laatste week blijken te zijn dat hij het vroeg (maar dat wist ik toen nog niet): Wat ben je nu aan het lezen?, en ik, struikelend over mijn woorden: “Herrenberg, ken je hem, het is het twede deel van een sieklus, het gaat een trilogie worden, of wie weet, langer nog, zoals Michiels al zijn werk in ruwweg twee sieklie opdeelde, Opperhalfrond heet dit deel en…” “Waar gaat het over?” was de vraag, de zijne, die alles dood sloeg. Waar gaat het over? Waar gaat het over? Waar het verdorie over gaat? Sja. Het gaat over alles wat was, wat is, wat komen zal. Het gaat over dit land en over alle andere landen. Het gaat over mensen. Het gaat over een sluimerend totalitarisme. Het gaat over politiek over onderwijsinstellingen als fabrieken over de unificatie van alles en iedereen en over het vertrappen van wat zich niet kan of wil laten unificeren. Ik zweeg een wijle. “Waar het over gaat… Ja… Het gaat over waar we nu zijn denk ik… maar…. Zijn taal is zo explosief… Het is niet zo’n boek met een isoleerbaar narratief… Het is geen afgesloten vertelling met een paar aanwijsbare hoofdpersonen… Ach, het is ook zo’n idiote vraag “Waar gaat het over?”, het gaat niet over waar gaat het over, dit boek, het is ingewikkelder dan dat, het barst uit zijn voegen van ideeën thema’s experimenten, sommigen zouden het misschien een “moeilijk” boek noemen…, ik….” “Moeilijk? O, dan ben ik heel snel weg. Nee, daar heb ik niks mee” – de ruwe onderbreking, en enkele collega’s die in de buurt stonden en die laatste woorden gehoord hadden mengden zich in, begonnen zich vrolijk te maken over “moeilijke boeken”, korte zinnen, eenvoudige en spannende verhalen, daar hielden ze van, een schrijver moest je wel bij de les houden.
Welk tiepe lezer is een lezer? De lezer van eenvoudige en spannende verhalen is misschien wel het meest voorkomende tiepe. Maar je vermoed dat een lezer die ook schrijft, dat een schrijver een ander tiepe lezer is, dat hij kijkt naar het materiaal waar hij zelf ook mee bezig is: de woorden, de zinnen, de taal, dat hij houdt van wat een ander daarmee doen kan omdat hij uit eigen ervaring weet hoe ongelimiteerd taal feitelijk is. Deze mens, ooit collega, nu gedetineerde, maar schrijver bovenal, was me tegengevallen, weer iets dat me tegenvalt zou de mier zeggen. Het was me tegengevallen dat hij klaarblijkelijk zijn brein niet wenste te gebruiken bij het lezen van een boek –
Of. Naja. Moet je je brein gebruiken als je Opperhalfrond leest? Of dient het eerder nog te dalen tot in je ingewanden?
Een ingewandgevoel was wel net dat wat Herrenberg aansprak toen ik voor het eerst iets las van wat Door het oog van de cycloon zou worden. Wanneer was dat, dat was vlak voor/vlak na de millenniumwende, het was in het huis van de uitgever, de uitgever liet me iets lezen waarmee hij zou komen, een boek, binnenkort, een nog onbekende schrijver, Herrenberg, Door het oog van de cycloon, het zou bij hem verschijnen, hij gaf me een literair tijdschrift mee waarin een voorpublicatie stond, en ik ging terug huiswaarts en las het, ik weet nog waar ik zat, op een bank die ik allang niet meer heb, in een huis waar ik allang niet meer woon, het eindigde ermee dat ik op de vloer lag, wat was dit goed, op een computer die ik allang niet meer heb, mailde ik de uitgever, wanneer ging hij nu eindelijk eens komen met dat Door het oog van de cycloon, snel zei hij, maar aldoor werd later, aldoor werd het uitgesteld, en in een ander later stelde ik de vraag minder frekwent, in het laatste later vergat ik er naar te vragen, toen geraakte Door het oog van de cycloon uit mijn geheugen, daarna kwamen tijden, andere tijden en verwaterde het contact met de uitgever.
En toen. In 2018. Nederhalfrond. Door het oog van de cycloon I. Bij Wereldbibliotheek. Wat niet de uitgever was die me vlak voor of vlak na de millenniumwende gezegd had dat hij het uitgeven zou.
En.
Toen.
Is nu. Of eerder. 2023 (dit is niet een boek om in twee dagen uit te lezen), en het twede deel van Door het oog van de cycloon ziet het licht. Opperhalfrond. En het kwam. En ik zag. En ik las. En ik wilde praten, met collega die inmiddels niet meer collega is, over boek, over dit boek, het opperste van het halfrond. Het achterplat zegt dat Opperhalfrond verder gaat waar Nederhalfrond eindigde. Daar spreekt het achterplat juist maar ook een weinig gemakzuchtig: de uit hun voegen barstende schrijverijen van Herrenberg gaan immers verder waar zo’n beetje alles geëindigd is. Deze cyclus is net zo goed ontstaansmythe als “ongemakkelijke waarheid” van de huidige stand van zaken als, tenslotte, de aankondiging van een algehele apocalyps.
Waar? Hier. In een goed herkenbaar Nederland.
Of Hoefbeek toch in ieder geval. De kinderreuzen wandelden op aarde: Zonnestraal (zon straalde taal op weide en wangen) en Hel, ze maakten jaren; de jaren deden een stad ontstaan, de stad van Zonnestraal en Hel: Hoefbeek, een moderne en enigszins verloederde middelgrote stad aan de Warsel (zijn winkels, zijn kaffees, zijn rosse buurt) (Hoefbeek bestaat echt in het Digitalium)
Een Hoefbeek, dat je maar zo zou kunnen situeren ergens nabij Arnhem en Nijmegen.
Een Nederland, dat, zei ik, goed herkenbaar is, maar ook fictief – tot op verontrustend niet-fictieve hoogte.
Dit Nederland is een “communocratie van totaalconsumenten”, ofwel een totalitaire staat waarin de absolute gelijkschakeling wordt nagestreefd. Het onderwijs is verhipt en vermarkt, dat zagen we in het eerste deel (ongetwijfeld heeft Herrenberg Naomi Kleins onlangs heruitgegeven No logo gelezen); dit deel konsentreert zich meer op politiek en rechtspraak. Dat is niet “moeilijk” zoals uw kleingeestigere kollega ongetwijfeld menen zal, dat is doodeng. Opperhalfrond is huiveringwekkender dan menig politieke thriller.
Er is een als Willem Alexander te identificeren koning, maar dat is een schertsfiguur van geen betekenis; hij wordt wel de “Burger King” als ook de “fantavorst” genoemd. De werkelijke koers, eng genoeg met “de Vierde Weg” aangeduid wordt uitgestippeld door politici onder leiding van Anneke Knol, want dit Nederland heeft een vrouwelijke premier. Eindelijk, denkt u misschien maar Knol staat helaas niet voor een tijdperk van vrijdenkers. Dit “kapitalisme met een goddelijk gezicht” (ongetwijfeld gaat Herrenberg Aasgierkapitalisme van Grace Blakeley lezen) dient gezuiverd te worden van alles dat anders is, anders denkt, anders wil en anders doet. Met deze “zuivering” houdt het Buro zich bezig; een boven de politie uitstijgend FBI- dan wel CIA-achtig orgaan dat de meest verregaande methoden hanteert om iedereen die zij als “crimineel” wens te bestempelen op “betere” gedachten te brengen.
De “Buronen” volgen we, wij, de lezer, soms.
&
De politici.
De nationale gebeurtenissen, als zaten we voor de tv, alles waarover nu weer verontwaardiging bestaat (met duidelijk aanwijsbare schuldigen, uiteraard).
Jezetha van Zanareth tot Hoefbeek (die misschien wel, misschien niet een beetje op JZ Herrenberg lijkt).
Mensen. Familiefeestjes.
Een baksteen die Twan O. Padewijn heet (en die misschien wel, misschien niet de moordenaar werd van die arme Huib Blonk).
Een hele enge rechter die zijn populistiese rechtspraakjes voor de camera houdt (en die later misschien wel, misschien niet is doodgegaan).
En Enno van der Zee.
En altijd maar dat lopen, doorheen vinexwijken, of door Den Haag.
En wat te zien bij de mensen in hun huizen –
Opperhalfrond kent misschien nog meer perspectiefwisselingen dan Nederhalfrond, zit nog een klein beetje voller gepropt met alles dat een lezer te denken geeft.
Seminonfiksjonele semifiksie.
Dit, het digitalium, het totalitarisme, de politiek, lijkt in de verte een heel klein beetje op wat Giuseppi Minervini poogde te doen in zijn Krank. Maar dan vele malen beter. Minervini kan als schrijver nog niet eens staan in de schaduw van Herrenbergs schaduw. Ook zag ik raakvlakken met Aannex van Blake Butler maar dan wel een tikje minder experimenteel (sja het zou nogal kunnen om iets te schrijven dat experimenteler is dan Aannex) want tezamen met dat boek is Opperhalfrond één van de orzjieneelste dystopiese romans die ik ooit las. Maar evengoed een boek dat van alle tijden is (daar is de “honingbij”; “Een arbeidsproject voor moeilijk te bemiddelen individuen, geïnitieerd door minister Honing van Sociale Zaken”, wat sterk doet denken aan de melkertbanen van weleer) (in dit land van melk en honing); hoe het bijvoorbeeld teruggrijpt op structuren die doen denken aan Dos Passos – een eindeloze stoet personages, een duizelingwekkende wisseling aan gezichtspunten. Maar de werkelijke hoofdrolspeler is hier de taal. Stampvol neologismen, bruisend, een Claude Krijgelmans of Pjeroo Roobjee gelijk, duister, bijbels, broeierig, hallucinant.
Prachtig. Ja. Zo mooi en overrompelend kan de zwartgal zijn.
Het enige bezwaar dat ik ertegen heb, is dat ik het nu uit heb. Dus. Schiet op met dat derde deel, Herrenberg!
Flaptekst van het tweede boek van Door het oog van de cycloon
Het afsluitende deel van een duizelingwekkend, literair waagstuk
J.Z. Herrenberg werkte twintig jaar aan Nederhalfrond, het eerste deel van Door het Oog van de Cycloon. Samen met dit tweede deel is het een ongekend ambitieuze cyclus geworden. Zijn ziel en zaligheid stopte hij in dit dystopische kunstwerk, in de ritmische en swingende zinnen.
Opperhalfrond gaat verder waar Nederhalfrond eindigt. Het is een groot spiegelpaleis, waarin de auteur de werkelijkheid nu eens op de korrel neemt, dan weer met mededogen over zijn hoofdpersonen schrijft. Die weten ook niet hoe ze hun bestaan richting moeten geven in een wereld die geregeerd wordt door media, die steeds sneller draait, die uiteen valt en waarin de verbanden oplossen. Het mag met recht een leesavontuur worden genoemd. Laat u meeslepen door de beats op de Lennteparty, verleiden door het duizelingwekkende aantal personages, en verdwaal in dit literaire spiegelpaleis.
Sinéad O’Connor autobiografie Wat ik me herinner recensie en informatie over de inhoud. Op 7 augustus 2023 verschijnt bij uitgeverij HetMoet de Nederlandse vertaling van Rememberings de autobiografie van de op 26 juli 2023 overleden Ierse zangeres Sinéad O’Connor.
Sinéad O’Connor autobiografie wat ik me herinner recensie en informatie
Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de autobiografie Wat ik me herinner. Het boek is geschreven door Sinéad O’Connor. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de autobiografie uit Ierland afkomstige popzangeres Sinéad O’Connor.
Monique van der Hoeven recensie
“Qui cantat, bis orat” (Wie zingt, bidt dubbel)
Het is de quote waarmee de autobiografie van de onlangs overleden zangeres Sinead O’Connor opent. Een quote die mij als zangeres direct diep raakt – ik begrijp hem zó goed èn hij lijkt naadloos te passen bij het werk van Sinead.
In het voorwoord vertelt de 54-jarige Sinead hoe ze vaak “afwezig” was in haar leven.
“Niemand heeft me ooit begrepen, ook ikzelf niet. Behalve als ik aan het zingen was”. Een tweede quote die ik begrijp. En die past!
De autobiografie van Sinead O’Connor bestaat uit 3 delen:
Deel 1:
Haar jeugd – ze vertelt dit op een kinderlijke manier, alsof het kleine meisje zelf aan het woord is, heel aangrijpend. Het geloof en muziek zijn al jong in Sinead’s leven aanwezig. Maar er is ook veel geweld en mishandeling.
Deel 2:
Hoe ze zangeres is geworden en over haar carrière. Ze vertelt over hoe ze haar hoofd kaal laat scheren, om vooral niet aan het standaard meisjes-mooi van een popster te hoeven voldoen en hoe ze, net zwanger, haar eerste platencontract opzegt en alles in eigen hand te nemen. Er breekt een rollercoaster-ride aan en ze speelt het spel zo goed mogelijk mee tot en met de eerste Grammy Awards. Daarna wordt ze echt rebels – tijdens een uitzending van SNL verbrandt ze de foto van de paus die op haar moeder’s slaapkamer hing. Dan is ze nergens meer welkom. Voor haarzelf is dat het moment waarop ze zichzelf hervindt… en niet het moment dat haar “carrière werd verwoest”.
“Niemand heeft me ooit gevraagd wat mijn dromen waren, ze werden gewoon boos omdat ik niet was wie ze wilden dat ik was”.
Deel 3:
Dit deel gaat over haar muziek. Zeker na het lezen van de eerste twee delen is dit deel heel interessant, want ze geeft toelichting op hoe de songs en albums die ze opnam zijn ontstaan, wat ze voor haar betekenen en wat haar ertoe heeft geïnspireerd.
Ik heb Sinead O’Connor altijd al een heel goede zangeres gevonden, iemand die durfde te kiezen om zichzelf te zijn. Na het lezen van haar autobiografie zie ik pas hoe ongelofelijk moedig en dapper ze werkelijk was! En wat een heftig leven ze heeft geleid – nou ja, GELEEFD heeft ze absoluut!
Dankzij de playlist die met een QR-code die bij het boek hoort geopend kan worden, heb ik o.a. de allermooiste versie van Don’t Cry for me Argentina gehoord. Jawel, gezongen door Sinead O’Connor.
In deel 3 volgt ook nog een heel liefdevol betoog over haar 4 kinderen.
Ze sluit deel 3 af met nog een heel mooie quote – die ik zeker nu ze niet meer onder ons is hier op aarde als heel troostrijk en hoopvol ervaar:
“Ik heb heel veel geluk gehad, aangezien elke droom die ik ooit had werkelijkheid is geworden”
Flaptekst van de autobiografie van Sinéad O’Connor
Kijk, iedereen wil een popster. Maar ik ben een protestzanger.
We zijn de videoclip van ‘Nothing Compares 2 U’ aan het maken. We hebben het grootste gedeelte van de clip al een paar dagen geleden in Londen opgenomen, in zo’n drie shots. In het eerste, een close-up, zing ik het nummer gewoon mee, terwijl ik op een stoel zit in een trui met een zwarte kraag. Maar bij ‘All the flowers that you planted, Mama, in the backyard, all died when you went away’ huilde ik zo’n twintig seconden lang.
Ik heb het gevoel dat ik het verpest heb. Ik wist me wel te herpakken en te blijven zingen, maar ik denk dat de opnames onbruikbaar zijn. Het is dus goed dat we hier in Parijs aan het filmen zijn. Dat is beter voor iedereen.
Ik huilde omdat mijn moeder dood is. Ik ben er nog steeds door van slag, al ben ik al vierentwintig.
Wat ik me herinner is de autobiografie van de iconische Ierse protest zangeres Sinéad O’Connor. In dit boek spreekt ze openlijk over haar duistere jeugd, haar carrière als zangeres, moeder en activiste.
Richard Osman De laatste duivel die sterft recensie en informatie over de inhoud van de nieuwe moordclub op donderdag thriller. Op 7 september 2023 verschijnt bij uitgeverij Cargo de Nederlandse vertaling van The Last Devil to Die van de tv-presentator en thrillerschrijver Richard Osman.
Richard Osman De laatste duivel die sterft recensie en informatie
Als de redactie het boek leest, kun je op de pagina de recensie en waardering vinden van de thriller De laatste duivel die sterft. Het boek is geschreven door Richard Osman. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de derde moordclub op donderdag thriller van de Engelse tv-presentator en schrijver Richard Osman.
Flaptekst van de nieuwe moordclub op donderdag thriller van Richard Osman
Tijdens de kerstdagen zou je het eigenlijk rustig aan moeten doen, maar dat geldt niet voor de bejaarde leden van De moordclub (op donderdag). Vooral niet als op tweede kerstdag een uiterst waardevol, maar ook zeer illegaal, pakketje door Engeland wordt gesmokkeld en in de buurt van het seniorencomplex in Coopers Chase vermist raakt.
Het pakketje is zo ontzettend veel geld waard dat er chaos en paniek uitbreekt, en al snel vallen er slachtoffers – zelfs iemand die heel dicht bij de groep oude speurneuzen staat. Elizabeth, Ron, Joyce en Ibrahim worden tegen wil en dank betrokken bij de zoektocht, en krijgen te maken met hun meest angstaanjagende tegenstander ooit. Een moordenaar is op weg naar hen, en alles draait om de vraag: wie is de laatste duivel die sterft?
Tom Kristensen Absturz recensie en informatie over de inhoud van de Deense roman uit 1930. Op 7 september 2023 verschijnt bij uitgeverij Guggolz Verlag de Duitse vertaling van de Hærværk van de in Londen geboren Deense schrijver Tom Kristensen. De Nederlandse vertaling van de roman, Vernieling, verscheen in 2015 bij uitgeverij Lebowski.
Tom Kristensen Absturz recensie en informatie
Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de roman Absturz. Het boek is geschreven door Tom Kristensen. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van het boek uit 1930 van de Deense auteur Tom Kristensen.
Tom Kristensen (1893–1974) schuf mit seinem bis heute bedrohlich funkelnden »Absturz« eine skandinavische Antwort auf die modernen Monumentalromane der 1920er Jahre, von Proust über Joyce und Céline bis zu Musil. Ole Jastrau, ehemals aufstrebender Lyriker, inzwischen Literaturkritiker bei einer liberalen Kopenhagener Tageszeitung, gerät vor unseren Augen aus dem Tritt. Es ist der Nihilismus seiner Zeit, der an ihm nagt, aber noch viel mehr ist es sein maßloser Alkoholkonsum, der ihn in einem unaufhaltsamen Abwärtsstrudel in die Tiefe zieht. Seine Ehe mit Johanne und sein geliebter Sohn Oluf, seine Anstellung bei der Zeitung und seine bürgerliche Stadtwohnung: Nichts hält dem Absturz stand, alles wird für den Rausch aufs Spiel gesetzt.
Bei Erscheinen sah sich »Absturz« wütenden Attacken ausgesetzt. Eine »nahezu unerträgliche Schmähschrift« sei es, in der eine »Orgie arroganter Selbsterniedrigung« geschildert werde – gleichzeitig wurde er von Autorenkollegen und der jüngeren Generation gefeiert. Als Schlüsselroman an Kristensens eigenem Leben entlang geschrieben, entwickelt die schnelle, drastische, hellwache Erzählung, die »wahrhaftig ist, ohne wahrheitsgetreu zu sein« (Tom Kristensen), einen ungeheuren Sog. Ulrich Sonnenberg findet in seiner Übersetzung eine bestechend klare Sprache, die durch Alkoholdunst und Zigarrennebel der Hotelbars und Trinkerkneipen Kopenhagens schneidet und mit bitterem Witz den Blick freilegt auf einen Roman, der sowohl ein hellsichtiges Porträt der dekadenten Kopenhagener Gesellschaft als auch eine universelle Studie menschlicher Abhängigkeit und Selbstzerstörung bietet.
De Nederlandse vertaling van de roman, Vernieling, verscheen in 2015 bij uitgeverij Lebowski.
Tom Kristensen (Londen, Engeland, 4 augustus 1893 – Thurø, Denemarken, 3 juni 1974) wurde in London geboren und wuchs in Kopenhagen auf. 1919 schloss Kristensen sein Lehramtsstudium ab, arbeitete als Englischlehrer an einer Kopenhagener Handelsschule und trat 1920 mit einem ersten Gedichtband als Schriftsteller in Erscheinung. Er verfasste expressionistisch beeinflusste Gedichte sowie Novellen und Romane. Sein legendärer Roman »Absturz« – laut Knut Hamsun »ein Geniestreich und ein Riesenwerk« – hat bis heute nichts von seiner Strahlkraft verloren. Daneben verfasste Tom Kristensen als Literaturredakteur Rezensionen und Gelegenheitsgedichte für die Tageszeitung »Politiken« und bestimmte das literarische Leben Kopenhagens mit. »Absturz« sei nicht nur ein Schlüsselroman, sagte er einmal, sondern »ein ganzer Schlüsselbund«. Beeinflusst von Sigmund Freud und der literarischen Moderne um James Joyce und Ernest Hemingway (die er, neben William Faulkner und T. S. Eliot, ins Dänische übersetzte), wurde der radikale Modernist Kristensen selbst zum Bezugspunkt nachfolgender Schriftstellergenerationen. Ab 1946 lebte er bis zu seinem Tod auf der dänischen Ostseeinsel Thurø.
Lonely Planet Toiletten recensie en informatie over de inhoud van het fotoboek. Op 7 november 2023 verschijnt bij Kosmos Uitgevers het Lonely Planet boek over de meest bijzondere toiletten op aarde.
Lonely Planet Toiletten recensie en informatie
Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van het fotoboek en reisboek Toiletten. Het boek is geschreven door Lonely Planet. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van het nieuwe Lonely Planet foto- en reisboek.
Flaptekst van het boek over de meest bijzondere toiletten op aarde
Ga er maar eens goed voor zitten!
‘Lonely Planet – Toiletten’bevat de meest bijzondere toiletten op aarde. Wc’s met ongelooflijke uitzichten, zeer royale toiletten, opmerkelijke bijgebouwen die de aandacht trekken, van Antarctica tot Zambia – ze komen allemaal aan bod.
Zoals elke ervaren reiziger weet, kunnen toiletten veel over een plek vertellen. Niet alleen hoe goed ze worden verzorgd, maar ook de positie en de manier waarop ze zijn ontworpen en gedecoreerd geven informatie over de bijbehorende cultuur. Of ze nu hightech zijn of artistiek, amusant of verbazingwekkend, elk toilet heeft een foto en een beschrijving van de locatie.
Han van der Meer Ach zeik niet recensie en informatie over de memoir van de Nederlandse journalist en televisiemaker. Op 7 september 2023 verschijnt bij Willems uitgevers het eerste boek van Han van der Meer.
Han van der Meer Ach zeik niet recensie en informatie
Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van Ach, zeik niet!. Het boek is geschreven door Han van der Meer. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van het eerste boek en memoir van de Nederlandse journalist en televisiemaker Han van der Meer.
Dit is het verhaal van een zestienjarige jongen: Han van der Meer, oudste kind uit een groot katholiek Amsterdams arbeidersgezin. Han is van de HBS gestuurd en wil schrijver worden. Het leek zijn moeder beter om te solliciteren bij een krant, want: ‘met gedichten schrijven kun je je brood niet verdienen’. Dus stapt hij in januari 1956 binnen bij de Volkskrant en vraagt om een onderhoud met hoofdredacteur Lücker, dat hij wonderlijk genoeg ook nog krijgt. Hij wordt aangenomen als loopjongen op de redactie.
De krant groeit en Han ook. Hij beschrijft in dit boek zijn eigen ontwikkeling en de geschiedenis van de krant in het herrijzend Nederland na de Tweede Wereldoorlog. Na een tijdje mag hij zijn eerste stukje schrijven en na zijn diensttijd vertrekt hij in juli 1962 als tweede man naar Londen. Brittannië bruiste toen, het zijn de opwindende Sixties, tijd van de minirok, van Russische spionnen en van de opkomst van de Beatles, die Han in 1963 als eerste Nederlandse journalist interviewde.
Eind 1964 keert hij terug naar Amsterdam, naar de Volkskrant op de Nieuwezijds. Han schrijft over de grote veranderingen bij de krant die gaat verhuizen, een eigen drukpers koopt, van zijn (katholieke) geloof valt en zijn hoofdredacteur aan de kant schuift. Het is een stukje geschiedenis beschreven van binnenuit en van onderop.
Maar ‘Ach, zeik niet!’ gaat vooral over de emancipatie van een Amsterdams arbeidersgezin dat zijn weg zocht in het naoorlogse Nederland, en over de kleurrijke en bijzondere families van zijn moeder en vader.
