Tag archieven: Recensie

Amerikaanse dichteressen, Poëzie, Recensie

Samiya Bashir – I Hope This Helps

Samiya Bashir I Hope This Helps review, recensie en informatie boek met poëzie van de Amerikaanse dichteres uit Harlem. Op 13 mei 2025 verschijnt bij Nightboat Books de bundel met gedichten van de Amerikaanse dichters Samya Bashir. Er is geen Nederlandse vertaling van het boek verkrijgbaar.

Samiya Bashir I Hope This Helps review en recensie van Tim Donker

ich sehe die Alle in einer Reihe. De kleermaker. De accountant. De dienstmaagd. De vertaler. De andere zus. De andere vrouw. De toerist. De hulp.

je ziet ook dat Bill Bixby nooit Lou Ferrigno werd zonder al zijn kleren, aan flarden gescheurd, prijs te moeten geven. Dat zijn Jekyll-episode nooit rimpelloos verliep. Wie krijgt het immers ooit gladjes op zijn heupen?

je ziet ook dat al mijn rood als bruin kan klinken.

je ziet ze zitten. Samiya Bashir en Nicole Searley (lees haar briljante And-gedicht op ze innernet). In Rome. Met beurs. Ze wonnen in 2020 de Rome Prize Fellows voor literatuur. Moet je daar blij mee zijn? Het van de gele hond gescheten jaar 2020 toen de corona-gekte goed losbrak, moest je net in dat maffe Italië zijn waar een heel nieuwe lading aan het woord “hysterisch” gegeven werd toen. Zaten ze, Bashir en Searley, zo goed als opgehokt, op hun kamertjes. Voedsel werd gewijzigd, dan aangepast, dan weggehaald. Voor hun eigen veiligheid. Ze mochten ook elkaar niet meer zien. Voor hun eigen veiligheid. Vanaf het dak zongen ze naar elkaar; ver uit hun ramen hingen ze om maar de minste glimp van elkaar op te vangen. Je ziet ze. Je ziet het voor je, nietwaar? Ze kunnen daar niet weg. Maar ze mogen ook niet blijven. In ballingschap. Voor hun eigen veiligheid. Want altruïstisch als overheden zijn hebben ze niets dan de veiligheid van hun burgers voor ogen. Je wil dat belastingbetalers blijven leven! En dan mogen ze toch gaan. Dan toch hun ciao, en wiljewelgeloven: ciao is etymologisch verwant aan slavernij. Komend of gaand klonk het schiavo: ik ben je slaaf. Maar de moderne belastingbetaler is niet langer een slaaf toch? Die is alleen plaatsgebonden voor zijn eigen veiligheid. Voor zijn eigen veiligheid.

je ziet hoe je niet onneergeschoten kunt blijven in de Verenigde Staten als je knoflook eet. Winkelt. Zwart bent. Wit bent. Thuis bent. Op de middelbare school zit. Een geweer hebt. Geen geweer hebt. Homosexueel bent. Heterosexueel bent. Naar je werk gaat. Op kaffee gaat. Naar het strand gaat. In je eigen bed slaapt. Stopt om te tanken. Een verpleegster bent. Een student bent. In geval van nood de politie belt. Met de bus gaat. Met de trein gaat. Het met iemand uit maakt. Alleen bent. Les geeft op welke school dan ook. De voordeur opent als er aangebeld wordt. Protesteert. Op straat loopt. Een ijsje eet. In een appartement woont. In een huis woont. Met iemand getrouwd bent.

je ziet hoe (ademen).

je ziet hoe (vliegen).

je ziet hoe (bestaan).

je ziet het gevoel. Een gevoel als. Er is iets vreselijks gebeurd maar je kunt je niet herinneren wat. Of. Het gevoel als. Je kan je het vreselijke ding wel herinneren maar nog steeds denk je dat het niet dat ene vreselijke ding was. Het gevoel als. Er niets meer over is dan gevoel, geen gedachte, slechts verlamming, en gevoel. Het gevoel als. Er niets meer over is te voelen, niets in je schoot geworpen dan ontbijt. Het gevoel als. Dat blijkt dat je allergisch bent voor de samenleving als geheel.

je kunt zien – televisie. Televisie kijken. Laat op de avond. Of vroeg in de nacht. Ergens in de zeventiger tachtiger negentiger jaren. Kijken tot het volkslied erop kwam (was dat echt zo?). Alles zien wat uitgezonden werd. Nieuws. Documentaires. Slechte films. Wat het ook was, het was altijd hetzelfde. Wees bang, was wat het zei. Wees heel erg bang voor. Oorlog. Invasie. Storm. Of geafrikaniseerde bijen.

je kunt zien hoe dit helpt (of een beetje misschien).

je kunt (zien) / (groot) / vliegen / bezweren / slapeloos / laten vallen / (geheim). En dat we hier zijn. En dat we maken.

je kunt zien hoe, dit, een dag, het weer wisselvallig misschien en daar zat ik, in mijn leesstoel zat ik, het was het zitten daar, het waren mijn verwachtingen, het was het zitten daar met die verwachtingen van mij, op de steerjoo was Hout van Frederik Croene en Esther Venrooy, ik had zoveel verwacht van die seedee, wat had ik verwacht van die seedee?, niet dit had ik verwacht van die seedee: niet wat het bleek te zijn had ik verwacht van die seedee, zo af en toe klonk er iets bovenuit, af en toe wat geluid dat klonk, het gaat in en het gaat uit fase dacht ik, soms ineens de slag soms in het gezicht, wat het was, in mijn handen I hope this helps van Samiya Bashir, ik had zoveel verwacht van deze bundel, wat had ik verwacht van deze bundel?, niet dit had ik verwacht van deze bundel: niet wat het blijkt te zijn had ik verwacht van deze bundel, ik had een gedicht gelezen van haar, ergens op dat vermaledijde internet (ooit dacht ik dat het een trend was, toen ik in de twintig was ofzo, ik dacht het is een trend dat internet het gaat wel weer over dat internet ook dit gaan voorbij, dacht ik toen, ik was halverwege de twintig ofzo), ik had dat gedicht gelezen dat How not to stay unshot in the U.S.A. maar ik had de titel even gemist en ik had het gelezen als een opsomming van dingen die een mens kan doen, dingen die een mens kan zijn: knoflook eten, benzine tanken, thuis zijn, naar een countrymuziekfestival gaan, homosexueel zijn, heterosexueel zijn, naar het strand gaan, de bus nemen, gaaf dacht ik, deze dingen kan je zijn deze dingen kan je doen met deze dingen kan je leven gevuld zijn, en o hoe hou ik van opsommingsgedichten dus deze bundel moet ik hebben dacht ik, deze bundel moet ik bestellen dacht ik, en ik deed, ik bestelde, en even later had ik hem ook, in handen, daar, in mijn leesstoel, met dat enigszins teleurstellende Hout op de steerjoo, dat was niet lang nadat La llorena van Lhasa ook al een lichte teleurstelling voor me was geweest, waarom had ik ook zo zitten zaniken tegen Katherine over hoe mooi de stem van Lhasa was, terwijl juist die stem nu, of ook de muziek, hoe zou het eigenlijk met Katherine gaan, woont ze al in Zweden, waar gaan alle mensen heen, waarom stelt alles toch altijd weer teleur, lichtelijk of een beetje of veel of gewoon, blijkt dat het gedicht dat voor mij aanleiding was I hope this helps onverwijld te bestellen How not to stay unshot in the U.S.A. heet, geen willekeurige opsomming van alles wat tesaam dat ding dat men leven heet komponeert maar een overzicht van wat zoal een reden kan zijn, in Amerika, om een kogel uit te lokken, alles kan een reden zijn om lood in je lijf gepompt te krijgen, zou dat daar nou echt zo zijn?, ik ken Amerikanen die nog nooit neergeschoten zijn, is er echt veel reden voor deze angst?, hoeveel procent van de Amerikanen is ooit neergeschoten geweest, hoeveel procent niet, welke plek neemt neergeschoten worden in op de lijst van voornaamste doodsoorzaken, bestaan zulke lijsten ja vast bestaan zulke lijsten, moet je in Amerika echt altijd bang zijn?, loert de kogel / de dood echt om elke hoek?, is deze paniek gerechtvaardigd?, of is het, anders, maar de zoveelste bijdrage tot de paniekmaatschappij die naar ik meen door Agamben al zodanig gefileerd was dat we haar allang achter ons hadden kunnen laten, je moet angsten niet voeden, angst is al te vaak een reden om nog meer onderdrukkende maatregelen te nemen, vormen van onderdrukking die erger zijn dan wat het dan ook is dat ze tegen heten te gaan, ineens weet ik ook niet meer zo zeker of dat “voor onze eigen veiligheid” uit het quarantainegedicht wel zo ironizerend bedoeld is als ik het dacht te mogen opvatten, natuurlijk, hoe woker, hoe linkser, hoe meer men het coronafascisme omarmde, ik kan me voorstellen dat het volgende totalitarisme op links geïnstalleerd gaat worden, bepaalde keuzes hebben bepaalde gevolgen nichtwahr moest je maar niet geloven wat je gelooft moest je maar wat meer woke zijn moest je maar gewoon zijn zoals wij allemaal zijn eins zwei drei und the snow ist eine star, maar de tekeningen, maar de visuele poëzie, maar de kreten maar de zinnen maar de flarden die blijven opklinken, en trouwens, Lisboa Mulata van Dead Combo was net zo mooi zo niet mojer als ik gehoopt had, niet alles stelt teleur, misschien had ik niet moeten lezen hoe Bashir mensen in het dankwoord met de achterlijke de vieze de oerlelijke term “powerhouse” bedenkt, Whitehouse maakt power electronics maar dichter dan dat mogen de worden “power” en “house” niet bij elkaar staan en al helemaal mag het niet naar mensen verwijzen, maar wie leest er ook dankwoorden, laat de poëzie spreken en in I hope this helps spreekt de poëzie zeikt de poëzie zeurt de poëzie overdrijft de poëzie zingt de poëzie schreeuwt de poëzie jankt de poëzie drijft de poëzie golft de poëzie en buldert de poëzie.

je ziet hoe. De poëzie is wat de poëzie is. Ik hoop dat dat helpt. Maar alle hoop is ijdel, en dat weet u even goed als ik.

Samiya Bashir I Hope This Helps

I Hope This Helps

  • Auteur: Samiya Bashir (Verenigde Staten)
  • Soort boek: gedichten, poëzie
  • Taal: Engels
  • Uitgever: Nightboat Books
  • Verschijnt: 13 mei 2025
  • Uitgave: paperback / ebook
  • Boek bestellen bij: Amazon / Bol / Libris

Flaptekst van de dichtbundel van Samiya Bashir

Bending genre as a planetary body might bend spacetime, Bashir’s poems live as music and film, as memoir, observation, and critique, as movement across both cosmic and poetic fields.

I Hope This Helps reflects on the excruciating metamorphosis of an artist, “a twinkle-textured disco-ball Jenga set” constrained and shaped by the limits of our reality: time, money, work, not to mention compounding global crises. Think of a river constrained by levees, a bonsai clipped and bent, a human body bursting through shapewear. Begging the question, what can it mean to thrive in the world as it is, Bashir says, “Rats thrive in sewers so / maybe I’m thriving.” In these moving, sometimes harrowing meditations, Bashir reveals her vulnerable inner life, how she has built herself brick by brick into an artist.

Samiya Bashir is a poet, artist, writer, performer, educator, and advocate. She is the author of four poetry collections, including I Hope This Helps (2025) and Field Theories (2017), winner of the 2018 Oregon Book Awards Stafford/Hall Award for Poetry. Her other books are Gospel (2009), and Where the Apple Falls (2005). Samiya’s honors include the Rome Prize in Literature, the Pushcart Prize, Oregon’s Arts & Culture Council Individual Artist Fellowship in Literature. She lives in Harlem.

Bijpassende boeken en informatie

Braziliaanse roman, Braziliaanse schrijver, Brazilië, Recensie

Autran Dourado – Opera der doden

Autran Dourado Opera der doden recensie en informatie roman uit 1967 van de Braziliaanse schrijver. Op 21 augustus 2025 verschijnt bij Uitgeverij Koppernik de Nederlandse vertaling door Harrie Lemmens van de roman Ópera dos Mortos van de uit Brazilië afkomstige schrijver Autran Dourado. Hier lees je informatie over de inhoud van het boek, de auteur en over de uitgave.

Autran Dourado Opera der doden recensie

  • “Met flair, haast jolig, zoomt de verteller in op een huis, nee, op twee huizen, boven op elkaar, en hij vertelt kort de geschiedenissen van een liederlijke potentaat en zijn fijner besnaarde zoon.” (NRC Handelsblad)

Recensie van Tim Donker

En weeral ist Harrie Lemmers verdomd zeg ja weeral ist Harrie Lemmens. Had de goede man me eerst al gehaakt gekregen aan António Lobo Antunes, wiens Voor wie in het donker op mijn wacht ik deze zomer ademloos las onder de hete zon van Valencia (en ik vond dat boek zelfs nog wel een slagje beter dan De omvang van de wereld – het boek dat me ergens int voorbije voorjaar danig verpletterd had); nu introduceert Lemmens me aan Dourado, die ik ook al niet kende, en ook al met keelsnoerend proza weet op te komen. Eveneens opgedolven uit het Portugees, uiteraard, Lemmens moet het Portugees wel door de aderen hebben vloeien, maar het land is Brazilië dit keer. Ook de tijd verschilt: Dourado schreef Opera dos Mortos in 1967. Misschien daarom lijkt het, op eerste gezicht dan in ieder geval, een wat klassiekere toon aan te slaan dan Voor wie in het donker op me wacht of De omvang van de wereld – boeken waar Opera der doden behalve de brontaal en de vertaler niets gemeen mee heeft.

Of. Naja. Misschien de eenzaamheid.
Misschien de beklemming.
Misschien de nostalgie.
Misschien de melankolie.

In Opera der doden gaat het om Rosalina. Ooit was haar familie rijk en machtig; ze bezaten grond en hadden invloed. Rosalina’s opa boezemde ontzag en angst in; haar vader was milder en innemender en lange tijd een geliefde figuur in zijn omgeving. Het huis zat altijd vol, men at en dronk en onderhield zich. Tot hij de fout begin politieke aspiraties te ontwikkelen, en na een debacle gedesillusioneerd achterbleef. En zijn vrouw ging dood, en hijzelf ging dood, en toen was Rosalina alleen met Quiquina, sedert jaar en dag de dienstmeid, in dat ineens wat te grote huis, met weinig meer te doen dan drinken en kunstbloemen maken. Dan komt José Feliciano, de zanger José Feliciano dacht ik nog toen ik het achterplat las, waardoor ik dit boek heel eventjes op een absurdistische roman ging schatten (een blinde zingende klusjesman?), maar neen het is een andere José Feliciano, een personage dat ook gekend is als Juca de Mus en Zé-van-de-Majoor, ik weet ook niet zeker of die andere José Feliciano al platen opnam in 1967, volgens mij wel maar in ieder geval zong hij dan toch niet zó hard dat het tot in Brazilië te horen was, en deze José Feliciano weet zich, met het geluk dat hij van buiten komt (sinds de mislukte politieke carrière van haar vader koestert Rosalina een bittere wrok tegen haar stadsgenoten) zich als manusje-van-alles het huis en het leven van Rosalina in te kletsen. Hij klaart wat klusjes in huis, hij hangt een beetje rond in het stadje, waar hij praatjes maakt en verhalen vertelt en zich snel geliefd maakt, maar als hij in de avond een keer een glas met Rosalina mee drinkt, begint hun verstandhouding te veranderen – tot grote ergernis van Quiquina.

Dourado begint wat wollig, met Rosalina’s opa en met haar vader, en met de voorgeschiedenis van het huis waar ze woont, waardoor je even het idee krijgt dat je in een historische roman verzeild geraakt bent maar dat is (gelukkig) niet het geval. Je zou het postmodern kunnen noemen, je zou ook kunnen zeggen dat de erfenis van het decadentisme niet onopgemerkt aan deze roman voorbijgegaan is (waren er decadenten in Brazilië?); je zou kunnen wijzen op licht experimentelen ingrepen in de vertelstijl, zoals de geregelde perspectiefwisselingen (ah nog iets dat het deelt met De omvang van de wereld!) of de hebbelijkheid van Dourado om de lezer af en toe rechtstreeks aan te spreken maar waarmee Dourado écht onder de huid kruipt is de manier waarop hij het narratief bevriest tot op een punt waarop er ogenschijnlijk niks lijkt te gebeuren.

José Feliciano en Rosalina zijn mensen die, hoewel ze eigenlijk niet vreselijk oud zijn, hun gloriejaren wel achter zich hebben. Hoe gaat dat met levens. Er is geluk, harmonie, en alles is fijn, en dan gaan mensen dood, of jij gaat weg van de plek waar je gelukkig was, en de dagen blijven komen, en je kunt het vullen met wat geklets, of kunstbloemen maken, of likeurtjes drinken, en wat rondhangen en dat is het dan. Misschien gaat Opera der doden daar wel over: het leven, of wat daar van over blijft als het schoonste eraf is, bijvoorbeeld omdat de doden die je te betreuren hebt inmiddels zo talrijk zijn dat hun opera langzamerhand onnegeerbaar hard opklinkt in zelfs je triviaalste dagdagelijksheden. Maar zingen en klinken doet het. Ook in deze woorden. De muzikaliteit van deze roman is weergaloos. De vele herhalingen, de spreektaal, de bewustzijnsstromen, de in elkaar vlechtende perspectieven, de directe rede die zonder leestekens weergegeven in de hoofdtekst verzinkt zodat de verschillen tussen gedachte, monoloog, dialoog, gesprekken en gebeurtenissen vervagen en alles tot dezelfde melodie gaat behoren. Een melodie die komt en gaat in golven die de lezer af en toe overspoelen. Waarlijk prachtig, hallucinant en meeslepend is de scene waarin José Feliciano voor de eerste keer een glas met een al wat aangeschoten Rosalina besluit te drinken. Met een welbepaald ritme weet Dourado een (sexuele) spanning te creëren die zo dik is dat het zweet je op de huid komt te staan. Sex in literatuur werkt meestal niet (is in ieder geval zelden opwindend), maar Dourado laat het werken hier en sowieso behoren deze bladzijden hier tot de schoonste die ik dit jaar las.

Gelijk aan levens die na wat -achteraf bezien misschien- het hoogtepunt was, lijkt Opera der doden na hogergenoemde scene nog maar wat voort te kwakkelen. De lezer ziet de decors scheuren en de personages verbleken in steeds lelijker licht. De afstandelijke, wat vormelijke en onbenaderbare Rosalina ontpopt zich tot een manipulatieve en gevoelsarme hartenbreekster; de goedlachse en sympathieke (en oké misschien wat sukkelige) José Feliciano toont zich een sexistische, kleinzielige en afhankelijke zeurkous met uiterst dubieuze gedachten en herinneringen (was dat nou nodig, Dourado?) (langs de andere kant vormen incest en pedofilie ook wel ruimere motieven in dit boek) (misschien om, in mijn ogen lichtelijk geforceerd, een mythologische onderlaag te leggen) (die lauwe, zenoëske pijl-filosofie dient vermoedelijk een dergelijk doel) en Quiquina, eens zo zorgzaam, liefdevol en zachtaardig blijkt op het wrede af haatdragend te zijn. Het is pijnlijk om het weinige dat er nog is te zien instorten en even vraag ik me af of het wel het goede soort pijnlijk is. Maar dan zet de schrijver een ontwikkeling in gang die ik niet aan zag komen en worden er andere uitzichten geboden.

Misschien is de hoofdrol wel voor Quiquina.

Misschien gaat het om een nog grote kracht dan het heuvelafwaarts gaan van levens: afgunst. Rancune. Woede. Uitsluiting. Drama’s moeten altijd verwijtbaar zijn want wat verwijtbaar is kent zondebokken. Zonder zondebokken gaat het niet, en dat is ook een oeroud thema. Wat geweest is, en altijd zijn zal. Van een opera die nooit zwijgen zal weet Dourado een aardig tijdloze roman te smeden. Eén die nog lang na blijft klinken.

Autran Dourado Opera der doden

Opera der doden

  • Auteur: Autran Dourado (Brazilië)
  • Soort boek: Braziliaanse roman
  • Origineel: Ópera dos Mortos (1967)
  • Nederlandse vertaling: Harrie Lemmens
  • Uitgever: Koppernik
  • Verschijnt: 21 augustus 2025
  • Omvang: 264 pagina’s
  • Uitgave: paperback
  • Prijs: € 23,50
  • Boek bestellen bij: Bol / Libris

Flaptekst van de roman uit 1967 van de Braziliaanse schrijver Autran Dourado

Opera der doden beschrijft het leven van Rosalina, de laatste nazaat van een familie van grootgrondbezitters, die samen met haar stomme dienstmeid in een groot oud herenhuis woont in een stille Braziliaanse provinciestad. Overdag maakt ze kunstbloemen, ’s avonds drinkt ze in het geheim. Ze leidt een vrijwel geheel geïsoleerd leven tot José Felicano aanneemt als klusjesman. Zijn aanwezigheid verlevendigt de claustrofobische atmosfeer van het huis en wanneer hij Rosalina’s minnaar wordt, verdwijnt al haar zelfverzekerde rust.

Opera der doden is het dwingende en intense meesterwerk van een van de belangrijkste Braziliaanse schrijvers van de twintigste eeuw.

Autran Dourado is geboren op 18 januari 1926 in Patos de Minas, Brazilië. Hij was een Braziliaanse romanschrijver. Dourado werd geboren in Patos de Minas, in de deelstaat Minas Gerais, en dat is de setting van zijn meeste boeken. Hij ontving onder meer de Camões-prijs en de Machado de Assis-prijs. In 2024 verscheen bij Uitgeverij Koppernik de roman Het mensenschip. Zijn bekendste roman, Opera der doden, zal in 2025 bij Koppernik verschijnen. Hij overleed op 30 september 2012 in Rio de Janeiro en werd 86 jaar oud.

Bijpassende boeken en informatie

Jeugdboek, Jeugdthriller, Kinderboeken, Recensie, Vlaamse schrijfster, Vlaamse thriller, Young Adult, Young Adult Boeken

Sofie Leyts – De grote postzegelroof

Sofie Leyts De grote postzegelroof van Rufus, Felix en (per ongeluk ook van) Viebe recensie en informatie over de inhoud van het boek. Op 21 augustus 2025 verschijnt bij Pelckmans Uitgevers het nieuwe 10+ jaar jeugdboek en thriller van Sofie Leyts. Hier lees je informatie over de inhoud van het boek, de auteur en over de uitgave.

Sofie Leyts De grote postzegelroof recensie

Rufus, Felix en Viebe hebben ietwat vreemde ouders. Die van Rufus jatten alles wat los en vast zit. Ze verhuizen zo vaak om hun sporen te wissen dat Rufus niet eens de moeite neemt om zijn kamer gezellig te maken. Hij moet zakkenrollen en meedoen in hun complotten terwijl hij daar geen zin in heeft. Hij voelt zich erg alleen, vrienden maken is onmogelijk.

Als hij Felix ontmoet, krijgt hij hoop dat zij misschien wel vrienden kunnen worden. De vader van Felix zit in de verzekeringen. Hij probeert mensen de meest idiote dingen te laten verzekeren. Voor forse premies, uiteraard. Felix moeder zit bij de verkeerspolitie en doet niets liever dan boetes uitdelen. Aan haar man en zoon. Voor te laat aan het ontbijt verschijnen, praten met voor mond, minder dan een 10 op school halen…

En Viebe woont met haar moeder, die ze zielenhoedster moet noemen, in een hotel waar zij alle klusjes doet. Waar ze haar zielenhoedster erg dankbaar voor is. Want die zeurt nooit als ze nog tot laat aan het werk is en op tijd naar bed moet. Ze krijgt niet op haar kop als ze slechte cijfers op school haalt – het interesseert haar zielenhoedster vrij weinig.

Door omstandigheden komen de drie met elkaar in aanraking in het hotel van Viebe. Als zij per ongeluk iets opvangt over een grote postzegelroof, die Rufus en Felix met elkaar hebben bekokstoofd. In de hoop dat ze hun levens voor eens en altijd om kunnen gooien. Gaat Viebe hen verraden? Of zal hun plannetje lukken?

De grote postzegelroof begint direct sterk met de zinnen: Het leven van Rufus Donkers was beslist geen pretje. Ten eerste was het vakantie. Ten tweede had zijn ene moeder voor taart gezorgd. En ten derde zou zijn andere moeder hem deze middag meenemen voor een ritje in haar gloednieuwe auto, een knalrode Ferrari met open dak en extra snufjes.

Dat klinkt natuurlijk fantastisch, maar dan komt direct de omkering: Rufus’ zijn moeders zijn eersteklas dieven. Ze overvallen en roven dat het een lieve lust is. Het maakt direct nieuwsgierig naar de rest van het verhaal. De ouders van de drie kinderen hebben iets behoorlijk absurds, wat het verhaal erg grappig maakt.

Het laat ook zien dat dingen er voor buitenstaanders heel fijn uit kunnen zien (Felix zou maar al te graag met Rufus ruilen, kan hij eindelijk eens videogamen), die eigenlijk totaal niet fijn zijn. Het plan dat de jongens bedenken om hun leven om te kunnen gooien, maakt het boek spannend. Zal het ze lukken. De komst van Viebe draagt hieraan bij.

Alle drie de kinderen zijn stoer, dapper, wijs en grappig op hun eigen manier. Je kunt makkelijk met ze meeleven. De ouders zijn zo idioot dat ze zowel grappig als eng zijn. Sofie Leyts heeft een vlotte manier van schrijven, een scherpe pen en humor. Ze weet absurdistische situaties geloofwaardigheid mee te geven.

Voor iedereen die houdt van een goed geschreven, spannend avontuur waarin kinderen slimmer zijn dan volwassen, kan het hart ophalen aan De grote postzegelroof van Rufus, Felix en (per ongeluk ook van) Fiebe. Het boek is gewaardeerd met ∗∗∗∗∗ (uitstekend).

Recensie van Jolien Dalenberg

Sofie Leyts De grote postzegelroof van Rufus, Felix en (per ongeluk ook van) Viebe

De grote postzegelroof

van Rufus, Felix en (per ongeluk ook van) Viebe

  • Auteur: Sofie Leyts (België)
  • Soort boek: Vlaamse jeugdthriller (10+ jaar)
  • Uitgever: Pelckmans
  • Verschijnt: 21 augustus 2025
  • Omvang: 272 pagina’s
  • Uitgave; paperback / ebook
  • Prijs: € 17,00 / € 12,99
  • Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (uitstekend)
  • Boek bestellen bij: Bol / Libris

Flaptekst van het nieuwe boek van Sofie Leyts

Rufus Donkers is de zoon van twee doorgewinterde dievegges. Het gezin verhuist om de haverklap, want overal valt wel iets te stelen, maar Rufus wil niets liever dan zich ergens thuis voelen en een normaal leven leiden.

Felix is de zoon van een extreem strenge politie-inspecteur. Hij krijgt voor elke misstap een boete, waardoor zijn leven wel een strafkamp lijkt. Tot Rufus in zijn straat komt wonen en er een nieuwe wereld voor hem opengaat.

De jongens sluiten vriendschap en besluiten hun levens een andere wending te geven. Het enige wat ze daarvoor moeten doen is de meest kostbare postzegel ter wereld stelen. Er is maar één probleem: ze worden per ongeluk afgeluisterd door Viebe, het braafste kind van het universum.

Sofie Leyts is geboren in 1978. Ze werkt al twintig jaar in de bibliotheeksector. Het liefst zit ze mensen achterna met boeken die ze absoluut moeten lezen. In 2018 debuteerde ze met Vitus en een mysterie zo groot als het heelal of misschien nog groter. Twee jaar later volgden Jozefien Wachters en de strijd om altijd, dat werd genomineerd voor de Leesjury 2021-2022 en De familie Claus, naar de gelijknamige film. Momenteel schrijft ze haar eerste boek voor volwassenen. Haar verhalen zijn grappig en spannend maar ook gevoelig, en altijd is er wel een hoekje af.

Bijpassende boeken

Feministische boeken, Recensie, Zweedse roman, Zweedse schrijfster

Gun-Britt Sundström – De wederhelft

Gun-Britt Sundström De wederhelft recensie en informatie van de inhoud van de Zweedse roman uit 1976. Op 14 augustus 2025 verschijnt bij Uitgeverij De Geus de Nederlandse vertaling van de roman Maken van de uit Zweden afkomstige schrijfster Gun-Britt Sundström. Hier lees je informatie over de inhoud van de roman, de schrijfster en over de uitgave.

Gun-Britt Sundström De wederhelft recensies

  • “Een roman waarvan je nooit echt herstelt.” (Victor Malm, Expressen)
  • “Dit boek heeft mijn leven veranderd.” (Ia Genberg)
  • “Ik heb het boek keer op keer herlezen en telkens heeft het me op een andere manier beïnvloed, afhankelijk van waar ik sta in relatie tot Project Liefde in mijn leven.” (Sara Stridsberg)

∗∗∗∗ Recensie van de redactie

Enige decennia geleden heb ik deze roman al eens gelezen in een goedkope Zweedse pocketeditie. Wat ik mij herinner van toen dat ik het een interessante en boeiende roman vond. Maar alhoewel ik op een redelijk niveau Zweeds kan lezen beklijfde het boek waarschijnlijk toch niet helemaal omdat een aantal subtiele details en de stijl ervan enigszins verloren ging hier.

En nu opeens is er internationaal aandacht voor deze roman die de eerste druk in 1976 in Zweden beleefde. Bijna 50 jaar oud is de vraag natuurlijk of zo´n boek overeind is gebleven. De vertalingen die recent verschenen zijn in het Engels en Nederlands doen vermoeden dat een ieder geval een aantal mensen en uitgevers dit het geval vinden.

Gelukkig kan gesteld worden dat het boek bepaald niet tegenvalt, sterker nog ondanks het feit dat het vijftig jaar geleden al het licht zag, lijkt het aan indringendheid en zelfs aan actualiteit weinig tot niets ingeboet. Op het scherpst van de snede doet het verslag van het leven van een jonge vrouw die wars van haar omgeving en de tijd waarin ze leeft haar eigen weg in het leven en de liefde zoekt en niet mee gaat in conventies.

Niet alleen de inhoud geeft het boek actualiteit maar op de wijze waarop Gun-Britt Sundström de dialogen te boek heeft gesteld en de overpeinzingen van haar hoofdpersoon formuleert is nog altijd levendig, indringend, soms zelfs opzienbarend. Kortom de opgebloeide aandacht voor deze Zweedse roman uit de jaren zeventig van de vorige eeuw is volkomen terecht. Het boek is door onze redactie gewaardeerd met ∗∗∗∗∗ (uitstekend).

Gun-Britt Sundström De wederhelft

De wederhelft

  • Auteur: Gun-Britt Sundström (Zweden)
  • Soort boek: Zweedse roman uit 1976
  • Origineel: Maken (1976)
  • Nederlandse vertaling: Janny Middelbeek-Oortgiesen
  • Uitgever: De Geus
  • Verschijnt: 14 augustus 2025
  • Omvang: 512 pagina’s
  • Uitgave: paperback / luisterboek
  • Prijs: € 25,99 / € 13,99
  • Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (uitstekend)
  • Boek bestellen bij: Bol / Libris

Flaptekst van de Zweedse roman uit 1976 van Gun-Britt Sundström

Martina en Gustav ontmoeten elkaar aan de universiteit en worden verliefd. Terwijl Martina in de ban raakt van de intelligente en eigenzinnige Gustav ontdekt ze dat hun relatie haar onvermijdelijk in een bepaalde rol drukt.

Deze onweerstaanbare, grappige en vlijmscherpe moderne klassieker over liefde en vrijheid blijkt verrassend actueel.

Gun-Britt Sundström Maken Zweedse roman uit 1976Gun-Britt Sundström is geboren op 19 augustus 1945 in de Zweedse hoofdstad Stockholm. Ze is schrijver, journalist en cultuurhistoricus. Ze brak in 1976 door met De wederhelft (Maken), die een moderne klassieker werd. In 2019 ontving ze de prestigieuze Helga-prijs voor haar ‘taalgevoeligheid, zwarte humor en scherpzinnigheid’.

Bijpassende boeken en informatie

Nederlandse Romans, Nederlandse Schrijver, Recensie

Jori Stam – De verdwijning van Sieger Somerman

Jori Stam De verdwijning van Sieger Somerman recensie en informatie over de inhoud van de roman. Op 5 augustus 2025 verschijnt bij Uitgeverij Atlas Contact de nieuwe roman van de Nederlandse schrijver Jori Stam. Hier lees je informatie over de inhoud van het boek, de auteur en over de uitgave.

Jori Stam De verdwijning van Sieger Somerman recensie

Dat Jori Stam beschikt over een groot talent om boeiende verhalen te vertellen bewees hij al in de verhalenbundel waarmee hij debuteerde en zijn eerste roman Oregon. Maar het is altijd afwachten of de verwachting die door het eerdere werk is opgewekt, vervuld wordt. Om meteen maar duidelijk over te zijn dat is Jori Stam op voortreffelijke wijze geluk in zijn nieuwe roman.

Hij heeft één van de meest besproken en bediscussieerde ontwikkeling van het moment AI als centraal thema voor zijn nieuwe boek genomen of eigenlijk beter gezegd het leven dat zich daardoor steeds meer tussen waarheid, leugen en verbeelding beweegt. Ema Somerman, is een briljante ontwikkelaar die die software heeft ontwikkeld dat deepfakes kan herkennen. De software wordt door een Noors bedrijf op de markt gebracht.

Echter op het moment dat de software gepresenteerd wordt aan de wereld gaat er iets fout. Hierdoor komt het leven van Ema dat zich tegenwoordig in de Noorse hoofdstad Oslo afspeelt op het spel te staan. Ze wordt geconfronteerd met haar verre van zorgeloze jeugd in Rotterdam, met een vader die spoorloos verdween en een moeder waarmee ze niet kon opschieten. Het is het begin van een zoektocht naar een verloren vader, een verloren jeugd en naar het schemer gebied dat zich bevindt tussen de waarheid en verbeelding.

Net als in zijn vorige roman heeft Jori Stam het vermogen om te schrijven over zaken en gebeurtenissen die raadselachtig zijn, wellicht zelfs onmogelijk. Maar toch ga je door zijn directheid en glasheldere stijl mee in het spannende verhaal dat aan het denken zet en voor verwarring zorgt. Voeg daar nog aan toe het grote schrijverstalent waarover Jori Stam beschikt en je bent volledig verkocht. De roman is door onze redactie gewaardeerd met ∗∗∗∗∗ (uitstekend).

Jori Stam De verdwijning van Sieger Somerman

De verdwijning van Sieger Somerman

  • Auteur: Jori Stam (Nederland)
  • Soort boek: Nederlandse roman
  • Uitgever: Atlas Contact
  • Verschijnt: 5 augustus 2025
  • Omvang: 304 pagina’s
  • Uitgave: paperback / ebook
  • Prijs: € 24,99 / € 14,99
  • Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (uitstekend)
  • Boek bestellen bij: Boekenwereld / Bol /  Libris

Flaptekst van de nieuwe roman van Jori Stam

Ema Somerman leidt PROFIL, een organisatie in Oslo gespecialiseerd in het ontmaskeren van deepfakes. In een wereld vol manipulatie maakt Ema carrière in het onderscheiden van wat wel en niet echt is, terwijl haar eigen verleden haar blijft achtervolgen. Haar vader Sieger, een vooraanstaand journalist bij een landelijke krant, verdween toen zij zestien was. Als er beelden opduiken over de omstandigheden van zijn verdwijning, wordt Ema’s zoektocht naar de waarheid persoonlijker dan ooit. Kan de waarheid bestaan in een tijdperk waarin iedereen zijn eigen werkelijkheid kan creëren?

De verdwijning van Sieger Somerman is een spannende zoektocht naar vertrouwen, liefde en de kracht van perceptie.

Jori Stam is geboren in 1987. Hij debuteerde in 2015 veelbelovend met de verhalenbundel Een volstrekt nutteloos mens, die een eervolle vermelding kreeg van de J.M.A. Biesheuvelprijs. In 2019 verscheen zijn veelgeprezen debuutroman Oregon (∗∗∗∗∗ , uitstekend). Zijn werk verschijnt in verschillende literaire tijdschriften.

Bijpassende boeken en informatie

Dierenroman, Nederlandse Romans, Nederlandse Schrijver, Recensie

Toon Tellegen – De trots van de giraf

Toon Tellegen De trots van de giraf recensie en informatie nieuwe dierenroman van de Nederlandse schrijver. Op 27 juli 2025 verschijnt bij Uitgeverij Querido de nieuwe roman van de uit Nederland afkomstige schrijver Toon Tellegen. Hier lees je informatie over de inhoud van de roman, de auteur en over de uitgave.

Toon Tellegen De trots van de giraf recensie

De dierenromans en dieren verhalen spreken een zeer groot publiek aan in binnen- en buitenland en van jong tot oud. Ook bij zijn nieuwe boek De trots van de giraf zal dit zonder twijfel weer het geval zijn.

Deze keer is de verteller van het verhaal een giraf die ’s ochtends wakker wordt zonder lange nek die plotseling verdwenen is. En daarmee blijkt ook zijn eigen onderscheidende identiteit volledig verloren te zijn gegaan.

Ontnekt begint de giraf aan een zoektocht naar zijn verdwenen lichaamsdeel. Alle andere dieren blijken juist een lange nek te hebben gekregen met alle consequenties van dien. Het ene dier is er zeer gelukkig mee, maar bij een andere soort gebeurt juist het tegenovergestelde. En de giraf is in verwarring en zoekt naarstig naar een nieuwe identiteit zonder zijn zo kenmerkende lange nek.

Als zo vaak lijkt Toon Tellegen met zijn nieuwe dierenroman ons en de gehele maatschappij een spiegel voor te willen houden. En in alle eenvoud weet hij de lezer, van jong tot oud, te raken en aan het denken te zetten. Het boek is gewaardeerd met ∗∗∗∗∗ (uitstekend).

Toon Tellegen De trots van de giraf

De trots van de giraf

  • Auteur: Toon Tellegen (Nederland)
  • Soort boek: dierenroman
  • Uitgever: Querido
  • Verschijnt: 27 juli 2025
  • Omvang: 120 pagina’s
  • Uitgave: paperback / ebook
  • Prijs: € 18,99 / € 10,99
  • Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (uitstekend)
  • Boek bestellen bij: Bol / Libris

Flaptekst van de nieuwe dierenroman van Toon Tellegen

Op een morgen, als hij wakker wordt, merkt de giraf dat hij geen nek meer heeft. Zijn hoofd zit op zijn schouders met niets ertussen. Hij weet niet waar zijn nek is gebleven en zoekt hem overal. Eerst thuis en daarna in het bos, maar hij vindt hem niet. Nooit dacht hij aan zijn nek, maar nu kan hij nergens anders meer aan denken… Hij ziet dat alle dieren er opeens wel een hebben, zelfs de egel, de krekel en de mier. Ze dragen hun lange nek vol trots of schamen zich ervoor, ze kijken op de giraf neer of hebben met hem te doen. Sommigen willen hun nek aan hem afstaan, zoals de sprinkhaan, die zelfs een uitgebreid assortiment nekken te koop heeft. Maar de giraf wil maar één ding: zijn eigen nek terug.

Toon Tellegen is geboren op 18 november 1941 in Brielle, Zuid-Holland. Hij is schrijver en dichter. Zijn werk werd bekroond met onder meer de Woutertje Pieterse Prijs, De Gouden Uil en de Constantijn Huygens-prijs. Van zijn boeken zijn al meer dan 1 miljoen exemplaren verkocht in Nederland. Ook in het buitenland oogst hij groot succes met zijn dierenverhalen. Zo verschijnt Het verlangen van de egel in 16 landen in vertaling, stond het nummer 1 in Japan met meer dan 200.000 verkochte exemplaren, en zullen in 2025 in één klap alle elf zijn dierenromans worden gepubliceerd in China.

Bijpassende boeken en informatie

Recensie, Reisverhalen, Surinaamse schrijver, Suriname

Albert Helman – Het eind van de kaart

Albert Helman Het eind van de kaart recensie en informatie verhalen van een reis door de binnenlanden van Suriname in 1955. Op deze pagina lees je uitgebreide informatie over het boek van de Surinaams-Nederlandse schrijver Albert Helman dat in 1980 voor het eerst verscheen in de Privé-domein reeks, maar een weerslag is van een reis die hij in 1955 maakte.

Albert Helman Het eind van de kaart recensie

Het einde van de kaart is een bijzonder boek in het oeuvre van de in Suriname geboren schrijver die in 1996 in Amsterdam overleed. Zijn leven was bijzonder. Lou Lichtveld, zoals zijn echte naam luidt, werd op 7 november 1903 geboren in Paramaribo. Als lid van een gegoede Surinaamse familie werd hij op twaalfjarige leeftijd naar het internaat van Rolduc in Limburg gestuurd om opgeleid te worden tot priester. Maar dat was geen succes en snel ging hij terug naar zijn geboorteland.

Maar een aantal jaar later vertrok hij toch weer naar Nederland waar hij naar de kweekschool ging en musicologie studeerde. Hij ging werken als journalist en publiceerde in 1923 zijn eerste boek. Als politiek betrokken journalist volgde hij de Spaanse Burgeroorlog en raakte zelfs actief betrokken in de oorlog. Tijdens de Tweede Wereldoorlog was hij actief in het verzet.

Na de oorlog, in 1949, ging terug naar Suriname waar hij politiek actief en minister werd. Maar zijn betrokkenheid bij de zogenaamde Hospitaalkwestie leidde uiteindelijk tot zijn val in 1951.

Naast zijn politieke werk was Albert Helman een productief schrijver. Het eind van de kaart is een bijzonder boek in zijn oeuvre. Het is de weerslag van een reis die hij in 1955 maakte door de binnenlanden van Suriname. Maar de eerste uitgave van het boek verscheen pas in 1980.

Alhoewel sommige van de boeken die Helman schreef inmiddels enigszins archaïsch overkomen geldt dit niet voor dit reisverslag. Wat het nog extra bijzonder maakt is dat de schrijver nauwelijks egodocumenten schreef en dit boek een uitzondering is die de regel bevestigt. De binnenlanden van Suriname waren in 1955 nog nauwelijks ontsloten, laat staan dat er veel aandacht voor was. Het levendige verslag dat Helman schreef tijdens zijn reis heeft weinig aan actualiteit ingeboet en is zeer de moeite waard. Het boek is gewaardeerd met ∗∗∗∗∗ (uitstekend).

Albert Helman Het eind van de kaart

Het eind van de kaart

  • Auteur: Albert Helman (Suriname)
  • Soort boek: Surinaams reisverslag uit 1955
  • Eerste editie: 1980
  • Uitgever heruitgave: In de Knipscheer
  • Verschijnt: 11 april 2019
  • Omvang: 254 pagina’s
  • Uitgave: paperback
  • Prijs: € 19,50
  • Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (uitstekend)
  • Boek bestellen bij: Bol / Libris

Flaptekst van het boek van Albert Helman

Het eind van de kaart is in alle opzichten een unicum in het toch al zo veelzijdige, grote oeuvre van Albert Helman. Albert Helman (Lou Lichtveld) schreef het reisjournaal Het eind van de kaart in 1955, maar het boek zou pas 25 jaar later in 1980 verschijnen in de prestigieuze reeks egodocumenten Privé-Domein van Uitgeverij De Arbeiderspers.

In 1955 waren hele stukken van de kaart van Suriname nog wit, oningevuld, onbekend, behalve in het hoofd van de bewoners van het diepe binnenland: inheemsen (Indianen) en marrons (nakomelingen van slaven die eeuwen geleden de plantages ontvlucht waren). Mensen die het binnenland in kaart probeerden te brengen, waren dus werkelijk pioniers, en Helman trok er ook zelf op uit hen aan het werk te zien, verkenningen die hij neerlegde in een tiental verhalen die later in Verdwenen wereld (1990) werden gebundeld. Maar bovenal is Het eind van de kaart een verkenning van zijn eigen psyche en zijn eigen fysieke onvolkomenheid in een omgeving waar hij is overgeleverd aan anderen.

Bijpassende boeken en informatie

Fantasyboeken, Fantasyschrijvers, Italiaanse schrijfster, Recensie

Giada Pavesi – Sterren en koper

Giada Pavesi Sterren en koper recensie en informatie romantacy boek en Het verborgen genootschap deel 1. Op 3 juli 2025 verchijnt bij Uitgeverij Cargo de Nederlandse vertaling van Stelle e ottone, de fantasyroman van de Italiaanse schrijfster Giada Pavesi. Hier lees je informatie van de inhoud van het boek, de auteur en over de uitgave.

Giada Pavesi Sterren en koper recensie van Jolien Dalenberg

Ambra Valmori studeert archeologie aan de universiteit in Venetië waar ze een rivaliteitsstrijd heeft met de getalenteerde Ismael Sagredo. Ze proberen elkaar continue de loef af te steken. Ambra heeft extra hard moeten werken omdat ze een week op mysterieuze wijze was verdwenen. Toen ze weer boven water kwam, had ze gaten in haar geheuden. En ze miste haar linker pink.

Als een voor haar belangrijke hanger wordt gestolen, en ze op zoek gaat naar de vermoedelijk dader, raakt ze in gevecht met een stel vreemde personen. Met Sagredo aan haar zijde. Ze ontdekt dat ze krachten heeft die ze niet kent. Wat haar op een heel bijzondere plek brengt. Een plek waar tovenaars studeren. Waar Sagredo Magister is. En waar haar krachten onderzocht worden. Wie, of misschien wel wat is Ambra?

Eerlijk is eerlijk, ik had het boek bijna weggelegd, vanwege het toch wat taaie begin. Veel beschrijvingen, namen, een wereld die nog geschetst moet worden en niet direct tot mijn verbeelding sprak. Ambra is  ook niet het personage dat je direct in je hart sluit. Ze is wat gesloten,  bijna onzichtbaar. Wat natuurlijk ook past bij wat ze heeft meegemaakt. De rivaliteit tussen haar en Ismael lijkt in het begin ook nergens heen te gaan. Toch ben ik meer dan blij dat ik even heb vol gehouden. Het is een tijd lang nog steeds de vraag wat ze voor elkaar zijn, maar dan op een intrigerende manier. Ambra krijgt een vastberadenheid over zich heen haar motieven om dingen te doen die minder handig zijn, begrijpelijk.

Je wordt meegezogen in een onbekende wereld waar je net zoveel weet als Ambra: niks. Wie is te vertrouwen, wie niet? De zoektocht naar de waarheid is spannend. Af en toe zakt de spanningsboog toch nog even in, omdat het te beschrijvend wordt. De namen van de Magisters en hun rol wilden net niet lekker blijven hangen, omdat ze voor mij net te weinig uitgewerkt waren en niet veel betekenis hadden. Toch wordt het verhaal steeds sneller vooruit geduwd, naarmate Ambra dichter bij de waarheid komt.

Sterren en Koper is een verhaal dat overwegend lekker leest en  zeker spannend genoeg is om te blijven lezen. Het laat hier en daar nog wat liggen, bijrollen die net wat meer context mogen hebben, de motivatie voor wat er met Ambra is gebeurd… Maar Ambra zelf wordt steeds leuker, haar dynamiek met Ismael is intrigerend,  wie of wat ze is wil je echt wel weten. Het is het eerste deel, wat betekent dat er meer zullen volgen. Ik ben erg benieuwd wat daar het plot zal zijn. Het einde van dit eerste deel voelt vrij afgerond, op een klein haakje na, wat voor mij niet echt overtuigend is. Ondanks dat ben ik wel nieuwsgierig, ik heb me absoluut vermaakt met het eerste deel van Het Verborgen Genootschap. Het boek is gewaardeerd met ∗∗∗∗∗ (zeer goed).

Giada Pavesi Sterren en koper

Sterren en koper

Het verborgen genootschap deel 1

  • Auteur: Giada Pavesi (Italië)
  • Soort boek: fantasyroman, romantacy
  • Origineel: Stelle e ottone (2024)
  • Nederlandse vertaling: Rianne Aarts
  • Uitgever: Cargo
  • Verschijnt: 3 juli 2025
  • Omvang: 496 pagina’s
  • Uitgave: gebonden boek / ebook
  • Prijs: € 29,99 / € 14,99
  • Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (zeer goed)
  • Boek bestellen bij: Bol / Libris

Flaptekst van het romantacyboek van Giada Pavesi

Het eerste deel van een bijzondere Italiaanse Romantasy-serie. Het verborgen genootschapis razend populair in Italië en verschijnt voor het eerst in Nederlandse vertaling.

Ambra Valmori is archeologiestudente aan de Ca’Foscari Universiteit in Venetië. Op een dag leert ze over het bestaan van een geheim genootschap voor magiërs. Nadat ze is toegelaten tot hun prestigieuze Academia Seledia, krijgt ze de kans om haar eigen magische krachten te ontwikkelen en ze te leren beheersen door magische artefacten, en zeldzame, oude boeken te bestuderen.

Maar de sterren hebben andere plannen voor het lot van Ambra Valmori. Ze draagt een geheim met zich mee, en de professoren van de Academia Seledia zien haar als een grote bedreiging voor het voortbestaan van de school. Samen met haar rivaal aan de universiteit, Ismael Sagredo, gaat ze in het magische en fascinerende Venetië op zoek naar haar mysterieuze verleden. Ze zal meer over zichzelf te weten ze zich komen dan ze zich ooit had kunnen voorstellen.

Flaptekst van het fantasyboek van Giada Pavesi

Giada Pavesi is een van de vier auteurs van Het verborgen genootschap. Giada Pavesi komt uit Noord- Italië en woonde ook in Schotland. Ze studeerde Engels en Frans in Milaan en Edinburgh, en Sterren en koperis haar debuut.

Bijpassende boeken en informatie

Recensie, Roemeense roman, Roemeense schrijvers, Roemenië

Iulian Bocai – Het vreemde en aangrijpende leven van Priţă Barsacu

Iulian Bocai Het vreemde en aangrijpende leven van Priţă Barsacu recensie en informatie van de inhoud van de Roemeense roman. Op 19 juni 2025 verschijnt bij Uitgeverij De Geus de Nederlandse vertaling van de roman Ciudata și înduioșătoarea viață a lui Priță Barsacu van de uit Roemenie afkomstige schrijver Iulian Bocai. Hier lees je informatie over de inhoud van het boek, de auteur en van de uitgave.

Iulian Bocai Het vreemde en aangrijpende leven van Priţă Barsacu recensie

  • “Dit ogenschijnlijk kleine boek opent een grote, melancholische, duistere wereld waar je maar al te graag in rond zou blijven dwalen.” (Lisa Weeda)
  • “Er zit iets in het hart van deze mensen, een onschuld die niet aangetast wordt door het cynische leven, en dat is wat je eigen (lezers)hart diep raakt.” (Mira Feticu)

Recensie van Tim Donker

Dan deze vraag: hoe vaak kun je een kliesjee vernieuwen? De vrije jazz maakte zich los van de traditionele jazz en hoe doorstroomde het me. Het liep met me mee tot hets schoenen ook weeral een weinig versleten leken te zijn. De innovaties van Ornette met de pet jajaja, en MIngus en Dolphy en Shepp en Albert Ayler natuurlijk jajaja, Albert Ayler altijd, en dan Pharoah Sanders die er nog wat soul bij mikte, en Sun Ra die alles de ruimte in schoot, en toen voelde het, ineens, of ik het belangrijkste wel in kaart had inmiddels, velden afgegrazen, weet jij het?, de essentialia op tafel, dan en daar, doorstromen deed het me nog wel, maar geheel nieuw op de oren vallen niet meer. Maar vele jaren later een dag Het begon al zomer te worden, stombelend doorheen de discografie van het prachtige Clean Feed-labeltje, stuitte ik op Will Holshouser, wie kon me zeggen wat dat was, die accordeon, hoe had ik het nu, huppelig en onderkoeld tegelijk, en altijd nog jazzy, kon het de mooiste accordeonplaat zijn sinds Accordion & voice van Pauline Oliveros?, nee natuurlijk niet want de hallucinante neofolk van Kimmo Pohjonen en Eric Echampard op Uumen is veel later nog dan Accordion & voice, het is ook maar bij manier van spreken, wat een drummer Eric Echampard is trouwens maar daar gaat het nu niet over, nu gaat het over hoe ik dacht oja een beetje folk bij de jazz dat kan ook nog natuurlijk, dat kun je ook doen, dit had ik nog niet eerder gehoord, het was ochtend, de zomer stond op het punt te beginnen, en ik hoorde Reed song, en onophoudelijk viel het licht, en onder deze omstandigheden begon ik te lezen in Het vreemde en aangrijpende leven van Priţă Barsacu van Iulian Bocai. Die hier geen nieuwe romansoort uitvindt, nee zeker niet, hoewel, Laurie Anderson zegt the detective novel is the only novel truely invented in the twentieth century because in the detective novel the hero is dead at the very beginning of shit verraad ik nu iets?, en waarom is het eigenlijk altijd maar muziek hier in deze bespreking dit moest toch over een boek gaan?, dit hier Het vreemde en aangrijpende leven van Priţă Barsacu is gewoon je dagdagelijkse komenvanleeftijd-literatuur en een komenvanleeftijd-roman lazen we al eerder, toch?, en zelfs de hoofdpersoon komt vertrouwd over. Natuurlijk is Priţă Barsacu een eenzelganger, en niet als anderen, niemand is ooit als anderen, zelfs de anderen zijn niet zoals de anderen. Natuurlijk is hij een dromer, en een vorser, en een eenling. Natuurlijk is hij intelligent en gevoelig. Natuurlijk heeft hij een paar andere zonderlingen om zich heen. Natuurlijk is er armoede, natuurlijk zijn zijn ouders volslagen geschift, natuurlijk wordt het dorp waar hij woont bevolkt door dwazen, dronkaards, werklozen, agressievelingen, pestkoppen en criminelen. We kennen het verhaal. We kennen het verhaal al zo lang. En toch schijnt Bocai er uit wat onvermoede hoeken lichten op zodat dit boek blijft boeien. Hij stopt als het ware wat folk in deze jazz, hij huwt de trompet met een accordeon, weetikveel. Zo heeft hij er om te beginnen al zeer wijs aan gedaan de roman kort te houden, een luttele 142 bladzijden en dan al gedaan. Nu peinst ge misschien of welzeker peinst gij dat want ik weet wel hoe gijlieden zit te peinzen daar allemaal, dat het triviaal is om een boek te wegen op het feitelijke gewicht. Maar toch. Niet veel schrijvers weten wanneer ze moeten stoppen. Ik wil hier niet aankomen met dat eeuwige in bekasting zeikt zich de meester want er zijn vele vuistdikke boeken waarvan iedere regel meer dan gerechtvaardigd is en waar van mij zelfs wel een vuist had bij gemogen maar er zijn eveneens genoeg  boeken met vele en vele overbodige bladzijden. Niet zo hier. Eén adem en het is uit, gelukkig nog lang voor het kans zag je te gaan vervelen. Of. Anders. En ook. En voorts. Het intrigerende begin. Bocai begint aan het eind en dat maakt dat je blijft lezen omdat je het wil vatten, hoe komt het tot dit einde, is het einde nog te keren, is het einde wel het einde, je las het aan het begin en je was nieuw in dit boek, als je nieuw bent zie je alles anders, dat is algemeen geweten. Zo blijf je kijken. Of ook zo: dat een toon het oog trekt. In dit geval de toon die Iulian Bocai aanslaat. Wat klankkleur zegt. Ja het gaat over armoede, geweld, sociale ongelijkheid, uitsluiting, ellende; maar Het vreemde en aangrijpende leven van Priţă Barsacu is geen tranentrekker, geen drama, niet zwaar op de hand; vermoedelijk heeft Bocai niet eens de bedoeling gehad bepaalde misstanden aan de kaak te stellen. Hij schetst gewoon een leven, een leven dat soms lijkt op het leven dat je had of gehad kon hebben (ja dat vele buiten zijn, dat herinner ik me nog wel van toen ik kind was, en ook iets met insecten, ik was er niet zo in geïnteresseerd als de hoofdpersoon van dit boek maar insecten speelden altijd wel een rol, je zag ze op de bladeren van de struiken zitten, je verzon maar wat, een simpele kever noemde je een bloedzuiger, wist jij veel), een leven waarin dingen gebeuren die vervelend zijn en een leven dat ook vaak mooi is; Bocai heeft met deze roman eerder een hoopvol boek geschreven, ja: hoop- en liefdevol. Dan weer niet doorslaand naar zoetsappigheid. Er is humor om daar voor te waken, er zijn zotte scheldkanonnades om daar voor te waken, er zijn idiote gebeurtenissen om daar voor te waken. En als alles eraf is, nee als alles goed strak staat, nee als alles gedaan is, of lijkt te zijn, volgt er nog iets over begrafenisrituelen en de lezer weet even niet of dat nog bij de vertelling over Priţă Bocai hoort, misschien maar iets dat er achter geplakt is omdat er nog wat ruimte overschoot, ook hier geven mafheden iets te lachen. Een accordeon kan huppelen, jazz kan folky zijn en een komenvanleeftijd-roman kan nieuw genoeg lijken om boeiend te blijven. Elke lezer dient zijn hoed af te nemen voor Bocai. Maar wie geen hoed heeft, kan ook gewoon dit boek lezen.

Iulian Bocai Het vreemde en aangrijpende leven van Priţă Barsacu

Het vreemde en aangrijpende leven van Priţă Barsacu

  • Auteur: Iulian Bocai (Roemenië)
  • Soort boek: Roemeense roman
  • Origineel: Ciudata și înduioșătoarea viață a lui Priță Barsacu (2018)
  • Nederlandse vertaling: Charlotte van Rooden
  • Uitgever: De Geus
  • Verschijnt: 19 juni 2025
  • Omvang: 144 pagina’s
  • Uitgave: paperback / ebook
  • Prijs: € 15,99 / € 9,99
  • Boek bestellen bij: Bol / Libris

Flaptekst van de roman van de Roemeense schrijver Iulian Bocai

De intelligente en nieuwsgierige Priţă Barsacu groeit op in een kansarm gezin in een Roemeens dorp aan de oevers van de Olt. Hij ontwikkelt een bijzondere fascinatie voor de natuur, en ontpopt zich als een amateurtaxonoom. In warme kleuren zet Bocai een kindertijd neer te midden van armoede en geweld, waarin de jongen zich desondanks staande probeert te houden.

Iulian Bocai is geboren op 6 maart 1986. Hij is een Roemeense schrijver en literatuurwetenschapper. Hij doceert letterkunde aan de Universiteit van Boekarest, werkt als vertaler en essayist en schreef twee bekroonde romans en een verhalenbundel. Het vreemde en aangrijpende leven van Prita Barsacu is zijn debuut.

Bijpassende boeken en informatie

Engelse romans, Engelse schrijfsters, Historische Roman, Recensie

Tracy Chevalier – De glasmaakster

Tracy Chevalier De glasmaakster recensie en informatie van de inhoud van de roman van de Brits-Amerikaanse schrijfster. Op 19 juni 2025 verschijnt bij Uitgeverij Orlando de Nederlandse vertaling van The Glassmaker roman van de in de Verenigde Staten geboren schrijfster Tracy Chevalier. Hier lees je informatie over de inhoud van het boek, de auteur en over de uitgave.

Tracy Chevalier De glasmaakster recensie

  • “Deze betoverende vertelling is tegelijkertijd een historisch liefdesverhaal dat zes eeuwen omvat en een lofzang op het tijdloze ambacht van glasblazen. Chevalier onderzoekt de felle rivaliteit en loyaliteiten van de glasdynastieën van Murano en legt het gebrul van de oven, het zweet op de huid en de glinsterende schoonheid van Venetiaans glas prachtig vast.” (Geraldine Brooks)
  • “Chevalier op haar best. Een rijke, levendige en betoverende roman.” (Elif Shafak)

Recensie van onze redactie

Al eerder las ik romans van Tracy Chevalier, waaronder het bekende Meisje met de parel. Ik verheugde me dus erg op het lezen van de nieuwe roman van deze geweldige schrijfter.

Het verhaal begint in 1486 in Murano, met als hoofdpersoon de jonge Orsola Rosso die deel uitmaakt van een glasblazersfamilie. Glasblazen is helemaal niet bedoeld voor vrouwen, maar na haar ontmoeting met Maria Barouvier, een vrouw uit een concurrerende glasblazersfamilie, komt daar voor Orsola verandering in. Ze gaat leren om glaskralen te maken en slaagt er in daar zo goed in te worden, dat ze er aardig mee in haar bestaan kan voorzien. Bij een bezoek aan Venetië leert Orsola Antonio kennen, die door haar broer Marco is uitgenodigd als glasblazer in de leer te gaan op Murano. Iets wat heel ongebruikelijk is, want de Muranezen houden het glasblazen liever onder hen.

Wat ik een heel leuke en vooral ook slimme twist aan dit boek vond, was de lange levensduur van Orsola. Het verhaal begint in 1486 en eindigt pas in de huidige tijd. Orsola werd maar heel langzaam ouder. Een verrassende en boeiende manier om een heel groot stuk van de historie van Murano en het glasblazen te vertellen. Een boeiende, leerzame en kleurrijke achtergrond voor het levensverhaal van de Rosso’s. Een prettig geschreven verhaal met veel kleurrijke personages. Chevalier is een uitstekende verhalenvertelster en door de twist met de tijd blijft het boeiend om een verhaal dat zich uitstrekt over 5 eeuwen te lezen. Ik vond het ook heel leuk om meer te leren over de geschiedenis van glas en Venetië.

Ik heb genoten van deze roman en hem achter elkaar uitgelezen! De roman is gewaardeerd met ∗∗∗∗∗ (uitstekend).

Recensie van Monique van der Hoeven

Tracy Chevalier De glasmaakster

De glasmaakster

  • Auteur: Tracy Chevalier (Engeland)
  • Soort boek: Venetië roman
  • Origineel: The Glassmaker (2024)
  • Nederlandse vertaling: Jacqueline Smit
  • Uitgever: Uitgeverij Orlando
  • Verschijnt: 19 juni 2025
  • Omvang: 400 pagina’s
  • Uitgave: paperback / ebook
  • Prijs: € 23,99 / € 16,99
  • Waardering redactie: ∗∗∗∗∗ (uitstekend)
  • Boek bestellen bij: Bol / Libris

Flaptekst van de Venetië roman van Tracy Cevalier

Venetië, 1486. Aan de overkant van de lagune ligt Murano. De tijd stroomt hier anders – net als het glas waar de meesters van het eiland hun leven lang mee leren werken.

Het is niet de bedoeling dat vrouwen met glas werken, maar Orsola Rosso lapt de regels aan haar laars om haar familie van de ondergang te redden. Ze werkt in het geheim omdat ze weet dat haar glazen kralen perfect moeten zijn om door mannen geaccepteerd te worden. Maar perfectie kan een mensenleven duren. De lezer volgt Orsola op een tijdreis door de eeuwen heen terwijl ze haar vakmanschap aanscherpt, door oorlog en pest, tragedie en triomf, liefde en verlies. De kralen die ze creëert zullen de halzen sieren van keizerinnen en courtisanes van Parijs tot Wenen – maar zal Orsola ooit het respect verdienen van degenen die het dichtst bij haar staan?

Tracy Chevalier is een meester in haar eigen vak, en haar nieuwste roman De glasmaakster is levendig, inventief en betoverend: een virtuoos portret van een vrouw, een familie en een stad die net zo eeuwig zijn als hun glas.

Tracy Chevalier is geboren in 1962 in Washington D.C., Verenigde Staten. Ze is de auteur van elf romans, waaronder Meisje met de parel, een internationale bestseller waarvan meer dan vijf miljoen exemplaren zijn verkocht, die in 45 talen is vertaald en die bewerkt is tot een film, toneelstuk en opera. Ze is geboren in Washington DC, verhuisde in 1986 naar het Verenigd Koninkrijk en woont met haar man in Londen. Van Tracy Chevalier verschenen bij Orlando ook de romans Opmerkelijke schepsels en Een losse draad.

Bijpassende boeken