Tag archieven: 1998

Mieko Kawakami – Het gele huis

Mieko Kawakami Het gele huis recensie en informatie over de inhoud van de Japanse roman. Op 25 juli 2024 verschijnt bij uitgeverij Wereldbibliotheek de roman van de Japanse schrijfster Mieko Kawakami. Hier lees je informatie over de inhoud van de roman, de schrijfster, de vertaler en over de uitgave.

Mieko Kawakami Het gele huis recensie

Als er een boekbespreking of recensie van de Japanse roman Het gele huis in de media, besteden we er hier aandacht aan.

  • “Ik zal het gevoel van pure verwondering dat ik had toen ik Mieko Kawakami voor het eerst las, nooit vergeten.” (Haruki Murakami)
  • “Een feministisch icoon.” (The New York Times)
  • “Mieko Kawakami maakt korten mette met alles wat je over Japan dacht te weten.” (VPRO gids)

Mieko Kawakami Het gele huis

Het gele huis

  • Auteur: Mieko Kawakami (Japan)
  • Soort boek: Japanse roman
  • Nederlandse vertaling: Maarten Liebregts
  • Uitgever: Wereldbibliotheek
  • Verschijnt: 25 juli 2024
  • Omvang: 418 pagina’s
  • Uitgave: paperback / ebook
  • Prijs: € 24,99
  • Boek bestellen bij: Bol / Libris

Flaptekst van de roman van Mieko Kawakami

Het is 1998, en in Japan is de economie tot stilstand gekomen. De zeventienjarige Hana is vastberaden zichzelf een betere toekomst te geven dan haar moeder, en een fatsoenlijk inkomen verdienen wordt het grootste doel in haar leven. Het personeel van de bar waar ze werkt – Kimiko, Ran, en Momoko – vormt haar nieuwe familie. Overleven is echter zwaar en er verschijnen steeds meer scheuren in Hana’s perfecte plaatje. Om haar hoofd boven water en haar familie bijeen te houden, belandt Hana op een steeds duisterder en gevaarlijker pad, waarvan geen weg terug lijkt te zijn.

In Het gele huis onderzoekt Mieko Kawakami met haar kenmerkende scherpe blik de menselijke waardigheid, vrouwelijke verbondenheid, en de illusie van vrije wil.

Bijpassende boeken

Anne Carson – Rood

Anne Carson Rood recensie en informatie over de inhoud van de Canadese romans uit 1998 en 2013. Op 20 oktober 2022 verschijnt bij uitgeverij Koppernik de Nederlande vertaling van de romans Autobiography of Red (1998) en Red Doc> (2013) van de Canadese schrijfster Anne Carson. Deze vertaling verscheen al eerder bij uitgeverij Meulenhoff in het jaar 2000 met als titel Autobiografie van rood. 

Anne Carson Rood recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van Rood, twee romans in verzen. Het boek is geschreven door Anne Carson. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden te vinden. Bovendien kun je op deze pagina informatie over de inhoud van twee romans van de Canadese schrijfster Anne Carson.

Recensie van Tim Donker

Triste van Oren Ambarchi paste er in ieder geval goed bij
Zaterdagavond paste er in ieder geval goed bij

(& vroeger, toen ik kind was, had zaterdag een kleur. het begon in de ochtend met een heel erg lichte tint van geel en naarmate de dag vorderde werd het donkerder; het eindigde ergens tussen donkergeel en lichtbruin)

O.
Wat wilde ik.
O wat wilde ik dit graag.
O wat wilde ik dit graag lezen toen.

Het orzjieneel bedoel ik. De Engelse versie. Die onder mijn aandacht kwam omdat. Weetikveel. Ik wilde het lezen, ook voor Autobiografie van rood, het eerste van de twee delen waaruit Rood bestaat, voor het eerst in een Nederlandse vertaling verscheen. In 2000. Bij Meulenhoff. Al ging dat even langs me heen moet ik eerlijk zeggen. Meulenhoff vliegt wel vaker onder mijn radar. Weet niet goed waarom, een ganzelijk oninteressante uitgeverij is het toch niet. Maar Carson wilde ik al langer lezen. Of las, ook. Red Doc>, het twede deel las ik ook, toch?, in het Engels, in het orzjieneel, ik las het, denk ik, ik zie het omslag nog voor me, zwart en wit en grijs en hardcover, verdorie, ik las dat toch, waarom kan ik dat nu niet meer terugvinden in mijn boekenkast, is het verloren gegaan tijdens mijn verhuis of leende ik het aan Sergio die ik nu zoals te verwachten viel nooit meer zie, of liet ik het liggen in mijn vorige huis op ergens een richel of een reling of een muurtje of een pilaar of een vensterbank, of zit het nog in een doos, waarom kan ik het toch niet vinden, ik meen vrijwel zeker te weten dat ik het las, of wilde lezen, of las, of wilde lezen, dit wilde ik lezen, dat weet ik zeker.

Ging het verloren in een tussentijd misschien.

In Rood gaat Anne Carson door op iets dat Oud-Grieks zou zijn. Iets met Stesíchoros & een mythisch wezen ofzo, weet jij veel. Alleen dat dit meestentijds niet erg Oud-Grieks aandoet. Maar meer lijkt op de vuiligheid die deze tijd, onze tijd, is (waarmee niet gezegd is dat eerdere tijden minder vuil zouden zijn). De lierdichter Stesíchoros “kwam na Homerps en vóór Gertrude Stein, in een moeilijke tussentijd voor een dichter”, zegt Anne Carson.

Een tussentijd, dus, van een eeuw of dertig.

Dat is de tussentijd.

Dat is de tussentijd van Anne Carson.

De “tussentijd” van Rood: ergens tussen nu, en dertig eeuwen geleden.

De twee romans die Rood vormen – Autobiogrophy of Red en Red Doc>, twee poëtisch vertelde “theatrale” romans – spelen zich af in de ontijd, in de al-tijd, in de tijd tussen nu en dertig eeuwen geleden, een tijd die net zo goed nu kon zijn als toen kon zijn, een tijd die mythisch is evengoed als zij hedendaags is. Twee romans die in elkaars verlengde liggen en daarmee meteen al eeuwig zijn.

Wat zal je zeggen? Er kan een mythisch wezen zijn, een roodgevleugeld rood monster – maar in werkelijkheid is hij misschien een jongen met een broer en een moeder, een jongen die goed materiaal is voor een komen-van-leeftijd roman, met vriendschap, met ontluikende (homo)sexualiteit, met zoektochten, met reizen, met vragen, met armoede, en zien, en ellende. Je kunt de betrokkenen namen geven, zoals Gerion, en Herakles, en Ancash; je kunt, ook, alles weer door elkaar gojen, en dan zou Gerion G worden en hoeder zijn van een kudde muskusossen (hee dat klinkt al wat mythischer of niet?), van Herakles Sad But Great maken en hij kwam thuis van de oorlog met een feestje in zijn hoofd (de feesten van angst en pijn), en Ancash voor Ida vervangen of misschien is Ida een afsplitsing of een alter ego van Ancash en na het reizen en na het zien en na de vragen is er nu ook ruimte voor een oorlogstrauma, voor psychiatrie, en voor stervende moeders.

Er is ruimte steeds is er ruimte. Er is ruimte voor veel.

Er is ruimte voor poëzie voor proza voor theater voor wetenschap voor filosofie voor vragen er is ruimte voor “VROUW VAN BREIN”, is dat iemands moeder is dat de vertelster is dat de schrijfster is dat een zieneres of is dat waar wij louter brein worden en alleen nog maar begrip willen zijn?

Er is ruimte als puur ruimte, het bestrijken van ruimte, ruimte als be-grijpen: altijd maar meer gebieden gezien, geproefd, omarmd, gekend willen hebben. En vliegen dus maar weer, of rijden dus maar weer. Tot voorbij de hoekjes, tot achter een gletsjer waar het in Rood doc> ineens nogal –

(?)

wordt

(absurd?)
(surreëel?)
(hallucinant?)
(koortsig? nachtmerrieachtig? Onwerkelijk onheimelijk onalledaags?)

(onalledaags ja. minstens onalledaags)

Eerder, of later, nee eerder, maar was is tijd in een tussentijd van dertig eeuwen, waren er al mensen in een tunnel, tunnelmensen, mythopoëzie, dan is Alice Notley niet veraf, The Descent of Alette, “Een moeder” “& kind” “stonden beiden in brand, onophoudelijk” “Het vuur” “zat in hen verankerd” “en sloot hen af van anderen” (& denk ik, is het niet eens tijd, Koppernik, om The Descent of Alette een deftige neerlandse vertaling te geven?) (en de wereld die rondgaat ondergronds, ook dat niet direkt alledaags misschien) (iets lijkt hier hetzelfde te zijn, maar wat?) (maar dat is Maggie Nelson, dat is Bluets, dat heeft Atlas Contact allemaal al voor haar schone rekening genomen).

(zou Anne Carson Alice Notley gelezen hebben?) (met haar experimenteerdrift? vast)

The Lighter van Joanne Robertson paste er alvast goed bij.
Dinsdagochtend paste er alvast goed bij.

Wat een genot is het om Rood te lezen nee ik herbegin deze zin en kapitaliseer genot, wat een GENOT is het om Rood te lezen. Het boek bleef me roepen als ik even weglegde, en ik bleef terugkomen, en lezen en lezen en lezen. Ik wilde zo graag in Rood blijven lezen, en anderzijds ook weer niet omdat ik het moment vreesde dat ik het uit zou hebben, en toch bleef ik lezen en zag ik de achterkaft met rasse schreden dichterbij komen, wat zijn rasse schreden?, zag ik de achterkaft angstwekkend snel naderbij komen.

En, even later, Herbarium van Turdus Merula paste er alvast goed bij.
En even later paste er alvast goed bij.

(verbazingwekkend) (maar misschien dat ijselijke) (van Herbarium, bedoel ik) (ik was toen immers al achter een gletsjer beland)

Ik ken weinig boeken die zo gelaagd prachtig zijn, waarvan de pracht zo gelaagd is: Rood is mooi om wat het vertelt. Want het vertelt van verlangen en tekortkomen en liefde en onvermogen, en het vertelt over de verlorenen, de mensen die niet meer meespelen, en in een tunnel wonen, of in een gesticht, of sterven op een zaal in het hospitaal, finaal, totaal, integraal. Het vertelt over trauma en pijn en over hunkeren naar een daar dat altijd voorbij de horizon ligt. Het vertelt over natuur, en dieren, en de lucht. Over water en ijs en vulkanen. Het vertelt hoe het is om in leven te zijn.

Maar Rood is ook mooi vanwege de taal. Er staan talloos veel adembenemend mooje zinnen in dit boek.

Zinnen als “Zes uur ’s avonds ging als een golf door het hotel.”
Of “Een laag dieprood luisteren met hoge tonen in de klank.”
Of “Na glanzende mede dronk je de nacht.”
Of “Wakker worden is oplopend donkere lijnen tot klanken.”
Of “Elke dag weer dit lawaai vergeet ze elke dag.”

Of neem “Zoals wij de wereld nu begrijpen is veel ervan verkeerd benoemd.”, wat me deed denken aan Stefan Themersons woorden over paranomie en aan zijn wantrouwen tegen de zelfstandignaamwoordentalen met hun (foutieve, of minstens onvolledige) etiketteringen (en de logika, en het vlees) (zou Anne Carson Stefan Themerson gelezen hebben?) (met haar taalliefde? vast)

Of “Winter bestaat en winter komt nooit snel genoeg.”, wat me juist weer deed uitwajeren naar Inger Christensen en die prachtige bundel alfabet die zij ooit pende, maar is het wel een bundel is het niet veeleer een boeklang & sterk gefragmenteerd poëem; hoe ook: het hoort bij het mooiste dat de poëzie voortbracht, wereldwijd en allertijden) (zou Anne Carson Inger Christensen gelezen hebben?) (met haar wereldomspannende tijdeloosheid? vast)

(winter komt mij altijd weer veel te snel en februari gaat nooit voorbij)

Of neem een hele reeks zinnen in één keer:

“Tijd gaat snel tijd gaat niet snel. Tijd gaat helemaal niet snel. Tijd gaat meestal snel. Tijd gaat sneller dan jij en staart je aan. Tijd kan niet staren. Tijd als volharding. Tijd als honger. Tijd spreekt vanzelf. Tijd toen je zes was de dag een berg. Bergtijd. Tijd waarvan ik niets meer weet. Tijd voor een hond in een steeg gevangen in het licht van je lantaarn. Tijd is geen video. Tijd als vouwpapier dat op een berg moet lijken. Tijd uitgesmeerd onder de ogen van een mijnwerker die ratelend omlaag de mijn ingaat. Tijd als je bankroet bent. Tijd als je Prometheus bent. Tijd als je alle buisjes aan de wortels van een bremplant bent en groenzwart vocht opzuigt in pas beschreven continenten. Tijd waarin de postbeambte achter in het postkantoor haar lippen kan stiften totdat de baas terugkomt. Tijd waarin een koe omvallen kan. Tijd in de nor. Tijd als jassen in een kast. Tijd voor een toom kalkoenen die uitglijden op ijs. Alle tijd die hier in deze muren is getrokken. Tijd tussen de kleine klikjes. Tijd vergeleken met verbeelde wilde stilte van de sterren. Tijd waarin de man op één been bij de bushalte zijn veters strikken kan. Tijd die Nacht bij de hand neemt en in draf met hem over de weg verdwijnt. Tijd gaat snel en niet zo’n beetje. De tijd was me met sprongen voor.”

Zulke zinnen maken me vrolijk. Gelukkig. Vullen me met gekleurd licht, iets tussen donkergeel en lichtbruin, niet ongelijk aan het licht waarvan vroeger mijn zaterdagavonden gemaakt waren. Niet ongelijk aan het licht dat hier nu door mijn raam valt, en op mijn kladblok en mijn koffie. Of dat licht van eerder. Ik had mijn zoon naar school gebracht. Later dan normaal, want hij ging op kamp. Waar hij geen zin in had. Wat niemand zich beter voor kan stellen dan ik. Ik ben vier keer in mijn leven een midweek op schoolkamp geweest en dat zijn met afstand de vreselijkste weken van mijn leven geweest. Zo moet de hel zijn: een nooit eindigend schoolkamp. Ik probeerde geruststellende woorden te bedenken maar vond er geen, en liep daar maar zoon beetje met mijn arm om hem heen. Hij wilde dat ik bij wat school het “uitzwaaimoment” had genoemd zou zijn, als hij echt zou vertrekken, in een colonne auto’s. Dat gaf me een stief half uurtje. Een half uurtje waarin ik koffie zette, en The three things you can hear van Seamus Cater draaide en dertig pagina’s las in Rood waar ik op de zin “Neem het gezonde verstand van de mensheid in de palm van je hand en je hebt nog plaats voor je lul” stuitte; een zin die me even grinnikend zette (en ha! The three things you can hear van Seamus Cater paste er alvast goed bij) (bij Rood, niet perse bij die zin, of bij grinniken). En toen liep ik terug naar school voor dat vermaledijde “uitzwaaimoment”, en met herfstlicht in mijn haar peinsde ik aan wat ik zou zeggen als hij me zou vragen wat ik in dat stief half uurtje had gedaan: koffie zetten (?), een plaat drajen (?), dertig bladzijden in mijn boek lezen (?), of “Neem het gezonde verstand van de mensheid in de palm van je hand en je hebt nog plaats voor je lul” (?).

(maar waarom zou hij me vragen wat ik gedaan had thuis)

Tot slot is Rood mooi vanwege de vorm.

De vallende zinnen in Autobiografie van rood: breed, wajerend.

En de smalle kolommen van Rood doc> (en godverdrie: ik kén die smalle kolommen maar waar is dat godverlaten Red doc> dan en waarom staat het niet in mijn kast?) (what’s that you’re holding & why is it so bright?) – elke bladzijde in dit 326 bladzijden dikke boek is pure visuele poëzie; elke bladzijde in dit 326 bladzijden dikke boek is een bladzijde die ik eruit zou kunnen rukken en aan mijn muur hangen en naar kijken, elke dag (ofnee dat zou ik helemaal niet kunnen, zoon prachtboek verscheuren) – Rood is om naar te kijken al even mooi als om in te lezen.

(iemand zei me ofnee laat ik hem weer eens bij naam noemen Theo zei dat hij clausterfobies werd van die smalle kolommen of misschien zei hij het anders maar kwam het daar geloof ik wel op neer. en al had ik daar geen last van, toch, lezend, later, kon ik hem wel begrijpen. en al had ik er geen last van dacht ik toch, later, dan Rood doc> misschien ook daar een heel klein beetje over gaat: gepropt zijn in een bestaan dat eigenlijk te smal voor je zijn is) (maar misschien, ook, gaat het daar helemaal niet over)

Word ik, zo, toch, steeds weer, teruggezogen naar dit boek. Tot het dan inderdaad tot mijn afgrijzen uit is. Maar wel nog in mij meegedragen wordt. Als ik, kort daarop, buiten ga. In herfstlicht ben. Weeral herfstlicht ja. Maar dit keer op de fiets en naar de supermarkt. Het is donderdag en Rood is uit.

Anne Carson Rood Recensie

Rood

Twee romans in verzen

  • Schrijfster: Anne Carson (Canada)
  • Soort boek: Canadese roman
  • Origineel: Autobiography of Red (1998), Red Doc> (2013)
  • Nederlandse vertaling: Marijke Emeis
  • Uitgever: Koppernik
  • Verschijnt: 20 oktober 2022
  • Omvang: 336 pagina’s
  • Uitgave: paperback
  • Prijs: € 29,50
  • Boek bestellen bij: Boekhandel / Bol

Flaptekst van de roman van Anne Carson

De roodgevleugelde jongen Gerion is onsterfelijk verliefd op Herakles, die de jongeling niet kan weerstaan. Op het hoogtepunt van hun erotische relatie laat Herakles Gerion vallen en stort deze in het diepste leed. Maar dan reist Gerion op magische wijze uit de antieke oudheid naar de tegenwoordige tijd – en vindt troost in de fotografie.

De dichteres Anne Carson heeft het meest bandeloze en vreemdste verricht wat de literatuur van deze tijd te bieden heeft. Ze plaatst Homerus in een deeltjesversneller om in de versplintering van oude betekenissen een spiegelbeeld van onze huidige tijd te schetsen. Rood is ongehoord erotisch en even boosaardig als de Griekse mythen.

Rood verenigt twee werken in één band: Autobiografie van rood, dat in 1998 verscheen, en het vervolg Rood Doc>, dat in 2013 verscheen. Anne Carson heeft in Rood een nieuw genre uitgevonden; het is zowel roman als poëzie, zowel een onconventionele herschepping van een oude Griekse mythe als een volstrekt origineel coming-of-ageverhaal dat zich in het heden afspeelt.

Bijpassende boeken en informatie

Murray Bail – Eucalyptus

Murray Bail Eucalyptus Australische roman uit 1998 recensie en informatie. Op 1 juli 2021 verschijnt bij uitgeverij Vintage Classics de heruitgave van de roman van de Australische schrijver Murray Bail.

Murray Bail Eucalyptus recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op de pagina de recensie en informatie vinden van de roman Eucalyptus. Het boek is geschreven door Murray Bail. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de roman uit 1998 van de Australische schrijver Murray Bail.

Murray Bail Eucalyptus Australische roman uit 1998

Eucalyptus

  • Schrijver: Murray Bail (Australië)
  • Soort boek: Australische roman
  • Taal: Engels
  • Verschenen: 1998
  • Hertuitgave: Vintage Classics
  • Verschijnt: 1 juli 2021
  • Omvang: 272 pagina’s
  • Uitgave: paperback / ebook

Recensie en waardering van de roman

  • “A masterpiece. A novel of high seriousness and higher playfulness.” (Michael Hulse, Spectator)
  • “Murray Bail is the warmest and quick-witted of storytellers. You will never forget what is at the heart of this book: one of the great and most surprising courtships in literature.” (Michael Ondaatje)

Flaptekst van de roman van Murray Bail

On a property in New South Wales, a man named Holland lives with his daughter, Ellen. As years pass and Ellen grows into a beautiful young woman, her father announces his decision: she will marry the first man who can name all the eucalypts, down to the last tree.

As suitors clamber to meet Holland’s challenge, Ellen encounters a strange young man among her father’s trees – a storyteller, with enchanting tales of faraway lands.

Bijpassende boeken en informatie

Octavia E. Butler – Parable of the Talents

Octavia E. Butler Parable of the Talents dystopische roman uit 1998 recensie en informatie. In 1993 verscheen deel één van deze roman met als titel Parable of the Sower. Winnaar van de Nebula Award voor beste roman.

Octavia E. Butler Parable of the Talents recensie en informatie

Als de redactie het boek leest, kun je op de pagina de recensie en waardering vinden van de roman Parable of the Talents. Het boek is geschreven door Octavia E. Butler. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de geruchtmakende dystopische roman uit 1998 van de Afro-Amerikaanse schrijfster Octavia E. Butler die de Nebula Award for Best Novel won.

Octavia E. Butler Parable of the Talents Roman uit 1998

Parable of the Talents

Earthseed deel 2

  • Schrijfster: Octavia E. Butler (Verenigde Staten)
  • Soort boek: Afro-Amerikaanse dystopische roman
  • Taal: Engels
  • Eerste uitgave: 1998
  • Omvang: 390 pagina’s
  • Uitgave: paperback / ebook
  • Boek bestellen bij: Amazon / Bol

Flaptekst van deze dystopische roman uit 1998

Lauren Olamina was only eighteen when her family was killed, and anarchy encroached on her Southern California home. She fled the war zone for the hope of quiet and safety in the north. There she founded Acorn, a peaceful community based on a religion of her creation, called Earthseed, whose central tenet is that God is change. Five years later, Lauren has married a doctor and given birth to a daughter. Acorn is beginning to thrive. But outside the tranquil group’s walls, America is changing for the worse.

Presidential candidate Andrew Steele Jarret wins national fame by preaching a return to the values of the American golden age. To his marauding followers, who are identified by their crosses and black robes, this is a call to arms to end religious tolerance and racial equality—a brutal doctrine they enforce by machine gun. And as this band of violent extremists sets its deadly sights on Earthseed, Acorn is plunged into a harrowing fight for its very survival.

Taking its place alongside Margaret Atwood’s The Handmaid’s Tale, Butler’s eerily prophetic novel offers a terrifying vision of our potential future, but also one of hope.

Bijpassende boeken en informatie

Magnus Florin – Siblings

Magnus Florin Siblings recensie en informatie Zweedse roman. Op 8 maart 2021 verschijnt bij Uitgeverij Vagabond Voices de Engelse vertaling van Syskonen van de Zweedse schrijver Magnus Florin, de novelle die oorspronkelijk verscheen in 1998.

Magnus Florin Siblings recensie en informatie

Als de redactie het boek gelezen heeft, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden de roman Siblings. Het boek is geschreven door Magnus Florin. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de novelle uit 1998 van de Zweedse schrijver Magnus Florin.

Magnus Florin Siblings Recensie

Siblings

  • Schrijver: Magnus Florin (Zweden)
  • Soort boek: Zweedse roman
  • Origineel: Syskonen (1998)
  • Engelse vertaling: Harry Watson
  • Uitgever: Vagabond Voices
  • Verschijnt: 8 maart 2021
  • Omvang: 98 pagina’s
  • Uitgave: Paperback 

Flaptekst van de roman van de Zweedse schrijver Magnus Florin

His late father owned the Lion pharmacy in Lund, and he followed in his father’s footsteps, persuading his nine younger siblings to follow his example and to accept his tutelage. But, like the naturalist Linnæus in the same author’s “The Garden”, the anonymous narrator finds that other people have minds and aspirations of their own and are determined to go their own way. He abandons pharmacy for the law, trying again to take his siblings with him, but again they rebel and follow their own destinies, even landing in prison in some cases.

Florin’s deadpan narration conceals a wicked sense of humor and a bent for satire at the expense of some of society’s sacred cows. At a time when Swedish fiction tends to be synonymous with “Nordic noir”, this author’s literate, witty and quirky short novels deserve to be better known in the English-speaking world.

Bijpassende boeken en informatie

Leen Huet – Oud papier

Leen Huet Oud papier recensie en informatie van deze bijzondere essaybundel uit 1998. Op 16 februari 2021 verschijnt bij Uitgeverij Davidsfonds de heruitgave van de bundel met essays uit 1998 van de Vlaamse schrijfster, kunsthistorica en filosofe Leen Huet.

Leen Huet Oud papier recensie en informatie

Als de redactie het boek gelezen heeft, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van de essaybundel Oud papier. Het boek is geschreven door Leen Huet. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de heruitgave van deze bundel met essays van Leen Huet die voor het eerst verscheen in 1998.

Zelden is op zo’n begeesterende manier over de liefde voor het ondergesneeuwde of vergeten boek geschreven als in de klassiek geworden essaybundel Oud papier (1998) van de Vlaamse schrijfster, kunsthistorica en filosofe Leen Huet. In tweedehandsboekhandels en antiquariaten laat ze zich leiden door het toeval, wat haar onder anderen bij François-René de Chateaubriand, Marie Bashkirtseff, Sarah Bernhardt, Georges Eekhoud, Marie Gevers, Selma Lagerlöf en Gustave Van de Woestyne brengt. Met gretigheid, enthousiasme en esprit brengt Huet verslag uit van haar bevindingen

Oud papier

  • Schrijfster: Leen Huet (België)
  • Soort boek: essays, non-fictie
  • Eerste druk: 1998
  • Uitgever heruitgave: Davidsfonds
  • Verschijnt: 16 februari 2021
  • Omvang: 192 pagina’s
  • Uitgave: paperback
  • Boek bestellen bij: Boekhandel / Bol
  • Waardering redactie: ∗∗∗∗ (uitstekend)

Recensie en waardering van het boek

  • “Waarom zou je een boek uit 1998 met essays heruitgaven? Dat heeft alleen zin als de kwaliteit van de stukken in de bundel hoog is. En dat is precies wat de heruitgave van Oud papier van de Vlaamse schrijfster Leen Huet rechtvaardigt. Niet vaak is er zo enthousiast geschreven over boeken. Leen Huet heeft boeken gekocht die stonden te verstoffen in antiquariaten en is ze gaan lezen. Ze doet verslag van haar leeservaring en laat zich verrassen door de hoge kwaliteit van soms bijna vergeten pareltjes uit de wereldliteratuur. Een mooie aanpak die vraagt om navolging en een prachtig boekje heeft opgeleverd dat een feest is om te lezen.” (Allesoverboekenenschrijvers.nl, ∗∗∗∗)

Flaptekst van het boek met essays over vergeten boeken van Leen Huet

Zelden is op zo’n begeesterende manier over de liefde voor het ondergesneeuwde of vergeten boek geschreven als in de klassiek geworden essaybundel Oud papier (1998) van de Vlaamse schrijfster, kunsthistorica en filosofe Leen Huet.

In tweedehandsboekhandels en antiquariaten laat ze zich leiden door het toeval, wat haar onder anderen bij François-René de Chateaubriand, Marie Bashkirtseff, Sarah Bernhardt, Georges Eekhoud, Marie Gevers, Selma Lagerlöf en Gustave Van de Woestyne brengt. Met gretigheid, enthousiasme en esprit brengt Huet verslag uit van haar bevindingen.

Bijpassende boeken en informatie

Connie Palmen – I.M.

Connie Palmen I.M. recensie en informatie roman uit 1998. In 1998 verscheen bij Uitgeverij Prometheus de roman I.M. van Connie Palmen, één van de meest indrukwekkende liefdesromans uit de Nederlandse literatuur.

Connie Palmen I.M. recensie en informatie

Op deze pagina de informatie en waardering vinden van de roman uit 1998 I.M.. Het boek is geschreven door Connie Plamen. Daarnaast zijn hier gegevens van de uitgave en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina informatie lezen over de inhoud van de een van de mooiste liefdesromans uit de Nederlandse literatuur van schrijfster Connie Palmen.

Connie Palmen I.M. Recensie Roman uit 1998

I.M.

  • Schrijfster: Connie Palmen (Nederland)
  • Soort boek: autobiografische roman
  • Uitgever: Prometheus
  • Verschenen: 1998
  • Omvang: 312 pagina’s
  • Uitgave: Paperback / Ebook
  • Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (uitmuntend)

I.M. besproken bij tv-programma M

Zij de nieuwe literaire ster, hij de beste interviewer van Nederland en samen hebben zij een heftige, romantische liefdesrelatie. De vierdelige serie I.M., gebaseerd op de bestseller van Connie Palmen, is lovend ontvangen op het Nederlands Filmfestival. Ramsey Nasr werd bekroond met een Gouden Kalf bekroond voor zijn rol als Ischa Meijer. Op donderdag 17 december 2020 zijn zangeres Wende Snijders die de rol van Connie vertolkt en regisseur Michiel van Erp te gast om over de tv-serie en de roman te vertellen.

Waardering voor de roman I.M.

  • “Een van de echt vrije geesten van onze letteren.” (Hans Goedkoop)
  • “Het hartverscheurende verloop van een grote liefde – pretentieloos, sober en met grote wijsheid geschreven.” (Buchkultur, Wenen)
  • “Ik kan me niet herinneren dat ik ooit zulk hartverscheurend proza heb gelezen. Niet eerder zag ik zo snijdend geformuleerd wat de dood van de geliefde betekent voor de overlevende. Ontstellend en ontzagwekkend.” (Jaap Goedegebuure, HP/De Tijd)
  • “Het intiemste boek dat ik ooit in handen had.” (Doeschka Meijsing, Elsevier)

Flaptekst van de roman van Connie Palmen

I.M. is een van de grootste, aangrijpendste liefdesromans uit de Nederlandse literatuur. De passie tussen de jonge schrijfster Connie Palmen en de bekende, beruchte en getourmenteerde journalist en meesterinterviewer Ischa Meijer is zinderend, allesverslindend en onconventioneel. Palmen beschrijft het verbond tussen de twee geliefden en schrijvers in de vorm van een roadnovel, waarbij de wekenlange tochten door Amerika geestige en scherpzinnige gesprekken opleveren over de relatie tussen de oude en de nieuwe wereld, de literatuur en de journalistiek, fictie en werkelijkheid. In de marge van bestaande teksten en van de roman en het dagelijkse feuilleton waaraan de twee geliefden werken, ontstaat een nieuw, origineel en diep ontroerend liefdesverhaal.

In 2020 werd I.M. onder regie van Michiel van Erp verfilmd voor de televisie, met in de hoofdrollen Wende Snijders en Ramsey Nasr.

Bijpassende boeken en informatie